ตอนที่6 จำอะไรไม่ได้
“นี่คุณสี่วันแล้วนะที่คุณนอนนิ่งอยู่แบบนี้..ฟื้นได้แล้วฉันจะได้รู้ว่าคุณเป็นใครซะที”
น้ำเมยนั่งลงอยู่ข้างเตียงของชายหนุ่มพร้อมนั่งพุดคุยกับเขาเป็นปกติแบบนี้ทุกวันถึงเธอจะรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้รับรู้สิ่งที่เธอพูดแต่เธอเองก็อยากจะพูดให้เขาฟังเป็นการคลายเหงากลายๆให้เธอนั่นเอง
“คุณ..”
หญิงสาวถึงกับเบิกตาโพรงขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่ามือของชายหนุ่มเริ่มขยับและเขาก็กำลังจะยกมันมากุมหัวของตัวเองอยู่เธอจึงรีบกดออดเรียกพยาบาลทันที
ตอนนี้หัวใจเธอเต้นแรงมากที่เห็นว่าชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วทำให้เธอเริ่มมีความหวังในใจว่าเธอจะได้รู้เสียทีว่าเขาเป็นใครและบาดเจ็บจากอะไรมาดีไม่ดีเธอจะได้ช่วยเขาตามหาญาติให้มารับเขากลับไปอีกด้วย
เมื่อหญิงสาวกดเรียกพยาบาลได้สักพักหมอก็เข้ามาตรวจอาการของชายหนุ่มทันทีตอนนี้หญิงสาวได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆเพราะไม่อยากไปรบกวนเวลาที่หมอตรวจชายหนุ่มอยู่
“คุณยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่าครับ”
“คือ..ตอนนี้ผมปวดหัวนิดหน่อยครับ”
“คุณชื่ออะไรจำได้ไหมครับ”
หมอเริ่มตรวจอาการภายนอกของชายหนุ่มพร้อมกับลองถามคำขามของเขาเพื่อเชคอาการภายใน
“เอ่อ..ผม...ผมไม่รู้”
ตอนนี้สีหน้าชายหนุ่มดูมึนงงอยู่อย่างมากเห็นได้จากการที่ชายหนุ่มคิ้วชนกันจนแทบจะผูกโบว์
“คุณพอจะจำได้ไหมว่าคุณมีญาติอยู่ที่ไหนบ้าง”
หมอยังคงถามชายหนุ่มต่อเรื่อยๆเพื่อต้องการที่จะวินิจฉัยสิ่งที่ชายหนุ่มกำลังเป็นอยู่ในตอนนี้น้ำเมยเองถึงกับยืนกุมมือเกร็งอยู่ในห้องในขณะที่หมอและพยาบาลกำลังรุมล้อมชายหนุ่มอยู่ตอนนี้เธอเริ่มใจไม่ดีเท่าไรที่ชายหนุ่มเหมือนจะจำอะไรไม่ได้เลยแล้วทีนี้เธอจะทำยังไงต่อไปดีหญิงสาวยังครุ่นคิดอยู่ในหัว
“หมอขอคุยกับเจ้าของไข้หน่อยนะครับ”
“ค่ะ”
เมื่อหมอเชคอาการของชายหนุ่มเรียบร้อยแล้วหมอจึงหันมาขอคุยกับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว
“จากที่หมอดูอาการของคนไข้แล้วอาการภายนอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนะครับแต่เรื่องที่สมองของเขากระทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้หมอไม่แน่ใจว่ามันจะระยะยาวแค่ไหนแต่ยังไงช่วงนี้หมอก็ขอให้คุณลองตั้งคำถามกับเขาดูบ่อยๆแล้วกันนะครับแต่ต้องดูอาการคนไข้ด้วยนะครับว่าพร้อมจะตอบเราแค่ไหนห้ามฝืนนะครับอีกสองสามวันคงจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ”
“ค่ะ..ขอบคุณค่ะคุณหมอ”
หลังจากที่หญิงสาวคุยกับหมอเรียบร้อยแล้วเธอเห็นว่างานนี้ชักจะยากสำหรับเธอแล้วสิแบบนี้เธอจะรู้ตอนไหนว่าชายหนุ่มจะจำเรื่องราวได้เมื่อไหร่
“คุณเป็นยังไงบ้าง”
น้ำเมยเดินเข้ามาหาชายหนุ่มที่กำลังนอนอยู่ที่เตียงสีหน้าของชายหนุ่มตอนนี้ดูสดใสขึ้นมากก็จริงแต่แววตาของเขาน่ะสิบ่งบอกได้เลยว่ากำลังใช้ความคิดอยู่หญิงสาวจึงถือโอกาสเข้าไปถามไถ่อาการทำลายความเงียบละสร้างความคุ้นเคยแก่ชายหนุ่ม
“คุณเป็นใครครับ”
“คือ..ฉันเป็นคนที่ช่วยคุณไว้ค่ะ..พอดีเมื่อสามสี่วันก่อนฉันเจอคุณนอนจมกองเลือดอยู่ที่ริมแม่น้ำปายค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าพลางทำท่าเข้าใจ
“คุณพอจะจำได้ไหมว่าคุณไปโดนอะไรมาถึงมีสภาพเป็นแบบนั้น”
หญิงสาวยังคงตั้งคำถามให้กับชายหนุ่มเพราะเธอคิดว่าบางทีอาจจะทำให้สมองของเขารื้อฟื้นอะไรได้บ้าง
“คือ...ผมนึกไม่ออกครับแต่ยังไงก็ขอบคุณมากที่คุณช่วยผมเอาไว้”
ชายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดพร้อมกับส่ายหัวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลพร้อมมองหน้าหญิงสาวและไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณเธอเพราะหญิงสาวเป็นคนที่ช่วยชีวิตของเขาเอาไว้
“ค่ะ...เพื่อนมนุษย์ด้วยกันเห็นคนเจ็บก็ต้องช่วยอยู่แล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้กับคนที่นอนหน้าเศร้าอยู่ที่เตียงเธอเห็นว่าหากชายหนุ่มได้ลองเปลี่ยนบรรยากาศจากห้องนอนทึบๆไปเป็นสวนหย่อมที่โรงพยาบาลเขาน่าจะสดชื่นขึ้นบ้างเพราะหมอเป็นคนบอกกับเธอว่าตอนนี้อยากให้คนไข้ขยับร่างกายมากขึ้นให้เธอพาคนไข้ขยับร่างกายบ่อยๆ
“คุณเดี๋ยวฉันพาไปเดินเล่นที่สวนหย่อมข้างล่างคุณจะได้สดชื่นขึ้น”
“อืมม...ก็ได้ครับ”
หญิงสาวชวนชายหนุ่มลงไปนั่งที่สวนข้างล่างด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มสดชื่นแถมแววตายังดูมีความอบอุ่นห่วงใยคนตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกไว้ใจและยอมทำไปกับเธออย่างไม่มีการตะขิดตะขวงใจใดๆ
10 นาทีต่อมา
หญิงสาวพาชายหนุ่มค่อยๆเดินช้าๆพร้อมลากเสาน้ำเกลือให้เขาอีกด้วยตัวของเขาสูงมากจนตอนนี้หญิงสาวจำเป็นต้องแหงนหน้าคุยกับเขาตลอดเวลาจนเริ่มปวดคอแล้วเพราะความสูงระดับหัวของเธอยังไม่ถึงไหล่ของเขาเลยด้วยซ้ำ
“นี่คุณสดชื่นขึ้นไหมคะ”
“อืมม...ผมรู้สึกดีขึ้นมากเลย”
ชายหนุ่มตอบพร้อมกวาดสายตามองไปรอบๆพื้นที่สีเขียวตอนนี้เขารู้สึกสบายตาและได้สูดอากาศที่สดชื่นยามเช้าอีกต่างหาก
“คุณนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำแปปนึง”
“อืมมม”
เมื่อเดินได้สักพักหญิงสาวก็รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำขึ้นมาจึงบอกให้ชายหนุ่มรออยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนที่สวนหย่อมชายหนุ่มจึงพยักหน้าเป็นการรับรู้
“พ่อหนุ่มลองชิมข้าวเหนียวหมูหยองของยายไหมไม่ซื้อไม่เป็นไรจะ”
“เอ่อ...ชิม...ครับ”
ขณะที่ชายหนุ่มนั่งรอหญิงสาวไปเข้าห้องน้ำจู่ๆก็มีหญิงชราที่เดินขายของในโรงพยาบาลเป็นปกติทุกวันเดินมาทางชายหนุ่มและให้เขาลองชิมข้าวเหนียวหมูหยองชายหนุ่มเห็นว่าห่อข้าวเหนียวที่วางอยู่บนถาดเมื่อเห็นหญิงชราเปิดออกมาข้างในมันน่าทานอย่างมากเขาเลยลองชิมของกินที่หญิงชรายื่นให้
“หืมมม...อร่อยจังเลยครับยาย...”
เมื่อได้ลองชิมข้าวเหนียวหมูหยองที่หญิงชรายื่นให้เขารู้สึกว่ามันอร่อยมากเหมือนทั้งชีวิตนี้เขาพึ่งเคยทานมันครั้งแรกและเป็นอาหารที่เขารู้สึกพอทานแล้วมันทำให้เขาหยุดทานไม่ได้ทำให้ตอนนี้เขาแกะมันทานไปสี่ห้าห่อแล้วเขาทานอย่างรวดเร็วเพราะว่าเขาทานห่อละคำเลยน่ะสิ
