ตอนที่8
“อะไรเหรอคะ??”
ปรารีทำหน้าสงสัย
“คิดยังไงถึงได้รับปากมาอุ้มท้องให้ฉัน”
ตฤณภพจ้องหน้าหญิงสาวอย่างจริงจังเพราะเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
“ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนี่คะ...เปาแค่อยากเห็นคุณย่ากับคุณแม่มีความสุข...”
ปรารีเองเห็นเขาถามจริงจังเธอเองก็ตอบจริงจังเช่นกันเธอไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายเลยแค่คนที่เธอรักมีความสุขเธอก็มีความสุขแล้ว
“แค่นั้น”
ตฤณภพไม่ยักรู้ว่าเหตุผลของเธอจะมีแค่นี้จริงๆ
“คิดดูสิคะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นมาอุ้มท้องคุณย่ากับคุณแม่ก็คงไม่สบายใจเท่าเปาอุ้มให้หรอกค่ะ”
ปรารียังเห็นชายหนุ่มทำหน้าไม่เชื่อใจเธอจึงหาเหตุผลให้มันฟังดูขึ้นให้เขาได้เชื่อใจเธอว่าเธอไม่ได้มีเหตุผลอื่นแอบแฝงอะไรเลย
“แล้วอนาคตเธอล่ะ...จะเป็นยังไงเมื่อเธอมีลูกแล้ว”
เขาอยากจะรู้ว่าเธอคิดถึงอนาคตหรือเปล่าว่ามันจะเป็นอย่างไรในเมื่อเธอตัดสินใจทำทุกอย่างลงไปแล้ว
“เปาก็เลี้ยงสิคะ...ถ้าพี่ต้นเลี้ยงไม่เป็นก็มาหาบ้างก็ได้เชื่อสิคะว่าคุณแม่กับคุณย่าคงจะแย่งเลี้ยงลูกพี่ต้นแน่นอน”
เรื่องนี้ปรารีก็คิดเอาไว้แล้วเช่นกันลุกเธอไม่ได้ขาดอะไรเลยเท่าที่คิดมีทั้งพ่อและแม่เพียงแค่เธอกับตฤณภพทำแค่หน้าที่พ่อแม่เท่านั้น
“แล้วถ้าเธออยากมีแฟนล่ะ”
ตฤณภพยังพยายามหาคำถามให้เธอตอบเพื่อความแน่ใจของเขาเองและเพื่อความแน่ใจของหญิงสาวอีกด้วย
“เรื่องนั้นไม่มีในหัวเปาเลยค่ะ”
เรื่องมีแฟนอะไรปรารีไม่เคยคิดมาแต่ไหนแต่ไรแล้วในหัวของเธอหากไม่มีเรื่องนี้เข้ามาเธอฝันอยากจะเป็นดีไซน์เนอร์ที่มีแบรนด์ของตัวเองชื่อเสียงโด่งดังบั้นปลายชีวิตของใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติเท่านั้นแค่นี้เธอก็พอใจแล้ว
“อืมม...เธอนี่ก็แปลกคนเหมือนกันนะ”
ตฤณภพไม่คิดว่าเขาจะเจอคนที่มีความคิดแปลกๆแบบนี้ด้วย
“จะว่าเปาแปลกพี่ต้นไม่แปลกกว่าเหรอคะ...เป็นคนคิดเรื่องนี้เองไม่ใช่เหรอ”
ปรารีคิดว่าเธอแปลกอยู่แล้วแต่เธอคิดว่าคนที่แปลกกว่าเธอก็น่าจะเป็นคนตรงหน้าของเธอมากกว่า
“อ่อ..อืม..เธอกลับห้องเธอไปได้แล้ว”
เมื่อโดนยอกย้อนตอนนี้เขาก็ปฏิเสธอะไรไม่ได้ทำได้เพียงแค่แก้เก้อก็คือไล่หญิงสาวกลับไปห้องของเธอก็เท่านั้น
“ค่ะ”
//อะไร..เมือกี้คุยอยู่ดีๆ..นึกจะไล่ก็ไล่เป็นคนยังไงของเค้ากัน//
เช้าวันต่อมา
ก๊อกๆๆๆ
ตฤณภพลงมาเคาะห้องหญิงสาวตั้งแต่เช้าตรู่
“คะ...พี่ต้น”
“ฉันจะไปทำงานแล้ว...คุณแม่ส่งรถมารับเธอแล้วด้วยเสร็จหรือยัง”
เขาไม่รู้ว่าเธอจะแต่งตัวเสร็จเหรอยังแต่ยังไงเขาก็จะให้เธอลงไปพร้อมเขาเพราะให้คนอื่นมารอนานมันไม่ดี
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
ปรารีแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยตั้งนานแล้วเพราะเธอก็เป็นคนที่ตื่นเช้าอยู่พอสมควรพร้อมหยิบกระเป๋าและออกมาจากห้อง
“งั้นลงไปพร้อมฉันเลยให้คนอื่นรอมันไม่ดี”
“ค่ะ”
ปรารีเดินตามตฤณภพลงลิฟท์มาด้านล่างที่มีรถสองคันจอกรออยู่ด้านหน้าคันหนึ่งเป็นของชายหนุ่มที่ธวัชชัยมารอรับไปทำงานส่วนอีกคันเป็นคนของมลฤดีส่งมารับปรารีไปที่บ้าน
“ฝากสวัสดีคนที่บ้านด้วย”
ก่อนจะขึ้นรถตฤณภพไม่ลืมทีจะฝากหญิงสาวสวัสดีทุกคนตามมารยาทเพราะเขาก็ไม่ได้เข้าไปที่บ้านบ่อยนัก
“ค่ะ...พี่ต้นตั้งใจทำงานนะคะ..บ๊ายบายค่ะเย็นเจอกัน”
ปรารีโบกไม้โบกมือให้ชายหนุ่มก่อนจะขึ้นรถออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้มตามแบบของเธอ
“.........”
//ดูทำเข้า..เฮ้ออ//
ตฤณภพส่ายหัวให้กับพฤติกรรมของเธอที่ดูจะเกินๆไปนิดหน่อย
“คุณเปาเธอน่ารักดีนะครับ”
ธวัชชัยที่นั่งรออยู่ในรถเข้าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็อดยิ้มไม่ได้คิดว่าปรารีคงเป็นคนที่อารมณ์ดีน่าดู
“ป่วนผมให้ปวดหัวน่ะสิคุณชัย”
ตฤณภพไม่ได้เห็นด้วยกับคำพูดของธวัชชัยเลยสักนิด
“อ่อ..ครับ”
ธวัชชัยพยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เจ้านายของเขาพูดแต่เขาคิดว่าผู้หญิงคนนี้นี่แหละที่จะมาเป็นสีสันในชีวิตเจ้านายของเขา
บ้านXXXX
“คุณย่าขา”
เมื่อมาถึงบ้านปรารีก็รีบวิ่งโร่เข้าไปหาคุณย่าของเธอด้วยความคิดถึง
“เปา..อ้าวๆค่อยๆเราไม่ใช่เด็กๆแล้วนะยังจะกระโดดใส่ย่าแบบนี้อีก”
โสพิศถึงกับต้องปรามเจ้าเปาน้อยของเธอที่ทำตัวเป็นเด็กเล็กอยู่ได้ที่แทบจะกระโดดให้เธออุ้มอยู่รอมร่อ
“เปาคิดถึงคุณย่าที่สุดเลยค่ะ...คุณย่าเป็นยังไงบ้างคะ..ทานข้าวได้เยอะไหมหลับสนิทหรือเปล่า”
ปรารีหอมซ้ายหอมขวาคุณย่าของเธอทั้งยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบไม่เว้นว่างให้อีกฝ่ายได้ตอบก่อน
“อะ..55555”
โสพิศขำออกมาด้วยความเอ็นดูท่าทางหลานสาวของเธอจะห่วงเธอเกินเหตุไปหรือเปล่า
“ทีละคำถามไหมล่ะเปา”
มลฤดีเดินถือถาดขนมกับผลไม่ที่เป็นอาหารว่างเข้ามาในห้องแม่สามีของเธอเมื่อได้ยินคำถามของปรารีเธอเองก็ถึงกับส่ายหัวเจ้าเปาก็คือเจ้าเปาจริงๆช่างจ้อช่างถามเสียเหลือเกิน
“คุณแม่...”
“เป็นยังไงบ้างพักกับพี่เค้าโอเคใช่ไหม”
“ก็โอเคค่ะ”
“ดีแล้วล่ะจะ”
มลฤดีเห็นว่าปรารีอยู่กับลูกชายเธอโอเคก็ดีแล้วเพราะลูกชายเธอค่อนข้างอยู่กับคนยาก
“คุณแม่ขาคุณพ่ออยู่ไหมคะ”
ตั้งแต่เข้ามาที่บ้านปรารียังไม่เห็นคุณพ่อของเธอเลยจึงหันไปถามหากับคนเป็นแม่
“อยู่ในห้องทำงานเหมือนเดิมแหละจะ”
มลฤดีบอกลูกสาวของเธอพรางมองไปที่ทางด้านห้องทำงานของสามีเธอ
“งั้นเดี๋ยวเปาไปหาคุณพ่อก่อนนะคะ”
เมื่อรู้ว่าคนที่เธออยากเจออยู่ตรงไหนก็รีบวิ่งแจ้นไปหาไม่ได้ห่วงว่าตอนนี้เธออายุเท่าไรเธอยังคงกระทำเหมือนตอนเด็กๆเสมอ
“คุณพ่อขา”
ปรารีเรียกพ่อเอเสียงหลงพร้อมเข้าไปนั่งกอดขาพ่อเธอเล่นแกมหยอกล้อกับคนเป็นพ่อ
“...นึกว่าอยู่เชียงใหม่จนลืมพ่อไปซะแล้ว...”
ตระการทำหน้าไม่สนใจลูกสาวเพราะตั้งแต่กลับมาก็ชอบที่จะอยู่ที่เชียงใหม่เสียเหลือเกิน
“ใครจะลืมคุณพ่อได้ล่ะคะ...คนที่ตามใจเปาที่สุดในโลก”
ปรารีปล่อยพลังอ้อนคุณพ่อของเธอสุดฤทธิ์ทั้งยังทำหน้าตาน่าสงสารให้อีกฝ่ายเลิกงอน
“เจ้าลูกคนนี้ก็อ้อนเก่งที่สุดในโลกกกเหมือนกัน”
ตระการทำหน้าไม่สนใจได้ไม่นานก็แพ้ลูกอ้อนของเจ้าเปาน้อยจนราบคาบ