บทที่ 87 : การตอบเเทนบุญคุณของเจียงลั่วเฉิน
บทที่ 87 : การตอบเเทนบุญคุณของเจียงลั่วเฉิน
เจ้าเมืองแห่งเมืองโบราณชางหยวน ไม่ได้อ่อนแอ
เขาอยู่ในขั้นที่เจ็ดของอาณาจักรอาณาจักรเชื่อมโยงเทพเจ้าและเจตนาดาบของเขาได้มาถึงจุดสูงสุดของขั้นที่หกแล้ว
นอกจากนี้, เขายังได้ฝึกฝนทักษะดาบระดับเทพที่สืบทอดกันมาหลายล้านปีของเมืองโบราณชางหยวน
ดังนั้น, พลังการต่อสู้ของเขานั้นเเทบไม่มีใครสามารถเทียบได้เลยในมณฑลเทียนหลัว
ผู้ฝึกตนอาณาจักรเชื่อมโยงเทพขั้นสูงสุดธรรมดาก็ยังเป็นการยากที่จะสามารถเอาชนะเขาได้
เเละแม้แต่ตงฟางหมิงคงจากตระกูลตงฟางที่แข็งแกร่งที่สุด….ก็สามารถเอาชนะเขาได้เท่านั้น, แต่การฆ่าเขามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
อย่างไรก็ตาม, อัจฉริยะดาบที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับราชาเเห่งราตรีโลหิต
เขากลับไม่สามารถแม้แต่จะปะมือได้สักกระบวนท่าและได้รับบาดเจ็บสาหัสโดยตรง
ดังนั้น, ในขณะที่พลังของฝ่ายตรงข้ามกำลังจะมาถึงเธอ….มู่เซียวเหยาจึงไม่มีเจตนาที่จะต่อต้าน
เเละนี่ไม่ใช่ร่างอวตารของราชาเเห่งราตรีนิรันดร์ที่เย่หวู่ชางเคยฆ่า
ที่อยู่ตรงหน้านี้คือร่างที่แท้จริงของราชาเเห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ
แม้ว่ามันจะถูกปราบปรามมาหลายล้านปีและความแข็งแกร่งส่วนใหญ่ของมันก็ได้ลดลงไป
แต่มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ผู้ฝึกตนระดับเธอจะสามารถต่อต้านได้
……..
เมื่อฝ่ามือยักษ์สีดำพุ่งผ่าน
สิ่งมีชีวิตทุกคนก็จะถูกปราบปรามและร่างระเบิดทันที
ในที่สุด, ฝ่ามือยักษ์นี้ก็มาถึงมู่ซีเหยา
พร้อมกับแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่ไม่อาจต้านทานได้
พลังของมันทำให้มู่ซีเหยารู้สึกว่าวิญญาณของเธอไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
อย่างไรก็ตาม
ในขณะนี้มันก็เสียงดังสั่นก้องอยู่ที่จุดสูงสุดของสวรรค์และโลก
เเละในช่วงเวลาถัดมา, ดวงดาวนับไม่ถ้วนก็มาบรรจบกันและดาวโบราณเสมือนจริงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้ามู่ซีเหยา
ตูมมม~~!
แต่มันก็อยู่ได้เพียงชั่วพริบตาและดาวโบราณเสมือนจริงดวงนี้ก็ถูกบดขยี้ทันที
อย่างไรก็ตามช่วงเวลาเเค่นี้มันก็เพียงพอแล้ว
ลําแสงนําทางเสมือนจริงเส้นหนึ่งได้ตกลงมาที่มู่ซีเหยา….ดึงร่างของเธอไปสู่รอยแยกมิติในความว่างเปล่า
"หืม?"
ราชาเเห่งราตรีโลหิตไม่คาดคิดเลยว่าจะมีคนกล้าเคลื่อนไหวในขณะนี้
"ต้องการช่วยคนของเมืองโบราณชางหยวนต่อหน้าข้างั้นหรือ?….งั้นข้าจะฆ่าเจ้าไปพร้อมกับพวกมันเลย"
ราชาเเห่งราตรีโลหิตนั้นเต็มไปด้วยความโกรธที่ถูกจองจำมานานนับล้านปี
ตอนนี้, มันจึงไม่เเปลกที่เขาจะต้องการระบายทุกอย่างกับลูกหลานของเมืองโบราณชางหยวน
เเละเเน่นอนว่าเขาจะไม่ยอมให้สิ่งมีชีวิตใดๆในเมืองนี้รอดไปได้
แต่ในขณะนี้มู่ซีเหยาได้ถูกดึงเข้าไปในรอยแยกมิติแล้ว….ถ้าเขาตามเข้าไปฆ่าเธอก็คงต้องใช้เวลาหลายลมหายใจ
เเละในช่วงเวลาหลายลมหายใจนี้….ผู้ฝึกตนอาณาจักรหยินหยางหลายคนคงอาจจะหลบหนีไปได้
หลังจากชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียแล้ว….เขาก็ไม่ได้ไล่ตามเธอไป
แต่อย่างไรก็ตาม, นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะปล่อยมู่ซีเหยาไป
จากนั้น, ด้วยการโบกมือของเขา….ริ้วสีดําที่รุนแรงก็กลายเป็นลูกศรแหลมคมและแทงเข้าไปในร่างของมู่ซีเหยา
ในเวลาเดียวกันนั้น, ร่างกายของมู่ซีเหยาก็หายไปและรอยแยกมิติก็ปิดลงในที่สุด
"อืม….ข้าจะให้เจ้าใช้ชีวิตอีกสักพัก เเล้วกัน”
“หลังจากที่ข้าจัดการกับที่นี่เสร็จแล้ว….ข้าจะตามไปทรมานพวกเจ้าเอง!”
ราชาเเห่งราตรีโลหิตมองไปยังร่างที่จากไปของมู่ซีเหยาและยกยิ้มอย่างเย็นชา
จากนั้น ในพื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ของเมืองโบราณที่มีประวัติมานานนับล้านปี….ราชาเเห่งราตรีโลหิตก็เริ่มการสังหารหมู่ที่นี่
เดิมเมืองโบราณชางหยวนทั้งหมดมีสิ่งมีชีวิตหลายพันล้านคน
เเต่จากเหตุการณ์ในครั้งนี้กลับไม่มีใครรอดชีวิต
พวกเขาทั้งหมดกลายเป็นหมอกโลหิตลอยอยู่ในอากาศ….รอการกลืนกินโดยราชาเเห่งราตรีโลหิต
………
อีกด้านหนึ่ง
ในขณะนี้บนยอดเขาร้างที่ห่างจากเมืองโบราณชางหยวนหลายพันกิโลเมตร…รอยแยกมิติก็ระเบิดขึ้นและชายหญิงคู่หนึ่งก็เดินออกจากมัน
เเละทันทีที่ออกมา, ชายคนนั้นก็ไม่สามารถอดกั้นและต้องคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมพ่นเลือดออกมา
"อั่คค~!"
"เจ้าเป็นอะไรไหม" มู่ซีเหยาถามอย่างกังวล
เจียงหลัวเฉินเช็ดเลือดที่มุมปากและเผยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าที่ซีดเผือดของเขา
"ข้าไม่เป็นไร, โชคดีที่เขาไม่ไล่ตามเรามา…..ไม่อย่างนั้นเราทั้งคู่คงตายไปแล้ว"
ถึงได้รับคำตอบ, มู่ซีเหยาก็ยังคงมีสีหน้าที่ซับซ้อน
เธอนั้นไม่มีความสัมพันธ์กับเจียงลั่วเฉินเลย, เเต่ทําไมเขาถึงเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเธอ?
เป็นไปได้ไหมว่าเขาหลงรักเธอ?
โชคดีที่เจียงลั่วเฉินโบกมือเเละอธิบายในขณะนี้
"อย่าเข้าใจผิด, ข้าช่วยเจ้าเพราะเย่หวู่ชางเคยช่วยชีวิตข้าไว้”
“ถ้าข้าเดาไม่ผิด….เด็กในท้องของเจ้าคงเป็นลูกของเขาใช่ไหม”
เมื่อได้ยินเช่นนี้มู่ซีเหยาก็อดไม่ได้ที่จะแตะท้องของเธอและไม่ปฏิเสธ
"เขาช่วยชีวิตข้าไว้, แม้ว่าเขาจะไม่สนใจมัน….แต่ข้า เจียงลั่วเฉินไม่ใช่คนเนรคุณ”
“ตอนนี้….ข้าได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยลูกในครรภ์ของเขา, ซึ่งถือได้ว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณเเล้ว!”
"ข้าเข้าใจเเล้ว, เเต่ทําไมเจ้าถึงมาปรากฏตัวเเถวๆนี้ได้" มู่ซีเหยาถามอย่างสงสัย
เมืองโบราณชางหยวนนั้นตั้งอยู่ทางตอนเหนือของอาณาจักรชางหลาน….ในขณะที่เจียงลั่วเฉินมักจะดําเนินการทางตอนใต้และไม่ควรปรากฏตัวที่นี่
"เดิมทีข้าไปหาเย่หวู่ชางเพื่อช่วยเหลือเขา”
“ข้าคิดว่าเขาทําให้ตระกูลตงฟางขุ่นเคืองและเขาอาจจะต้องเผชิญกับความตายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้….ดังนั้นข้าจึงอยากดูว่าข้าจะสามารถช่วยอะไรเขาได้หรือไม่”
"เเต่ใครจะรู้ล่ะ….ว่าตระกูลเย่จะมีไพ่ตายที่ทรงพลังอีกใบ?”
“แค่บรรพบุรุษเย่เจิ้นคนเดียวก็สามารถปราบปรามตระกูลตงฟางทั้งตระกูลได้เเล้ว….เขาทําให้ตงฟางหมิงคงต้องล่าถอยและล้มเลิกการแก้แค้น!”
"หลังจากได้รับข่าวนี้, ข้าจึงหันหลังกลับและเตรียมที่จะจากไป….เเต่ใครจะรู้ว่าทันทีที่ข้าเดินทางผ่านที่นี่ข้ากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ!"
"ข้านั้นมีร่างดวงดาวศักดิ์สิทธิ์ซึ่งมันสามารถสัมผัสได้ถึงพลังงานปีศาจเป็นพิเศษ, ดังนั้นเมื่อข้าสัมผัสได้ถึงการเกิดขึ้นของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่ทรงพลังในเมืองโบราณชางหยวน….เจ้าจึงเป็นคนแรกที่ข้านึกถึง"
"ถ้าอย่างนั้น, ข้าก็ต้องขอขอบคุณเจ้าอย่างมาก!"
ในที่สุดมู่ซีเหยาก็เข้าใจหลังจากฟังทุกอย่าง
เเต่เจียงลั่วเฉินก็โบกมืออย่างไม่เป็นทางการและพูดว่า
"ข้าบอกไปเเล้วนี่, ว่าข้ามาเพื่อตอบแทนเย่หวู่ชาง”
“ส่วนเจ้าก็แค่บอกเขาเรื่องนี้ก็พอ, ข้าคิดไว้เเล้วว่าด้วยช่องว่างระหว่างเขากับข้า….มันคงจะยากสําหรับเราที่จะพบกันอีกในอนาคต!”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้มู่ซีเหยาก็ไม่ได้มีปฎิกิริยากับเรื่องนี้มากนัก
เเละดวงตาของเธอยังคงแฝงไปด้วยความเศร้าโศก
เธอไม่คาดคิดเลย….ว่าเหตุผลที่เธอได้รับการช่วยชีวิตจะเป็นเพราะเย่หวู่ชาง
เมื่อเห็นเธอเงียบไป, เจียงลั่วเฉินก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า
"ตอนนี้เจ้ามีเเผนการอะไรใหม?”
“เจ้าได้ถูกทําเครื่องหมายด้วยเครื่องหมายติดตามที่เป็นเอกลักษณ์ของเผ่าพันธุ์ปีศาจ….ไม่ว่าเจ้าจะหนีไปที่ไหนเขาก็จะหาเจ้าพบ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้, มู่ซีเหยาก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า
"ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ข้าไม่สามารถไปที่ตระกูลเย่ได้….มิฉะนั้นข้าจะพาความเดือนร้อนไปหาพวกเขา”
“สิ่งที่ข้าคิดตอนนี้คือการให้กําเนิดเด็กคนนี้อย่างปลอดภัยและส่งให้พ่อของเขา….ด้วยวิธีนี้แม้ว่าข้าจะตาย มันก็คุ้มค่าเเล้ว”
อย่างไรก็ตาม เจียงลั่วเฉินกลับส่ายหัวและพูดว่า
"เจ้ากําลังประเมินเครื่องหมายติดตามของเผ่าพันธุ์ปีศาจต่ำเกินไป….แม้ว่าเจ้าจะให้กําเนิดเด็กคนนี้ แต่มันก็จะยังมีเครื่องหมายติดตามเด็กคนนี้ไปด้วยอยู่ดี!"
"มัน…..ไม่มีทางออกเลยหรือ"
หัวใจของมู่ซีเหยาจมลงเล็กน้อยในขณะนี้
เธอไม่คาดคิดเลย….ว่าเครื่องหมายติดตามของเผ่าพันธุ์ปีศาจจะน่ากลัวขนาดนี้!
ทันใดนั้นเจียงลั่วเฉินก็เอียงศีรษะ, คิดอยู่ครู่หนึ่งเเละพูดว่า
"โลกนิรันดร์เต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์”
“มันมีสถานที่ที่สามารถแยกเครื่องหมายติดตามได้….เเละข้าบังเอิญรู้จักสถานที่เเบบนั้น”
“เเต่ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะเต็มใจไปที่นั่นหรือเปล่า!”
"ที่ไหน?" ดวงตาของมู่ซีเหยาแสดงความตื่นเต้นเล็กน้อยเเละเธอก็ถามอย่างรวดเร็ว
"มันคือทุ่งหญ้าแรงโน้มถ่วงในเทือกเขาซวนจง”
“อิทธิพลของแรงโน้มถ่วงที่นั่นจะบีบอัดจิตสํานึกทางจิตวิญญาณมากกว่าปกตินับหมื่นเท่า….ดังนั้นเครื่องหมายติดตามภายนอกใดๆจะไม่ได้ผลที่นั่น”
"แต่ที่นั่นไม่ปลอดภัยนัก มีคนชั่วมากมายที่ไปที่นั่นเพื่อหลีกเลี่ยงการถูกตามล่า”
“เอาล่ะ….ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับทางเลือกของเจ้าเเล้ว!”
"ข้าจะไป….ข้าไม่มีทางเลือกอื่นอีกเเล้ว"
มู่ซีเหยยิ้มอย่างขมขื่นเเละตอบโดยไม่ลังเล
ตราบใดที่เธอสามารถให้กําเนิดเด็กคนนี้ได้…เธอจะอดทนต่อความยากลําบากทุกอย่าง
“เอาล่ะ, งั้นเราก็ไม่ควรรอช้าอีกต่อไป”
“เราออกเดินทางกันเถอะ!”
หลังจากพูดจบ, ทั้งสองก็มุ่งตรงไปยังจุดหมายปลายทางทันที
……..
ในเวลาเดียวกันนี้เอง
ณ เมืองโบราณชางหยวนซึ่งเคยเป็นเมืองศักดิ์สิทธิ์ที่มีชื่อเสียงและ
เเต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นซากปรักหักพังและถูกทิ้งร้าง
เเละบนท้องฟ้าซึ่งเป็นศูนย์กลางของพลังงานปีศาจนับไม่ถ้วน
ราชาเเห่งราตรีโลหิตได้ลืมตาขึ้นมาด้วยความพึงพอใจหลังจากดูดกลืนเลือดก้อนสุดท้ายจนหมด
ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ได้พุ่งออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง
หากก่อนหน้านี้ฐานการฝึกตนของเขาคงอยู่ที่อาณาจักรอาณาจักรเชื่อมโยงเทพเจ้า….เเต่หลังจากดูดซับพลังงานเลือดจํานวนมาก ฐานการฝึกตนของเขาก็ฟื้นตัวได้บางส่วนและมันได้แซงอาณาจักรอาณาจักรเชื่อมโยงเทพเจ้าไปเรียบร้อยแล้ว
"ในที่สุดข้าก็ฟื้นพลังได้แล้ว, เอาล่ะ…..ได้เวลาออกตามหามดน้อยที่หนีออกไปเสียที!"
สีหน้าของราชาเเห่งราตรีโลหิตผ่อนคลายลงครู่หนึ่ง
จากนั้นเขาก็ทำการเเผ่พลังออกไปยังเครื่องหมายติดตามของเขา
เเต่ในไม่ช้าสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
“อะไร…..พวกมันหนีไปไหน”
ณ ขณะนี้เขาไม่สามารถสัมผัสกับเครื่องหมายติดตามของเขาได้เลย
"เวรเอ้ยยย!"
เขาตะโกนสาปแช่งอย่างโกรธแค้นและกระทืบเท้า
ตูมมมมม~!
ด้วยการกระทืบนี้….เมืองโบราณชางหยวนที่อยู่ใต้เท้าของเขาก็กลายเป็นซากปรักหักพังเเละพลังทลายทุกทิศทาง
“หึ….พยายามซ่อนตัวงั้นหรือ?”
“ด้วยเครื่องหมายนี้….ข้าจะดูว่าพวกเจ้าสามารถซ่อนได้นานเเค่ใหน”
“ตราบใดที่พวกเจ้าออกมาจากที่ซ่อน….ข้าก็สามารถไปหาพวกเจ้าได้อย่างง่ายดาย”
“ข้าอยากรู้นัก….ว่าพวกเจ้าจะซ่อนตัวไปตลอดชีวิตได้หรือไม่”
ดวงตาของราชาเเห่งราตรีโลหิตโกรธเกรี้ยวอย่างมาก
เขาสแกนสภาพแวดล้อมเเละหันไปทางอาณาจักรอันไกลโพ้น
ตอนนี้เขาต้องการกลืนกินอาณาจักรทั้งหมดเพื่อระบายความเกลียดชังของเขา!
อย่างไรก็ตาม, ในขณะที่เขากําลังจะดําเนินการนั้น
รอยเเยกของมิติขนาดใหญ่ก็ระเบิดขึ้นบนท้องฟ้า
ตามมาด้วยแสงเย็นริบหรี่ของดาบยาวที่ฟันผ่านท้องฟ้าเเละพุ่งเข้ามาหาเขา
“อะไร!”
การแสดงออกของราชาเเห่งราตรีโลหิตเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน
ในช่วงเวลาวิกฤตินี้, เขาได้เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม, ความเร็วของเขายังช้าอยู่เล็กน้อย
ตูมมม~~~~
ด้วยดาบนี้….หน้าอกของเขาถูกตัดออกเป็นสามส่วนโดยตรง
พร้อมกันนั้น, พลังงานปีศาจจํานวนนับไม่ถ้วนก็รั่วไหลออกมา
เมื่อเห็นเช่นนี้, เขาก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกต่อไป
เขาพุ่งทะลุผ่านพื้นที่มิติ….เเละหนีออกไปสุดชีวิต!
"ฮึ่ม, วันหนึ่งข้าจะล้างแค้นสำหรับดาบเล่มนี้"
หลังจากพูดจบ, มันก็ไม่มีร่องรอยของเขาหลงเหลืออีกเลย
หลังจากนั้นสิบลมหายใจ….ชายคนหนึ่งในวัยสามสิบก็ปรากฏตัวขึ้นอย่างช้าๆ
เขาถือดาบยาวไว้ในมือข้างหนึ่งและขมวดคิ้วเล็กน้อย…ขณะมองไปรอบๆ
"ราชาเผ่าพันธุ์ปีศาจเหล่านี้ยากที่จะฆ่าจริงๆ….แม้มันจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้มันก็ยังหนีไปได้อย่างรวดเร็วเหมือนที่อาจารย์พูดเลย!"
จากนั้นเขาก็มองลงไปด้านล่างและถอนหายใจเบาๆ
"น่าเสียดายมาก”
“ในฐานะหนึ่งในเก้ามณฑลที่ยิ่งใหญ่….มณฑลเทียนหลัวยังเล็กกว่าที่อื่นๆมากเกินไป”
“พลังวิญญาณของที่นี่น้อยมาก, มันจึงไม่มีบุคคลที่แข็งแกร่งเกิดขึ้นมาเลย”
“นอกจากนี้, ที่ตั้งของมันยังห่างไกล้มาก…..มิฉะนั้นหากข้ามาทันโศกนาฏกรรมเช่นนี้คงจะไม่เกิดขึ้น!”
"หนึ่งล้านปีก่อน, ผู้อาวุโสเฉินตู่ต้าได้สร้างเมืองนี้…..แต่สุดท้ายมันก็ถูกทําลายลงเช่นนี้, มันช่างน่าเสียดายเสียนี่กระไร!"
เมื่อมองไปยังเมืองโบราณชางหยวนที่ถูกทําลายโดยไม่รู้สึกถึงสิ่งมีชีวิตใดๆ…..ชายคนนี้ก็ได้เเต่ส่ายหัวด้วยความเสียใจ
จากนั้นเขาก็ก้าวไปหนึ่งก้าวและหายตัวไปในอากาศโดยไม่ได้อ้อยอิ่งอีกต่อไป
……..
หลังจากเวลาผ่านไปสิบวัน
ในที่สุดก็มีคนค้นพบการทําลายเมืองโบราณชางหยวนโดยราชาเเห่งราตรีโลหิต
และข่าวนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วในทุกทิศทาง
ภายในตระกูลเย่
เมื่อได้รับข่าวนี้….เย่ว์รู่ชวงก็เบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงทันที
"มันจะเป็นไปได้ยังไง, เมืองโบราณชางหยวนเป็นกองกำลังที่ใหญ่มาก……มันจะถูกทําลายในชั่วข้ามคืนได้อย่างไร"
"เเละอาจารย์เป็นยังไงบ้าง? พี่สาวเป็นยังไงบ้าง"
เย่ว์รู่ชวงรู้สึกกังวลอย่างมาก
และในขณะนี้เธอมีคนเดียวที่สามารถพึ่งพาได้….นั่นคือเย่หวู่ชาง
ดังนั้นเธอจึงรีบไปยังสถานที่ที่เย่หวู่ชางเก็บตัวฝึกฝนทันที
เเต่ทันใดนั้น, ออร่าที่ทําให้โลกแตกก็ปะทุขึ้นจากสถานที่ฝึกตนอันเงียบสงบของเย่หวู่ชาง
แม้แต่เย่ว์รู่ชวงก็รู้สึกหนักหน่วงเล็กน้อยเมื่อต้องเผชิญหน้ากับออร่านี้
ทางด้านของเย่หวู่ชาง
ในขณะที่เขาเก็บตัวฝึกตนอยู่, จู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงเเจ้งเตือนของระบบ
[ติ๊ง! ทายาทคนที่สิบเก้าของโฮสต์กำเนิดขึ้นมาเเล้ว, กำลังอยู่ระหว่างการประเมินคุณสมบัติ...]
เมื่อข้อความนี้ปรากฏขึ้น เย่หวู่ชางก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
เพราะไม่ว่าจะเป็นเซี่ยจืนซวนหรือเย่ว์รู่ชวง…..พวกเธอทั้งหมดเพิ่งตั้งครรภ์
เเละเขาจะมีลูกหลานเกิดมาตอนนี้ได้อย่างไร?
แต่ในไม่ช้าเขาก็นึกถึงใครบางคน
นั่นคือมู่ซีเหยา!
ณ เวลานี้….คนเดียวที่สามารถคลอดลูกให้เขาได้คือมู่ซีเหยา
เมื่อนึกย้อนกลับไป, ในตอนที่เขาออกจากอาณาจักรลับ…..มู่ซีเหยาสวมเสื้อหลวมๆซึ่งต่างจากปกติ
เห็นได้ชัดว่าเธอกําลังซ่อนอะไรบางอย่าง
และเขาก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลย!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้, เขาก็ตบหัวตัวเองแล้วระเบิดออกมาด้วยออร่าอันทรงพลัง
เขาต้องไปพามู่ซีเหยากลับมาโดยเร็วที่สุด
ในช่วงเวลานี้, ความคับข้องใจที่เขาทําไว้กับมู่ซีเหยา…..เขาต้องชดเชยให้เธอทั้งหมด
……………………
