ตอนที่ 119 เจ้าแค่น่ารำคาญ!
ตอนที่ 119 เจ้าแค่น่ารำคาญ!
เชร์พูดกับมักกะลีว่า “ท่านสามารถมาเรียนได้ แต่มีข้อแม้สองประการ”
“บอกข้ามาได้เลย จะให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“ชั้นเรียนนี้ไม่ฟรี หนึ่งคะแนนงานต่อชั้นเรียน ถือเป็นราคาที่สมเหตุสมผลหรือไม่”
มักกะลีพยักหน้า “สมเหตสมผลแล้ว”
มันสมเหตุสมผลอย่างมาก ถือว่าราคาถูกเป็นพิเศษเสียด้วยซ้ำ
ผู้อาวุโสผู้รู้หนังสือท่านไหนในเมืองอสูรร้ายที่ไม่รักษาความรู้ของตนราวกับเป็นสมบัติที่ไม่มีใครเทียบได้บ้าง พวกเขากลัวว่าคนอื่นจะได้เรียนรู้แม้เพียงเล็กน้อย
ความสามารถในการเรียนรู้ความรู้อันล้ำค่าด้วยคะแนนทำงานเพียงคะแนนเดียวเป็นเพียงพรที่ปลอมตัวมาสำหรับอสูรธรรมดาเช่นพวกเขา
เชร์กล่าวว่า “ไอร่าวางแผนที่จะเริ่มสอนชั้นเรียน เธอจะรับนักเรียนหลายคนในอนาคต แต่เธอเป็นเพียงคนเดียวเท่านั้น พลังของเธอมีจำกัด ดังนั้นเธอจึงต้องกำหนดเกณฑ์ อสูรจะต้องผ่านการทดสอบและยืนยันว่ามีคุณสมบัติก่อนจึงจะสามารถเข้าเรียนได้อย่างเป็นทางการ นั่นคือเงื่อนไขที่สอง”
มักกะลีลังเล “การทดสอบที่ว่ายากหรือไม่”
“ไม่ยากหรอก เราจะทำการทดสอบความสามารถในการเรียนรู้ของอสูรเท่านั้น เราจะเก็บเฉพาะผู้ที่เรียนเก่งไว้ เราจะไม่เก็บคนที่ไม่เหมาะสมไว้”
มักกะลีชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียและถามอย่างไม่แน่นอนว่า “เจ้าเพิ่งบอกว่าจะรับนักเรียนจำนวนมาก ลูกม้าจากเผ่าของข้าสามารถเรียนได้หรือไม่”
“ตราบใดที่มีคะแนนการทำงานเพียงพอและสามารถสอบผ่าน ก็สามารถเรียนได้ทั้งนั้น”
ดวงตาของมักกะลีสว่างขึ้น เขาปรบมือและยิ้มอย่างมีความสุข “ดี ดี! เยี่ยมเลย”
เขาดีใจมากจึงรีบวิ่งกลับไปแจ้งข่าวดีแก่อสูรร้ายตนอื่น ๆ ในเผ่าม้าป่า
มักกะลีจากไปแล้ว เหลือเพียงเจโรม
ภายใต้การจ้องมองของไอร่าและเพื่อนชายทั้งสามของเธอ อสูรที่สูงถึง 1.9 เมตรรู้สึกเขินอาย เขาเกาศีรษะและอธิบายความตั้งใจของเขาด้วยความเขินอาย
“ข้าได้ยินว่าไอร่ากำลังสอน ข้าเลยอยากถามว่าข้าสามารถส่งเจ้าเด็กเหลือขอของข้ามาเรียนด้วยได้หรือไม่”
ด้วยกลัวว่าไอร่าจะต้องตกอยูในตำแหน่งที่ยากลำบาก เขาจึงรีบเสริมว่า “เราจะจ่ายด้วยคะแนนการทำงานด้วยเช่นกัน นอกจากนี้เด็กเหลือขอของข้าก็จะต้องสอบด้วยเช่นกัน หากพวกเขาสอบไม่ผ่านก็ไม่ต้องกังวลกับพวกเขา แต่หากพวกเขาสอบผ่าน จะช่วยรับพวกเขาเข้าเรียนจะได้หรือไม่”
ไอร่ายิ้มและพูดว่า “ได้สิ”
เจโรมยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบคุณ”
“เจ้าไม่ต้องคุยเรื่องนี้กับเซียร่าก่อนหรือ”
“เซียร่าเป็นคนขอให้ข้ามาถามท่าน”
ไอร่ารู้สึกสับสนเล็กน้อย “เหตุใดนางไม่มาถามข้าเองเล่า”
“นางกลัวท่านลำบากใจ”
ไอร่ายิ้ม “จะเกรงใจกันทำไม ต่อไปหากมีเรื่องที่ต้องการ มาหาข้าได้เลย ข้าจะช่วยให้ดีที่สุด”
“ท่านเป็นคนมีจิตใจดี ไม่แปลกใจเลยที่เซียร่าเชื่อใจท่านมาโดยตลอด”
ไอร่าผู้ถูกตราหน้าว่าเป็นคนดี รู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอไอเบา ๆ “มีอะไรอีกหรือไม่”
“ไม่มีแล้วล่ะ ข้าจะกลับไปบอกเรื่องนี้เซียร่า ท่านดำเนินชั้นเรียนของท่านต่อเถอะ ลาล่ะ”
หลังจากที่เจโรมจากไป เธอก็ค่อย ๆ มองไปที่เชร์ คอนริ และธยาน์ เธอวางมือบนสะโพกแล้วถามว่า “ใครเป็นคนคิดเรื่องการทดสอบ”
พวกเขาทั้งสามเงียบ ในที่สุดเชร์ก็พูดขึ้น “ข้าเอง”
ใบหน้าของไอร่าบ่งบอกว่า “เธอคิดไว้ว่าต้องเป็นเช่นนั้น”
“ข้ารู้ว่าเป็นเจ้า ในบรรดาพวกเจ้าทั้งสาม เจ้าเป็นคนที่คิดมากที่สุด”
เชร์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “เจ้าชอบความคิดนี้หรือไม่”
“ชอบหรือไม่ชอบจะมีประโยชน์อะไรล่ะ ในเมื่อเจ้าตัดสินใจก่อนที่จะถามข้า” ไอร่าตะคอกและจงใจโกรธ
คอนริตะโกนทันที “เชร์บอกข้าว่าอย่าบอกเจ้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับข้านะ”
ไอร่ามองเขาด้วยความดูถูก “เจ้าไม่ใช่คนดี คิดทรยศเพื่อนได้อย่างไร”
ธยาน์มองดูเธอ “เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ เราสามคนจัดการได้ เราไม่อยากให้เจ้ากังวลมากเกินไป”
ไอร่ากอดแขนของเขาแล้วพูดกับคอนริ “เห็นไหม? นี่คือคำตอบที่น่าพอใจที่สุด เรียนรู้จากเขาไว้ซะ”
คอนริโกรธมาก “เจ้าลำเอียงให้กับธยาน์”
“มันช่วยไม่ได้นี่ ธยาน์เขาน่ารักมากเกินไป”
“ข้าไม่น่ารักหรือ”
“เจ้า” ไอร่าจิ้มหน้าอกของเขาด้วยนิ้วนุ่ม ๆ “เจ้าน่ารำคาญ”
ความโกรธของคอนริหายไปทันที ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ไอร่า
เชร์ยิ้ม “จะเรียนกี่โมงล่ะอาจารย์”
ไอร่ารู้สึกผิดจากรอยยิ้มของเขา เธอจึงปล่อยแขนธยาน์อย่างรวดเร็วและพูดอย่างอวดดีว่า “ชั้นเรียนเริ่มแล้ว นั่งลง อย่าพูดถึงเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องกับชั้นเรียน”
