บทที่ 46 ทำแบบนี้ระวังไม่มีเพื่อนคบนะ!
บทที่ 46 ทำแบบนี้ระวังไม่มีเพื่อนคบนะ!
ฉู่รั่วเสวี่ยยิ้มบาง “ฉันเลือกหลินเป่ยฝานเพราะเขาเหมาะสมที่สุด”
“ประการแรก เมื่อเทียบกับหลงหยาแคปปิตอลที่เพิ่งก่อตั้ง เราคุ้นเคยกับหลินเป่ยฝานมากกว่า ทุกคนอยู่ในแวดวงเมืองโม่ไห่ รู้ไส้รู้พุงกัน”
“ประการที่สองหลินเป่ยฝานร่ำรวยและมีแนวโน้มที่จะรวยยิ่งขึ้น! เราไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าเขาเปลี่ยนเงินแค่ 100 ล้านให้กลายเป็นหลายพันล้านได้ ตราบใดที่เขาไม่ได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ วันหนึ่งเขาต้องกลายเป็นตัวตนอันดับต้นๆของโม่ไห่แน่นอน ดังนั้นเลือกร่วมงานกับเขา มีโอกาสได้ผลประโยชน์สูงกว่า”
“นอกจากนี้ ยังมีอีกประเด็นหนึ่งที่ต้องยอมรับ เนื่องจากเศรษฐกิจโลกยังคงซบเซา อุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ของเราเริ่มซื้อขายยากมากขึ้นเรื่อยๆ การระดมเงินก็ยากขึ้นเรื่อยๆ และยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สถานการณ์นี้จะสิ้นสุดลง!”
“อย่างไรก็ตาม ถ้าเราสามารถสร้างความสัมพันธ์กับหลินเป่ยฝานได้ เราก็จะมีโอกาสยืมเงินจากเขา บรรเทาสถานการณ์ปัจจุบัน ซึ่งเป็นประโยชน์อย่างมากต่อการพัฒนากลุ่มของเรา และแม้กระทั่งบรรลุความสำเร็จในการผงาดขึ้นอีกครั้ง!”
“ประการที่สาม หลินเป่ยฝานเป็นผู้สืบทอดของเครือบริษัทหลิน เมื่อเราร่วมมือกับหลินเป่ยฝาน ก็เท่ากับเรากำลังร่วมมือกับเครือบริษัทหลิน! เครือบริษัทหลินเป็นกลุ่มเจ้าถิ่นที่ไม่ด้อยกว่ากลุ่มของเรา มีพลังและอิทธิพลอย่างมาก การร่วมมือกับเขายังไงก็ได้ประโยชน์มากกว่าร่วมมือกับหลงหยาแคปปิตอล”
“ดังนั้น การเลือกที่จะร่วมมือกับหลินเป่ยฝานมีประโยชน์มากมาย! เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว หลงหยาแคปปิตอลให้อะไรได้อีกนอกจากเงิน?”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ประธานฉู่มองการณ์ไกลจริงๆ” เลขาชื่นชม
ฉู่รั่วเสวี่ยตอบรับคำเยินยอนี้อย่างยินดี แต่แล้วจู่ๆ เธอก็นึกถึงรอยยิ้มซุกซนของหลินเป่ยฝาน เริ่มแสดงอาการโกรธ กัดฟันพูดว่า “ให้ตายเถอะ! อย่าบอกนะว่าเขามองออกอยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้?”
ในตอนนั้นเอง เธอก็ได้รับข้อความสั้นๆ
‘ประธานฉู่ คืนนี้เธอว่างไหม? ไว้พวกเรามาทานอาหารเย็นกันแล้วหารือเรื่องความร่วมมือ’
ข้อความนี้เป็นของหลินเป่ยฝาน
โครม!
ฉู่รั่วเสวี่ยตบโต๊ะด้วยความโกรธแล้วพูดว่า “ให้ตายเถอะ! เขามองออกจริงๆด้วย!”
ตอนแรกเธออยากจะปาโทรศัพท์ทิ้งและทำเป็นไม่สนใจเหมือนไม่เคยเห็นข้อความนี้มาก่อน แต่หลังจากทบทวนดีๆแล้วก็หยิบมันขึ้นมาแล้วส่งกลับไปห้าคำ
เวลา? สถานที่?
...
ตกเย็นทั้งสองมาถึงร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง
ก่อนที่ทั้งคู่จะเริ่มรับประทานอาหาร เธอก็แสดงไพ่ของเธอตรงๆ โดยระบุว่าเธอจะยอมให้ใช้ที่ดินแต่จะไม่ยอมออกเงินแม้แต่หยวนเดียว!
หลินเป่ยฝานประมาณการว่าในการสร้างที่ดินนี้ให้สมบูรณ์นั้นจำเป็นต้องมีเงินทุนอย่างน้อย 15,000 ล้านหยวน แต่อีกฝ่ายไม่ยอมออกไม่แต่หยวนเดียว ช่างเหลือเกินจริงๆ
นอกจากนี้ อีกฝ่ายยังระบุด้วยว่าทางเขาต้องให้เธอยืมเงินกู้ดอกเบี้ยต่ำประมาณ 1,000 ล้านหยวนก่อน เพื่อช่วยให้เธอผ่านพ้นปัญหาติดขัดในตอนนี้ไปได้
หลินเป่ยฝานมองเธอด้วยสายตาที่น่ากลัว “ประธานฉู่ ถ้าทำแบบนี้ระวังเธอจะไม่มีใครคบนะ”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายจ้องมองอย่างไม่พอใจ ฉู่รั่วเสวี่ยก็รู้สึกภูมิใจเล็กน้อยและพูดว่า “นี่คือเงื่อนไขของฉัน! ใครใช้ให้กลุ่มของพวกเราขาดเงินกัน? ถ้านายไม่ช่วยให้ฉันผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนี้ไปได้ แล้วพวกเราจะร่วมมือกันพัฒนาที่ดินได้ยังไง?”
หลินเป่ยฝานพยักหน้าและกล่าวว่า “เอาล่ะ! งั้นก็ทำตามเงื่อนไข ทางฉันจะออกเงิน 15,000 ล้านให้”
เปลือกตาของฉู่รั่วเสวี่ยกระตุก
นี่นายกล้าเอ่ยปากออกเงิน 15,000 ออกมาง่ายๆแบบนี้เลย? จึงอดถามขึ้นไม่ได้ “นายไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหน?”
หลินเป่ยฝานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ตอนนี้...”
ฉู่รั่วเสวี่ยถอนหายใจ “งั้นก็อย่าพูดแต่แรกสิ”
หลินเป่ยฝาน “ตอนนี้ฉันมีเงินแค่ 4,000 ล้าน ยังไม่สามารถหาเงินออกมาได้มากขนาดนั้น!”
ฉู่รั่วเสวี่ย “พรวดดดด”
“อย่าเพิ่งด่า! ฟังฉันพูดให้จบก่อน ขอเวลาฉันสองเดือนปัญหานี้ก็เป็นอันคลี่คลาย! ส่วนเรื่องเงิน 15,000 ล้านหยวนก็ค่อยๆทยอยจ่ายเป็นเวลาสองปี ฉะนั้นจะเฉลี่ยเดือนละไม่ถึง 1,000 ล้าน วางใจได้”
ฉู่รั่วเสวี่ยสูดลมหายใจเย็นเยียบ “ใช้เวลาแค่ไม่กี่วัน นายทำเงินเพิ่มขึ้นได้อีกพันล้านแล้วเหรอ?”
หลินเป่ยฝานถอนหายใจและพูดว่า “อัตราเร็วนี้ช้ามากแล้ว ถ้าสหายเย่อยู่ด้วย เขาคงช่วยฉันหาเงินพันล้านได้ภายในเวลาไม่ถึงสองวัน! ตอนนี้ฉันคิดถึงสหายเย่จริงๆ”
ฉู่รั่วเสวี่ย “พรวดดดด”
ตัวเธอในขณะนี้ เพื่อให้ได้เงินพันล้านยังต้องวิ่งเต้นไปหามาแทบตาย แต่หลินเป่ยฝานกลับบอกว่าพันล้านที่ได้มาในช่วงสามวันยังถือว่าช้าเกินไป?
เจ้าคนวาจาใหญ่โต!
“มาคุยกันก่อน สมมุติว่า 15,000 ล้านนี้รวมอยู่ในต้นทุนแล้ว! และราคาที่ดิน 6,000 ล้านของเธอก็รวมอยู่ในต้นทุนเช่นกัน! ฉะนั้นพวกเราจะกระจายผลประโยชน์กันตามอัตราส่วนเงินที่ลงทุนไป”
ฉู่รั่วเสวี่ยลุกพรวดขึ้นทันที “ฉันไม่เห็นด้วย! ขนาดทางหลงหยาแคปปตอลยังตีราคาที่ดินสูงถึง 9,500 ล้าน แต่ทำไมนายถึงตีราคาที่ดินฉันแค่ 6,000 ล้าน?”
เงินที่ลงทุนคือสัดส่วนการถือหุ้นที่ใช้เป็นเกณฑ์แบ่งผลประโยชน์! ถ้าหุ้นน้อยในอนาคตก็จะได้ส่วนแบ่งน้อยตามไปด้วย!
หลินเป่ยฝานผายมือแล้วพูดว่า “งั้นเธอก็ไปร่วมมือกับหลงหยาแคปปิตอลสิ ฉันไม่ห้ามหรอก แต่ถ้าเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น ก็อย่าว่ากันล่ะ”
เรื่องไม่คาดฝัน?
หลินเป่ยฝานกำลังขู่ว่าจะสร้างอุปสรรคให้พวกเธอ อีกฝ่ายเป็นงูเจ้าถิ่น ง่ายที่จะสร้างความเดือดร้อน!
นั่นคือเหตุผลว่าทำไมฉู่รั่วเสวี่ยจึงเต็มใจที่จะร่วมมือกับหลินเป่ยฝานมากกว่า เพราะอย่างน้อยก็จะช่วยประหยัดปัญหาที่ไม่จำเป็นได้มาก!
“บ้าเอ๊ย!” ฉู่รั่วเสวี่ยกัดฟันของเธอ
