ตอนที่1 หางาน

22.00 น.

คอนโดXXX

เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้วที่หญิงสาวยังนั่งหางานในเว็บไซต์อยู่เธอพึ่งเรียนจบดีไซน์เนอร์มาหมาดๆหญิงสาวกำลังมองหางานที่เหมาะกับความสามารถของตัวเองอยู่เพราะตนนี้เงินเก็บของเธอก็เริ่มที่จะร่อยหรอลงทุกที

ยังดีที่ยังมีที่อยู่ฟรีเป็นคอนโดของสามีตามนิตินัยอยู่เธอต้องแต่งงานกับเขาเพราะสัญญาที่ทั้งพ่อและเธอกับพ่อของเขาหมั้นหมายกันไว้ว่าจะให้ลูกชายและลูกสาวแต่งงานกันหญิงสาวต้องเข้าพิธีแต่งงานกับชายหนุ่มที่อายุห่างกับเธอเป็นสิบปีทั้งที่ยังไม่เคยเห็นหน้าเพราะถูกแม่เลี้ยงของเธอบังคับเพื่อที่จะเอาสินสอดค่าตัวเธอมาใช้หนี้ที่บ้านกำลังจะล้มละลาย

หลังจากที่เธอแต่งงานแล้วแม่เลี้ยงของเธอก็ไม่ได้สนใจใยดีเธอเลยแถมค่าสินสอดทั้งหมดก็เอาไปด้วยเธอเองไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรเมื่อเห็นว่าบ้านของเธอที่เคยอยู่มาตั้งแต่เด็กๆไม่โดนยึดก็พอใจแล้ว

หญิงสาวแต่งงานก่อนที่จะเรียนจบประมาณสองเดือนหลังจากแต่งงานแล้วชายหนุ่มก็ให้เธอย้ายมาอยู่ที่คอนโดของเขาและหลังจากคืนวันแต่งงานวันนั้นจนถึงวันนี้เธอเองก็ไม่เห็นหน้าเขาอีกเลยเธอเข้าใจว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับเธอเท่าไรนักเพราะดูจากการที่เขาเจอเธอครั้งแรกตอนที่ไปลองชุดแต่งงานเขาแทบที่จะไม่มองหน้าและพูดคุยกับเธอด้วยซ้ำที่เขาต้องมาเจอเธอก็เพราะแอนเดรียสพ่อของชายหนุ่มซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อเธอบังคับมา

แต่เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอมีอิสระมากขึ้นในเมื่อทั้งแม่เลี้ยงและไอรดาพี่สาวลูกติดของแม่เลี้ยงไม่ได้มายุ่งกับเธออีกเพราะได้เงินก้อนโตไปสมใจและคนที่เป็นสามีตามนิตินัยของเธอก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอเช่นกันทำให้เธออยู่ที่คอนโดนี้ได้อย่างสบายใจ

แต่สิ่งที่เธอต้องโฟกัสตอนนี้ก็คือเธอต้องหางานทำเพื่อที่จะเลี้ยงตัวเองให้ได้เธอไม่คิดจะปริปากเอ่ยบอกใครด้วยซ้ำทั้งที่ลุงแอนเดรียสของเธอบอกว่าถ้าติดขัดเรื่องอะไรก็โทรหาเขาได้ทันทีเธอเองไม่มีหน้าไปขอความช่วยเหลือกับเขาแล้วเพราะแม่เลี้ยงของเธอเรียกเงินค่าสินสอดมากมายจนเธอก็อดเกรงใจเขาไม่ได้เหมือนกัน

Rrrr

“สวัสดีค่าเอิงเอยพูดค่ะ”

หญิงสาวเห็นมือถือดังขึ้นเมื่อหยิบขึ้นเธอไม่ค่อยคุ้นกับเบอนี้สักเท่าไรแต่ก็ลองกดรับดู

“น้องเอยนี่พี่จ๋าเองนะคะ...พอดีวันจันทร์หน้าพี่มีงานเดินแบบให้เราทำสนใจไหมจ้ะ”

“สนใจค่ะ...เอยรับค่ะ”

“เอยงานนี้เป็นงานที่ใหญ่มากถ้าเอยได้เดินงานนี้รับรองเอยมีคิวงานเดินแบบยาวแน่ๆ”

“จริงเหรอคะ..ขอบคุณพี่จ๋ามากนะคะที่นึกถึงเอยอยู่ตลอดเลยขอบคุณจริงๆค่ะ”

“จ้า...คนที่รับผิดชอบงานอย่างเอยพี่พร้อมป้อนงานเสมอจะ..โอเคตามนั้นนะส่วนเรื่องรายละเอียดเดี๋ยวพี่ส่งให้ทางเมลนะจ้ะ”

“ได้ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะพี่จ๋า”

หลังจากวางสายจากจ้ะจ๋าโมเดลลิ่งที่เธอเคยร่วมงานด้วยเมื่อครั้งที่หารายได้เสริมระหว่างเรียนเธอก็กระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องทันทีเพราะยังโชคดีที่ตอนนี้มีโชคช่วยให้เธอพอมีงานพิเศษบ้างคืนนี้หญิงสาวรู้สึกว่านอนหลับสบายเป็นพิเศษเพราะเธอพอจะมีงานเข้ามาบ้างแล้ว

ถึงแม้แต่ละงานมันจะได้เงินไม่เยอะเพราะเธอไม่ได้เป็นนางแบบดังแต่ทุกครั้งที่อยู่บนเวทีเธอก็จะทำเต็มที่เสมอและภูมิใจตัวเองอย่างมากที่สามารถใช้ความสามารถที่มีอยู่ของเธอหาเงินใช้โดยที่ไม่ต้องแบมือขอใคร

เช้าวันต่อมา

“ทำไมมาช้าจังล่ะแก”

พีนัสเพื่อนสาวของเอิงเอยยืนหน้าหงิกงอรอเอิงเอยอยู่ที่หน้าห้างสรรพสินค้าเพราะเอิงเอยมาเลยเวลานัดเกินมาเกือบชั่วโมง

“ก็รถมันติดนี่นาแกจะบ่นอะไนเนี่ยไปๆเข้าไปข้างในกันเถอะ”

พีนัสเป็นคนที่นัดเอิงเอยออกมาข้างนอกเองเพราะตั้งแต่เรียนจบก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลยสองสาวเดินเข้ามาหาอะไรทานกันในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านดังในห้างนี้โดยพีนัสเป็นคนเอ่ยปากที่จะเลี้ยงเอิงเอยเองเพราะรู้อยู่ว่าสถานะทางการเงินของเพื่อนตอนนี้เป็นยังไง

เธอรู้สึกสงสารในโชคชะตาของเพื่อนสาวเธอจริงที่เกิดมาในตระกูลที่ร่ำรวยแม่ก็ดันมาเสียตั้งแต่ยังเด็กส่วนพ่อก็มีเมียใหม่เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายคอยกดขี่หญิงสาวอยู่อีกขนาดแต่งงานกับคนรวยคนเป็นสามีก็ยังไม่สนใจอีกเธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนสาวของเธอนั้นผ่านมันมาได้ยังไง

“นี่แกกินเยอะๆเลยดูซิเนี่ยผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว...วันๆได้กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่าเนี่ยย”

พีนัสยื่นจานอาหารไปทางฝั่งของเพื่อนสาวเธอจนเต็มไปหมดเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอซูบผอมไปมากจนผิดหูผิดตาก็อดเป็นห่วงไม่ได้

“ฉันกินเยอะไม่ได้หรอกแกตอนนี้ฉันต้องรักษาหุ่นเพราะวันจันทร์นี้พี่จ๋าให้ฉันไปเดินแบบ”

“กินเข้าไปเถอะน่าอ้วนกว่านี้นิดนึงคงไม่เป็นอะไรหรอก”

ทั้งสองสาวนั่งทานอาหารกันอยู่สักพักพลันสายตาของพีนัสก็หันไปเจอกับคนที่น่าจะรู้จัก

“แกนั่นสามีแกหรือเปล่า...แล้วเค้ามากับใครอ่ะ”

พีนัสเพ่งไปยังชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่งเลยลองหันมาถามเพื่อนสาวของเธอดูว่าใช่สามีของเพื่อนเธอหรือเปล่าเพราะตอนนี้เขากำลังนั่งทานอาหารอยู่กับผู้หญิงคนอื่นที่น่าจะเป็นนางแบบชื่อดังเลยหละ

“อ๋อ..อืมใช่”

เอิงเอยหันไปมองชายหญิงคู่นั้นอยู่ครู่หนึ่งก็หันกลับมานั่งทานต่อเพราะเธอไม่อยากสนใจอยู่แล้วในเมื่อตัวชายหนุ่มเองยังไม่สนใจเธอเลยทำไมเธอต้องสนใจเขาด้วยแต่เห็นแบบนี้มันก็รู้สึกหน่วงๆอยู่เหมือนกันที่ขนาดเขาแต่งงานกับเธอออกหน้าออกตาแล้วยังมาทานข้าวกับหญิงอื่นซึ่งน่าจะเกรงใจเธอบ้างถ้าคนอื่นเห็นจะว่ายังไง

“เฮ้ย...เค้าทำแบบนี้ได้ไงไอ้ที่ไม่มาดูแลแกฉันพอเข้าใจนะเว้ยว่าแกสองคนไม่ได้รู้จักกันและรักมาก่อนแต่งแต่นี่เล่นควงหญิงอื่นมาทานข้าวข้างนอกนี่มันหยามแกเกินไปแล้วนะ”

พีนัสเห็นว่าสามีของเพื่อนเธอทำกับหญิงสาวเกินไปแบบนี้มันเหมือนไม่ให้เกียรติคนเป็นภรรยาเลยและทั้งคู่ก็ต่างมีหน้ามีตาทางสังคมแล้วคนอื่นเห็นเค้าจะคิดกันยังไง

“ช่างเค้าเถอะแกยังไงฉันกับเค้าก็ไม่ได้เต็มใจแต่งงานกันอยู่แล้วแค่แม่เลี้ยงฉันไปขูดรีดเอาค่าสินสอดจากบ้านเค้าแค่นี้ฉันก็เกรงใจเค้าจะแย่แล้ว”

หญิงสาวพยายามพูดกับเพื่อนสาวของเธอว่าเธอโอเคถึงแม้มันจะเป็นการหลอกตัวเองของเธอไปด้วยก็ตาม

“อืมมๆแกโอเคก็ดีแล้วแต่ถ้าแกไม่สบายใจแกมาอยู่กับฉันก็ได้นะ...”

“เอ่าน่า..ถ้าฉันไม่ไหวฉันบอกแกเป็นคนแรกอยู่แล้วน่า”

เอิงเอยพูดให้เพื่อนเธอสบายใจอีกเช่นเคยคนอย่างเธอหรือจะขอร้องให้ใครช่วยง่ายๆขนาดตอนที่พ่อหญิงสาวเสียใหม่ๆเลี้ยงเธอไม่ให้เงินมาเรียนเธอยังไปรับจ้างหลังเลิกเรียนสารพัดเพื่อที่จะมีเงินมาเรียนเลย