ตอนที่ 120 เตรียมพร้อม
ตอนที่ 120 เตรียมพร้อม
ใช้เวลาไม่นานสำหรับทุกคนที่รู้ว่าไอร่าเริ่มสอนชั้นเรียนแล้ว อสูรหลายตนต้องการส่งลูกมาเรียนรู้กับเธอ แม้แต่อสูรเผ่าขนนกก็ยังมาที่ประตูหน้าบ้านของเธอ
ไม่ว่าใครจะมาก็ต้องสอบเข้าและเสียคะแนนการทำงานจึงจะมีคุณสมบัติ
เพื่อให้ได้คะแนนการทำงาน อสูรทุกตนจึงมีส่วนร่วมในการทำงานอย่างแข็งขัน
ด้วยกำลังพลที่เพิ่มขึ้นกว่าที่เคย คอนริจึงได้คนมาช่วยขยายแปลงผักและสวนผลไม้อีกยี่สิบห้าไร่
ตลาดที่จัดขึ้นทุก ๆ สิบวันก็ยังคงจัดขึ้นตามปกติ โดยปกติแล้วคอนริ เชร์ และธยาน์จะผลัดกันดูแลแผงขายของ ภายใต้คำขอของไอร่า นอกเหนือจากสมุนไพรและคริสตัลแล้ว พวกเขายังรับเมล็ดพันธุ์ใหม่เป็นการแลกเปลี่ยนด้วย
ไอร่าไม่กลัวว่าเมล็ดที่เธอได้รับจะไร้ประโยชน์ ไม่ว่าในกรณีใด เธอก็มีใบสั่งยาเบื้องต้นอยู่ในมือ ใบสั่งยาหลายรายการต้องใช้เมล็ดพันธุ์แปลก ๆ บางทีเธออาจจะได้ใช้มันอีกครั้งกับเมล็ดพันธุ์ที่เธอได้รับ
เป็นการดีเสมอที่จะเตรียมตัวเอาไว้
วันนี้ถึงคราวของคอนริที่จะไปตลาดเพื่อขายผัก เขาไม่กลับมาจนกว่าจะมืด
ไอร่าเทชามน้ำให้เขาและเช็ดเหงื่อออกจากร่างกาย เขารู้สึกดีขึ้นมากและเอื้อมมือไปกอดไอร่า
“ข้าไม่ได้เจอเจ้ามาหนึ่งวันเต็ม ๆ คิดถึงข้าหรือไม่”
เธอค่อย ๆ ผลักศีรษะของเขาไปด้านข้างแล้วตอบอย่างเย็นชาว่า “ไม่”
“แต่ข้าคิดถึงเจ้า”
ด้วยเหตุนี้เขาจึงกอดเธอและแทะเธอเป็นเวลานาน เมื่อผิวหนังของเธอบวม เขาจึงปล่อยเธอไปอย่างไม่เต็มใจ
เขาพูดด้วยความหงุดหงิดว่า “ทำไมยังไม่มืดอีก”
เมื่อถึงเวลามือเขาก็สามารถอุ้มหญิงสาวตัวเล็กเข้านอนได้
ไอร่าไม่รู้ว่าเธอควรจะดีใจหรือเปล่าที่ผู้ชายคนนี้รู้ว่าต้องรอมืดถึงจะเข้านอน
ทันใดนั้น เชร์ก็เดินเข้ามา เขาเหลือบมองคอนริ “วันนี้งานเป็นอย่างไรบ้าง”
“ไม่ดี มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ทุกคนวิ่งหนีเพื่อชีวิตของพวกเขา มีลูกค้ามาซื้อของน้อยลง”
“เกิดอะไรขึ้น”
“นับตั้งแต่มักกะลีออกจากเผ่าแม่น้ำดำ พร้อมกับคนของเขา ชนเผ่าแม่น้ำดำก็ถูกปกคลุมโดยบูจินอย่างสมบูรณ์ เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาโจมตีชนเผ่าเล็ก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ อย่างบ้าคลั่ง พวกเขามีข้อได้เปรียบในด้านจำนวนคน ชนเผ่าเล็ก ๆ เหล่านั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาและถูกทุบตีจนแหลกสลาย อสูรที่โชคดีวิ่งหนีรอดไปได้ อสูรที่ถูกจับจะถูกนำกลับไปยังเผ่าแม่น้ำดำ พวกเขากลายเป็นทาสและอยู่ในสภาพน่าเวทนามาก”
ทาสมักจะปรากฏเฉพาะในเมืองอสูรร้ายเท่านั้น ชนเผ่าธรรมดาไม่ค่อยมีทาส
หากมีสงคราม ฝ่ายที่พ่ายแพ้อาจจะหลบหนีหรือถูกฆ่าตายโดยสิ้นเชิง
มีเพียงไม่กี่คนที่ทิ้งเชลยศึกจำนวนมากเช่นชนเผ่าแม่น้ำดำไว้เบื้องหลัง
เชร์คิดอยู่ครู่หนึ่ง “แม้ว่าชนเผ่าแม่น้ำดำต้องการทาสทำงาน พวกเขาก็ไม่ต้องการคนมากมายขนาดนั้น ต้องใช้อาหารและความพยายามอย่างมากในการเลี้ยงพวกเขา ต้องมีอย่างอื่นอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้”
ธยาน์เดินเข้ามา “เกิดอะไรขึ้น”
คอนริพูดซ้ำสิ่งที่เขาเพิ่งพูด
ธยาน์ขมวดคิ้ว ดวงตาสีดำของเขากะพริบอย่างเย็นชา “เจ้าควรส่งใครสักคนไปจับตาดูเผ่าแม่น้ำดำและดูว่าพวกเขาจัดการกับทาสเหล่านั้นอย่างไร”
เชร์มองเขาอย่างมีความหมาย “ดูเหมือนเจ้าจะรู้อะไรบางอย่าง”
“ตอนที่ข้าอยู่ในวิหารเดือนดับ ข้ามักจะเห็นทาสถูกส่งไปที่นั่นเป็นครั้งคราว มีคนบอกข้าว่าทาสต้องโทษประหารและสมควรตาย แต่ต่อมาข้าได้เรียนรู้ว่าพวกทาสล้วนเป็นเชลยศึก”
คอนริถามว่า “เจ้าสงสัยว่าเผ่าแม่น้ำดำทิ้งเชลยศึกจำนวนมากเพื่อส่งไปยังวิหารหรือ”
“อาจจะเป็นไปได้”
ไอร่าอดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะและถามว่า “เหตุใดวิหารจึงต้องการทาสจำนวนมาก?”
เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเธอ สายตาของธยาน์ก็อ่อนลง “ตอนที่วิหารใช้คาถารักษา พวกเขาจำเป็นต้องดูดซับพลังชีวิตของสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ ซึ่งมักจะเป็นสัตว์หรือพืช แต่หากการบาดเจ็บสาหัสเป็นพิเศษ และความมีชีวิตชีวาของสัตว์และพืชยังไม่เพียงพอ พวกเขาจะดูดซับพลังจากร่างกายอสูร ทาสเหล่านั้นเทียบเท่ากับการสังเวยการรักษา”
ไอร่ารู้สึกหวาดกลัว “โหดร้ายเสียเหลือเกิน”
“ในสายตาของวิหาร ทาสนั้นเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อยราวกับสัตว์และพืช ไม่สำคัญว่าพวกเขาจะตายหรือมีชีวิตอยู่”
เธอส่ายหน้าอย่างช้า ๆ “ข้าไม่กลัว ข้าแค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย”
ธยาน์กอดหญิงสาวผู้อ่อนโยนและเสียใจ เขาไม่ควรบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องโหดร้ายและสกปรกเช่นนี้เลยและในอนาคตก็ไม่ควรบอกเธออีก
เชร์ลูบศีรษะของไอร่า “เจ้าอยากเข้าไปพักในบ้านหรือไม่”
ไอร่าส่ายหน้า “ข้าไม่เป็นไร”
“อย่ากดดันตนเอง”
“ข้าไม่ได้พยายามที่จะกล้าหาญอะไร ข้าต้องการที่จะเผชิญหน้ากับเรื่องนี้ไปกับพวกเจ้า” เสียงของเธอเบา แต่น้ำเสียงของเธอหนักแน่น “ข้าสนับสนุนการตัดสินใจของพวกเจ้า แต่พวกเจ้าไม่สามารถป้องกันมันจากข้าได้ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต้องการปกป้องข้า ส่วนข้าก็ต้องการปกป้องพวกเจ้าด้วยเช่นกัน พวกเราต่างก็รู้สึกแบบเดียวกัน”
เชร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “ได้ เราจะเผชิญหน้าไปด้วยกัน”
...
เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนที่คอนริจะส่งคนไปที่เผ่าแม่น้ำดำเพื่อสืบข้อมูล เขาได้ยินใครบางคนพูดว่าเผ่ากระต่ายอยู่ที่ตีนเขา พวกเขาต้องการพบผู้อาวุโสคอนริ
คอนริยิ้มและพูดว่า “ไอร่า ขอสำเนาสัญญาของเจ้าให้ข้าอีกฉบับสิ”
ไอร่าหยิบม้วนสัญญาออกมาและมอบให้เขา “เหตุใดเจ้าถึงต้องการสัญญา มีคนจะมาค้าขายกับเจ้าหรือ”
“ใช่ เราจะมีอสูรกลุ่มใหม่เข้ามาในเผ่าของเรา”
คอนริลงจากภูเขาพร้อมกับม้วนสัญญา
ผู้นำของเผ่ากระต่ายคือตงย่า ดวงตาของเขาแดงก่ำ ใบหน้าและแขนของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เขาจับมือหญิงสาวตนหนึ่ง และข้างหลังมีกระต่ายที่เหนื่อยล้ากว่า 40 ตน
เมื่อเห็นพวกเขาเช่นนี้ คอนริก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง “เกิดอะไรขึ้นกับพวกเจ้า”
เสียงของตงย่าแหบแห้งมาก และน้ำเสียงของเขาก็หนักมาก “เผ่าของเราถูกโจมตีจากเผ่าแม่น้ำดำ เพื่อปกป้องเผ่าของเราพ่อของเข้าได้เสียสละชีวิต พี่น้องของเราก็ถูกจับตัวไป เราโชคดีที่รอดมาได้ แต่ก็ถูกเผ่าแม่น้ำดำไล่ล่า เราไม่มีที่ไป คิดได้เพียงที่นี่เท่านั้น ข้าขอร้องท่าน รับพวกเขาให้เข้าไปอยู่ด้วยเถิด”
เมื่อถึงจุดนี้ ตงย่าก็กัดฟัน ดวงตาสีแดงของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและการดิ้นรน
ถ้าไม่ใช่เพราะดูแลพี่สาวของเขาและมีผู้รอดชีวิตที่โชคดีเหล่านี้ เขาคงรีบไปที่เผ่าแม่น้ำดำและแก้แค้นนานแล้ว
คอนริขมวดคิ้วเล็กน้อย “เหตุใดเจ้าถึงคิดมาหาพวกเรา”
“ในป่านี้ นอกเหนือจากเผ่าแม่น้ำดำ เผ่าหมาป่าภูเขาหินของท่านแข็งแกร่งที่สุด ตราบใดที่เราได้รับความคุ้มครองจากท่าน ชนเผ่าแม่น้ำดำก็คงไม่กล้าที่จะตามล่าพวกเราอีก ยิ่งไปกว่านั้น ข้าได้ยินมาว่าท่านได้นำอสูรจากเผ่าม้าป่าเข้ามาด้วย ในเมื่อท่านช่วยเหลือพวกเขา ข้าเชื่อว่าท่านจะไม่ทิ้งเราให้อยู่ในภาวะเซถลาเช่นนี้ ท้ายที่สุดเราก็เป็นสหายกันไม่ใช่หรือ”
ตงย่ามองเขาอย่างประหม่า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังและความกระตือรือร้น
คอนริกล่าวว่า “เจ้ารู้หรือไม่เหตุใดเผ่าม้าป่าถึงมาอยู่ที่นี่”
“เพราะเหตุใดขอรับ?”
“เพราะพวกเขาขายวิญญาณให้กับข้า”
