ตอนที่ 15 ไม่มีอะไรเลย

ตอนที่ 15 : ไม่มีอะไรเลย

"อา..." กู่ฉีเยว่กรีดร้องและมองไปที่กู่หยุนตงราวกับว่าไม่รู้จักนางมาก่อน นางสูดหายใจเข้าลึก "เจ้า เจ้ามันบ้าไปแล้ว ข้าเป็นอาของเจ้านะ"

“ในโลกนี้แม้แต่ลูกชายของตัวเอง ก็ไม่สามารถเทียบได้กับอาหารครึ่งถุง อาหญิง เจ้าไม่มีอะไรเลย!” กู่หยุนตงพูดอย่างเย็นชาและเดินเข้ามาหานางทีละก้าว

กริชใกล้เข้ามาแล้ว กู่ฉีเยว่ได้กลิ่นเลือดบนกริช นางรีบถอยหลังไปสองสามก้าวและจับมือลูกสาวให้แน่น หัวใจของนางเต้นเร็ว

"นี่ นี่คือหน้าประตูเมือง ทุกคนกําลังดูอยู่ เจ้า ถ้าเจ้าก่ออาชญากรรม เจ้าจะไม่สามารถหลบหนีได้แน่ ให้ข้าบอกเจ้า ตราบใดที่เจ้าขอโทษหลานจือ และขอโทษอย่างเหมาะสม ตราบใดที่หลานจือให้อภัยเจ้า เรื่องวันนี้ข้าจะถือว่าจบลง"

กู่หยุนตงมองไปรอบๆ มีคนจํานวนมากที่มองมาที่พวกเขา ดวงตาของพวกเขาจับจ้องขณะที่พวกเขาดูเรื่องตลกโดยไม่ขยับ

นางรู้สึกว่ากู่ฉีเยว่ไร้เดียงสาเกินไป "ถ้าอย่างนั้นเจ้าอยากลองไหม? หรือถามฟู่หลานจือว่านางกล้าขอให้ข้าขอโทษหรือไม่"

ฟู่หลานจือได้สบกับสายตาที่เย็นชา และส่ายหัวทันทีเหมือนกลองสั่น

กู่ฉีเยว่โกรธมาก นางต้องการก้าวไปข้างหน้าและตบกู่หยุนตงอย่างแรง

อย่างไรก็ตามนางไม่กล้าทํา การจ้องมองของกู่หยุนตงน่ากลัวเกินไป ในท้ายที่สุดนางอดไม่ได้ที่จะตะโกนอย่างดุเดือดว่า "ข้า... ไม่เถียงกับเจ้า ถ้าเจ้าไม่เคารพกับผู้อาวุโสของเจ้า ไม่สนว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่หรือตายในอนาคต เมื่อถึงเวลา อย่ามาขอร้องข้าหากเจ้าต้องการเข้าเมือง นางบ้า เจ้าเป็นเหมือนแม่ของเจ้า หลานจือ ไปกันเถอะ"

ทั้งสองคนรีบมาแต่กลับสะดุดในตอนท้าย

กู่ฉีเยว่เดินไปไกลก็ไม่วายสาปแช่ง "นังสารเลว แค่เจ้ารอ เจ้า เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่สามารถจัดการกับเจ้าได้ ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะป้องกันตัวเองได้นานแค่ไหน ด้วยภาระสามคนที่อยู่เคียงข้างเจ้า ข้าหาโอกาสจัดการเจ้าแน่ เมื่อถึงเวลาข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้า ข้าไม่เชื่อว่าเจ้ามาที่นี่ได้อย่างปลอดภัยด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่านอนกับผู้ชายมากี่คนแล้ว นังโสเภณีตัวน้อย"

ในที่สุดฟู่หลานจือก็หยุดร้องไห้ "ท่านแม่ พวกเขาไม่อยู่กับท่านปู่และคนอื่นๆ"

"พวกเขาต้องถูกไล่ออกมาแน่" กู่ฉีเยว่มั่นใจ นางรู้จักพ่อแม่ของนางเป็นอย่างดี

"ให้จับตาดูพวกมันให้ดี"

ทั้งสองคนค่อยๆ หายไปในระยะไกล กู่หยุนตงเก็บกริชและมองไปที่ผู้คนรอบตัวนาง นางไม่รู้ว่าเป็นเพราะเลือดบนกริชของนางหรือเป็นเพราะแววตาที่ไม่เป็นมิตรของนางกันแน่ แต่ในระยะสั้นมีคนสองสามคนที่ถูกล่อลวงให้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อพูดคุยกับนางยอมแพ้และหลบหลีกออกไป

กู่ฉีเยว่นี้ยังคงค่อนข้างมีประโยชน์

"มันไม่ง่ายเลยสําหรับเด็กสาวอย่างเจ้า" ชายชราที่เฝ้าดูตั้งแต่ต้นจนจบอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “แต่ในกรณีนี้เจ้าไม่มีญาติที่สามารถช่วยเจ้าได้ เจ้าต้องระวังให้ดี”

"ท่านปู่ ท่านเห็นพวกเขาช่วยเราหรือ ข้าควรขอโทษพวกเขา ขอความเมตตาหรือรินชาให้พวกเขากันเล่า" กู่หยุนตงยิ้มอย่างรังเกียจ

ชายชราตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "นั่นเป็นเรื่องจริง"

มีคนมากเกินไปและถนนก็แออัด

พวกเขาเดินช้าๆ และยืนอยู่ที่รอบนอกแล้ว อย่างไรก็ตามยังมีผู้ลี้ภัยจํานวนมากบนถนนที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

กู่หยุนตงเหลือบมองไปรอบๆ และขมวดคิ้ว เมื่อนางเห็นผู้คนรวมตัวกันเป็นสองและสามกลุ่มอยู่ไม่ไกล

มีบางอย่างผิดปกติ มีบางอย่างผิดปกติมาก