บทที่ 26 เลขานุการหนุ่ม

บทที่ 26 เลขานุการหนุ่ม

คนตระกูลซ่งต่างก็หันกลับไป มองไปที่บ้านหลังหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

เสียงของเย่เส้าหวง!

“คุณชายเย่ คงจะถูกซ้อมใช่ไหมครับ?” ฉู่เฉินหลุดปากพูดออกมา

ซ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เขา

คิดจริงๆ เหรอว่า ทุกคนในตระกูลซ่งจะมีความกล้าแบบเขา?

ทุกคนเดินเข้าไป

เย่เส้าหวงนอนอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของเขางอ สั่นเทาอย่างรุนแรง ใบหน้าของเขาดำคล้ำด้วยความเจ็บปวด

เสียงกรีดร้องช่างน่าเวทนามาก

“คุณชายเย่” สีหน้าของซ่งมู่หยางเปลี่ยนไป ตื่นตระหนก มองไปที่เย่เส้าหวงที่กลิ้งตัวอยู่บนพื้น

ซ่งชิ่งเผิงตกตะลึง

เขาเห็นว่า ข้างๆ เท้าของเย่เส้าหวง งูตัวเล็กสีดำกำลังเลื้อยอย่างช้าๆ...

“งู!”

ซ่งชิ่งเผิงร้องอุทาน หันหลังกลับไปทันที

งูวิเศษของพี่สอง มันดันไปกัดคุณชายเย่

“จับงูตัวนั้นไว้” ในตอนนี้ ซ่งฉางชิงก็ตั้งสติกลับมาได้ ชายชราร้องตะโกนออกมา ในขณะเดียวกันก็รีบบอกให้คนอื่นโทรเรียกรถพยาบาล

เย่เส้าหวงเป็นใคร เขาคือทายาทคนเดียวของตระกูลเย่ในเมืองฉาน

ถ้าเกิดเรื่องขึ้นในตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งจะต้องเจอกับหายนะแน่นอน!

เสียงกรีดร้องที่เจ็บปวดของเย่เส้าหวงก็ยังคงดังขึ้นไม่หยุด

“พวกคุณทำไมถึงได้ประมาท ปล่อยให้คุณชายเย่ถูกงูกัด” ฉู่เฉินเดินเข้ามา มองไปที่ซ่งมู่หยาง

สีหน้าของซ่งมู่หยางเปลี่ยนไป

เรื่องนี้ ถ้าจะหาคนมารับผิดชอบ คนผู้นั้นต้องเป็นเขา

จะให้ไปโทษคุณปู่งั้นเหรอ?

ซ่งมู่หยางรู้สึกขมขื่นในใจ ภายใต้โอกาสที่ดีแบบนี้ เย่เส้าหวงกลับถูกงูกัด

บ้านฝั่งตรงข้ามทะเลสาบซ่ง ซ่งชิ่งเผิงแทบจะหายใจไม่ออก “พี่สอง เกิดเรื่องใหญ่แล้ว งูวิเศษของพี่ไปกัดคุณชายเย่”

ประตูห้องเปิดออก ซ่งชิ่งเหอเดินออกมาพร้อมกับคิ้วที่ขมวด “จะเป็นไปได้ยังไง? นายดูชัดๆ หรือเปล่า?”

“ชัดเจนครับ” ซ่งชิ่งเผิงร้อนใจ “คุณชายเย่ถูกงูกัดตอนที่อยู่กับพวกเรา ตอนนี้เขาล้มลงไปนอนกองกับพื้น พี่สองรีบไปเถอะครับ ให้ยาถอนพิษคุณชายเย่”

ซ่งชิ่งเหอยิ่งขมวดคิ้วแน่น “ไม่ได้ ถ้าตอนนี้ฉันไปแก้พิษงู มันไม่ใช่บอกคุณชายเย่เหรอว่า งูของฉันเป็นคนกัดเขา?”

“แล้วจะทำยังไงดี?” ซ่งชิ่งเผิงตื่นตระหนก

“งูวิเศษของฉันไม่มีพิษร้ายแรง เพียงแค่ชาไปสามวันก็จะหายแล้ว” ซ่งชิ่งเหอพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ยังมีใครอยู่ในเหตุการณ์บ้าง?”

ซ่งชิ่งเหอคิดไม่ออกว่า ทำไมงูวิเศษถึงได้ไปกัดเย่เส้าหวง

“คุณปู่ คุณพ่อ และผม พวกเรากำลังจะไปห้องทำงานเพื่อคุยเรื่องความร่วมมือ” ซ่งชิ่งเผิงอยากจะร้องไห้ “ใครจะไปรู้ว่า งูวิเศษมัน...จริงสิ ตอนแรกซ่งเสียหยางกับครอบครัวก็อยู่ รวมถึงไอ้เวรฉู่ปัญญาอ่อนด้วย เพียงแต่ พวกเขาเพิ่งจากไป งูวิเศษก็กัดคุณชายเย่”

สีหน้าของซ่งชิ่งเหอก็ดูเคร่งขรึม “หรือว่า งูวิเศษตามฉู่เฉินไป สุดท้ายก็พลาดไปทำร้ายคุณชายเย่เข้า?”

พรสวรรค์ของเขาไม่ดี แม้ว่าจะเข้าสำนักอู๋เสินเพื่อขอเป็นศิษย์ แต่ก็เรียนรู้มาแค่หางอึ่ง

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่างูวิเศษของตัวเองถูกฉู่เฉินควบคุมแล้ว

ในตอนนี้ ตระกูลซ่งวุ่นวายไปหมด

เย่เส้าหวงทนความเจ็บปวดไม่ไหว หมดสติไปแล้ว

“จะปล่อยให้คุณชายเย่หมดสติไปแบบนี้ไม่ได้ ถ้าเขาตื่นขึ้นมาไม่ได้จะทำยังไง?” ฉู่เฉินเป็นห่วงมาก รีบเดินไปที่ทะเลสาบซ่ง ถอดรองเท้าของตัวเอง ตักน้ำใส่รองเท้า วิ่งกลับมา เทลงบนหัวของเย่เส้าหวง

คนที่อยู่รอบๆ ต่างก็อ้าปากค้าง

สีหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยอาการตกตะลึง

“การช่วยชีวิตคน เหมือนกับการดับไฟ พวกคุณคิดอะไรไม่ออกบ้างเหรอ?” ฉู่เฉินเห็นว่าเย่เส้าหวงลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก มือของเขายังคงถือรองเท้าอยู่ เห็นว่าเย่เส้าหวงเบิกตากว้างมองมาที่เขา ฉู่เฉินก็ยิ้มออกมาเบาๆ “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบนาย แต่ฉันก็ไม่มีทางมองดูนายตายในตระกูลซ่งหรอก เมื่อกี้ไม่รู้ว่าเป็นงูอะไร อาจจะเป็นงูพิษก็ได้ มันอาจจะทำให้คนเลือดออกตาย ฉันได้ยินมาว่า มีงูชนิดหนึ่ง ถ้าถูกกัดจะรู้สึกเจ็บที่หัวใจ แล้วก็ชาไปทั้งตัว สุดท้ายก็เลือดออก...”

เย่เส้าหวงหมดสติไปอีกครั้ง

นอกจากเลือดออกแล้ว ตอนนี้เขาก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ

ฉู่เฉินหมดหนทาง หันหลังกลับไปที่ทะเลสาบซ่ง ตักน้ำใส่รองเท้าอีกครั้ง สาดไปที่หน้าของเย่เส้าหวง

“ฉู่เฉิน!” ซ่งมู่หยางตะโกน “แกจะทำอะไร?”

“ถ้าคุณชายเย่ตายแบบนี้ คุณจะรับผิดชอบเหรอ? คุณซ่ง” ฉู่เฉินเงยหน้าขึ้น

ร่างกายของซ่งมู่หยางสั่นสะท้าน ไม่กล้าส่งเสียงอีกต่อไป

ต้องบอกว่า วิธีนี้ของฉู่เฉินได้ผลมาก เย่เส้าหวงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงแต่ เมื่อมองไปที่รองเท้าในมือของฉู่เฉิน เย่เส้าหวงก็รู้สึกคลื่นไส้

เมื่อคืนถูกถังขยะทุ่มใส่หน้า วันนี้ถูกเอาน้ำในรองเท้าสาดใส่หน้า

เย่เส้าหวงไม่เคยถูกทำให้เสียหน้าแบบนี้มาก่อนในชีวิต แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้

ความเจ็บปวดที่เย่เส้าหวงกำลังเผชิญอยู่ ไม่ได้ลดลงเลย เขากลิ้งตัวอยู่บนพื้น

ฉู่เฉินถอยหลังไป ซ่งชิวยืนอยู่ข้างๆ เขา

“ก็แค่ถูกงูกัด ทำไมต้องเวอร์ขนาดนี้?” ซ่งชิวพึมพำเบาๆ

เมื่อก่อนเขารู้สึกว่า เย่เส้าหวง ทายาทคนโตของตระกูลเย่ สูงส่ง เป็นชายหนุ่มอัจฉริยะ เป็นอัจฉริยะในวงการธุรกิจ แต่เมื่อคืน เขาเห็นกับตาว่าฉู่เฉินซ้อมเย่เส้าหวงอยู่บนพื้น ตอนนี้ เขาก็เห็นเย่เส้าหวงกลิ้งตัวอยู่บนพื้น ซ่งชิวรู้สึกดูถูกเขา

“รู้สึกว่า เขาสู้พี่เขยของนายไม่ได้ใช่ไหม?” ฉู่เฉินตบไหล่ซ่งชิว

ซ่งชิวมองไปที่เขา

มันก็ไม่ถึงขนาดนั้น

รถพยาบาลแล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วยกเปลหามเข้ามา พาเย่เส้าหวงออกจากตระกูลซ่งไป

“เสียหยาง มู่หยาง พวกลูกสองคนตามไปด้วย คอยรายงานสถานการณ์ให้ฉันฟังตลอดเวลา” สีหน้าของซ่งฉางชิงดูจริงจัง

เย่เส้าหวงจะต้องไม่เป็นอะไรในตระกูลซ่ง

หน้าประตูบ้านตระกูลซ่ง เงียบเหงาลงทันที

“ภรรยาจ๋า ตอนนี้กลับไปกินข้าวได้แล้วใช่ไหม?” ฉู่เฉินใส่รองเท้า “ผมคงเปลี่ยนรองเท้าคู่ใหม่ด้วย เมื่อกี้ร้อนใจช่วยชีวิตคน ผมก็เลยไม่สนใจรองเท้า ไม่รู้ว่าคุณชายเย่เส้าหวงจะขอบคุณที่ผมช่วยชีวิตเขาหรือเปล่า?”

ซ่งเหยียน “...”

เธอรู้อยู่แก่ใจว่า ถ้าเย่เส้าหวงไม่เป็นอะไร เรื่องแรกที่เขาจะทำคือแก้แค้นฉู่เฉิน

ความอัปยศอดสูครั้งแล้วครั้งเล่า ซ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่า ฉู่เฉินเหมือนกับเป็นตัวกาลกิณีของเย่เส้าหวง

หลังจากที่กินข้าวเย็นเสร็จ ซ่งเหยียนก็อ่านข้อมูลต่อ เซี่ยเหยียนฮวนผู้นำทีมงานของตระกูลเซี่ย ติดต่อมาแล้ว พรุ่งนี้ำวกเขาจะต้องพบกัน

ซ่งเหยียนยิ่งรู้สึกกังวลใจ

ชื่อเสียงของเซี่ยเหยียนฮวน เธอเคยได้ยินมา เขาเป็นบุคคลสำคัญที่มีชื่อเสียงในวงการธุรกิจเมืองหยาง

เขากลายเป็นตัวแทนของตระกูลเซี่ยมารับผิดชอบความร่วมมือครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่า ตระกูลเซี่ยให้ความสำคัญกับการเปิดตลาดที่เมืองฉานมาก ไม่ใช่แค่ให้เซี่ยเป่ยมาฝึกฝนอย่างเดียว

“ฉู่เฉิน พรุ่งนี้นายไปกับฉันด้วยได้ไหม?” ซ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะหลุดปากพูดออกมา ท้ายที่สุดแล้ว ด้วยความสัมพันธ์ระหว่างฉู่เฉินกับเซี่ยเป่ย ใจของเธอก็มั่นคงขึ้นเยอะ ตระกูลซ่งในวงการยา ไม่มีความสามารถที่โดดเด่น

ฉู่เฉินมีรอยยิ้มบนใบหน้า “นี่ถือว่าเป็นการจ้างผมเป็นเลขานุการหนุ่มของคุณ อย่างเป็นทางการหรือเปล่า?”

ซ่งเหยียนตกตะลึง เธอแค่นเสียงออก “เป็นเลขานุการหนุ่มของฉัน มันก็ยังดีกว่าอยู่บ้านเย็บปักถักร้อยทั้งวันอยู่แล้ว”