บทที่ 107 ของขวัญอันน่าทึ่ง

“เจ้ากล่าวอะไร เจ้าเมืองกำลังมาหาข้างั้นรึ” หยางเฉาคิดว่าตนได้ยินผิด เขามองไปยังซุนฮัวผู้กำลังตื่นเต้นแลหอบหายใจเหนื่อย หลังต้องวิ่งมาแต่ไกลเพื่อบอกอะไรที่เขามิอาจเข้าใจได้

ในอดีต แม้นเขาจะเคยดูแลกิจการผ้าไหมและผ้าซาตินของสกุลหยาง ซึ่งถือว่าเป็นกิจการรายใหญ่ในเมืองซิงเยว่ ที่มีผู้คนคอยนับหน้าถือตาอยู่มาก

มีหลายครั้งที่เขาจะขอเข้าพบเจ้าเมืองซิงเยว่ ซึ่งมันไม่เคยเป็นเรื่องง่ายเลยสักครา แม้แต่แม่บ้านตำแหน่งเล็กๆ ในจวนเขา ยังถือเป็นเรื่องยากจะติดต่อ

แต่ตอนนี้ เขากลับอยากมาหาข้าด้วยตัวเอง จะเป็นเรื่องจริงงั้นหรือ

“ขอรับ เป็นท่านเจ้าเมืองแน่นอน ข้ากล่าวด้วยความสัตย์จริง!” ใบหน้าของซุนฮัวแดงก่ำด้วยความสำราญยิ่ง

“ไม่เพียงเท่านั้น ท่านเจ้าเมืองยังได้นำของขวัญมากมายมาด้วย อีกไม่นานคาดว่าจะมาถึงเร็วๆ นี้” เขากล่าวเสริมอย่างเร่งรีบ

“ของขวัญมากมายงั้นรึ” หยางเฉาและหวงอิ๋ง รู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งนี้

หยางเฉา หวงอิ๋งและคนอื่นๆ ต่างพากันออกมารอต้อนรับอยู่หน้าเรือน ไม่ช้าแววตาทุกคู่เหล่านั้นก็พลันมองเห็นสิ่งอันน่าตกตะลึงอยู่เบื้องหน้า

ภาพที่ปรากฏต่อดวงตาพวกเขา คือเจ้าเมืองซิงเยว่ จางเถี้ยน มาพร้อมกับกลุ่มทหารองครักษ์ อีกทั้งในมือของเหล่าองครักษ์แต่ละคน ยังถือกล่องของขวัญอันแสดงถึงความมีน้ำใจมาด้วย!

ข้าเกรงว่านั่นคงมิต่ำกว่าสิบกล่องเป็นแน่!

หยางเฉาและหวงอิ๋ง ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความฉงนใจอย่างยิ่ง

ระหว่างนั้น พวกเขาก็ได้เข้าใจแล้วว่า ท่าทางของซุนฮัวเมื่อครู่นั้นหมายถึงอะไร

“พี่ใหญ่เฉา ตัวข้ามีนามว่าจางเถี้ยน หวังว่าท่านจะมิถือโทษโกรธเคือง ที่ข้าถือวิสาสะมาเยือนท่านในวันนี้”

เมื่อจางเถี้ยนเห็นหยางเฉาและหวงอิ๋งออกมารอต้อนรับ ก็รีบยกมือประสานกับหมัดและส่งยิ้มจากระยะไกล ด้วยท่าทางกระตือรือร้นที่สุด

ครั้นได้ยินจางเถี้ยนเรียกตนว่าพี่ใหญ่ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น หยางเฉาไหนเลยจะไม่รู้สึกยินดี จึงรีบปรี่ออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เขายกมือประสานกำหมัดแน่นพลางกล่าวว่า “หามิได้ขอรับ ท่านเจ้าเมืองสุภาพเกินไปแล้ว เหตุไฉนวันนี้ท่านจึงมาที่นี่ได้”

แม้จะรีบออกไปกล่าว แต่เขาก็ไม่ลืมถามเหตุผลของจางเถี้ยนเจ้าเมืองซิงเยว่ ที่อุตส่าห์มุ่งหน้ามาหาเขาพร้อมกับนำของขวัญจำนวนมากมาเยือน

ขณะจางเถี้ยนกำลังจะเปิดปากกล่าว จู่ๆ เสียงอึกทึกของฝีเท้าคนอีกกลุ่มหนึ่งก็เดินมุ่งหน้ามายังเรือนหยางเฉาจากระยะไกลเช่นกัน

ผู้ที่มานั้นหาใช่ใครอื่น นอกจากกลุ่มวิญญาจารย์จากตระกูลเหยา ซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลใหญ่ ณ เมืองซิงเยว่ เหยาผิง ผู้นำแห่งตระกูลเหยาที่มาพร้อมกับบรรดาผู้อาวุโสของตระกูล

เหยาผิงควบรวมกิจการโรงเตี๊ยมทั้งหมดในเมืองซิงเยว่ และเขาก็นำของขวัญมาด้วยเช่นกัน

“เหยาผิงนำทุกคนจากตระกูลเหยามาแสดงความยินดีกับพี่หยางเฉา!” เหยาผิงยกมือประสานหมัดขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เคารพจากระยะไกล เมื่อเทียบกับจางเถี้ยนแล้ว เหยาผิงผู้นี้กลับดูกระตือรือร้นยิ่งกว่า

ในแง่ฐานะทางสังคม ณ เมืองซิงเยว่ เหยาผิงถือเป็นผู้ที่มีคนให้ความเคารพนับถือ มากกว่าหยางหมิงแห่งตระกูลหยางเสียอีก ซึ่งโดยปกติแล้ว เขามักจะทำตัวลึกลับดั่งเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง มิค่อยปรากฏตัวออกไปไหนมาไหนง่ายๆ

แต่ยามนี้กลับมิต่างอันใดกับจางเถี้ยน เขานำผู้คนในตระกูลทั้งหมดมาแสดงความยินดีต่อหยางเฉา พร้อมกับนำสิ่งของแสดงความยินดีมาเช่นกัน

ในระหว่างที่หยางเฉากำลังต้อนรับบุคคลทั้งสองขณะนั้น จู่ๆ ก็เห็นคนกลุ่มใหญ่อีกหนึ่ง ซึ่งกำลังรุดหน้ามาหาอยู่หลายขบวน ทั้งหมดล้วนเป็นผู้นำตระกูลใหญ่แห่งเมืองซิงเยว่ ทั้งแต่ละกลุ่ม ยังเตรียมสิ่งติดไม้ติดมือมาแสดงความยินดีมิต่างจากเหยาผิงเลยแม้แต่น้อย

มิเพียงเท่านั้น แม้แต่เหวินจิงอี้แห่งสมาคมการค้าเฟิงยวิน ก็ปะปนมากับฝูงชนจำนวนมากด้วยเช่นกัน

เมื่อหยางเฉาคิดว่าบรรดาขบวนที่หลั่งไหลมานี้คงจบลงแล้ว ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น “เจ้าเมืองติงเฟิงมาแสดงความยินดีกับพี่ใหญ่เฉา!”

หยางเฉา หวงอิ๋ง พร้อมทั้งคนอื่นๆ ต่างถลึงตาเบิกกว้าง ยืนตะลึงลานอยู่หน้าเรือน

เมืองติงเฟิงงั้นรึ!

เมืองติงเฟิง เป็นหนึ่งในบรรดาเมืองใหญ่ที่ทรงอำนาจโดยรอบเมืองซิงเยว่

ซึ่งเมืองใหญ่อย่างติงเฟิงนั้น มีความร่ำรวยแลเจริญรุ่งเรือง ด้วยกิจการการค้ามากมายและหลากหลายที่เฟื่องฟูกว่าเมืองซิงเยว่อยู่มากนัก

แม้แต่ตอนนี้ เจ้าเมืองติงเฟิง ก็มาที่นี่ด้วยงั้นหรือ

“เจ้าเมืองเฮยเฟิงมาแสดงความยินดีกับพี่ใหญ่เฉา!”

ระหว่างพากันยืนระลึกนึกฉงนอยู่นั้น จู่ๆ ก็พลันได้ยินอีกเสียงหนึ่งก้องกังวานดังขึ้น

เมืองเฮยเฟิง ก็เป็นหนึ่งในเมืองที่อยู่รอบๆ เมืองซิงเยว่เช่นกัน

“เจ้าสำนักเทียนเต๋อเจี้ยน พาบรรดาศิษย์มาแสดงความยินดีกับพี่หยางเฉา!” ในเวลานี้ เสียงนั้นก็แผดดังแทรกเข้ามากลางคัน

ครั้นทุกคนได้ยินดังนั้น ก็ต่างพากันสะดุ้งตกใจ

สำนักเทียนเต๋อเจี้ยน แม้นจะมิใช่สำนักมหาอำนาจแห่งอาณาจักรเสินไห่ แต่ก็ถือเป็นสำนักชั้นหนึ่งของอาณาจักรเสินไห่อยู่ดี อีกทั้งเจ้าสำนัก ยังเป็นถึงวิญญาจารย์ขั้นราชันยุทธ์

ซึ่งตอนนี้ แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่ในขั้นราชันยุทธ์ ก็ยังมาแสดงความยินดีกับหยางเฉา

ต่อจากนั้น บรรดาเจ้าเมืองต่างๆ ผู้นำตระกูลน้อยใหญ่ และเจ้าสำนักมากมาย ต่างก็นำคนของตนมายังเรือนเล็กหลังเก่าของหยางเฉา เพื่อแสดงความยินดี

หยางเฉายืนรอต้อนรับอยู่หน้าเรือนสักพักหนึ่ง จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดมาเพิ่มอีกเป็นแน่ ก็เหลียวตาไปแลกองภูเขาของขวัญจำนวนมาก ที่วางกองอยู่เบื้องหน้าด้วยความประหลาดใจเป็นหนักหนา

แม้นจะรู้สึกดีใจ แต่กลับสงสัยมิใช่น้อย เขาจึงหันหน้าหาฝูงชนพลางยกมือประสานกำหมัดแน่นแล้วกล่าวว่า

“ทุกท่าน การที่ทุกท่านมาหาข้าในวันนี้ ข้ารู้สึกเป็นเกียรตินัก แต่กลับอดสงสัยมิได้ว่า ไฉนพวกท่านถึงนำของขวัญมายมายให้กับข้าเช่นนี้”

ส่วนอีกด้านหนึ่ง หยางหมิงและหยางไห่ ที่กำลังเดินทางเข้าเมืองซิงเยว่ ด้วยใจหมายจะซื้อของต่างๆ แต่ทว่า คราที่ทั้งสองบรรลุถึง แววตาก็พลันเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจในทันที