ตอนที่7

ก๊อกๆๆ

“คะ..พี่ต้น”

ปรารีค่อยๆย่องมาเปิดประตูให้เบาที่สุดเพราะการเคาะห้องของคนด้านนอกเหตุเป็นเพราะเธออาจจะทำอะไรให้ไม่ถูกใจอีกก็เป็นได้

“มาทานข้าวเย็น”

ตฤณภพเห็นหญิงสาวเปิดประตูออกมาก็รีบบอกให้เธอออกมาทานข้าวเย็นด้วยใบหน้าที่นิ่งตายใบหน้าเดิมเมื่อบอกเธอเสร็จก็รีบผละตัวออกจากหน้าห้องของเธอทันที

“ค่ะ”

//ค่อยโล่งอก...นึกว่าทำอะไรผิดซะอีก//

“อาหารพี่ต้นสั่งมาทานทุกวันเลยเหรอคะ”

ปรารีเห็นว่าบนโต๊ะอาหารมีแต่กล่องอาหารอีกแล้วไม่รู้ว่าเขาทานแบบนี้ทุกวันเลยหรือเปล่า

“อืมม..”

ตฤณภพตอบหญิงสาวเสียงเบาพร้อมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเธอ

“ไม่ทำเองบ้างเหรอคะ”

ปรารีอยากรู้ว่าเขาเคยทำเองบ้างหรือเปล่าสั่งทุกวัน

“ไม่..ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้น..อีกอย่างฉันก็ทำอาหารไม่เป็น..”

“อ๋อ..”

หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจ..อันที่จริงที่เธอถามนั่นถามนี่ก็แค่อยากหาเรื่องคุยกับเขาเท่านั้นเผื่อเธอจะสนิทกับเขามากขึ้นและหวังว่าเขาจะไม่ทำหน้าตายใส่เธอบ่อยๆ

“และอีกอย่างฉันเคยบอกเธอว่าอย่างไรเมื่ออยู่บนโต๊ะอาหาร”

ตฤณภพไม่ลืมที่จะย้ำเรื่องมารยาทให้เธอได้ฟังอีกรอบให้เธอซึมซับเข้าไปในหัวว่าช่วงที่ทานอาหารเขาไม่ชอบพูดคุยเท่าไร

“เอ่อ...เงียบแล้วค่ะ..ไม่ถามแล้ว..แฮร่ๆ”

//แค่นี้ก็ไม่ได้..โถ่..//

19.40 น.

หลังจากที่ทั้งสองทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ที่จะพูดคุยอะไรกันต่อเพราะตฤณภพต้องการความเป็นส่วนตัว

ปรารีเองก็เดินสำรวจที่อยู่ใหม่ของเธอเล็กน้อยแล้วกลับมานอนเล่นบนเตียงในห้องนอนของเธอครู่ใหญ่จึงไปอาบน้ำให้สบายตัว

“....หืมม....”

//ลืมได้ไงเนี่ย..จะเอาที่ไหนใส่ล่ะ...//

ปรารีพึ่งจะมาเปิดกระเป๋าดูหลังจากอาบน้ำเสร็จตอนนี้เธอมีเพียงผ้าขนหนูผืนขาวที่หยิบได้จากหน้าห้องน้ำมาพันตัวไว้เท่านั้น

Rrrrrrrrr

“ทำไมไม่รับกันนะ”

เธอคิดว่าคืนนี้เธอก็คงจะต้องขอยืมชุดนอนจากตฤณภพเสียแล้วเพราะชุดที่เหลือในกระเป๋าก็มีแต่ชุดที่เอาไว้ใส่ออกข้างนอกจึงยกมือถือโทรหาชายหนุ่มแต่เขาก็กลับไม่รับเสียอย่างนั้นวิธีที่เธอคิดได้ตอนนี้ก็คือจะต้องขึ้นไปหาเขาที่ห้อง

ก๊อกๆๆๆ

“มีอะไร..ฉันบอกให้โทรไง”

ตฤณภพเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจเมื่อเธอดูเหมือนจะไม่ทำตามที่เขาสั่ง

“ก็พี่ต้นไม่รับนี่คะ”

ปรารีตอบด้วยสีหน้าเกรงใจนิดหน่อยแต่ทำไงได้เขาไม่รับสายเธอเอง

“อ๋อ..เอ่อ..แล้วเธอ..ทำไมมาหาฉันสภาพนี้”

//ไม่ได้มีความอายบ้างเลยหรือไง//

ชายหนุ่มเองเมื่อครู่น่าจะเข้าห้องน้ำอยู่แต่เมื่อมองอีกฝ่ายก็เกิดความสงสัยว่าเธอช่างกล้ามาหาเขาทั้งที่อยู่ในสภาพผ้าขนหนูพันตัวผืนเดียวเนี่ย

“ก็เปาลืมชุดนอน...ว่าจะมายืมชุดพี่ต้นหน่อยค่ะ..อะ..อะ..ว้ายยยยย”

ปรารีรีบผละตัวเข้าไปในห้องของเขาอย่างรวดเร็วพร้อมบอกสิ่งที่เธอต้องการด้วยความไม่ระวังและซุ่มซ่ามของเธอบวกกับก้าวขายาวเกินไปเลยทำให้ลื่นล้มผ้าขนหนูผืนจิ๋วที่พันตัวอยู่ก็หลุดเผยให้เห็นของสงวนของเธอ

“เธอ..เอ่อ..เอิ่มม”

ตฤณภพรีบหลบสายตามองไปทางอื่นเพื่อให้เธอนั้นจัดการกับตัวเองให้เรียบร้อย

5 นาทีต่อมา

ทั้งคู่ยังคงนั่งนิ่งเงียบไม่พูดไม่จากันอยู่พักใหญ่เพราะยังขวยเขินกับเหตุการณ์เมื่อครู่กันอยู่

“เมื่อกี้ไม่เห็นอะไรใช่ไหมคะ”

ปรารีเป็นฝ่ายที่จะทำลายความเงียบครั้งนี้ก่อนเธอยังคงหน้าเสียไม่หาย

“เอ่อ..อืม..ๆ”

//ทำไมต้องมาปวดหัวกะยัยนี่ด้วยนะ//

ชายหนุ่มโกหกออกไปเพื่อให้เธอได้สบายใจทั้งยังไม่หันไปมองหน้าหญิงสาวอีกด้วย

“โกหก”

//เชื่อที่ไหนกันเล่า..ก็เมื่อกี้เขาหันมามองเต็มๆอ่ะ//

ปรารีไม่เชื่อที่เขาพูดเลยสักนิดการพูดแล้วไม่มองน้าเธอแถมเสียงยังสั่นอีกด้วยแบบนี้ใครก็ดูรู้ว่าโกหก

“เอ่อ..ก็เห็น..”

//โกหกใสบายใจก็ไม่ชอบ//

ตฤณภพไม่รู้ว่าเธอจะคะยั้นคะยออะไรเขานักหนาหนาเธออยากได้คำตอบแบบนี้เขาก็จัดให้

“พี่ต้นนนน”

//นั่นไง//

ปรารีถึงกับก้มหน้างุดหน้าแดงไปถึงหู

“ก็จะให้ตอบยังไงเล่า..เธอรีบเอาชุดนอนไปแล้วก็ออกไปได้แล้ว..ไม่เอางี้ดีกว่าเธอไปเปลี่ยนเลย”

ตฤณภพรีบไปหยิบชุดนอนของเขายื่นให้เธอหญิงสาวจะได้ออกไปจากห้องเขาเสียทีคราแรกว่าจะให้เธอเอาไปเปลี่ยนที่ห้องแต่คิดไปคิดมาให้เธอเปลี่ยนเลยจะดีกว่าหากเดินลงบันไดไปเกิดซุ่มซ่ามขึ้นมาผ้าหลุดเขาจะเอาหน้าที่ไหนไปช่วยเธอ

“คะ”

“เปลี่ยนชุดนอนในห้องน้ำฉันนี่แหละเกิดเดินลงไปผ้าหลุดอีก..อุจาดตา”

“หึ้ยยย..”

//อุจาดตาตรงไหนหุ่นเราออกจะดี//

ปรารีหน้าบึ้งเล็กน้อยกับคำพูดของชายหนุ่มพร้อมเดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับชุดนอนด้วยอารมณ์ฉุนเล็กๆ

5 นาทีต่อมา

“อุ้ยย..”

//ตัวจะใหญ่ไปไหนเนี่ย//

ปรารีเดินออกมาจากห้แงน้ำด้วยความทุลักทุเลเพราะชุดนอนของเขามันตัวใหญ่กว่าเธอหลายเท่า

“โอเคไหม..เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะให้คนไปซื้อให้ใหม่”

ตฤณถพคิดว่าต้องหาซื้อให้เธอเองไม่อย่างนั้นไม่วายอีกวันเธอก็จะต้องมายืมชุดของเขาอีกเป็นแน่

“ก..อะ..อร้ายยย..”

//หืม..อะไรนุ่มๆ....หา...จะโดนกินหัวไหมเนี่ย//

ปรารีเดินไปด้วยยกขากางเกงไปด้วยแต่ด้วยความไม่ระวังที่เป็นนิสัยของเธอจึงทำให้เหยียบขากางเกงแล้วสะดุดล้มอย่างขืนตัวไม่ได้รู้สึกตัวอีกทีก็เหมือนเธอกำลังนอนทับอะไรนุ่มๆอยู่เมื่อแหงนหน้ามามองได้ก็รีบผละตัวลุกเมื่อรู้ตัวว่าเธอล้มใส่อีตาโหดไปเสียแล้วไม่รู้ว่าเขาจะพ่นไฟอะไรใส่เธอบ้าง

“เดินยังไงของเธอเนี่ย...มานี่..”

“อุ้ยย..”

ชายหนุ่มส่ายหัวพร้อมหิ้วหญิงสาวด้วยแขนข้างเดียวมานั่งที่ปลายเตียงของเขาอย่างไม่สบอารมณ์

“ขากางเกงมันยาวก็พับขึ้นสิ่..เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอก”

พร้อมพับขากางเกงให้เธอทั้งปากก็ยังบ่นไม่หยุดคิดในใจถ้าเขาพับให้ก็คงจะไม่มีปัญญาทำเอง

“เอ่อ...ขอบคุณค่ะพี่ต้น”

//ท่าทางอ่อนโยนกับเค้าก็เป็นนะอีตาโหด//

หญิงสาวแอบอมยิ้มในเรื่องที่เขาทำให้เธอเล็กน้อยถึงปากเขาจะบ่นแต่การกระทำน่ารักอันนี้เธอให้อภัย

“เรียบร้อย...เอ่อ...ฉันมีเรื่องจะถาม”

ตฤณภพอยากจะถามอะไรบางอย่างกับเธอมาก่อนหน้านี้แล้วเมื่อเธออยู่ตรงนี้ก็ถามเลยแล้วกัน