บทที่ 7 บทเรียนที่ 1

บทที่ 7 บทเรียนที่ 1

เพื่อนที่ห่างไกลไม่ดีเท่ากับเพื่อนที่ใกล้ชิด แม้ว่าสหายผู้นี้จะค่อนข้างเถรตรงจนทำให้ตัวเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่โซลก็ยังใช้โอกาสนี้เพื่อให้ได้รับข้อมูล

ขณะที่เขากำลังจะอ้าปาก เขาก็เห็นใครบางคนเดินทางจากปลายทางเดิน

ชายคนนั้นเดินมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับตะโกนด้วยเสียงอันดัง

"พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ที่เพิ่งเลื่อนระดับทั้งหมดให้ไปยังห้องเรียนสุดท้ายบนชั้น 10 ของหอคอยตะวันออก ในเวลา 9 โมงเช้าเพื่อเข้าเรียนครั้งแรก"

"พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ที่เพิ่งเลื่อนระดับทั้งหมดให้ไปยังห้องเรียนสุดท้ายบนชั้น 10 ของหอคอยตะวันออก ในเวลา 9 โมงเช้าเพื่อเข้าเรียนครั้งแรก งั้นหรือ?"

มีคนได้ยินเสียงจึงเปิดประตูถาม แต่คน ๆ นั้นกลับไม่ได้ตอบ เขาเพียงตะโกนออกมา และเดินไปตามทางเดิน

พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่ บางคนได้มารวมตัวกันที่ทางเดินและพูดคุยกัน บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

"เคลี!"

เด็กผู้ชาย 2 คนรีบวิ่งเข้ามา หนึ่งในนั้นพูดด้วยแววตาที่สดใส "ไปเข้าเรียนด้วยกันเถอะ"

เคลีเหลือบมองพวกเขาช้าๆ โดยไม่ได้ตอบกลับแม้แต่คำเดียว แล้วหันมาหาโซลและพูดว่า "ไปเข้าเรียนกัน"

เด็กผู้ชายทั้ง 2 ที่ถูกเมินไม่ได้โกรธ แต่มองโซลด้วยความหวาดกลัว

โซลตระหนักได้ทันทีว่าคนเหล่านี้ คิดว่าตัวเขาต้องเป็นผู้มีพรสวรรค์ ทำให้เขาไม่ได้อธิบายเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าตกลงที่จะไปกับนาง

ก่อน 9 โมงเช้า เหล่าพ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่เกือบทั้งหมดต่างรีบมุ่งหน้าไปยังหอคอยตะวันออกทันทีที่ได้รับข่าว

หอคอยพ่อมดนั้นมีลักษณะเป็นทรงกระบอก ด้านล่างจะกว้างเมื่อขึ้นไปด้านบนจะค่อยๆแคบลง แบ่งออกมาเป็น 2 ส่วนตรงกลาง ระหว่างหอคอยตะวันออกและหอคอยตะวันตก

หอคอยตะวันออกและหอคอยตะวันตกจะถูกออกแบบเป็นครึ่งวงกลม และกั่นด้วยกำแพงหนาตรงกลาง มีทางเดินเชื่อมต่อในชั้นที่ 5 6 10 และ 14 เท่านั้น

ข้อความเหล่านี้ถูกส่งออกมาในเวลากลางคืน มันจะไม่มีใครได้รับอนุญาตให้ผ่านไปได้ตามต้องการ

โซลมองเห็น ประตูทางเข้าเมื่อเขาทำความสะอาดทางเดิน แต่เขาไม่เคยได้รับอนุญาตให้เข้าไปหอคอยตะวันออก

เขาเดินตามฝูงชนไปตามทางเดิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่หอคอยตะวันออก

ชั้น 6 ของหอคอยตะวันออกนั้น ไม่มีทางเดินเชื่อมกับหอคอยตะวันตก สิ่งที่เขามองเห็นจึงมีเพียงกำแพงสีเทาที่มีอักษรรูนที่โซลไม่อาจเข้าใจได้

เพียงแค่มองแวบเดียวมันก็ทำให้โซลเวียนหัว

เขาหันหัวออกมาเพียงหลีกเลี่ยง และเห็นว่า เคลี ก้มหัวลงไม่มีความตั้งใจที่จะมองกำแพงเลย

"คนๆนี้ดูเหมือนจะรู้มากแหะ"

"ตุบ ตุบ"

เด็กชายทั้ง 2 ตรงหน้าก้มลงไม่ทันเวลาเหมือนโซล พวกเขาล้มลงกับพื้นด้วยกับมึนงง

ทุกคนต่างเดินทางผ่านไปไม่มีใครยื่นมือเข้าไปช่วยพวกเขา

โซลก็เดินทางเด็กชายทั้ง 2 มองดูพวกเขากำลังดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นยืน ความปรารถณาที่จะเป็นพ่อมดฝึกหัดของพวกเขาในอนาคตลดลงอย่างมาก

.....

"ทุกคนเงียบ!!"

โซลและคนอื่นๆ มาถึงอยู่ในห้องเรียนสุดท้ายบนชั้นที่ 10 ของหอคอยตะวันออกก่อนเริ่มเรียน 10 นาที ในที่สุด ชายวัยกลางคนอายุ 50 กว่าก็เดินเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ

เขาเดินเข้ามายังหน้าห้องเรียนและวางมือข้างหนึ่งลงบนโต๊ะ

"บทเรียนแรก ข้าจะสอนเกี่ยวกับกฏของ หอคอยพ่อมด ให้พวกเจ้าเพียงครั้งเดียว ใครก็ตามที่ถามข้าอีกครั้งจะถูกข้านำไปทดลอง! อ๊อก..."

หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบเขาก็ล้มลงและอาเจียนออกมา

ของเหลวสีเขียวขนาดใหญ่ที่ราวกับสไลม์ตกลงพบพื้น สาดกระจายไปทั่ว มันกระเด้งไปมา และตกลงบนพื้น

พ่อมดฝึกหัดที่นั่งอยู่แถวหน้า ก็เอนตัวไปข้างหลัง และกระแทกโต๊ะด้านหลังออกไป

โซลคุ้นเคยกับการหลบแล้ว เขาก้มหัวลงและปฏิเสธที่จะมองภาพที่เขาทำให้ท้องไส้ของเขาปั่นป่วน

ชายคนนั้นขึ้นไปยืนบนเวทีด้วยความโกรธ หลังจากที่อาเจียนออกมา เขาตะโกนออกมาเสียงดัง "เงียบ!!"

ไม่มีใครกล้าที่จะขยับตัว แม้ว่าพวกเขาจะคลื่นไส้ก็ตาม

"ก่อนอื่นๆ เลย ให้ลงเทียนเรียนกับอาจาร์ยตามความสัมพันธ์ธาตุ ข้าชื่อ ดูโก้ อาจาร์ยธาตุพิษ และธาตุโลหะ ใครก็ตามที่มีความสามารถธาตุนี้ก็ให้เลือกข้า บนกระดาษ!"

โซลก้มหัวลง มองโต๊ะที่ว่างเปล่า

อาจาร์ยดูโก้ผู้นี้ไม่ได้มอบกระดาษให้เหมือนในหนัง ไม่มีใครเดินแจกกระดาษใดๆ

เขากางหยิบกระดาษออกมาอย่างรวดเร็ว และเขียนมันลงไปด้วยปากกา

ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงดังกรอบแกรบรอบตัวเขา เคลี หยิบปากกาและกระดาษออกมาจากกระเป๋าเป้ของนางและเริ่ม ขีดเขียนลงไป

ในห้องเรียนมีคนอยู่ประมาณ 20 คน เกือบครึ่ง เตรียมกระดาษกับปากกาของตัวเองมา

ผู้ที่ไม่ได้เตรียมต้องไปขอยืมจากคนข้างๆ โดยไม่กล้าที่จะส่งเสียงออกมา เพราะ อาจาร์ยดูโก้ นั้นคอยเฝ้ามองพวกเขาอยู่

บนเวที อาจาร์ยดูโก้ ยังคงพูดต่อ และพูดอย่างรวดเร็ว

"...พ่อมดฝึกหัดระดับ 1 ต้องเรียนรู้เรื่องทั่วไปให้ดี รวมถึงการร่ายคาถา ข้อมูลพื้นฐาน การทำสมาธิ อักษรรูน และสุดท้ายการใช้เวทมนตร์ระดับต่ำ"

กระดาษของโซลบินออกไปราวกับแมลงวัน เขายังไม่ได้เขียนถ้อยคำที่คิดเอาไว้

".. อย่าได้เสียเวลาของพวกเจ้าโดยเปล่าประโยชน์! โดยทั่วไปแล้วพ่อมดฝึกหัดระดับ 1 จะถูกประเมินเดือนละครั้ง การประเมินครั้งแรกจะเริ่มต้นหลังจากนี้อีก 3 เดือน! หากผู้ประเมินพบว่า พบว่าพวกเจ้าไม่พัฒนาแม้แต่น้อย..."

ดูโก้พูดขึ้นและ หยุดลงชั่วขณะ จากนั้นเขาก็หรี่ตามองไปยังเหล่าพ่อมดฝึกหัดรอบๆ และพูดว่า "..หากเป็นเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนพวกเจ้าต่อไป"

มือของโซลส่าย เขาคิดคำพูดออกมาประโยคหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเขียนมันลงไป

"...สุดท้ายนี้ ข้าอยากขอเตือนพวกเจ้าว่าให้มองกระดาษตรงหน้าให้ดี อย่ามองว่ามีอะไรหรือไม่มีอะไรอยู่เลย นั้นเป็นสิ่งที่พ่อมดฝึกหัดระดับ 2 ควรคิด"

เขาไม่เข้าใจแม้แต่น้อย มันหมายถึงสิ่งใด?

"เอาละ พอเท่านี้ก่อน ข้าต้องไปแล้ว" หลังจากที่ดูโก้พูดเสร็จ เขาก็หันหลังและออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อไม่มีอาจาร์ยที่น่าสะพรึงกลัว ทุกคนก็เริ่มพูดคุย ทำให้ห้องเรียนกลับมามีชีวิตชีวา

โซลไม่ได้ร่วมพูดคุย เขาจ้องมองไปยังกระดาษที่อยู่ตรงหน้าเขา ที่เพิ่งจดราวกับกำลังมึนงง

"มือซ้ายของเจ้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดงั้นหรือ?" เสียงของเคลี ดังขึ้นอีกครั้ง

โซลที่จดจ่ออยู่กับกระดาษตรงหน้าเขียนด้วยมือซ้ายจนเป็นนิสัย ทำให้เคลีที่นั่งข้างๆ เห็นมือของเขา

โซลที่ไม่ได้ซ่อนมันอีกต่อไป และพูดอย่างใจเย็น

"ไม่! มันเพิ่งเป็นแบบนี้เมื่อวาน"

เคลี ขมวดคิ้วและเม้มปากแน่น ราวกับนางรับรู้ได้ถึงประสบการณ์ที่เลวร้าย

ในเวลานี้ มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาทางประตูหน้าของห้องเรียนอีกครั้ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มและกองกระดาษบนมือ เขาเดินไปยังเวทีหน้าห้องเรียน

"9 นาที อืมม พวกเจ้าทุกคนมากันเร็วมาก เยี่ยมม!! ในฐานะพ่อมดฝึกหัด พวกเราต้องยึดถือเวลาเป็นหลัก ไม่ช้าไม่เร็วจนเกินไป"

เขาวางกระดาษในมือลง และพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ก่อนอื่นเลย ข้าจะมอบกระดาษสำหรับลงทะเบียนอาจาร์ยและคู่มือกฏของหอคอยพ่อมด อีกสักครู่ อาจาร์ยดูโก้จะมาให้คำแนะนำแก่พวกเจ้า พวกเจ้าต้องเงียบๆ เอาไว้ อาจาร์ยดูโก้ไม่ชอบพูดเสียงดัง อย่าได้ถามคำถามใดๆ ข้าจะมาอธิบายให้ฟังทีหลัง"

ชายหนุ่มรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เหล่าพ่อมดฝึกหัดภายในชั้นนิ่งเงียบ เชื่อฟังเป็นอย่างมาก

เขาก้าวลงจากเวทีและแจกกระดาษและคู่มือให้กับทุกคน และก็เหยียบเข้ากับบางสิ่งที่ดูเหนียวๆ

ชายหนุ่มก้มหัวลง ยกเท้าขึ้นและเห็นว่าขาของเขาติดอยู่กับพื้นรองเท้าของเขาสั่นเล็กน้อย

เขาเงยหน้าขึ้นมองไปยังเหล่า พ่อมดฝึกหัดหน้าใหม่อีกครั้ง และถามขึ้น "อาจาร์ยดูโก้ เขา..."

"เขามาแล้ว" เด็กสาวที่นั่งแถมที่ 2 ตอบกลับ