บทที่ 86 : ราชาเเห่งราตรีโลหิต
บทที่ 86 : ราชาเเห่งราตรีโลหิต
เวลาผ่านได้ไปเช่นนี้และด้วยการฝึกตนอย่างต่อเนื่อง….ฐานการฝึกตนของเย่หวู่ชางจึงพุ่งสูงขึ้นไปอีก
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ระดับการฝึกตนของเขาก็ได้มาถึงขั้นที่สามของอาณาจักรถ้ำสวรรค์เรียบร้อยแล้ว
การพัฒนาของเขาในครั้งนี้ต้องขอบคุณพลังมังกรสายเลือดบริสุทธิ์ในสระเลือดมังกร
เเถมจนถึงตอนนี้, เย่หวู่ชางก็ยังไม่สามารถดูดซับพลังของเลือดมังกรทั้งหมดได้
เขารู้สึกว่าถ้าเขาดูดซับพลังของเลือดมังกรได้ทั้งหมด….มันน่าจะเพียงพอที่จะช่วยให้เขาฝ่าฟันไปยังอาณาจักรดวงดาวได้
เเต่นั่นเป็นเรื่องของอนาคต….ไว้ค่อยๆคิดก็ได้
ส่วนเรื่องเร่งด่วนในตอนนี้คือหลังจากที่เขาบุกทะลวงไปยังอาณาจักรถ้ำสวรรค์
เย่หวู่ชางได้รู้สึกถึงพลังอันอยู่ยงคงกระพันในโลก….เเละพลังอันทรงพลังนั้นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนร่างกายของเขากำลังจะระเบิด
พลังนี้ทําให้เขาต้องการที่ระบาย
….เเละเเน่นอนว่าเป้าหมายของเขาคือการพบเหล่าภรรยาอีกครั้งและมีกิจกรรมกลุ่มร่วมกัน
เเละสําหรับเรื่องนี้, เขายังรับบทเป็นปรมาจารย์ด้านการบริหารเวลาสลับไปมาระหว่างเมืองหลวงต้าเซี่ยกับตระกูลเย่
……..
เเละหลังจากปลดปล่อยพลังที่มีจนพอใจเเล้ว
ในที่สุด, เย่หวู่ชางก็ได้มีเวลาอยู่กับเย่ว์รู่ชวงเเละได้พูดถึงความสัมพันธ์ของเขากับมู่ซีเหยาให้เธอได้ฟัง
เเละเมื่อเธอได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างสามีของเธอเเละมู่ซีเหยา….เย่ว์รู่ชวงก็ประหลาดใจเล็กน้อย
แต่หลังจากทำความเข้าใจสถานการณ์ให้ดี….เธอก็ไม่ได้ตําหนิเย่หวู่ชางโดยรู้ชัดเจนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถควบคุมได้
เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่หึงหวงเเบบไร้เหตุผล, และหลายสิ่งหลายอย่างก็ชัดเจนมากสำหรับเรื่องนี้
แม้แต่ขันทีก็ไม่สามารถนั่งนิ่งได้เมื่อพูดถึงผงยาปลุกกําหนัด….นับประสาอะไรกับมู่ซีเหยา
อีกอย่าง, เรื่องที่เย่หวู่ชางสามารถช่วยมู่ซีเหยาจากความอับอายในช่วงเวลาวิกฤตินี้ค่อนข้างน่าประทับใจอยู่มาก
"สามีที่โง่เขลาของข้า, ท่านก็มีภรรยาและนางสนมตั้งมากมายหลายคนแล้ว….ทำไมท่านยังไม่เข้าใจจิตใจของผู้หญิงอีก?”
“ตอนนี้, เธอคงอายที่จะเผชิญหน้ากับท่าน…..เเละเธอคงกําลังเฝ้ารอให้ท่านไปหาเธอเป็นการส่วนตัวอยู่”
"หรือท่านคาดหวังให้เธอริเริ่มที่จะมาหาท่านเพื่อแสดงความรู้สึกของเธอก่อนหรือ?”
“แถมเธอยังบอกด้วยว่าถ้าเป็นคนอื่นเธอคงตัดใจและยอมตาย….แต่เพราะเป็นท่านเธอจึงไม่ว่าอะไร, นั่นมีหมายความว่ายังไงท่านยังไม่เข้าใจอีกเหรอ”
"เเละในเวลานั้นที่เธอต้องการท่านพี่มากที่สุด….เเต่แทนที่ท่านพี่จะแสดงความรู้สึกของท่าน, ท่านพี่กลับทิ้งเธอมา….ข้ากลัวว่าตอนนี้เธอจะผิดหวังในตัวท่านพี่มาก!"
เมื่อได้ยินทั้งหมดนี้, เย่หวู่ชางก็ตกตะลึงอย่างมาก
เขาไม่คาดคิดเลยว่าความคิดของผู้หญิงจะคาดเดาได้ยากขนาดนี้
เเละด้วยเรื่องต่างๆมากมาย….มันทําให้เขาถึงกับพูดไม่ออก
"แล้วตอนนี้พี่ควรทําอย่างไรดี? พี่ควรไปหาเธอเลยดีไหม"
เย่หวู่ชางเกาด้านหลังศีรษะของเขาอย่างเขินอายและอดไม่ได้ที่จะถาม
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เย่ว์รู่ชวงก็อดไม่ได้ที่จะกรอกตามองบนเเละพูดไม่ออกอย่างยิ่ง
"นี่มันผ่านมานานมากแล้ว, การพูดคุยกับเธอจะมีประโยชน์อะไร?”
“ท่านพี่ต้องหาเวลาและไปขอแต่งงานกับอาจารย์ของเธอเป็นการส่วนตัวเเล้ว!”
เมื่อได้ยินคำเเนะนำ, เย่หวู่ชางก็พยักหน้าทันที
"เอาล่ะ….สิ่งที่เจ้าบอกให้พี่ทํา พี่จะทําทันที!"
เเต่ทันใดนั้นเขาก็คิดอะไรบางอย่างได้
"สำหรับเรื่องนี้, น้องหญิงโปรดหาเวลาและไปกับพี่….พี่กลัวว่าจะพลาดอะไรไปอีก!"
"เข้าใจแล้ว, ส่วนสําหรับเรื่องนี้….มันจะเป็นการดีที่สุดที่ท่านจะเชิญบรรพบุรุษเย่เจิ้นไปกับท่าน”
“ด้วยพลังของบรรพบุรุษเย่เจิ้น, คนเฒ่าคนแก่ในเมืองโบราณชางหยวน คงจะไม่กล้าสร้างปัญหาให้ท่านเเน่ๆ!”
"บรรพบุรุษเย่เจิ้น?....เอาล่ะพี่จะไปเชิญเขาเอง!"
หลังจากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะจับมือหยกของเย่ว์รู่ชวงและพูดว่า
"เจ้าทํางานหนักอีกแล้ว!" (ก็เอ็งง่าว)
หลังจากพูดอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะโอบกอดเย่ว์รู่ชวงไว้ในอ้อมแขนของเขา
ทันใดนั้น, กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของเย่ว์รู่ชวงก็พุ่งเข้าใส่จมูกของเย่หวู่ชางจนทําให้เขามึนเมา
มือใหญ่ทั้งสองของเขาค่อยๆควบคุมไม่ได้และเริ่มเดินไปบนร่างกายของเธอ
และสําหรับเย่ว์รู่ชวง, ผู้ชายคนเดียวในชีวิตนี้ที่เธอปฏิเสธไม่ได้คือผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้
สําหรับเย่ว์รู่ชวงเมื่อก่อน, เธอเต็มใจที่จะทนต่อการจ้องมองแย่ๆจากผู้อื่นและอดทนยืนเคียงข้างแม่ผู้โดดเดี่ยวของตระกูลเย่ว์เท่านั้น
แน่นอนว่าแม่ของเธอที่มีความหวังเพียงเล็กน้อยในชีวิต….เริ่มได้รับการฟื้นความมั่นใจหลังจากที่ได้เห็นหลานๆและเริ่มมีความสุขกับครอบครัว
เย่หวู่ชางยังช่วยห่ลานกว้างที่เหมาะสมสําหรับเเม่ของเย่ว์รู่ชวงโดยเฉพาะ
สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากเย่จือหลานและคนอื่นๆ…..แถมหลานๆยังชอบมาเล่นกับคุณยายที่อ่อนโยนของพวกเขามาก (เเม่ดุหลบหลังคุณยายได้ อิอิ)
นอกจากนี้เย่หวู่ชางยังได้ไปเยี่ยมเธออยู่บ่อยๆ, เเละการกระทำนี้เป็นสิ่งที่ผู้หญิงจากภูมิหลังเเบบเธอไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน
นี่เป็นข้อความที่เย่หวู่ชางสื่อว่าไม่ว่าเขาจะมีภรรยามากแค่ไหน….เเต่ตำแหน่งของเย่ว์รู่ชวงจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
เเละนี่เป็นเหตุผลว่าทําไมเย่ว์รู่ชวง ถึงรักผู้ชายคนนี้มาก….มากจนถึงขั้นเต็มใจช่วยเขาวางกลยุทธ์เพื่อแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น
ณ ขณะนี้
เมื่อรู้สึกว่ามือของเย่หวู่ชางเริ่มซนมากขึ้นเรื่อยๆ
เธอจึงกดมือของเขาลงทันทีและพูดว่า
"หยุดเลย….ข้ากำลังท้องอยู่!"
ทันทีที่คําพูดเหล่านี้ถูกพูด เย่หวู่ชาง ก็ตกตะลึงทันที
"ท้อง?....มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่"
"ท่านพี่เป็นเหมือนผู้หว่านตลอดทั้งวัน….ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าทำใครต่อใครท้องบ้าง"
"และตอนนี้ท่านก็ต้องอดทน, ท่านไม่สามารถไปหาใครได้…..ถ้าท่านต้องการ ท่านต้องไปหาจือซวนเท่านั้น!"
"เจ้าหมายถึงพวกเขาด้วยเหรอ"
"ใช่เเล้ว, ทั้งซีจุน ชิงเกอและหมิงเยว่ ต่างก็ตั้งท้องหมดเเล้ว!"
"เอ่อ….."
เย่หวู่ชางเกาศีรษะของเขาอย่างเชื่องช้าเเละไม่รู้จะพูดอะไรอีก
"เอาล่ะ, ท่านไปเตรียมพาพี่สาวซีเหยากลับมาดีกว่า….ส่วนข้าจะเตรียมของขวัญรับหมั้น”
“เเต่ก่อนอื่นท่านต้องไปหาบรรพบุรุษเย่เจิ้นก่อน, หากท่านสามารถโน้มน้าวเขาได้…..มันก็จะแสดงให้เห็นว่าตระกูลเย่ของเราให้ความสําคัญกับเมืองโบราณชางหยวนมากแค่ไหน”
"เข้าใจเเล้ว!" เย่หวู่ชางตอบรับอย่างว่าง่าย
แม้ว่าตอนนี้, เขาจะไม่รู้ว่าเย่เจิ้นเต็มใจที่จะออกมาจากเก็บตัวหรือไม่….แต่เขาก็ยังไปที่บ้านพักของอีกฝ่ายอยู่ดี
หลังจากนั้น
เมื่อรู้ว่าเย่หวู่ชางกําลังจะแต่งงานอีกครั้ง…..เเละอีกฝ่ายยังเป็นผู้หญิงระดับอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้, เย่เจิ้นก็ไม่ลังเลและตอบตกลงทันที
หลังจากที่เย่เจิ้นได้เห็นพรสวรรค์อันน่าสะพรึงกลัวของลูกๆเย่หวู่ชาง…..เขาก็หวังเพียงว่าเย่หวู่ชางจะมีลูกมากยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ
อันที่จริงเย่เจิ้นยังเป็นฝ่ายริเริ่มที่จะถามว่าเย่หวู่ชางว่าเขาจะออกเดินทางเมื่อใด
เเละสิ่งนี้ทําให้เย่หวู่ชางงงวยเล็กน้อยว่าทําไมเย่เจิ้นถึงกระตือรือร้นมากกว่าเขา
แต่เนื่องจากอีกฝ่ายยอมตอบตกลง, เย่หวู่ชางจึงหยุดพูดโดยธรรมชาติและกลับไปบ้านเพื่อหารือเรื่องต่างๆกับเย่ว์รู่ชวง
อย่างไรก็ตามเขาไม่รู้ว่าในขณะที่เขากําลังหารือกับเย่ว์รู่ชวง, มันกลับมีเหตุการณ์ที่น่าตกใจกําลังเกิดขึ้นในเมืองโบราณชางหยวน
……..
อีกด้านหนึ่ง
ในบ้านพักของมู่ซีเหยาในเมืองโบราณชางหยวน
มู่ซีเหยากําลังใช้มือสัมผัสท้องที่ใหญ่อยู่แล้วของเธอ, พร้อมหลงทางในความคิด
ในช่วงเวลานี้, สิ่งที่เธอคิดถึงมาตลอดคือเย่หวู่ชาง
และยิ่งเธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่….เธอก็ยิ่งผิดหวังมากขึ้นเท่านั้น
มันผ่านมานานมากแล้ว, เเต่เย่หวู่ชางยังคงไม่ได้แสดงความตั้งใจที่จะมาหาเธอ
บางทีเขาอาจลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำ
ใครจะไปรู้…..บางทีตอนนี้เขาอาจจะกำลังหลงใหลไปกับความงามที่ไม่มีใครเทียบได้ก็ได้
อย่างไรก็ตาม, เมื่อสัมผัสท้องที่ปูดโปนของเธอ….ความอ่อนโยนของมารดาก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
เธอรู้สึกว่าอีกไม่เกินครึ่งเดือน, มันก็จะถึงเวลาที่เธอจะได้คลอดลูกเเล้ว
น่าเสียดายอย่างเดียวบ….ที่เมื่อเด็กคนนี้เกิดมาพ่อของเขาจะไม่ได้อยู่เคียงข้าง
แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น….เธอก็จะให้กําเนิดทารกคนนี้อย่างดีที่สุดอยู่ดี
เเละในขณะที่เธอกําลังเพลิดเพลินกับการอาบแดดยามบ่ายอยู่นั้น
ทันใดนั้น, ในเมืองโบราณชางหยวน ที่สงบนิ่งมานานก็ได้เกิดความวุ่นวายอย่างรุนแรงขึ้น
บูมมมม~~~~!!!!!
ด้วยเสียงระเบิด, แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นและกระชากไปทุกทิศทุกทาง
แม้แต่มู่ซีเหยาก็เกือบจะได้รับผลกระทบจากมัน
เธอรีบทรงตัวและปกป้องท้องของเธอพร้อมมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
ในขณะนี้
ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวนับไม่ถ้วนได้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและทะลุผ่านหมู่เมฆ
เเละทันใดนั้นฝ่ามือสีดําที่กดขี่อย่างรุนแรงก็ลงมาจากท้องฟ้าและพุ่งเข้าหาบุคคลที่มีอํานาจที่กำลังปกป้องเมืองโบราณชางหยวนอยู่
ตูมมมมม!!!
ในทันที
บุคคลที่มีอํานาจเหล่านี้ถูกทุบตีโดยตรงราวกับเยื่อกระดาษ….พวกเขากระอักเลือดออกมาเเละบางคนถึงกับร่างระเบิดตายทันที
ต้องรู้ก่อนว่าผู้มีอำนาจเหล่านี้ล้วนเป็นกองกําลังระดับสูงในเมืองโบราณชางหยวน
พวกเขาแต่ละคนไม่อ่อนแอไปกว่าการดํารงอยู่ของจักรพรรดิอาณาจักรหยินหยาง
เเล้วใครกัน….ที่สามารถปราบปรามพวกเขาได้อย่างง่ายดาย?
ในขณะที่ทุกคนกำลังสับสน
ทันใดนั้นศูนย์กลางของเมืองโบราณชางหยวนก็ถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยพลังมหาศาล
รอยแยกสีดําขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น และร่างที่น่าสะพรึงกลัวก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
ร่างกายของเขาเปล่งพลังปีศาจอันมหาศาล
เสื้อคลุมสีดําของเขาพลิ้วไหวไปตามสายลมและผมสีแดงเลือดของเขากำลังสะบัดอย่างดุเดือดพร้อมพลังที่ส่งผลกระทบไปทุกทิศทาง
"มันผ่านมาเป็นล้านปีเเล้วนะเฉินตู่ต้า…..ในที่สุดข้า ราชาเเห่งราตรีโลหิตก็ออกมาได้แล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า!"
ทันทีที่ผู้มาใหม่ปรากฏตัว, เขาก็ระบายอารมณ์ของเขาออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ดวงตาของเขากวาดไปทั่วเมืองโบราณชางหยวน….เเละมันเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าและความกระหายเลือด
ทันใดนั้น, ออร่าของเขาก็ปะทุขึ้นถึงจุดสูงสุดของอาณาจักรเชื่อมโยงเทพเจ้า
อีกด้าน
เมื่อได้ยินคําพูดของราชาเเห่งราตรีโลหิต, ฝูงชนด้านล่างก็ตกตะลึงอย่างมาก
ตามข่าวลือในอดีต
เหตุผลที่เฉินตู่ต้า, ผู้ก่อตั้งก่อเมืองโบราณชางหยวนมาตั้งเมืองที่นี่ก็เพื่อปราบปรามราชาองค์หนึ่งของเผ่าพันธุ์ปีศาจ
และบทบาทของเมืองโบราณชางหยวนก็คือการผนึกราชาปีศาจตนนี้
แต่ตอนนี้, เห็นได้ชัดว่าราชาปีศาจได้หลบหนีจากการถูกผนึกแล้ว
………
ในขณะที่ทุกคนกำลังตกตะลึง
เจ้าเมืองคนปัจจุบันของเมืองโบราณชางหยวน….ซึ่งเป็นบุคคลที่ทรงพลังในอาณาจักรเชื่อมโยงเทพเจ้าจ้องมองไปที่ราชาปีศาจอย่างเคร่งขรึมและพูดว่า
"พวกเจ้าทุกคนจงหนีไปโดยเร็ว, ข้าจะต้านเขาไว้….พวกเจ้าจงหนีไปให้ไกลเเละทําให้แน่ใจว่าเมืองโบราณชางหยวนของเราจะสามารถรักษาสายเลือดไว้ได้!"
หลังจากพูดจบ, ดาบยาวของเขาก็ปรากฏขึ้นเเละโจมตีไปที่ราชาแห่งราตรีโลหิตโดยตรง
เเละการโจมตีนี้ยังเเฝงไปด้วยปราณดาบที่น่าสะพรึงกลัวเเละทรงพลังอย่างน่าเหลือเชื่อ
เเต่น่าเสียดายที่เมื่อดาบเล่มนี้ตกอยู่ในสายตาของราชาเเห่งราตรีโลหิต….มันกลับดูบอบบางเเละอ่อนเเอมาก
ราชาเเห่งราตรีโลหิตยื่นนิ้วออกมาอย่างไม่จริงจังและใช้สองนิ้วของเขาหยุดดาบนี้ไว้ได้อย่างง่ายดาย
จากนั้นเขาก็เหลือบมองเจ้าเมืองคนปัจจุบันอย่างดูถูกเหยียดหยาม
"ด้วยความแข็งแกร่งเช่นนี้, เจ้ากลับกล้ามาเผชิญหน้ากับข้า?”
“หึๆ….ดาบของเจ้าอ่อนแอและไร้พลังเหมือนเด็กน้อย, เจ้าเก่งไม่ถึงหนึ่งในสิบของเฉินตู่ต้าด้วยซ้ำ!”
หลังจากพูดจบ, ราชาเเห่งราตรีโลหิตก็สะบัดมืออย่างไม่จริงจัง
เเต่ทันใดนั้น, พลังปีศาจอันน่าสะพรึงกลัวก็พุ่งโจมตีตรงเข้าที่หน้าอกของเจ้าเมืองจนทําให้เขาบินไปไกลและได้รับบาดเจ็บสาหัสทันที
"ท่านเจ้าเมือง!"
ผู้คนของเมืองโบราณชางหยวนทุกคนล้วนตกตะลึงกับสถานการณ์ตอนนี้อย่างมาก
พวกเขาเคารพและชื่นชมพลังของท่านเจ้าเมืองคนนี้มาก
แต่ตอนนี้ท่านเจ้าเมืองกลับไม่สามารถต้านทานการโจมตีแบบไม่จริงจังจากราชาเผ่าพันธุ์ปีศาจตนนี้ได้เลย
"เร็ว……หนีไปเร็วเข้าาาาาา!"
มุมปากของเจ้าเมืองเต็มไปด้วยเลือด
แต่ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ราชาเเห่งราตรีโลหิต, พร้อมห่อหุ้มด้วยออร่าพลังปราณเเละรีบพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายเพื่อโจมตีอีกครั้ง
เเละเมื่อได้ยินคําสั่งของท่านเจ้าเมือง…..ผู้คนนับไม่ถ้วนก็อดไม่ได้ที่จะหลั่งน้ำตา แต่พวกเขาก็รู้ด้วยว่าในขณะนี้มันไม่มีที่ว่างให้พวกเขาคิดอะไรมาก
ชั่วขณะหนึ่ง, ร่างจํานวนมากก็ทะยานขึ้นไปในอากาศ
เปิดช่องว่างของค่ายกลและรีบหนีออกจากสถานที่แห่งนี้อย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นสิ่งนี้, ราชาเเห่งราตรีโลหิตก็อดไม่ได้ที่จะคำรามอย่างเย็นชา
เเละเมื่อมองไปที่เจ้าเมืองที่กําลังพุ่งเข้ามาโจมตีเขา
การดูถูกก็ปรากฏในดวงตาของเขาตามด้วยการยกเท้าเตะอีกฝ่าย
"หลบไปซะ!"
ด้วยการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวนี้
เจ้าเมืองได้ถูกกระทืบด้วยเท้าของราชาราตรีโลหิตและบินไปที่พื้น
ทันทีหลังจากนั้น….ราชาเเห่งราตรีโลหิตก็มองไปที่กลุ่มคนที่กำลังหลบหนี
ดวงตาของราชาราตรีโลหิตเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
เขาเกลียดเฉินตู้ต้าและเเน่นอนว่าเขาไม่ต้องการไว้ชีวิตลูกหลานของอีกฝ่ายโดยธรรมชาติ
"พวกเจ้าไม่มีทางหนีไปใหนได้….จงมาเป็นอาหารบํารุงการฟื้นฟูฐานการฝึกตนของข้าซะ"
หลังจากพูดจบ, เขาก็บีบมือใหญ่ของเขา
จากนั้นความว่างเปล่าในกลางอากาศก็ถูกปิดผนึกโดยตรง….จนทำให้รอยแยกค่ายกลไม่สามารถเปิดได้อีก
ทันทีหลังจากนั้น, มือใหญ่ของราชาเเห่งราตรีโลหิตก็กวาดไปทั่ว
เเละไม่ว่าจะผ่านไปที่ไหน, ไม่ว่าจะเป็นผู้ฝึกตนอาณาจักรดวงดาวหรืออาณาจักรหยินหยาง….พวกเขาทั้งหมดล้วนถูกระเบิดร่างกายจนกลายเป็นหมอกเลือด
ณ ขณะนี้
มู่ซีเหยาก็เป็นหนึ่งในคนที่ออกไปไม่ทัน
เธอเฝ้าดูฝ่ามือที่น่าสะพรึงกลัวซึ่งกำลังกวาดเข้ามาหาเธอ….เเละเผยให้เห็นร่องรอยของความสิ้นหวัง
เธอมองไปที่ท้องของเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เเม่ขอโทษนะ…..แม่ของเจ้าทําให้เจ้าต้องมาพบชะตากรรมเช่นนี้”
………………………
