ตอนที่9

"ไม่มีหรอกผมมาคนเดียว"

ชาวีส่ายหัวเล็กน้อยท่าทางเดียวกับเฌอริมาเมื่อครู่ไม่มีผิด

"มาคนเดียว"

เฌอริตาแปลกใจเอามากน้อยคนนักที่จะมาที่สวนสนุกเพียงคนเดียว

"อืม..ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากมาแต่ขับรถมาเรื่อยๆก็มาถึงที่นี่แล้วนั่งๆอยู่ก็เห็นคุณกับลูกเดินมาซื้อไอติมนี่แหละยังไงวันนี้ผมขอตามคุณกับลูกด้วยก็แล้วกันนะ"

"ก็ได้ค่ะ.."

เฌอริตาตอบตกลงอย่างแบ่งรับแบ่งสู้หากเธอจะไม่อนุญาตให้เขาไปกับเธอก็คงจะดูใจดำน่าดู

"ขอบคุณนะ"

"คุณแม่ขาหนูอยากดูอันนั้นแต่มองไม่เห็น"

เด็กหญิงชี้ไปที่ตัวการ์ตูนมาสคอตร่างสูงเธออยากจะมองเห็นเต็มๆตาแต่ก็มีเหล่าบรรดาผู้ปกครองที่อุ้มเด็กๆดูบังเธออยู่จึงหันหน้ามาอ้อนคนเป็นแม่ให้อุ้มเธอขึ้นดู

"เหรอคะ..อืมเดี๋ยวแม่อุ้มให้ดูนะคะ"

"มาขี่คอลุงดีกว่ารับรองเห็นชัดเลย"

"อ..เอ่อ.."

ยังไม่ทันที่เฌอริตาจะอุ้มลูกสาวของเธอชาวีก็รวบตัวหนูน้อยขึ้นมาขี่คอและดูท่าเด็กหญิงจะชอบมากเสียด้วยเพราะความสูงของชาวีที่เกือบ190เซนทำให้เด็กหญิงสามารถเห็นสิ่งที่อยากเห็นได้เต็มตาท่าทีชอบใจของเด็กหญิงทำให้คนเป็นแม่ขัดอะไรชาวีไม่ได้จึงปล่อยเลยตามเลย

"โห...ชอบๆค่ะคุณลุงเดินไปตรงนั้น"

เฌอริตามองสองคนอย่างหมั่นไส้ที่ดูตอนนี้จะเข้ากันดีเหลือเกิน

16.00 น.

"เดี๋ยวฉันต้องพาน้องเฌอเปลี่ยนผ้าอ้อมก่อนค่ะ"

เฌอริตาพาลูกของเธอมาที่มุมเปลี่ยนผ้าอ้อมเด็กกับให้นมโดยให้ชายหนุ่มรอพวกเธออยู่ด้านนอก

"โอเคเอากระเป๋าพวกนี้ฝากผมไว้ก็ได้เดี๋ยวผมนั่งรอตรงนี้"

ชาวีรับอาสาดูแลกระเป๋าของหญิงสาวให้เธอจะได้จัดการธุระด้านในได้สะดวก

"ค่ะ"

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"หลับแล้วเหรอครับ"

ชาวีนั่งรอสองแม่ลูกที่หน้าโซนเปลี่ยนผ้าอ้อมร่วมครึ่งชั่วโมงก็เห็นหญิงสาวอุ้มลูกน้อยของเธอพาดบ่าออกมาจึงลุกยืนขึ้นหมายจะช่วยหญิงสาวอุ้มแต่เฌอริตาก็เบี่ยงตัวปฏิเสธเพราะเธอต้องการจะกลับแล้ว

"ค่ะเปลี่ยนผ้าอ้อมเสร็จกินนมแล้วก็หลับเลยท่าจะเพลียงั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ"

"เดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถครับ"

ชาวีอาสาถือกระเป๋าของเธอกับเด็กหญิงเดินไปส่งทั้งสองที่รถเพราะเธอจะต้องอุ้มลูกน้อยหากถือเองคงจะทุลักทุเลน่าดู

ครู่ต่อมา

"ถึงแล้วค่ะ...ขอบคุณนะคะ"

"เอ่อ...ยางรถคุณไปเหยียบอะไรมาตอนไหนครับ"

ชาวีเห็นตั้งแต่มาถึงว่ายางรถยนต์ทั้งล้อหน้าและล้อหลังฝั่งซ้ายแบนราบจึงคิดว่าหญิงสาวน่าจะไปเหยียบอะไรมาเป็นแน่

"ว้ายย..ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะถึงว่าทำไมตอนใกล้จะถึงมันแปลกๆ"

เฌอริตามองยางรถยนต์ของเธอด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อยก่อนที่จะลงจากรถเธอก็ไม่ได้ตรวจทานดูตั้งแต่คราแรกด้วย

"ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านดีไหมครับแล้วรถนี่ค่อยเรียกช่างมาลากไปเปลี่ยนยาง"

"เดี๋ยวฉันเรียกแท็กซี่กลับก็ได้ค่ะ"

เฌอริตาไม่อยากให้ชายหนุ่มรู้ที่อยู่เธอสักเท่าไร

"ผมแค่ไปส่งถึงบ้านคุณแล้วผมก็กลับเท่านั้น"

ชาวีดูออกว่าหญิงสาวถ้าจะรักความเป็นส่วนตัวมากเขาจึงรับปากว่าจะไม่กวนอะไรเธอแค่ส่งถึงหน้าบ้านแล้วก็กลับแค่นั้น

"ก็ได้ค่ะ"

เมื่อได้รับคำยืนยันจากชายหนุ่มเช่นนั้นหญิงสาวจึงยอมให้เขาไปส่งโดยดี

"ลืมถามไปเลยน้องเฌอกี่ขวบแล้วล่ะครับ"

ในขณะที่ชายหนุ่มขับรถอยู่เขาก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางเรื่องที่เขาอยากจะถามเธอแต่ก็ยังไม่ได้ถาม

"จะสามขวบแล้วค่ะ"

"แบบนี้ก็จะเข้าโรงเรียนแล้วสิครับ"

"ค่ะก็มีจองไว้แล้วรอแค่อายุถึงเกณฑ์ก็เข้าเรียนได้ค่ะ"

"ถ้าน้องเฌอเข้าโรงเรียนแล้วคุณมีปัญหาเรื่องเวลาการรับส่งลูกยังไงบอกผมได้นะผมเข้าใจว่าคุณต้องเลี้ยงลูกคนเดียว"

หากหญิงสาวมีปัญหาเรื่องเวลาในการรับส่งลูกหรือว่าไม่มีคนดูแลให้เขาก็พร้อมที่จะให้เวลาเธอได้ดูแลลูกโดยไม่มีปัญหากับที่บริษัทเพราะเข้าใจว่าคนที่เลี้ยงลูกคนเดียวต้องมีปัญหาเช่นไร

"ฉันมีคนดูให้อยู่ค่ะเรื่องนั้นท่านประธานไม่ต้องห่วง"

หญิงสาวตอบอย่างปฏิเสธชายหนุ่มเสียงชัดเธอจะไม่เอาปัญหาทางบ้านมาเป็นปัญหาเรื่องงานอยู่แล้ว

"หืมม..."

ชาวีเห็นว่ามีรถตู้ขับจี้เขาตั้งแต่ออกมาจากสวนสนุกแล้วและตอนนี้ยังมีปืนที่ยื่นออกมานอกรถจ่อมาทางรถของเขาอีกด้วย

"อะไรคะ.."

เฌอริตาเห็นชายหนุ่มทำสีหน้าไม่ดีจึงต้องถามว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นและหันไปดูรถข้างหลังตามที่ชายหนุ่มกำลังมองทันที

เอี้ยยยยดดดดด

ปั้งงงงๆๆๆๆ

"อะไรกันคะ...ว้ายยย"

ไม่ทันที่หญิงสาวจะละสายตารถตู้คันนั้นก็ขับมาตัดหน้ารถของเธอกับชายหนุ่มจนต้องเบรคล้อตายและเสียงปืนก็ดังสนั่นขึ้นอย่างรวดเร็วๆจนเธอตกใจกอดลูกเอาไว้แน่น

"รถผมกันกระสุนครับคุณเพลินปรับเบาะนอนลงครับ"

“ค่ะๆ...”

หญิงสาวใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อรู้ว่ารถคันนี้กันกระสุนได้ไม่อยากจะเชื่อว่าประธานหนุ่มจะมีศัตรูมากมายจนกระทั่งต้องขับรถที่กันกระสุนกันเลยทีเดียว

"หมอแดนบอกคนให้มาช่วยผมที่xxxทีผมอยู่ใกล้ๆกำลังโดนลอบยิง"

ชาวีหยิบมือถือต่อสายหาแดนเทพทันทีเพราะดีที่ตอนนี้จุดที่เขาอยู่มันค่อนข้างใกล้กับบ้านของเขาจึงสั่งให้แดนเทพพาคนมาช่วยได้และเปิดสัญญาณที่สั่งทำพิเศษล็อคตัวรถอย่างแน่นหนา

ปั้งๆ..ๆๆๆ

"ลงมา...กูบอกให้ลงมา"

เราชายฉกรรจ์วิ่งลงมาล้มรถของชายหนุ่มเอาไว้และกระหน่ำยิงเพื่อที่จะให้คนในรถออกมา

"คุณเพลินไม่ต้องกลัวนะครับ"

หญิงสาวกอดลูกสาวของเธอแน่นมือเรียวปิดหูลูกของเธอเอาไว้แน่นโดยตัวเองก็ตัวสั่นเป็นลูกนกด้วยความกลัวจนชาวีต้องกอดเธอเอาไว้เพื่อคลายความกลัวและให้เธอมั่นใจได้ว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอเป็นอะไรเด็ดขาด