บทที่ 19 ภูเขาจิ่วหลง
เกาเถิงกำลังวิดพื้นโดยใช้มือข้างเดียว
เสียงพิธีกรหญิงดังมาจากทีวี
“เมื่อวานนี้สำนักงานความมั่นคงได้เปิดปฏิบัติการครั้งใหญ่”
“ในหลิวฮุนสถานที่ผลิตยาปลอมจำนวน 687 แห่งถูกทำลาย อาจารย์หนิวคิดว่าการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ของสำนักงานความมั่นคงครั้งนี้มีผลกระทบอย่างไรบ้างคะ”
อาจารย์หมิวมีผมเงาดำร่างกายอ้วนเล็กน้อย ขอบตาของเขามีรอยคล้ำ และหน้าตาของเขาดูเหวี่ยงเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ
“ผมคิดว่ามันไม่มีผลอะไร”หลังจากหยุดชั่วคราวเขาพูดต่อว่า “มากสุด 1 สัปดาห์สถานที่ผลิตยาปลอมจะเกิดขึ้นมาใหม่อย่างแน่นอน มันจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เว้นแต่หลิวฮุนจะได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์ ถ้าจะเปรียบเทียบที่ง่ายที่สุด ก็เหมือนกับการใส่ถุงยางอนามัยแบบอยู่ได้นาน มันอาจจะทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปหนุ่มอีกครั้ง แต่จริงๆแล้วมันเป็นแค่การหลอกตัวเองเท่านั้น”
เกาเถิงอดไม่ได้ที่จะหยุดการฝึก และมุ่งความสนใจไปที่การชมทีวี
พิธีกรหญิงแสดงความเป็นมืออาชีพ เธอถามอย่างใจเย็น "อาจารย์หนิว คุณคิดว่าเราควรทำอย่างไรกับหลิวฮุน?"
"หลิวฮุนไม่ควรมีอยู่ ผมขอแนะนำให้ทิ้งระเบิดขีปนาวุธ"
พิธีกรงงนิดหน่อย เพราะแขกรับเชิญคนนี้รุนแรงไปหน่อย
"อาจารย์หนิว มีคนหลายแสนคนที่อาศัยอยู่ในหลิวฮุน การทิ้งระเบิดขีปนาวุธไม่รุนแรงเกินไปงั้นหรอคะ?"
"คนพวกนั้นไม่ควรอยู่บนโลกนี้เลย พวกเขาเป็นขยะ ขยะ และเป็นมะเร็งของโลก!"
จู่ๆอาจารย์หนิวก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ตบโต๊ะแล้วตะโกน
พิธีกรและคนในสถานีโทรทัศน์ตกตะลึงไปหมด
"โอ้"
เกาเถิงก็ตกตะลึงเช่นกัน
ท่ามกลางเสียงคำรามอันบ้าคลั่งของอาจารย์หนิว สถานีโทรทัศน์ถูกตัดสัญญาณ
ในเวลานี้เองฟางเหมิงก็ได้โทรมา
หลังจากพูดคุยกันสักพักดูเหมือนว่าเธอจะเจอภารกิจที่เหมาะกับมือใหม่แล้ว
เป้าหมายของภารกิจคือการตามหาใครสักคน
ตามข้อมูลของสำนักงานความมั่นคง ภารกิจตามหาครั้งนี้คือบุคคลธรรมดาที่ชื่อหลิวชิง
เมื่อสองวันก่อน ภรรยาและพ่อตาของหลิวชิงไปที่ภูเขาจิ่วหลงเพื่อเก็บสมุนไพรแต่พวกเขาไม่เคยกลับมาอีกเลย
หลิวชิงรู้สึกเป็นกังวลจึงเข้าไปในภูเขาจิ่วหลงเพื่อค้นหา แต่กลับไม่พบร่องรอยของทั้งสองคนเลย
เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย เขาขาหักและถูกงูพิษกัด หากไม่มีความรู้เรื่องยาสมุนไพรเลยเขาคงจะตายไปแล้ว
ไม่มีใครอยากจะทำภารกิจนี้ การหาใครสักคนในภูเขาลึกและป่าเก่าแก่เป็นเรื่องยากมาก
ฟางเหมิงเหมือนจะกลัวว่าเกาเถิงจะไม่เห็นด้วย จึงอธิบายเหตุผลว่าทำไมเธอถึงเลือกงานนี้
"ไม่ว่าจะเป็นภารกิจแบบไหนทั้งหมดนี้ล้วนถือเป็นประสบการณ์ ช่วงนี้พวกเราต่อสู้มากเกินไป การเข้าภูเขาชมป่าอาจจะทำให้พวกเราผ่อนคลายได้แถมยังได้ทักษะการเอาตัวรอดในถิ่นทุรกันดารอีกด้วย หากในอนาคตมีภารกิจแบบนี้เราจะมีความสามารถในการเอาชีวิตรอดได้"
เมื่อได้ฟังประโยชน์มากมายจากฟางเหมิง เกาเถิงก็ยิ้มแล้วส่ายหัว "ในมุมมองของเธอฉันเป็นคนใจร้ายงั้นหรอ?”
"เธอคิดเกี่ยวกับฉันในแง่ร้ายเกินไป ฉันเต็มใจที่จะช่วยเหลือผู้อื่น ไม่เคยสนผลกำไรและขาดทุน แม้ว่ามันจะเสียผลประโยชน์ของตัวเองฉันก็ไม่ลังเลที่จะช่วยเหลือผู้อื่น โดยเฉพาะเมื่อเห็นคนที่อ่อนแอกว่า ฉันต้องช่วยเขาอยู่แล้ว"
ฟางเหมิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอพูดด้วยความประหลาดใจ "นายพูดถึงฉันงั้นเหรอ?"
"เอ๊ะ???"
เกาเถิงประหลาดใจเล็กน้อย “นี่เธอมีนิสัยเหมือนฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
"บี๊บ...บี๊บ...บี๊บ..."
ฟางเหมิงวางสายโทรศัพท์โดยทันที
"เฮ้อ น่าอายจริงๆ"
เกาเถิงโทรกลับ และหลังจากนั้นไม่นานฟางเหมิงก็รับสายอีกครั้ง
"มีอะไร?"
เกาเถิงลังเล "เราเพิ่งเจอกัน..เธออาจจะไม่รู้นิสัยจริงๆของฉัน"
"บี๊บ...บี๊บ...บี๊บ..."
"โดนวางสายอีกแล้ว"
เกาเถิงโทรไปอีกครั้ง หลังจากผ่านไปสักพัก...
"อะไรอีก?"
เสียงความโกรธที่ถูกระงับอยู่ของฟางเหมิงดังมาจากโทรศัพท์
"จริงสิ พวกเราเจอกันที่ไหน"
ฟางเหมิงพูดอย่างเฉยเมย "มีหมู่บ้านหลิวเจียอยู่ที่เชิงเขาจิ่วหลง และเราจะไปพบกันที่นั่น"
"หืม? เธอไม่มารับฉันเหรอ?"
"ไม่ไป"
"เอาน่า~"
"ไม่ไป!"
ในท้ายที่สุด ฟางเหมิงก็ยังไม่สามารถต้านทานคำยืนการของเกาเถิงได้ เธอลงไปชั้นล่างเพื่อขับรถไปที่บ้านของเกาเถิง
เธอไม่เคยเห็นคนไร้ยางอายเช่นนี้มาก่อน
เมื่อเกาเถิงออกมาจากบ้านและเห็นฟางเหมิง แววตาของเขาดูประหลาดใจ
ฟางเหมิงสวมหมวกเบสบอลสีน้ำตาลและผมหางม้าสูง รูปร่างของเธอในชุดกีฬาสีดำมีสัดส่วนค่อนข้างดี
“โอ้พระเจ้า ฉันเสียใจจริงๆที่ปล่อยให้นางฟ้ารออยู่นาน หวังว่าพระเจ้าจะไม่ลงโทษฉันนะ”
ฟางเหมิงจ้องไปที่เกาเถิงด้วยความโกรธ "เข้ามาในรถ!"
เข้ามาในรถเร็วๆสิ
ทั้งสองคนเงียบไปตลอดทาง
เกาเถิงใช้พลังจิตควบคุมเหรียญให้บินขึ้นลงอย่างน่าเบื่อ โดยใช้ความสามารถของเขา
ใช้เวลาเดินทางโดยรถยนต์สองชั่วโมงเพื่อไปยังหมู่บ้านหลิวเจียที่เชิงเขาจิ่วหลง
ในที่สุดฟางเหมิงก็พูดออกมา เธอกล่าวว่า "พวกเราควรไปที่ภูเขาโดยตรงหรือไปพบคนที่ส่งคำขอและถามเขาเกี่ยวกับสถานการณ์ก่อน"
“ไปพบคนที่ส่งคำขอก่อน ฉันมีวิธีหาค้นหาที่ดีมากอยู่”
ดวงตาของฟางเหมิงฉายแววด้วยความประหลาดใจ “ทำยังไงงั้นหรอ?”
"มันเป็นความลับ"
เกาเถิงขยิบตาแล้วลงจากรถ
ด้วยการแนะนำของชาวบ้าน พวกเขาก็พบบ้านของหลิวชิง
อาคารสองชั้นที่มีชั้นกระเบื้องอยู่บนผนังด้านนอก ในหมู่บ้านหลิวเจียมีบ้านแบบนี้อยู่มากมาย
ขาขวาของหลิวชิงหัก ขาของเขาใส่ปูนปลาสเตอร์อยู่ เขานอนอยู่บนเตียงดวงตาของเขาดูว่างเปล่าไร้ซึ่งแสงสว่าง
เมื่อเห็นเกาเถิงและฟางเหมิง ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากเตียง
"พวกคุณมาจากสำนักงานความมั่นคงหรือเปล่าครับ?"
เกาเถิงมองไปที่หลิวชิงก่อนที่จะพยักหน้า
"ในที่สุดพวกคุณก็มาถึง ฉันรอคุณมานานแล้ว"
น้ำตาของหลิวชิงไหลออกมาและดูเหมือนเขาจะเศร้ามาก
"พวกเรารู้สถานการณ์ของคุณเพียงเล็กน้อย เพื่อช่วยในการค้นหาคุณช่วยบอกข้อมูลเพิ่มเติมได้หรือเปล่า"
"ได้สิ"
หลิวชิงอธิบายเหตุการณ์ดังกล่าวอย่างรอบคอบโดยไม่พลาดรายละเอียดใดๆเลย ซึ่งทำให้เกาเถิงหายสงสัย
ใช่แล้ว มีบางอย่างที่เกาเถิงคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก หมู่บ้านหลิวเจียตั้งอยู่ที่เชิงเขาจิ่วหลง ในฐานะชาวบ้านในพื้นที่หลิวเจียเขาจะหลงทางบนภูเขาและเกือบตายได้อย่างไร?
ปรากฎว่าชาวบ้านทั้งหมดมักเก็บสมุนไพรอยู่ที่ชานเมืองจิ่วหลง เพราะส่วนกลางของภูเขาเต็มไปด้วยงูพิษและสัตว์ร้ายจึงไม่มีใครกล้าเข้าไปลึก
เมื่อต้องตามหาครอบครัวหลิวชิงก็พร้อมที่จะเสี่ยงชีวิต เขาเดินเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาจิ่วหลง ก่อนที่จะเข้าไปได้ไกลกว่านี้ ขาของเขาก็หักและถูกงูพิษกัด
"ปกติพ่อตาและภรรยาของคุณใส่ชุดอะไร? หากมีกลิ่นของพวกเขา ผมสามารถตามหาจากกลิ่นได้"
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ฟางเหมิงก็ประหลาดใจ "นายมีจมูกสุนัขตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
เกาเถิงมองดูฟางเหมิงอย่างมีความหมาย เขาเปิดใช้งาน[ไวต่อกลิ่น]สูดดมเธอ มีกลิ่นหอมผสมกับ....
"กลิ่นเลือดบนร่างกายของเธอแรงไปหน่อย"
ใบหน้าของฟางเหมิงแดงก่ำทันที และชี้ไปที่เกาเถิงอย่างเขินอายและรำคาญ "นาย นาย ... "
