บทที่ 29 รับไหวหรือเปล่า?

บทที่ 29 รับไหวหรือเปล่า?

“บังอาจ!”

จางหาวขว้างแก้วในมือลงบนพื้น ท่าทางก้าวร้าว จ้องไปที่ฉู่เฉินด้วยความโกรธ “นี่เป็นท่าทีที่ควรใช้พูดกับพี่หยู่ไห่เหรอ?”

ประตูห้องถูกผลักเปิดออก หลายคนเดินเข้ามา สายตาของพวกเขาดูคมกริบ จับจ้องไปที่ฉู่เฉิน แค่จางหาวพูดคำเดียว พวกเขาก็จะรีบซ้อมฉู่เฉินจนล้มลงไปกองกับพื้น

เสียงของจางหาวดังขึ้นอีกครั้ง “ขอโทษพี่หยู่ไห่ซะ”

ที่นี่คือเทียนเหาผับ อาณาเขตของเขา

ถ้าหวงหยู่ไห่ไม่พอใจที่นี่ นั่นก็คือความผิดของเขา

“จางหาว” เซี่ยเป่ยเอ่ยปาก น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยโทสะ

ฉู่เฉินเป็นคนที่เขาชวนมา ลงมือกับฉู่เฉิน มันก็ไม่ต่างอะไรกับการตบหน้าเขา

สำหรับจางหาวแล้ว เซี่ยเป่ยก็เป็นคนที่เขาสู้ไม่ได้

แต่มีหวงหยู่ไห่อยู่ข้างๆ ท่าทีของเขาก็ยังคงเด็ดเดี่ยว ตอนนี้เขาจัดการกับฉู่เฉิน เขาถือว่าเป็นตัวแทนของหวงหยู่ไห่

ฉู่เฉินมีสีหน้าที่สงบนิ่ง พูดอย่างเรียบๆ ว่า “ฉันก็แค่พูดความรู้สึกในใจออกมาเท่านั้น พูดตรงๆ เลยว่า ถ้าไม่ใช่เพราะสถานะของคุณชายหวง พวกนายมีกี่คนที่เชื่อเรื่องลึกลับแบบนี้? ถ้าคุณชายหวงพิสูจน์ได้ว่าตัวเองไม่ได้ทำตัวเป็นเทพ ฉันจะรีบคุกเข่าขอโทษคุณชายหวง”

แววตาของหวงหยู่ไห่เปล่งประกายที่โหดเหี้ยมออกมา

‘คนตัวเล็กมนตร์ดำ’ ของเขา กลับกลายเป็นการทำตัวเป็นเทพโดยอาศัยสถานะ

“นายเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซ่ง มองสถานะของตัวเองให้ชัดเจน” จางหาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “คุณชายหวง จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรให้นายดู?”

“ไม่ ฉันจะพิสูจน์ให้เขาดู” หวงหยู่ไห่กล่าว “ถ้าไม่งั้น ฉัน หวงหยู่ไห่ คงจะถูกตราหน้าว่ารังแกคนปัญญาอ่อน”

หวงหยู่ไห่มองไปที่ฉู่เฉิน “ถ้าฉันพิสูจน์ได้ นายก็ไม่ต้องคุกเข่าต่อหน้าฉัน คลานออกจากเทียนเหาผับไปด้วยเข่าของนายก็แล้วกัน”

“ได้” ฉู่เฉินตอบกลับโดยไม่ลังเล

สีหน้าของเซี่ยเป่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

วิชาลับแบบนี้ เขาเคยได้ยินมา

ถ้าหวงหยู่ไห่เชี่ยวชาญจริงๆ คืนนี้ฉู่เฉินคงจะต้องขายหน้า

ความมั่นใจบนสีหน้าของหวงหยู่ไห่ ทำให้เซี่ยเป่ยเป็นห่วงฉู่เฉิน

ท้ายที่สุดแล้ว ด้วยภูมิหลังของตระกูลหวง การที่จะได้สัมผัสกับเรื่องแบบนี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องยาก

“งั้นให้ฉันเป็นคนลองก็แล้วกัน” เซี่ยเป่ยเอ่ยปาก มองไปที่หวงหยู่ไห่ บอกวันเดือนปีเกิดของตัวเอง

หวงหยู่ไห่ขมวดคิ้ว

ใช้คนตัวเล็กจากยันต์ ควบคุมคุณชายตระกูลเซี่ย

เซี่ยเป่ยต้องการใช้วิธีนี้ แสดงจุดยืนของตัวเองเหรอ?

“เสี่ยวเป่ย นายน่าจะรู้ดีว่า เขาทำให้ฉันไม่พอใจ” หวงหยู่ไห่กล่าว

“ดังนั้น ให้ฉันลองความสามารถของคุณชายหวงดู สำหรับทั้งสองฝ่ายแล้ว ยุติธรรม” เซี่ยเป่ยตอบ

เขาเรียก ‘คุณชายหวง’ โดยตรง

เซี่ยเป่ยกำลังโกรธมาก

ถ้าเป็นที่เมืองหยาง เขาไม่มีทางกล้ำกลืนความโกรธแบบนี้

แต่หวงหยู่ไห่ตรงหน้า เป็นลูกหลานของตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองฉาน ในอาณาเขตของเขา เซี่ยเป่ยก็ไม่มีทางฉีกหน้าเขา

หวงหยู่ไห่มองไปที่เซี่ยเป่ย ครู่หนึ่งต่อมาก็ส่ายหน้าเบาๆ “เสี่ยวเป่ย ฉันจะใช้ความจริงบอกนาย ไอ้ปัญญาอ่อนคนนี้ ไม่มีสิทธิ์เป็นเพื่อนของนาย”

หวงหยู่ไห่หยิบยันต์สีเหลืองแผ่นหนึ่งออกมา พับเป็นคนตัวเล็กๆ อย่างรวดเร็ว เขียนวันเดือนปีเกิดของเซี่ยเป่ยลงไป

คนตัวเล็กมนตร์ดำ

หวงหยู่ไห่แม้ว่าจะยังไม่เชี่ยวชาญ แต่ก็แทบจะไม่เคยล้มเหลว

เขามั่นใจว่า เมื่อกี้นี้ฉู่เฉินโกหกเรื่องวันเดือนปีเกิด

“เดี๋ยวก่อน” ทันใดนั้นฉู่เฉินก็เอ่ยปาก

“ทำไม? กลัวเหรอ?” จางหาวพูดอย่างเยาะเย้ย

ฉู่เฉินไม่สนใจจางหาว มองไปที่หวงหยู่ไห่ “ในเมื่อคุณชายเซี่ยเป็นคนลองด้วยตัวเอง งั้นฉันขอถาม...ถ้านายพิสูจน์ไม่ได้ล่ะ? นายจะคุกเข่าให้ฉันไหม?” ฉู่เฉินจับไหล่เซี่ยเป่ย ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ในฝ่ามือของฉู่เฉินมียันต์แผ่นหนึ่งที่พับเอาไว้ แปะอยู่บนหลังของเซี่ยเป่ย

แววตาของคนหลายคนที่อยู่ในห้องดูโหดเหี้ยม

ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซ่งคนนี้ ช่างบังอาจ

“พิสูจน์ไม่ได้?” หวงหยู่ไห่พูดอย่างดูถูก “ได้ ฉันตกลง”

เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์

ภายใต้สายตาของทุกคน หวงหยู่ไห่ก็แทงเข็มเงินลงไป

สายตาของเขาดูคมกริบ “เซี่ยเป่ย ยกมือซ้ายขึ้น”

เซี่ยเป่ยตกตะลึง

ตอนที่หวงหยู่ไห่ถือเข็มเงิน เซี่ยเป่ยก็ยังคงรู้สึกกลัว ท้ายที่สุดแล้ว เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

ทว่า เข็มเงินแทงลงไปแล้ว เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย

ในที่สุดเซี่ยเป่ยก็เข้าใจความรู้สึกของฉู่เฉินเมื่อกี้แล้ว

เขามองไปที่หวงหยู่ไห่ที่กำลังถือเข็มเงิน เรียกชื่อของเขาไม่หยุด ในหัวของเซี่ยเป่ยก็อดไม่ได้ที่จะคิดคำสี่คำนั้น...คนบ้าหรือเปล่า?

หวงหยู่ไห่เรียกอยู่ห้าครั้ง บรรยากาศภายในห้องก็ดูแปลกประหลาดขึ้นมาอีกครั้ง

มือซ้ายของเซี่ยเป่ยไม่ขยับเลย

ฉู่เฉินในครั้งแรก สามารถพูดได้ว่าโกหกเรื่องวันเดือนปีเกิด

เซี่ยเป่ยในครั้งนี้ เขามีความจำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้นเหรอ?

ดวงตาของหวงหยู่ไห่เบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อ เขามองไปที่เซี่ยเป่ย

เขาล้มเหลวอีกครั้ง

คนตัวเล็กมนตร์ดำที่ไม่เคยพลาด คืนนี้กลับแปลกประหลาด

“นี่คือการพิสูจน์ของคุณชายหวงเหรอ?” ฉู่เฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา “การแสดงนี้ ช่างยอดเยี่ยม”

ไป๋สี่เยว่ที่อยู่ข้างๆ สีหน้าเปลี่ยนไป จ้องไปที่ฉู่เฉิน

สีหน้าของหวงหยู่ไห่มืดมนถึงขีดสุด

หลังจากที่เข้าสำนักอู๋เสินเพื่อขอเป็นศิษย์ หวงหยู่ไห่ก็รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นมาโดยตลอด

ครั้งนี้กลับมาบ้านชั่วคราว หวงหยู่ไห่ยังมั่นใจว่า ด้วยวิชาที่ตัวเองเรียนรู้มา เพียงพอที่จะเอาชนะใจไป๋สี่เยว่ได้ภายในไม่กี่วัน

คืนนี้ยิ่งอยากจะแสดงออก

ไม่คิดเลยว่า จะพลาดจนกลายเป็นตัวตลก

ในสถานการณ์แบบนี้ หวงหยู่ไห่ก็หาข้อแก้ตัวไม่ได้แล้ว

“คืนนี้ จบแค่นี้เถอะ” เซี่ยเป่ยจะพาฉู่เฉินไป แต่หน้าประตูห้องถูกคนอื่นขวางเอาไว้แล้ว

จางหาวมองไปที่หวงหยู่ไห่

แค่หวงหยู่ไห่ไม่พูดอะไร ฉู่เฉินก็ไม่มีทางออกจากห้องนี้ไปได้

สีหน้าของเซี่ยเป่ยดูเคร่งขรึม

“จริงสิ เกือบลืมไปแล้ว” ฉู่เฉินเอ่ยปาก “เมื่อกี้นี้ตกลงกันแล้วว่า ถ้านายพิสูจน์ได้ว่าคุณชายหวงมีความสามารถแบบนั้น ฉันจะคลานออกจากเทียนเหาผับด้วยเข่าของฉัน แต่ถ้านายพิสูจน์ไม่ได้ คุณชายหวง ต้อง...คุกเข่าให้ฉัน”

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของเซี่ยเป่ยก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

คำท้าพนันระหว่างคนสองคนนี้ ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ได้ยินอย่างชัดเจน

แต่จะมีใครกล้าพูด?

สายตาของหวงหยู่ไห่คมกริบเหมือนดาบ พลังอันยิ่งใหญ่พุ่งออกมาจากดวงตาของเขา จ้องไปที่ฉู่เฉิน แววตาของเขาเต็มไปด้วยโทสะ

ฉู่เฉินแค่นเสียง “ดูเหมือนว่าคำพูดของคุณชายหวงก็ไม่น่าเชื่อถือ”

“ฉู่เฉิน” เซี่ยเป่ยพูดด้วยเสียงเบาๆ เรื่องนี้ไปถึงขั้นที่เขาไม่สามารถเข้าไปยุ่งได้แล้ว

สีหน้าของฉู่เฉินไม่เปลี่ยนแปลง

คืนนี้ ถ้าเขาแพ้ หวงหยู่ไห่ต้องให้เขาคลานออกจากเทียนเหาผับด้วยเข่า

งั้น… ตอนนี้เขาชนะ ทำไมเขาต้องปล่อยหวงหยู่ไห่ไป

ร่างกายของหวงหยู่ไห่เหมือนกับจะลุกเป็นไฟ แววตาของเขาเปล่งประกายออกมา เสียงของเขาเหมือนกับบีบออกมาจากซอกฟัน เย็นยะเยือก “การคุกเข่าหนึ่งครั้งของฉัน นาย… รับไหวหรือเปล่า?”

ฉู่เฉินมีสายตาที่อ่อนโยน ตอบกลับอย่างสงบนิ่ง “นายก็ลองคุกเข่าดูสิ”

จางหาววิ่งเข้าไปหาฉู่เฉินด้วยความโกรธ แต่ถูกหวงหยู่ไห่ห้ามเอาไว้

สายตาของหวงหยู่ไห่สบตากับฉู่เฉิน

เขาเป็นถึงคุณชายหวง

พนันแล้ว ก็ต้องยอมรับ!

ความเย็นชาพลุ่งพล่านออกมาจากดวงตาของหวงหยู่ไห่ ปัง! เข่าของเขากระทบพื้น

ในตอนนี้ ความรู้สึกโหดเหี้ยมก็พุ่งออกมาจากดวงตาของหวงหยู่ไห่

เขาจ้องไปที่ฉู่เฉินอย่างเอาเป็นเอาตาย

เขาเคยพูดว่า การคุกเข่าหนึ่งครั้งนี้ ฉู่เฉิน...รับไม่ไหว!