[ตอนฟรี] ตอนที่ 196 : คิดว่าตัวเองเก่งขึ้นเหรอ?

เมื่อเห็นหลินเฟิงพุ่งเข้ามา น่าหลานลั่วซีก็ดูประหม่าเล็กน้อย

พลังของนางในตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้ว

เพราะก่อนจวินเซียวเหยาจะไป เขาได้มอบทรัพยากรกองโตให้กับนาง

ทรัพยากรเหล่านั้นช่วยให้น่าหลานลั่วซีแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็ว เกือบจะไล่ตามอัจฉริยะของดินแดนอมตะทัน

ทันทีที่หลินเฟิงเคลื่อนไหว เขาก็สำแดงฝ่ามือจักรวาลขนาดใหญ่ออกมา

ตอนนี้เขารวบรวมแก่นแท้พิภพส่วนที่เหลือจนครบแล้ว

ทุกการเคลื่อนไหวของเขาจึงดูคล้ายกับว่าสามารถควบคุมพลังของจักรวาลได้

เมื่อเขาตบฝ่ามือออกไป ท้องฟ้าและโลกทั้งใบเสมือนถูกบดบัง พลังที่ปลดปล่อยออกมานั้นมหาศาลอย่างยิ่งยวด

ในมือเรียวเล็กของน่าหลานลั่วซีถือดาบเล่มหนึ่งอยู่ นางโต้กลับฝ่ามือจักรวาลด้วยลำแสงดาบอันคมกริบ

เสียงของการปะทะดังกึกก้องไปทั่วพร้อมกับคลื่นระเบิดพลังปราณที่แผ่ออกมา ร่างบอบบางของน่าหลานลั่วซีสั่นสะท้านจนต้องถอยหลังไปหลายสิบก้าว

แม้ว่านางจะแข็งแกร่งขึ้น แต่เมื่อเทียบกับตัวร้ายอย่างหลินเฟิงแล้ว มันก็ยังมีช่องว่างขนาดใหญ่อยู่

“ดูเหมือนตอนที่เจ้าอยู่กับจวินเซียวเหยา เจ้าจะไม่ได้เก่งขึ้นเลยนะ สงสัยเขาคงไม่สนใจเจ้าแล้วล่ะมั้ง” หลินเฟิงพูดจาดูถูก

“หนวกหู! นายน้อยใจดีกับข้ามาก เขาไม่ใช่คนที่ท่านจะมาดูถูกได้” น่าหลานลั่วซีกัดฟันและเริ่มโจมตีต่อ

“แล้วไหนล่ะ ลูกหลานแห่งขุมกำลังอมตะ ข้ายังไม่เห็นมันโผล่ออกมาเลย หรือว่ากลัวหัวหดไปแล้ว?” หลินเฟิงโจมตีพลางดูถูก

“ถ้านายน้อยยังอยู่ที่นี่ คิดงั้นเหรอว่านายน้อยจะเอามดปลวกอย่างท่านไปใส่ใจ?” น่าหลานลั่วซีพูดด้วยเสียงเย็นชา

พื้นฐานของน่าหลานลั่วซีเป็นคนอ่อนโยน และไม่เก่งเรื่องคำด่าสักเท่าไหร่

แต่นางทนไม่ไหวจริงๆ ที่หลินเฟิงพูดจาดูถูกจวินเซียวเหยา

“มดปลวกรึ? เดี๋ยวข้าจะทำให้มันเห็นเองว่าใครกันแน่ที่เป็นมดปลวก!” ดวงตาของหลินเฟิงดูดุร้าย

ดังคำกล่าวที่ว่า มังกรพลัดถิ่น ยังแพ้งูดินเจ้าที่

เขาคือตัวเอกแห่งทวีปสวรรค์เร้นลับ

ต่อให้พวกลูกหลานของขุมกำลังอมตะลงมา พวกมันก็เทียบกับเขา ผู้ที่ฟ้าลิขิตให้เป็นตัวเอกของทวีปสวรรค์เร้นลับไม่ได้

หลินเฟิงเปลี่ยนกระบวนท่าโจมตีอีกครั้งและส่งกำปั้นออกไป ทำให้สถานการณ์พลิกผัน

เขาควบคุมพลังของแก่นแท้พิภพเสริมเข้าไปในกำปั้น ทำให้ทุกการโจมตีหนักหน่วงดุจหินผา

อ่อก!

ปะทะกันเพียงครั้งเดียว น่าหลานลั่วซีก็กระอักเลือดอย่างช่วยไม่ได้ ร่างของนางกระเด็นกลับหลังพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด

“ฮ่าๆๆ น่าหลานลั่วซี ไหนล่ะนายน้อยของเจ้า?” หลินเฟิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

น่าหลานลั่วซีจับดาบด้วยมือทั้งสองและใช้มันค้ำยันตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก

คราบเลือดที่มุมปาก ยิ่งเพิ่มความงามอันเศร้าโศกให้กับนาง

“ลั่วซีบอกได้เลยว่าถ้านายน้อยกลับมาเมื่อไหร่ ใช้มือเพียงข้างเดียวเขาก็จัดการท่านได้!”

“รนหาที่ตาย!”

หลินเฟิงที่โดนแทงใจดำเริ่มเคลื่อนไหวอีกรอบพร้อมกับจิตสังหารเต็มเปี่ยม

เดิมที เขาแค่อยากเอาชนะน่าหลานลั่วซี จากนั้นก็ค่อยๆ ทรมานนาง

แต่ตอนนี้ เขาเปลี่ยนใจเป็นฆ่าน่าหลานลั่วซีทันทีแทน

“แม่นาง ระวัง!”

เมื่อเห็นสถานการณ์ เหล่าศิษย์ชายหนุ่มของตระกูลน่าหลานที่อยู่ใกล้เคียงก็รีบเข้ามาขวางน่าหลานลั่วซีไว้

“ทำอะไรของพวกเอ็ง ไอ้พวกเศษสวะ ไสหัวไปซะ!”

หลินเฟิงแค่สะบัดมือ ร่างของชายหนุ่มตระกูลน่าหลานเหล่านั้นก็ระเบิดออกเป็นเศษเลือดเศษเนื้อกระจัดกระจายไปทั่ว

“ไม่!” น่าหลานลั่วซีรู้สึกเหมือนหัวใจถูกมีดกรีดเป็นแผล

พวกเขาล้วนเป็นสมาชิกของตระกูลนาง

อีกด้านหนึ่ง เผิงเฟยและเผิงหลิงก็กำลังเฝ้ามองหลินเฟิงอยู่เช่นกัน

“ท่านหลินน่าทึ่งจริงๆ” เผิงหลิงมองด้วยสายตาเป็นประกาย

“สมแล้วที่หลินเฟิงเป็นลูกรักของสวรรค์และโลก อีกไม่นานเขาคงแซงหน้าข้า” เผิงเฟยกล่าว

เพียงครู่เดียว สมาชิกตระกูลน่าหลานที่กระโดดมาขวางก็ถูกหลินเฟิงสังหารจนหมดสิ้น

ส่วนน่าหลานจ้านและยอดฝีมือประจำตระกูลน่าหลาน พวกเขาถูกเผ่าโบราณพันเกี่ยวเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถหลบหนีได้เลย

“น่าหลานลั่วซี โศกนาฏกรรมทั้งหมดนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าเจ้าไม่ถอนหมั้นข้า เจ้าคงเสียใจสินะ? ถ้าเจ้ารู้สึกเสียใจ ข้าอาจไว้ชีวิตเจ้าก็ได้” หลินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาแค่อยากให้น่าหลานลั่วซีก้มหัวขอโทษและเสียใจกับการตัดสินใจของนางก็เท่านั้น

น่าหลานลั่วซีหันไปมองรอบๆ

นางเห็นนักบุญฝั่งมนุษย์ถูกนักบุญของเทือกเขาโบราณศักดิ์สิทธิ์ปิดล้อมสังหารจนตกตายไปอีกคน

นางเห็นตระกูลน่าหลานที่แทบจะรับมือไม่ไหว

ตอนนี้ การล่มสลายของเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นแค่เรื่องของเวลาแล้ว

แต่ทว่า...

แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ดวงตาของน่าหลานลั่วซีก็ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความแน่วแน่

“ข้า น่าหลานลั่วซี จะไม่มีวันเสียใจกับการตัดสินใจขอถอนหมั้น ต่อให้ย้อนเวลากลับไปอีกหมื่นครั้ง ลั่วซีก็จะไม่มีวันแต่งงานกับท่าน!” น่าหลานลั่วซีตะโกน

“แม่งเอ๊ย!”

หลินเฟิงอารมณ์พุ่งทันที

ผู้หญิงคนนี้ แม้ภายนอกจะดูอ่อนหวานละมุนละไม แต่ภายในกลับดื้อรั้นจนไม่สนใจชีวิตตัวเอง

หลินเฟิงตบฝ่ามือใส่น่าหลานลั่วซีไปหนึ่งครา

ต่อให้รู้ว่าตัวเองไม่อาจต้านทานได้ แต่น่าหลานลั่วซีก็ยังถือดาบขึ้นมาและเตรียมพร้อมที่จะตอบโต้

แต่ทันใดนั้น...

เผิงเฟยที่ลอยอยู่กลางอากาศก็สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังอันน่าหวาดกลัวจากระยะไกล

“นั่นอะไร? เป็นฝีมือของนักบุญงั้นรึ?” เผิงเฟยอุทานด้วยความตกตะลึง

ไกลออกไปบนท้องฟ้า แสงดาบสว่างเจิดจ้าเส้นหนึ่งกำลังพุ่งผ่านเมฆหมอก มันรุนแรงมากจนแม้แต่อากาศยังฉีกขาด

ทุกที่ที่มันพุ่งผ่าน ความว่างเปล่าจะต้องพังทลาย!

และแสงดาบนี้ก็กำลังพุ่งตรงไปหาหลินเฟิง!

สีหน้าของหลินเฟิงเปลี่ยนไปทันที ดวงตาของเขาเบิกกว้างจนแทบถลนออกมา

เขารีบหมุนตัวกลับมาเพื่อต้านรับและกระตุ้นพลังของแก่นแท้พิภพ มันกลายเป็นน้ำวนหลากสีที่ขวางกั้นอยู่ตรงหน้า

อย่างไรก็ตาม ต่อให้มีแก่นแท้พิภพช่วยสกัดกั้น พลังของแสงดาบก็ไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

หลินเฟิงกระเด็นอย่างหนักหน่วงไปหลายร้อยจั้ง พร้อมทั้งกระอักเลือดคำโตออกมา

“เป็นไปได้ยังไง!” เผิงหลิงหน้าถอดสี

ในสายตาของนาง หลินเฟิงคือคนที่สามารถกวาดผ่านทุกคนในรุ่นเดียวกันได้ แต่ตอนนี้กลับลอยกระเด็นโดยไม่คาดคิด

สายตาของเผิงเฟยเองก็ดูเคร่งขรึม เขาหันไปมองทิศทางหนึ่งไกลออกไป

“หลินเฟิง เจ้าช่างรู้จักหาที่ตายให้ตัวเองจริงๆ...”

น้ำเสียงที่ไม่แยแสดังก้อง

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย สีหน้าของหลินเฟิงก็แปรเปลี่ยนเป็นเกลียดชังอย่างสุดซึ้ง

“จวิน...เซียว...เหยา!”

ไกลออกไป จวินเซียวเหยากำลังก้าวเดินอยู่บนอากาศ ชุดสีขาวบริสุทธิ์ของเขาโบกสะบัดตามแรงลมราวกับเทพสวรรค์มาเยือนโลกมนุษย์

ด้านข้างมีอี้ยวี่ ราชสีห์เก้าเศียร ซู่จื่อฉง และบรรพชนตงเฉวียนติดตามอย่างใกล้ชิด

“บุตรพระเจ้าตระกูลจวิน บุตรพระเจ้าตระกูลจวินมาแล้ว!”

“ดีเหลือเกิน พวกเรารอดแล้ว!”

มนุษย์ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความดีใจ

ในวินาทีนี้ จวินเซียวเหยาเปรียบเสมือนผู้กอบกู้ เป็นดั่งแสงสว่างในความมืดมิด

ราวกับว่าตราบใดที่ยังมีเขาอยู่ เผ่าพันธุ์มนุษย์จะไม่มีวันถูกทำลาย

จวินเซียวเหยาเมินเฉยต่อสายตาตื่นเต้นและเคารพสรรเสริญทั้งหมด เขาไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากเป็นผู้กอบกู้สักหน่อย

สิ่งสำคัญคือการเก็บเกี่ยวต้นกุยช่ายต่างหาก

“เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า?” จวินเซียวเหยามองน่าหลานลั่วซีและถาม

“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงที่นายน้อยมอบให้ แต่ลั่วซีปลอดภัยดี” น่าหลานลั่วซีรู้สึกตื่นเต้นมากจนแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก

จวินเซียวเหยาพยักหน้าเบาๆ และหันไปมองหลินเฟิง

ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นว่าในสายตาของเขามีความยินดีแอบแทรกอยู่

หลินเฟิงไม่ทำให้เขาผิดหวังจริงๆ

พลังงานที่พลุ่งพล่านออกมาจากแก่นแท้พิภพทำให้ความว่างเปล่ารอบๆ บิดเบี้ยวเล็กน้อย

สมแล้วที่หลินเฟิงผู้นี้จะเป็นตัวเอกของทวีปสวรรค์เร้นลับ

เมื่อหลินเฟิงเห็นจวินเซียวเหยา สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ศัตรูพบหน้ากัน ย่อมต้องโกรธแค้นกันเป็นธรรมดา

“จวินเซียวเหยา ในที่สุดเจ้าก็โผล่มาสักที ข้านึกว่าเจ้าจะเอาแต่หดหัวไปตลอดซะอีก” หลินเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“อะไร ผ่านลมผ่านฝนมานิดๆ หน่อยๆ ก็คิดว่าตัวเองเก่งขึ้นแล้วเหรอ?” จวินเซียวเหยาเอียงคอมองหลินเฟิงเหมือนมองไอ้ทึ่มคนหนึ่ง

“ไปตายซะ!”

หลินเฟิงที่เกรี้ยวกราดเพราะรู้สึกอับอายเคลื่อนไหวทันที เขาชักนำพลังที่กำลังพลุ่งพล่านของแก่นแท้พิภพออกมาและระเบิดพลังทำลายมหาศาลใส่จวินเซียวเหยาโดยตรง

จวินเซียวเหยาที่เห็นดังนั้น เขาไม่ต้องชักดาบกาลเวลาผานหวางให้ยุ่งยากเลย เขาแค่เสริมพลังเทพคชสารทลายโลกันตร์ลงไปในกระดูกอมตะเทวะทั้ง 70 ชิ้น แล้วก็ต่อยออกไปเท่านั้น

เกิดแสงจ้าพร้อมกับการพังทลายของความว่างเปล่า!

วิ๊งงง ปังงง!

เป็นหลินเฟิงที่กระอักเลือดและกระเด็นกลับหลัง ร่างของเขาลอยเป็นกราฟเส้นโค้งตกกระแทกพื้นอย่างแรง!