บทที่ 461: ภัยพิบัติฟ้าร้องครั้งที่ 6

หลินซู่ยืนอยู่บนเมฆมงคลและถาม ฉินหยู ซึ่งเป็นผู้นำเขาไปยัง พระราชวังปราชญ์ "คุณเป็นศิษย์ของสถาบันการศึกษาด้วยหรือไม่"

ฉินหยู พยักหน้าเล็กน้อย “ฉันมาจาก สำนักซ่างเซียน ซึ่งเป็นอาจารย์รุ่นที่เก้าของ สำนักซ่างเซียน!”

“คุณเป็นอาจารย์ของ สำนักซ่างเซียน!”

การแสดงออกของ หลินซู และ ไวท์แพนทีออน เปลี่ยนไปเล็กน้อย พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าคนที่สุ่มเข้ามารับพวกเขาจะเป็นปราชญ์ของโรงเรียนวรรณกรรมเต๋า ในทวีปตะวันออก เป็นที่ทราบกันดีว่าครูทั้งห้าคนในปัจจุบันของโรงเรียนไม่สามารถเสียเปรียบได้เมื่อเผชิญหน้ากับผู้ฝึกฝนในอาณาจักรอายุยืนและปีศาจนภา แม้แต่ปีศาจสีขาวก็ถือว่ามีความเท่าเทียมกันในอดีต

และคนเหล่านี้ต่อหน้าชายที่ดูธรรมดาคนนี้ทำได้เพียงก้มศีรษะและทักทายเขาในฐานะลูกศิษย์

ในอดีต เขาเป็นคนที่ถือคัมภีร์หยกแห่งเต๋าและปราบปรามครึ่งหนึ่งของราชวงศ์โจวที่ยิ่งใหญ่

เมื่อเดินทางผ่านเมืองโบราณเฟิงตูและปีนขึ้นไปบนภูเขา หลิน ซูไม่รู้สึกถึงกาลเวลาที่ผ่านไปแม้แต่น้อย แต่เมื่อมองย้อนกลับไปก็พบว่าสภาพอากาศบริเวณตีนเขาเปลี่ยนไป

ท้องฟ้าที่ตีนเขาพลันมืดลงและกลายเป็นกลางคืน จากนั้นก็สว่างขึ้นอีกครั้งในทันที ผู้คนเข้าๆ ออกๆ ในเมืองก็เห็นแต่เงาเท่านั้น สิ่งต่างๆ ในเมืองเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ราวกับว่าเหตุการณ์หลายวันถูกรวมเข้าด้วยกันในชั่วพริบตา

ดอกไม้ในป่าพีชที่ตีนเขาจู่ๆ ก็บานสะพรั่งและแพร่กระจายอย่างต่อเนื่อง ครอบคลุมทั่วทั้งนอกเมือง

ยิ่งเขาไปสูงเท่าไร เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกำลังห่างไกลจากโลกมนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ มีความรู้สึกถึงความผันผวนของโลกและความผันผวนของชีวิต

ลมพัดเบาๆ ผ่านมุมเสื้อผ้าของเขา ทันใดนั้น หลิน ซูก็รู้สึกว่าไม่ใช่สายลมที่พัดผ่านเขา แต่เป็นเพียงกาลเวลาที่ผ่านไป

ปีศาจสีขาวก็เชื่อมโยงจุดต่างๆ เข้าด้วยกันในทันที เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่มีร่องรอยของความโศกเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ “ฉันสงสัยว่าผู้เป็นอมตะเคยเห็นฉากนี้เช่นกันเมื่อมองดูโลกมนุษย์ ในชั่วพริบตา ภูเขาก็ถูกลดขนาดลงเป็นพื้นราบ มหาสมุทรก็กลายเป็นทุ่งมัลเบอร์รี่ ไม่รู้กี่แห่งใครจะรู้ สิ่งต่าง ๆ ก็หายไปตามกาลเวลา”

"มีข่าวลือว่าผู้อมตะยี่ตู ได้เดินผ่านดินแดนนี้ในถิ่นทุรกันดารโบราณ ก่อนที่เผ่าพันธุ์มนุษย์จะถือกำเนิด!"

“ความผันผวนของโลก การแทนที่ราชวงศ์ ใครจะรู้ว่าเขาเคยเห็นมากี่ครั้งแล้ว”

“บางที มีเพียงนักพรตอมตะเช่นเขาเท่านั้นที่สามารถเข้าใจวิถีอันยิ่งใหญ่และเข้าใจกาลเวลาที่ผ่านไป!”

"สำหรับเรา สุดท้ายแล้ว เราก็เป็นเพียงมนุษย์ที่ไม่สามารถมองเห็นเรื่องราวต่างๆ ของโลกได้!"

ภูเขานั้นสูงมากจนทะลุผ่านเมฆได้ ราวกับว่าพวกเขากำลังขึ้นไปบนเสาสวรรค์ เมื่อผ่านเมฆไป ส่วนบนของภูเขาก็ลอยอยู่ในทะเลเมฆ

เท่าที่ตามองเห็น ยอดเขาลูกแล้วลูกเล่าก็ผุดขึ้นมาท่ามกลางทะเลเมฆสีขาว ราวกับว่ามีขอบเขตระหว่างพวกเขากับดินแดนเบื้องล่าง

ขณะที่พวกเขาพูด เมฆวิเศษได้มาถึงจุดสูงสุดของยอดเขาแล้ว หน้าประตูพระราชวัง เซียนเซิง ใต้ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วง

เมฆตกลงมาจากด้านบน และทั้งสามคนก็ยืนอยู่หน้าวังนักบุญที่หนึ่ง ประตูพระราชวังอันหนักอึ้งเปิดออกอย่างช้าๆ และเถาวัลย์นับพันล้านต้นของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แห่งฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงก็เต้นระบำอยู่บนท้องฟ้า ทำให้เกิดชั้นแสงแห่งจิตวิญญาณ

ปราชญ์และนักวิชาการออกมาจากวังทีละคน พวกเขาล้อมรอบปราชญ์แห่งวรรณกรรมที่หล่อเหลาและสง่างาม ร่างกายของนักปราชญ์ ปล่อยแสงศักดิ์สิทธิ์ของเพลิงจอส ออกมาหลายชั้น พระองค์ทรงเป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่แผดเผาให้โลกสว่างไสว พระองค์ทรงเป็นเหมือนพระพุทธเจ้าในโลกมนุษย์ที่อยู่สูงเสียดฟ้า

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางโค้งคำนับทันที “ปีศาจขาวทักทายปราชญ์ถัง!”

ถังลี่ เหลือบมองพวกเขาทั้งสอง “คุณสองคนมาถูกเวลาแล้ว นักปราชญ์เฟิงไม่ได้อยู่ในความสันโดษ เขาอยู่ในวัง”

“อย่างไรก็ตาม ที่นี่ไม่ใช่โลกมนุษย์ วันหนึ่งในถ้ำสวรรค์คือหนึ่งปีในโลกมนุษย์ มันไม่ใช่ที่สำหรับมนุษย์ที่จะอยู่ได้นาน คุณไม่สามารถเดินไปรอบๆ และเข้าสู่ดินแดนแห่งลางเก้

ได้”

“อายุขัยของมนุษย์ถูกบันทึกไว้ในหนังสือแห่งชีวิตและความตาย คำนวณตามเวลาที่ผ่านไปในโลกมนุษย์ หากคุณทั้งสองอยู่ในถ้ำสวรรค์นานเกินไป คุณจะแก่เมื่อ เดินออกจากถ้ำสวรรค์ อายุขัยของคุณจะลดลงอย่างไม่มีเหตุผล”

"ถ้าคุณเข้าสู่ดินแดนลางเก้โดยไม่ได้ตั้งใจ คุณจะสูญเสียอายุขัยของคุณไปหนึ่งพันปี ผู้เป็นอมตะและเทพเจ้าจะไม่สามารถช่วยคุณได้!"

ทั้งสองคนพูดทันทีว่า "เรารู้! ขอบคุณ ปราชญ์ถัง! "

ปราชญ์ถัง นำปราชญ์และนักวิชาการ กลิ้งขึ้นไปบนเมฆหลายชั้นและมุ่งหน้าไปยังพระราชวังที่อยู่อีกฟากหนึ่งของทะเลเมฆ ฉากนี้ตราตรึงอยู่ในสายตาของทั้งสองคน เหลือเพียงความคิดเดียวเท่านั้น

นี่ไม่ใช่ถ้ำสวรรค์ในโลกมนุษย์ แม้ว่ามันจะไม่ได้ขึ้นไปสู่โลกตอนบน แต่ในความคิดของพวกเขา มันก็ไม่ต่างจากโลกตอนบน

มันยากสำหรับพวกเขาที่จะจินตนาการว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าถ้ำสวรรค์แห่งนี้ขึ้นสู่โลกตอนบน

ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงส่วนลึกของ พระราชวังแห่งแรก ใต้ลำต้นของต้นฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงที่เป็นเหมือนเสาค้ำฟ้า ชายหนุ่มและชายชรากำลังเล่นหมากรุก บนกระดานหมากรุกมีเพียงชิ้นขาวดำ แต่ในสายตาของทั้งสองคน มันเหมือนกับว่าพวกเขาเห็นภูเขาและแม่น้ำ ทหารและม้าจำนวนนับไม่ถ้วนต่อสู้กัน และการล่มสลายของราชวงศ์

นอกจากพวกเขาทั้งสองแล้วยังมีปราชญ์ของสถาบันอีกด้วย พระราชวัง พระราชวังแห่งแรก ทั้งหมดมีชีวิตชีวามากราวกับว่าฉากของ ฮวนตู่ ได้รับการสร้างขึ้นใหม่

ในเวลานั้น อาจารย์ใหญ่เฟิงและจ้วง ลี่กำลังเล่นหมากรุกในห้องเรียน ศิษย์หลายคนเฝ้าดูจากด้านข้าง อาจารย์ใหญ่เฟิงมักจะเล่นหมากรุกและพูดคุยเกี่ยวกับหลักการของชีวิต นักเรียนบางคนแอบบันทึกคำพูดของอาจารย์ใหญ่เฟิงทั้งหมด

ในที่สุดชายชราก็วางชิ้นส่วนลงแล้วพูดด้วยความระลึกถึง“ย้อนกลับไปเมื่อจักรพรรดิเขามังกรฮัวอยู่บนบัลลังก์ โลกเพิ่งสงบลง อาจารย์ใหญ่สอนจ้วงหลี่และคนอื่น ๆ ถึงวิธีเล่นหมากรุก จ้วงหลี่หมกมุ่นอยู่กับมันมาก เขาคิดเสมอว่าโลกทั้งโลกถูกซ่อนอยู่ในนี้ เกมหมากรุกเล็กๆ ทั้งพระอาทิตย์ พระจันทร์ และดวงดาว”

"ฉันไม่คาดหวังว่าหลายปีจะผ่านไปในพริบตาเดียว!"

"ใช่! คุณจะบอกว่าหลังจากผ่านไปหลายปีทักษะการเล่นหมากรุกของฉันยังคงเหมือนเดิมและไม่มีความก้าวหน้าเลยเหรอ? "

อาจารย์ใหญ่เฟิงและจ้วงเซิงจบเกมขณะที่พวกเขาคุยกันและหัวเราะ จ้วงเซิงยืนขึ้นและประสานมือของเขา “ครั้งหน้าฉันจะรบกวนอาจารย์ใหญ่!”

หลังจากนั้น เช่นเดียวกับ ถังเซิง เขาได้นำลูกศิษย์หลายคนและจากไปบนก้อนเมฆ ก่อนที่เขาจะจากไป เขาก็พยักหน้าให้พวกเขาทั้งสองคน แล้วพวกเขาก็ทำท่าทางกลับมา

ในที่สุด นักปราชญ์เฟิงซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างของเกมหมากรุกก็หันศีรษะและมองดูทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ปีศาจขาวก็ขึ้นไปทักทายทันที "ผู้รับใช้ของคุณ ทักทายท่าน ท่านผู้เป็นอมตะ!"

ในทางกลับกัน หลินซู่ กลับรู้สึกกังวลอย่างมาก ชายร่างกำยำหน้าตาประหลาดคนนี้จินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเขาได้พบกับอดีตเจ้านายของเขา ราชาอมตะเฟิงตู้ อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาพบเขาจริงๆ เขาก็ตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

“หลินซู่ … หลินซู่ทักทายท่าน ท่านผู้เป็นอมตะ!”

ยี่ตู้นั่งขัดสมาธิอยู่ใต้ต้นฤดูใบไม้ผลิและฤดูใบไม้ร่วงราวกับว่าเขาคาดหวังสิ่งนี้ไว้แล้ว “หลินสวี่! ฉันรู้แล้วว่าทำไมคุณถึงมาที่นี่!”

หลินซู่ คุกเข่าลงบนพื้น "โปรดให้ความปรารถนาของฉันแก่ฉัน ท่านอมตะ!"

ยี่ตูพยักหน้า "คุณได้รับสติปัญญาและการเปลี่ยนแปลงแล้ว ดังนั้นคุณจึงถือได้ว่าเป็นสิ่งมีชีวิตแห่งสวรรค์และโลกนี้!"

"โดยธรรมชาติแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องผูกมัดกับยูดู เพื่อที่จะเป็นเรือที่บรรทุกผู้คนเข้าและออกจาก ทะเลอเวจี และ โลกใต้พิภพ"

หลินสวี่มาเพราะเขาไม่ต้องการเป็นเรือที่เดินทางไปยังห้วงทะเลและแดนมรณะ เขาต้องการอิสรภาพ เขาได้รับสติปัญญาและกลายร่างเป็นมนุษย์ ดังนั้นเขาจึงต้องการฝึกฝนและกลายเป็นอมตะโดยธรรมชาติ

ถูกต้องแล้ว เดิมทีเขาเป็นสมบัติของ ยี่ตู ดังนั้นเขาจึงไม่มีอิสรภาพใดๆ เลย นอกจากนี้ ใครจะละทิ้งสมบัติที่มีโอกาสกลายเป็นอาวุธอมตะได้อย่างไร?

ยี่ตูไร้กังวลอย่างผิดปกติ ราวกับว่าเขามีความสุขที่หลิน สวี่สามารถแปลงร่างได้ ท่าทางของเขาที่ดูเหมือนจะสามารถบรรจุสวรรค์และโลกได้ ทำให้ หลินซู่ และ ไวท์แพนทีออน ที่อยู่ตรงหน้าเขาชื่นชมเขา

“ฉันกำลังจะขึ้นไป ดังนั้นวันนี้ ฉันจะลบข้อจำกัดและข้อจำกัดที่มีต่อคุณ”

ยี่ตูโบกมือของเขา และแสงอมตะก็พุ่งออกมาจากแขนเสื้อสีขาวของเขาและพุ่งเข้าสู่ร่างของหลินสวี่ การก่อตัวของซากปรักหักพังทางจิตวิญญาณที่ซับซ้อนและกว้างใหญ่ในร่างกายของเขาทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและครอบคลุมหนึ่งพันเมตร

ทันใดนั้น หลินซู่ ก็หายตัวไปจากจุดที่เขาอยู่และกลายเป็นเรืออมตะที่สามารถทำลายภูเขาได้ เรืออมตะคำรามและคำรามเหมือนสิ่งมีชีวิต และร่างกายของมันก็บิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงไป

ในที่สุดมันก็กลายร่างเป็นมนุษย์และตกลงบนพื้น

คราวนี้ ข้อจำกัดและข้อจำกัดในร่างกายของ หลินซู่ หมดไปหมดแล้ว ร่างมนุษย์ที่เขาแปลงร่างนั้นไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป และเขาก็กลายเป็นชายหนุ่มที่สูงและแข็งแกร่ง

หลินซู่มีความสุขมาก เขาคุกเข่าลงบนพื้นและคำนับสามครั้งติดต่อกัน “ขอบคุณท่านอมตะ! ขอบคุณท่านอมตะ!”

การแสดงออกของยี่ตู เฉยเมย เขาไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อยกับการสูญเสียและสละสมบัติที่อาจกลายเป็นอาวุธอมตะ “ในอนาคต ฉันหวังว่าคุณจะฝึกฝนอย่างดี และกลายเป็นอมตะที่มีคุณธรรม”