ตอนที่สอง ลักพาตัว

"ก็ได้ค่ะ" คนถูกปฏิเสธมีสีหน้าบอกบุญไม่รับเลยทันที

ใบหม่อน มนัญชนก เนลสัน หญิงสาวที่เป็นน้องสาวบุญธรรมของแพทริคและพ่วงตำแห่งลูกบุญธรรมของโทมัสเนลสัน เธอเป็นสาวไทยแท้ตั้งแต่กำเนิดเมื่อพ่อกับแม่เสียตอนสามขวบกว่าเธอก็ต้องมาอยู่กับหลวงตาที่วัดและมีแพทริคเป็นคนขอรับเธอมาดูแลจนแพทริคได้ย้ายไปอยู่ที่อังกฤษเขาก็พาเธอไปอยู่ด้วย จนเธอได้ร่ำเรียนและใช้ชีวิตที่นั่นหลังเรียนจบเธอก็ช่วยโทมัสและแพทริคทำงานในบริษัทและตอนนี้ก็พ่วงตำแหน่งเลขาของพี่ชายเธอด้วย

มนัญชนกเป็นหญิงสาวร่างเล็กตัวผอมแห้งสูงเพียง 155 ผิวขาวเหลืองใบหน้ากลมรูปไข่พวงแก้มมีรักยิ้มคิ้วบางได้รูปดวงตาคมเหมือนลูกแมว จมูกเป็นสันเล็กริมฝีปากบางอมชมพู เธอเป็นสาวที่ค่อนข้างอ่อนหวานเห็นใจผู้อื่นเป็นที่หนึ่ง ทั้งยังถูกหวงจากโทมัสและแพทริคเหมือนไข่ในหินเพราะเป็นผู้หญิงคนเดียวของตระกูลแถมยังดูหัวอ่อนต่างจากคนทั่วไปอยู่มากแม้จะเติบโตในวัฒนธรรมตะวันตก เธอชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจจนตอนนี้พ่อและพี่ชายเธอเห็นว่าให้หญิงสาวลองเรียนรู้การทำงานอีกสักปีสองปีก็จะเปิดกิจการในสิ่งที่เธอชอบทำให้เธอได้บริหารเอาเอง

 วันต่อมา

เชียงใหม่

"ค่ะคุณพ่อแพงใกล้ถึงบ้านคุณย่าแล้วค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" แพงขวัญรับสายคนเป็นพ่อขณะที่ขับรถเก๋งคันเก่าเข้าไปในหมู่บ้านที่เธอเคยอยู่เมื่อตอนเด็กๆ

แพงขวัญ นันทภิวัฒน์สกุล คุณหนูไฮโซสาวสวยลูกสาวคนเดียวของ พงษ์พัฒน์ นันทภิวัฒน์สกุล นักธุรกิจนำเข้ารถหรูรายใหญ่ของไทย แพงขวัญอายุ21ย่าง22 เป็นสาวสวยใบหน้ารูปไข่คิ้วคมเข้มดวงตากลมโตขนตางอนยาวราวกับตุ๊กตาจมูกโด่งเรียวเล็กเป็นสันปากกระจับอมชมพูผมหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลังสูง165หุ่นนาฬิกาทราย

แต่งตัวแฟชั่นจ๋าเพราะชอบในเทรนด์แฟชั่นหากพ่อของเธอไม่ได้ทำธุรกิจนำเข้ารถหรูและเธอต้องมาสานงานต่อเธอคงเรียนแฟชั่นดีไซน์ตามที่เธอชอบไปแล้วหญิงสาวพึ่งเรียนจบบริหารธุรกิจจากมหาลัยชื่อดังหมาดๆ เลยอยากจะใช้ชีวิตอิสระตัวคนเดียวก่อนการทำงาน เธอเป็นคุณหนูไฮโซที่ค่อนข้างเอาแต่ใจไม่ค่อยยอมคนเล็กน้อยเพราะถูกเลี้ยงด้วยการตามใจแต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่ใช่คนมีเหตุผล เป็นคนชอบอิสระในการใช้ชีวิตและชอบที่สุดก็คือการได้ขับรถเก๋งเก่าๆของย่าเธอท่องเที่ยวไปในที่ที่อยากไปเพราะเมื่อนั่งอยู่บนรถคันเก่าคันนี้ทำให้เธอนึกถึงความอบอุ่นที่เธอเคยได้รับจากย่าของเธอได้เป็นอย่างดีด้วยตอนที่เกิดมาแม่ก็ดันมาเสียส่วนพ่อก็ทำงานหนักจนไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเท่าไรชีวิตวัยเด็กส่วนมากเธอเลยได้อยู่กับย่าเสียส่วนใหญ่

โรงแรมหรู

"ตามไปอย่าให้คลาดสายตา"  แพทริคยกหูคุยโทรศัพท์ในขณะที่นั่งอยู่ในโรงแรมหรูทางเหนือของไทยกับคนสนิทที่เขาใช้ให้ไปทำงานสำคัญให้ก่อนจะวางสายลงด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างพึงพอใจ

"หึ่...แล้วพวกคุณจะได้รู้ว่าเจ็บปวดมันเป็นยังไง" ว่าจบเขาก็เตรียมตัวออกไปทันที

ทางด้านแพงขวัญที่พึ่งจะเลี้ยวเข้าปากทางหมู่บ้านที่สองข้างทางมีแต่ป่าทึบรถเก๋งคันเก่าสุดที่รักของเธอก็ดันมาดับกลางทางเสียได้

กึกๆ.. กึกๆ..

"เป็นอะไรอีกเนี่ย...ฉันกำลังจะพาแกกลับบ้านนะทำไมมาดับเอาดื้อๆแบบนี้ล่ะ..โอ้ย..มือถือก็แบตหมดอีก" ร่างบางที่อยู่ในชุดเสื้อเกาะอกกางเกงยีนส์กับผ้าใบแบรนด์ดังรีบออกมาจากรถเปิดฝากระโปรงที่มีแต่ควันออกมาก่อนจะยืนเท้าเอวอารมณ์เสียที่เกือบจะถึงบ้านแล้วแท้ๆกลับต้องมารถเสียกลางทางทั้งมือถือที่จะโทรขอความช่วยเหลือก็ดันมาแบตหมดอีก

ครื่นน..ๆๆ

"อย่าพึ่งตกมาตอนนี้เลยนะ...อึก..อื้มม" ใบหน้านวลเงยหน้ามองขึ้นฟ้าที่ตอนนี้ครึ้มมืดท่าว่าฝนจะตกไม่ทันได้ก้มหน้าเธอก็ถูกใครบางคนโปะยาสลบลากเธอไปก่อน

ซ่าาาาา

เสียงพายุฝนซัดสาดดังลั่นแพทริคที่อยู่ในบ้านไม้สักยกสูงชั้นเดียวสไตล์โมเดิร์นหลังไม่ใหญ่มากติดกับลำธารบ้านหลังนี้เขาซื้อเอาไว้นานแล้วตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนและจ้างคนมาทำความสะอาดเป็นระยะที่นี่ค่อนข้างห่างไกลชุมชนเพราะเป็นบ้านหลังเดียวที่อยู่ในป่าลึกและที่นี่ก็เหมาะที่สุดที่เขาจะเริ่มแผนการล้างแค้นคนที่มันทำให้เขาเจ็บ

“....” คนตัวโตนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้หวายตัวใหญ่ข้างเตียงที่แพงขวัญนอนอยู่สายตาอของเขาที่มองเธอตอนนี้มีแต่ความแข็งกร้าวไม่เหลือความอ่อนโยนไว้ในนั้นเลยสักนิดแม้นว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ดูบอบบาง

"อืม.." แพงขวัญรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาหลังจากที่หลับไปพักใหญ่จวบจนตอนนี้ก็ฟ้ามืดแล้ว

"ฟื้นแล้วเหรอ"   แพทริคโผตัวเข้ามารั้งแขนหญิงสาวก่อนจะยื่นใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ๆใบหน้านวลจนเธอต้องก้มหน้าหลบและถดตัวหนีก่อนจะโวยวายออกมาเพราะเธอพอจะจำได้แล้วว่าก่อนที่เธอจะหลับลงไปเกิดอะไรขึ้น

"ค..คุณเป็นใคร..ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ"

"อย่าคิดแม้แต่จะโวยวาย" มือหนายื่นมีดพกชูตรงหน้าหญิงสาวเพื่อให้เธอเลิกที่จะขัดขืน