ตอนที่6
“ไม่ๆ....งั้นพาฉันไปบ้านคุณเดี๋ยวนี้เลย”
ชายหนุ่มเดินอุ้มหญิงสาวกลับมาที่เรือนไม้ที่อยู่ห่างจากน้ำตกไม่มากนักแต่ก็เป็นบ้านที่อยู่บนเนินสูงเป็นที่ที่ปลอดภัยจากภัยธรรมชาติเพราะก่อนที่จะสร้างเรือนหลังนี้เขาศึกษามาอย่างดีแล้วเมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มก็รีบอุ้มเธอเดินเข้าไปที่ห้องน้ำในห้องของเขาเพราะเรือนไม้ที่เขาสร้างมีแค่ห้องเดียวเอาไว้ใช้เวลาที่อยากจะมานอนพักผ่อน
“นี่บ้านคุณหรอน่ารักดีนะ...ฉันชอบ”
พาฝันเห็นบ้านหลังนี้ก็รู้สึกตกหลุมรักมันในทันทีเพราะที่นี่ถึงจะเป็นเรือนไม้เล็กๆแต่จากที่เธอมองผ่านๆมันน่าจะสามรถมองเหนวิวได้ทุกด้านอีกทั้งยังดูเล็กๆดูอบอุ่นมากๆอีกด้วย
“อืมมม...เดี๋ยวคุณนั่งอยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวผมไปหาผ้าขนหนูกับเสื้อมาให้คุณเปลี่ยน”
หญิงสาวพยักหน้ารับเมื่อคนตัวโตอุ้มเธอมาวางนั่งอยู่ที่เก้าอีในห้องน้ำและเดินออกไปแล้วเธอจึงยื่นมือไปหยิบฝักบัวแล้วเปิดราดตัวเองทันทีเพราะเธอตอนนี้ทั้งตัวที่ยังเลอะโคลนที่ล้างยังไม่หมดแถมเปียกฝนอีกเธอจึงต้องรีบล้างตัวในทันที
“อะนี่คุณผมแขวนไว้ตรงนี้นะเสร็จแล้วก็เรียกผมนะเดี๋ยวมาอุ้มออกไป”
“โอเค”
อัคคีรีบไปหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในตู้ละเสื้อเชิ้ตของเขาที่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอน่าจะใส่เป็นชุดได้พอดีเอามาแขวนไว้ให้เธอพร้อมปิดประตูห้องน้ำแล้วนั่งรออยู่ในห้องนอนของเขา
“คุณ...คุณ...ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว”
“โอเค”
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปอุ้มหญิงสาวที่อยู่ในห้องน้ำตอนนี้เขาเหลือบมองชุดที่เธอใส่เขาไม่รู้ว่าเสื้อของเขาที่เลือกมาให้เธอใส่มันจะทำร้ายตัวเขาเองขนาดนี้เพราะยัยตัวเล็กนี่พออยู่ในเสื้อของเขาแล้วมันดูเซ็กซี่ชะมัดจนเขาอดที่จะจินตนาการสิ่งที่อยู่ด้านในชุดไม่ได้แถมตอนนี้เขายังรู้ด้วยว่าเธอไม่ได้ใส่ฉันในเพราะสิ่งที่มันเด้งดึ๋งอยู่ตรงหน้าเขาตอนที่อุ้มเธอมามันเห็นชัดเหลือเกินเขารีบวางเธอไว้บนเตียงแล้วรีบเดินออกไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทันที
“นี่ทำไมข้อเท้าคุณแดงขนาดนี้เนี่ย….นี่คงไม่ใช่เพราะวิ่งหนีตอนนั้นอย่างเดียวละมั้งคุณ”
ชายหนุ่มนั่งที่พื้นพร้อมพลิกข้อเท้าหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงดูเขาเองก็พึ่งสังเกตุว่าข้อเท้าเธอมันดูช้ำแล้วก็บวมแดงมากกะอีแค่การวิ่งแค่นั้นคงไม่ทำให้เธอเป็นขนาดนี้หรอกมั้ง
“ก็ฉันเจ็บตั้งแต่ที่เดินเล่นแล้วนี่”
หญิงสาวสารภาพไปตามความจริงที่เธอเจ็บข้อเท้าแต่ก็ยังฝืนเดินเล่นต่อเพราะความรั้นอยากจะชื่นชมธรรมชาติของเธอนั่นเอง
“แล้วใครใช้ให้คุณใส่ส้นสูงมาเดินที่ป่าที่เขาแบบนี้เล่า”
ชายหนุ่มหยิบยามาทาที่ข้อเท้าของเธออย่างเบามือพร้อมตำหนิเธอเรื่องรองเท้าที่เธอใส่
“ก็ฉันลืมหยิบมาใส่กระเป๋ามานี่นา....ฉันอยู่ที่โน่นก็ใส่แต่ส้นสูงตลอด”
ชายหนุ่มแหงนมองหน้าเธอทันทีกับคำว่าอยู่ที่โน่นของเธอแสดงว่าเธอต้องมาที่นี่แค่ชั่วคราวแน่นอน
“คุณมาเที่ยวแถวนี้หรอ”
“ป่าวหรอกฉันมาอยู่เป็นเพื่อนกับเพื่อนสาวฉันอีกคนเพื่อนฉันอกหักก็เลยหนีมาย้อมใจที่นี่ฉันเองสงสารก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อน”
“อืมม...งั้นหรอ”
ชายหนุ่มได้ฟังที่เธอพูดก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักดีแล้วที่เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ตลอดเพราะถ้าเขาเจอเธอบ่อยๆเขาคงประสาทกินในไม่ช้า
“นี่คุณ...แล้วตกลงคุณชื่ออะไรอะ..คุณยังไม่บอกฉันเลยนะ”
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าชายหนุ่มเริ่มที่จะพูดคุยกับเธอมากขึ้นเลยถือโอกาสลองถามชื่อเขาดูอีกครั้ง
“ผมชื่อเพลิง”
ชายหนุ่มตอบทั้งที่ไม่มองหน้าหญิงสาวและมือของเขาก็ยังนวดที่ข้อเท้าของเธอต่อ
“แล้วคุณอายุเท่าไรหรอ...”
หญิงสาวยังยิงคำถามใส่เขาไม่เลิก
“อายุ 35”
“อืมมมงั้นฉันก็ต้องเรียกคุณว่าพี่เพลิงน่ะสิ....แล้วคุณก็ต้องเรียกฉันว่าน้องฝันอิๆๆๆดีมั้ยยย”
หญิงสาวนั่งยิ้มอยู่กับคำพูดของตัวเองชายหนุ่มถึงกับต้องเงยหน้ามามองเธออีกรอบ
“น้องฝันหรอ....ฝันไปเถอะคุณผมไม่อยากมีน้องสาว”
ชายหนุ่มทำหน้านิ่งพร้อมหยิบกล่องยาแล้วจะเดินไปเก็บทันที
“อื้มมมหรอออ....ไม่ให้เป็นน้องสาวงั้นให้ฝันเป็นแฟนเลยละกันนนน”
เมื่อเห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของชายหนุ่มเธอจึงอยากแกล้งเขาต่อเธอชอบที่เขาพูดกับเธอแม้จะเป็นคำที่ต่อล้อต่อเถียงกันก็ตาม
“นี่คุณใช้มุขนี้จีบผู้ชายมากี่คนแล้วเนี่ยยย”
ชายหนุ่มต้องหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมองเธออย่างรวดเร็วไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากของเธอ
“หึ...ยัยบ๊องเอ้ยย”
ต่อหน้าเธอเขาทำเป็นหน้าดุแต่พอออกจากห้องมาเขากลับนึกขำกับคำพูดคำจาของเธอแต่ละคำมันช่างเป็นคำที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยินจากเธอด้วยซ้ำเธอจัดว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนนึงเลยถ้าไม่ติดว่าเธอพูดมากใจกล้าเกินผู้หญิงและน่ารำคาญเกินไปหน่อยสำหรับเขา
“พี่เพลิงขาฝันขอยืมมือถือหน่อยจะโทรบอกเพื่อนว่าเดี๋ยวกลับพอดีมือถือฝันแบตหมดน่ะกลัวเพื่อนฝันเป็นห่วง...จะบอกนางว่าอีกสักพักเดี๋ยวก็กลับ”
เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องเธอก็แบมือยื่นมาขอยืมมือถือของเขาทันทีเพราะป่านนี้เธอยังไม่ได้กลับไปคนที่บ้านนั้นต้องเป็นห่วงเธอแน่ๆแถมมือถือเธอก็แบตหมดนานแล้วด้วย
“แล้วคุณจะกลับยังไงนี่มันมืดแล้วนะคุณแล้วฝนก็ยังตกอยู่เลย...คุณนอนที่นี่ก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมไปส่ง”
ชายหนุ่มคิดไว้แล้วเมื่อตอนที่ฝนเทลงมายังไงหญิงสาวก็ต้องพักที่นี่ก่อนเพราะออกไปกลางดึกว่าอันตรายแล้วยิ่งฝนตกหนักแบบนี้ยิ่งอันตรายมากกว่าสองเท่าเขาจึงต้องจำใจให้เธอพักที่นี่ไปก่อน
“หืมมมมพี่เพลิงชวนฝันนอนที่นี่หรอคะ..อืมมม....นอนก็ได้ค่ะ”
เมื่อหญิงสาวเห็นว่าถ้าเธอจะกลับไปตอนนี้แล้วมันคงจะอันตรายอย่างที่ชายหนุ่มบอกจริงๆเธอจึงยอมพักที่นี่ก่อนที่เธอยอมอยู่ที่เพราะเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนที่ไว้ใจได้เพราะเขาทั้งช่วยเธอและอีกอย่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะทำมิดีมิร้ายเธอเลยสักนิดเพราะถ้าจะทำคงทำไปนานแล้วแถมเขายังดูว่าจะรำคาญเธออีกต่างหากเพราะฉนั้นเธอคิดไว้แล้วว่าผู้ชายตรงหน้าเธอไว้ใจได้แน่นอน