บทที่ 38 มีพ่อก็ลืมแม่!

"ช่วยเสวียนซี จดจำคำศัพท์ ให้รางวัล กายาศักดิ์สิทธิ์ฮุ่นตุ้น ระบบนี้ ใจดีมาก!"

เมื่อเห็นรางวัลที่ระบบมอบให้ หลินซวนก็ดีใจมาก

กายาศักดิ์สิทธิ์ฮุ่นตุ้น ซึ่งเป็นร่างกายระดับเทพโดยกำเนิดที่หายากมาก ๆ

ในการจัดอันดับกายาระดับเทพของดินแดนอมตะเก้าสวรรค์ในปัจจุบัน มันอยู่ในอันดับแรก!

ด้วยร่างกายาศักดิ์สิทธิ์นี้ เขาสามารถดูดซับพลังเต๋าไร้สิ้นสุด อำนาจฮุ่นตุ้นจากกาลอากาศที่ไร้สิ้นสุดในจักรวาลได้.

ซึ่งจะทำให้ร่างกายของเขาทรงพลังแข็งแกร่ง อยู่ยงคงกระพันในโลกหล้า

อาจกล่าวได้ว่านี่เป็นกายาที่แข็งแกร่งโดยที่ไม่จำเป็นต้องฝึกฝนใด ๆ.

อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่อาจป้องกันพลังที่ผิดปรกติได้

ถ้าจะบอกว่าหลินซวนไม่มีความสุข คงเป็นเรื่องโกหก!

ติ๊ง!

“ต้องการถอนรางวัลหรือไม่?”

"ถอน!"

"โหลดกายาศักดิ์สิทธิ์ฮุ่นตุ้นสำเร็จ!"

ทันใดนั้น หลินซวน ก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาได้รับการเปลี่ยนแปลง ในระดับสั่นสะเทือนสวรรค์ทันที

กระดูกทุกชิ้น ชีพจร เลือดเนื้อ ทั้งหมดถูกทำลายและจัดโครงสร้างใหม่ในระดับอนุภาค

ร่างกายของเขาราวกับกลายเป็นจักรวาลที่ยิ่งใหญ่ที่บรรจุดาวเคราะห์และดวงดารานับหมื่นล้านดวง ที่โคจรหมุนวนไปตามกฎเกณฑ์ใหม่.

เพียงแค่หนึ่งลมหายใจเท่านั้น การเปลี่ยนแปลงนี้ก็เสร็จสิ้นสมบูรณ์.

หลินซวนรู้สึกว่าทุกเซลล์ของเขาดูเหมือนจะสะท้อนสั่นพ้องกับศูนย์กลางแห่งพลังฮุ่นตุ้นที่ลึกล้ำและกว้างใหญ่

แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่นิ่ง ทว่าเขาก็สามารถตัดผ่านความว่างเปล่าและดูดพลังเต๋าไร้สิ้นสุดเข้ามาสู่ร่างกายของเขาได้ในทันที.

“เป็นไปอย่างที่คาดไว้ กายาศักดิ์สิทธิ์ มันแข็งแกร่งและทรงพลังอย่างแท้จริง ๆ!”

หลินซวนอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นดีใจออกมา เมื่อสัมผัสรับรู้การเปลี่ยนแปลงนี้อย่างรอบครอบแล้ว

“เสด็จพ่อ ข้าร้องเพลงไม่เก่งเหรอ?” เมื่อเห็นว่า หลินซวน เงียบและงงงวยไปชั่วครู่ หัวใจของเสวียนซี ก็บีบรัดขึ้นมาทันที

หลินซวนดึงสติ คืนกลับมาอย่างรวดเร็ว ส่ายหน้าแล้วยิ้ม: "ไม่แน่นอน! เสวียนซีลูกน้อยของพ่อร้องเพลงได้ดีมาก!"

บุตรสาวที่น่ารักได้เรียนรู้คำศัพท์ใหม่ และ หลินซวน ก็ได้รับกายาศักดิ์สิทธิ์ หลินซวนรู้สึกพึงพอใจอย่างที่สุด!

"ฮิฮิ!"เสวียนซี ยิ้มอย่างมีความสุข เผยให้เห็นลักยิ้มเล็ก ๆ น่ารักสองดวง

ตราบใดที่นางจำเพลงกล่อมเด็กนี้ได้ นางก็ไม่ต้องกลัวที่จะจำคําศัพท์ดังกล่าวไม่ได้อีกต่อไป

เสวียนจู, เสวียนหาน และ เสวียนหยู เข้ามาใกล้ด้วยเช่นกัน.

ตอนนี้พวกนางได้ยินเสวียนซี ร้องเพลง ทำให้พวกนางคิดว่ามันฟังดูน่าสนใจ

“เสวียนซี เมื่อกี้เจ้าร้องเพลงอะไร?” เสวียนจู่ถาม

เสวียนซียิ้มแล้วเอ่ยว่า "เป็นเพลงสำหรับเด็กที่เสด็จพ่อสอนข้า มาร้องด้วยกันเถอะ!"

"ตกลง!" เสวียนหานปรบมือของนางอย่างมีความสุข

เสวียนหยูตั้งตารอ แม่มดตัวน้อยผู้นี้ ไม่เพียงแค่ชอบเล่นซนเท่านั้น แต่ยังชอบร้องเพลงอีกด้วย

พี่สาวทั้งสี่คนก็ร้องเพลงและเต้นอยู่ในบริเวณนั้นดูมีความสุขมาก

ทันใดนั้นก็มีเสียงที่มีเสน่ห์เข้ามา: "ธิดาที่รัก เจ้าร้องเพลงอะไร ไพเราะจัง?"

ตงหวงจื่อโหยว สวมเสื้อคลุมสีม่วงทอง และก้าวขึ้นบันไดดอกบัวเข้ามาหา

เด็กหญิงทั้งสี่รีบวิ่งเข้าไปล้อมรอบนางทันที

“เสด็จแม่  เพลงของลูก เสด็จพ่อสอนพวกเรา เพราะมาก”

หลังจากเอ่ยจบ สาว ๆ ก็ร้องเพลงเด็กด้วยกัน

"ดีมาก!" ตงหวงจื่อโหยวเผยความสุข และเหลือบมองหลินซวนในระยะไกลออกไปเล็กน้อย.

โดยไม่คาดคิดว่าเขาจะมีพรสวรรค์เช่นนี้ นางเอ่ยกับตัวเองในใจ.

เมื่อเห็นตงหวงจื่อโหยวมาหาเด็ก ๆ หลินซวนก็ถามอย่างสบาย ๆ ว่า "วันนี้ไม่ยุ่งกับราชกิจอย่างงั้นรึ? ถึงได้มาเยี่ยมเยือนเด็ก ๆ ได้"

"ใช่." ตงหวงจื่อโหยว พยักหน้า "ด้วยความช่วยเหลือของผู้สูงศักดิ์ ทำให้เรื่องของอาณาจักรหมื่นปิศาจสามารถจัดการได้อย่างราบรื่นมาก ดังนั้นข้าจึงมีเวลาว่างสามารถใช้กับลูก ๆ ได้หนึ่งวัน"

"โอ้ว." หลินซวนดูสบาย ๆ เขารู้โดยธรรมชาติว่าผู้สูงศักดิ์ที่นางเอ่ยถึงคือตัวเขาเอง

ตงหวงจื่อโหยว ส่ายหน้าอย่างมืดมน

ถ้าคนอื่นได้ยินคำพูดของนาง พวกเขาจะต้องถามอย่างสงสัยอย่างแน่นอนว่า ผู้สูงศักดิ์คนนั้นคือใคร

อย่างไรก็ตาม หลินซวน กลับมีสีหน้าไม่แยแส

ท้ายที่สุดเขาไม่สนใจสิ่งเหล่านี้เลย ราวกับว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่จะทำให้เขาทะเยอทะยานได้เลย.

ตงหวงจือโหยว ยิ้มเล็กน้อยแล้วถามเสวียนจู่และคนอื่น  ๆ ว่า "ไม่กี่วันมานี้พวกเจ้าเกียจคร้านฝึกกระบี่และไม่ทำการบ้านหรือไม่?"

"ไม่!"

“เมื่อมีเสด็จพ่ออยู่กับเรา พวกเราทุกคนจะต้องทำงานหนัก!”

เมื่อได้ยินคำเอ่ยของเด็ก  ๆ ตงหวงจื่อโหยวก็เผยยิ้มลึกยิ่งขึ้น

ไม่ว่ายังไง ลูก ๆ ของ หลินซวน ก็ยังคงโดดเด่น

เมื่อเขาเฝ้าดู การบ้านของเด็ก ๆ และ วิถีต่อสู้ของเด็ก ๆ ก็เป็นการยืนยันได้ถึงการพัฒนา

นอกเหนือจากการเรียนแล้ว ตงหวงจื่อโหยวยังคงกังวลมากที่สุดเกี่ยวกับการฝึกฝนเต๋าต่อสู้ของเด็ก  ๆ

นางแอบตัดสินใจว่าในอีกปีหนึ่ง หลังจากที่เด็ก  ๆ ได้ฝึกฝน "เทคนิคกระบี่เทียนเจา" อย่างถี่ถ้วนแล้ว นางจะสอนวิชากระบี่ระดับสูงกว่านี้ให้พวกนาง

“เอาล่ะ วันนี้เสด็จแม่ว่าง พวกเราจะไปเล่นที่ไหนดี?” ตงหวงจื่อโหยวมองดูเด็ก ๆ ที่จ้องมองมา.

เด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ ทั้งสี่เริ่มใช้สมองและพูดคุยกันสักพักก่อนที่จะตัดสินใจว่าจะไปเล่นที่ ภูเขาเซิ่งจิง

เพราะพวกนางได้ยินมาว่าที่นั่นมีฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี และเป็นสถานที่แห่งเดียวในเป่ยเสวียนเทียนที่พวกนางจะได้เห็นฤดูใบไม้ผลิ

“เอาล่ะ งั้นเราไปที่ภูเขาเซิ่งจิงกัน” ตงหวงจื่อโหยวที่โบกมือออกไป ก่อนที่บนท้องฟ้าจะเต็มไปด้วยรัศมีแสงสีทอง.

มังกรยักษ์เก้าตนลากราชรถหยกเสวียนปิงลงมาจากก้อนเมฆและมาหยุดอยู่ที่สนามหญ้าด้านหน้า

"ไปกันเถอะ." ตงหวงจื่อโหยวเอ่ยกับหลินซวน

จากนั้นหลิน ซวนก็ก้าวตามนางและพาเด็ก ๆ ไปที่ราชรถหยกเสวียนปิง

ตามที่คาดไว้สำหรับรถที่สูงส่งที่สุดในเป่ยเสวียนเทียน ระดับความหรูหราของราชรถหยกเสวียนปิงนั้นเหนือจินตนาการอย่างแท้จริง.

เมื่อเปรียบเทียบกับราชรถหยกวิหคปีกฟ้านั้นเป็นเพียงระดับพลเรือนเท่านั้น

ภายในราชรถหยกมีที่นั่งสองแถวหันหน้าเข้าหากัน ซึ่งทั้งหมดแกะสลักด้วยนกฟีนิกซ์ศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งดูหรูหราและอลังการมาก

หลังจากที่ หลินซวน และ ตงหวงจื่อโหยว นั่งเผชิญหน้ากัน เด็กหญิงตัวเล็ก  ๆ ทั้งสี่ก็รีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของ หลินซวน ทันที

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ตงหวงจื่อโหยวก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากเล็ก  ๆ ของนาง และความรู้สึกอิจฉาเล็ก ๆ ก็ปรากฏขึ้นในใจของนาง

“สาวน้อย...มีเสด็จพ่อแล้วลืมเสด็จแม่ไปแล้ว!”

เมื่อเห็นฉากดังกล่าวเด็กผู้หญิงสี่คนที่อยู่ในอ้อมกอดของหลิงซวน เห็นท่าทางตงหวงจื่อโหยวก็ทำอะไรไม่ถูก

หลังจากนั้นไม่นานเสวียนจู่ ก็หันกลับมาและก้าวมาที่ตงหวงจื่อโหยว

"ลูกรัก เจ้ามาที่นี่ เพื่อมาอยู่กับเสด็จแม่ของเจ้าหรือเปล่า..." ตงหวง จือโหย่ว มีความสุขมาก เสวียนจู่เป็นบุตรสาวคนโตของนาง เป็นคนที่นางเอ็นดูเป็นอย่างมาก.

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่นางจะเอ่ยจบเสวียนจู่ ก็คว้ามือหยกของนางเอาไว้

จากนั้นก็ได้ยินเสวียนจู่เอ่ยออกมาว่า: "เสด็จแม่ท่านมานั่งบนตักเสด็จพ่อกับพวกเราด้วยกันเร็ว!"

แก้มของตงหวงจื่อโหยว เริ่มร้อนขึ้นชั่วขณะหนึ่ง และใบหน้าทั้งสองก็แดงขึ้นด้วย.

“เสด็จแม่นั่งบนตักเสด็จพ่อไม่ได้!” นางส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

"ทำไม?" ไม่เพียงแต่เสวียนจู่ เท่านั้น แต่เด็กหญิงตัวน้อยอีกสามคนที่หันหน้าไปมองด้วยความงุนงงเช่นกัน

ตงหวงจื่อโหยว สงบใจบังคับตัวเองไม่ให้เขินอาย: "เพราะเสด็จแม่โตแล้ว มันจะทำให้ขาเสด็จพ่อบาดเจ็บ"

"โอ้ว!" เสวียนจู่และคนอื่น ๆ ไม่ได้คิดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะคำเอ่ยของเสด็จแม่ฟังดูสมเหตุสมผลเสมอ

“แต่มันแปลกมากที่เสด็จแม่นั่งตรงข้าม!” เสวียนหานส่ายหน้าไปมา

ครอบครัวควรนั่งด้วยกัน

"มานั่งที่นี่เถิด" แน่นอนว่าหลินซวนเข้าใจความคิดของบุตรสาวได้

ตงหวงจื่อโหยว คิดอยู่พักหนึ่ง พยักหน้า และข้ามมานั่งในแถวเดียวกับหลินซวน

ระหว่างคนทั้งสอง มีเด็กหญิงสี่คนนั่งแทรกไปมา ทำให้ดูเหมือนกับครอบครัวที่มีสมาชิกหกคนขึ้นมาเหมือนกัน.

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ แก้มของตงหวงจื่อโหยว ร้อนขึ้นเล็กน้อย และหัวใจของนางเองก็เต้นไปมาเช่นกัน.

ในรอบสี่ปี นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ใกล้ชิดกับหลินซวนมากขนาดนี้

โชคดีที่การแสดงออกของ หลินซวนดูเฉยเมย ซึ่งช่วยแก้ไขบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจได้ ระหว่างทางทำให้ตงหวงจื่อโหยวที่ผ่อนคลายลง

หลังจากมาถึงเทือกเขาเซิ่งจิง ที่นี่เป็นฤดูใบไม้ผลิตลอดทั้งปี

ดอกไม้มีสีแดงและต้นหลิวเป็นสีเขียว เป็นฤดูใบไม้ผลิที่อุดมสมบูรณ์

ทั้งสองเล่นกับเด็ก  ๆ อยู่พักหนึ่ง

ตงหวงจื่อโหยว ยืนข้าง ๆ มองดูหลินซวนและเด็ก ๆ ด้วยสายตาที่อ่อนโยน

แม้ว่า หลินซวน จะแตกต่างจากผู้ชายคนอื่น ๆ อีกฝ่ายไม่มีความตั้งใจจะฝึกฝนเต๋าต่อสู้ แม้แต่ไร้ความทะเยอทะยานใด ๆ.

อย่างไรก็ตาม วันนี้อีกฝ่ายกับดูอบอุ่นและยอดเยี่ยมเป็นอย่างมาก

นางเป็นจักรพรรดินีเป่ยเสวียนเทียน ขอบเขตจักรพรรดิผู้แข็งแกร่ง หากแต่บางครั้งนางก็รู้สึกกดดันเช่นกัน

บางครั้งนางก็คาดหวังให้หลินซวนช่วยแบ่งปันความกดดันด้วยเช่นกัน.

ทว่าการที่เขาเป็นเช่นนี้ ก็เป็นอะไรที่ดีเหมือนกัน.

เรื่องราวใด ๆ ในโลกที่ดูวุ่นวายนั้น ปล่อยให้นางแบกมันไว้คนเดียวก็พอ.

ตงหวงจื่อโหยวคิดอย่างขบขัน ดวงตาของนางก็กลายเป็นแน่วแน่ คล้ายกับว่าได้ตัดสินใจครั้งสำคัญไปแล้วเช่นกัน.