บทที่ 21 หารือเรื่องการครองแผ่นดินอย่างผ่อนคลาย

บทที่ 21 หารือเรื่องการครองแผ่นดินอย่างผ่อนคลาย

เซี่ยเป่ยตกตะลึง

เขามองไปที่ฉู่เฉินที่หยิบพู่กันขึ้นมาแล้ว เซี่ยเป่ยตั้งสติกลับมา พูดด้วยความประหลาดใจ “ฉู่เฉิน นายเขียนอักษรพู่กันจีนเป็นด้วยเหรอ?”

ฉู่เฉินมองไปที่เซี่ยเป่ยอย่างหมดคำพูด

เขียนอักษรพู่กันจีน ใครๆ ก็เขียนเป็น

เซี่ยเป่ยรีบพูดด้วยเสียงเบาๆ ลองเชิง “ฉู่เฉิน ความสามารถของนาย เป็นยังไง?”

“ก็พอใช้ได้ ฉันมีอาจารย์คนหนึ่ง มีฉายาว่า ‘เทพพู่กัน’” ฉู่เฉินตอบ

มุมปากของเซี่ยเป่ยกะตุก เมื่อกี้อยู่ต่อหน้าคุณปู่ซ่ง เขาเกือบจะคุยโม้ว่าตัวเองเป็น ‘เทพพู่กัน’

ฉู่เฉินถือพู่กัน เซี่ยเป่ยฝนหมึกอยู่ข้างๆ ในขณะเดียวกันก็สังเกตสีหน้าของฉู่เฉิน

เขาสงสัยลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ซึ่งคนตระกูลฉู่ต่างก็มองว่าเป็นคนปัญญาอ่อนคนนี้มาก

ตั้งแต่แรกพบ เซี่ยเป่ยก็รู้สึกว่า ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลฉู่คนนี้ เหมือนกับกำลังปิดบังความสามารถ และเขาไม่ได้ดูโง่เลย

แต่ฉากตรงหน้า มันก็ไม่แน่ว่าจะเป็นการคุยโม้

เซี่ยเป่ยไม่ค่อยเชื่อว่า ฉู่เฉินที่อายุน้อยกว่าเขา จะสามารถเขียนอักษรพู่กันจีนได้สวยงาม

สายตาของฉู่เฉินจับจ้องไปที่กระดาษสีขาว

เสียงเชิดสิงโตที่เขาได้ยินที่ริมทะเลสาบซ่งเมื่อเช้านี้ และคำพูดของซ่งชิว เหมือนกับกำลังดังขึ้นข้างหู

ตระกูลหวง ตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองฉาน

เมืองจินถาน งานเชิดสิงโตเด็ดไฉ่ชิง

‘คำอวยพร’ ที่ประกาศรับสมัครทั่วทั้งเมือง

“อย่าว่าแต่เขียนเลย ต่อให้ให้ฉันพูด ฉันก็นึกไม่ออกว่า จะเขียนอะไรลงบนกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นนี้ดี” เซี่ยเป่ยพูดอย่างมีอารมณ์ “พอดีคุณปู่หวงท่านอายุครบ 80 ปี คุณปู่ท่านนั้นเป็นตำนานที่ยังมีชีวิตอยู่ ฉันนึกไม่ออกเลยว่า นอกจากนักเขียนอักษรพู่กันจีนมืออาชีพแล้ว จะมีอักษรพู่กันจีนแบบไหนที่สามารถเข้าตาคุณปู่หวงได้”

ฉู่เฉินเริ่มลงมือเขียน

ปลายพู่กันเฉียบคม เหมือนกับมังกรฟ้าเล่นน้ำ มันช่างมีพลัง เขาเขียนรวดเดียวจนจบ

เซี่ยเป่ยรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองตาฝาด เขามองดูฉู่เฉินตวัดพู่กันจนตาลาย

พริบตาเดียว ฉู่เฉินก็เขียนเสร็จแล้ว

“คุณชายเซี่ย นายมาดูสิ ว่าไง?” ฉู่เฉินกล่าว

เซี่ยเป่ยรีบเดินเข้ามา ดึงกระดาษแผ่นยาวขึ้น จ้องไปที่ตัวอักษรตัวแรก เขาดูนานมากจนพูดไม่ออก

ฉู่เฉินทนไม่ไหว เตือน “皇”  (อ่านว่าหวง แปลว่าจักรพรรรดิ)

เซี่ยเป่ยหลุดปากพูดออกมาทันที “คุณปู่หวง สุขสันต์วันเกิดงั้นเหรอ?”

ฉู่เฉิน “...”

เขาสงสัยว่า คุณชายเซี่ยคนนี้เป็นของปลอมหรือเปล่า

ถึงยังไงก็เป็นตระกูลเซี่ยแห่งเมืองหยาง ตระกูลตั้งใหญ่โต ทำไมถึงได้เลี้ยงดูคนไร้ประโยชน์ที่ไม่รู้หนังสือแบบนี้

เมื่อคืนในงานเลี้ยง ยังทำท่าทางเศร้าสร้อยถามเขาว่า รักประเทศหรือรักหญิงงาม

ตอนนี้ดูเหมือนว่า จะเป็นการคุยโม้มากกว่า!

ต่อให้มอบประเทศให้เขา เขาก็คงจะปกป้องเอาไว้ไม่ได้อยู่ดี

“หารือเรื่องการครองแผ่นดินอย่างผ่อนคลาย ไม่สู้ใช้ชีวิตอย่างเมามาย” ฉู่เฉินกล่าว “ตัวอักษรตัวแรกพ้องเสียงกับแซ่ของคุณปู่หวง ประโยคนี้ก็ค่อนข้างจะสอดคล้องกับความรู้สึกของคุณปู่หวงในตอนนี้ น่าจะพอใช้ได้”

(ฉู่เฉินเขียนว่า 皇圖霸業談笑中，不勝人生一場醉 Huáng tú bàyè tánxiào zhōng, bùshèng rénshēng yīchǎng zuì)

เซี่ยเป่ยมองดูตั้งแต่ต้นจนจบ ครู่หนึ่งต่อมาก็พูดอย่างจริงจัง “มันเหมือนกับยันต์ ดูแล้วก็ธรรมดา แต่ก็ยังดีพอที่จะผ่านด่านนี้ไปได้”

ฉู่เฉินมองไปที่เซี่ยเป่ย “นายเคยเห็นยันต์งั้นเหรอ?”

ฉู่เฉินอยากจะบอกคุณชายเซี่ยว่า เขาวาดยันต์ได้ดีกว่าเขียนอักษรพู่กันจีนเสียอีก

เซี่ยเป่ยไม่ได้สนใจคำพูดของฉู่เฉิน เดินไปที่ประตูห้องทำงานอย่างรวดเร็ว เขารีบเปิดประตูออกไป

“คุณปู่ ให้ท่านรอนานแล้ว”

ซ่งฉางชิงกลับยิ้ม แสดงความเข้าใจ บางครั้งเขาเขียนอักษรพู่กันจีนแผ่นหนึ่ง เขายังใช้เวลานานมากกว่านี้อีก

“อักษรพู่กันจีนของผมไม่ค่อยดี ขอคำชี้แนะจากคุณปู่ด้วยครับ” เซี่ยเป่ยพูดอย่างถ่อมตัว ทำตัวโลว์โปรไฟล์ เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าความสามารถของฉู่เฉินเป็นยังไง

ซ่งฉางชิงเดินเข้าไป ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นฉู่เฉินที่อยู่ในห้องทำงาน เซี่ยเป่ยรีบก้าวไปข้างหน้า ยกส่วนต้นของอักษรพู่กันจีนแผ่นนี้ขึ้น

สายตาของซ่งฉางชิงมองไป รูม่านตาของเขาเบิกกว้างถึงขีดสุดในทันที

พลังอันยิ่งใหญ่ พุ่งออกมา!

“หารือเรื่องการครองแผ่นดินอย่างผ่อนคลาย ไม่สู้ใช้ชีวิตอย่างเมามาย”

ในตอนนี้ ภาพต่างๆ ผุดขึ้นมาในหัวของซ่งฉางชิงราวกับฉายหนัง

ตั้งแต่ความกระตือรือร้นในวัยเด็ก ความห้าวหาญในวัยหนุ่ม...จนถึงตอนนี้

นานมากจนไม่ได้ส่งเสียง

ในตอนนี้ เซี่ยเป่ยยิ่งรู้สึกกังวล ยิ่งเขาเห็นว่าคุณปู่ซ่งยืนนิ่งๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉู่เฉิน

เขารู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้

ต่อให้เขียนได้แย่แค่ไหน ท่านก็ไม่จำเป็นต้องทำสีหน้าแบบนี้นะ

อย่างน้อยก็ควรจะกด Like ให้สักหน่อยได้ไหม?

“ยอดเยี่ยม!!”

ซ่งฉางชิงตะโกนออกมาทันใด ในห้องทำงานที่เงียบสงบ

มือของเซี่ยเป่ยสั่น เขาเกือบจะฉีกกระดาษทิ้ง

ซ่งฉางชิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เซี่ยเป่ย พูดอย่างจริงจัง “สมกับเป็นลูกหลานของตระกูลเซี่ย ทายาทของตระกูลใหญ่ แค่อักษรพู่กันจีนแผ่นนี้ พวกเราสามารถเรียกเธอว่า ชายหนุ่มอัจฉริยะอันดับหนึ่งทางตอนใต้ของวงการเขียนอักษรพู่กันจีนเมืองหยางได้”

“ความสามารถของผมธรรมดาๆ รับคำชมเช่นนี้ไม่ไหวหรอกครับ” เซี่ยเป่ยรู้สึกอับอาย แม้แต่ ‘ชายหนุ่มอัจฉริยะอันดับหนึ่งทางตอนใต้’ ก็ยังพูดออกมา เซี่ยเป่ยแอบสาบานกับตัวเองว่า ต่อไปนี้จะไม่คุยโม้เรื่อยเปื่อย

“ไม่ใช่การยกยอ ฉันไม่เคยเห็นคนรุ่นใหม่คนไหนเขียนอักษรพู่กันจีนได้สวยงามขนาดนี้” ซ่งฉางชิงชื่นชมไม่หยุด มองไปที่เซี่ยเป่ย “คุณชายเซี่ย อักษรพู่กันจีนแผ่นนี้ เอาไปร่วมกิจกรรมรับสมัครคำอวยพรที่เมืองจินถาน ฉันเชื่อว่ามีโอกาสสูงมากที่จะถูกเลือก”

“งั้นก็เอาไปเถอะครับ” เซี่ยเป่ยพูดอย่างใจกว้าง เขาแค่อยากจะข้ามหัวข้อนี้ไปเร็วๆ ยิ่งลากยาว ยิ่งมีโอกาสโป๊ะแตก

“ดี” ซ่งฉางชิงตื่นเต้น แม้ว่าพู่กันจีนแผ่นนี้จะไม่ใช่เขาที่เขียน แต่เขาก็เกิดขึ้นในตระกูลซ่ง ถ้าอักษรพู่กันจีนแผ่นนี้ถูกเลือกจริงๆ เรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ นี้อาจจะกลายเป็นเรื่องเล่าขานของเมืองฉาน

“คุณชายเซี่ย เธอยังไม่ได้เซ็นชื่อเลย” ซ่งฉางชิงเตือน

รูม่านตาของเซี่ยเป่ยหดเล็กลงเล็กน้อย

ครู่หนึ่งต่อมา

เซี่ยเป่ยคิดอย่างรวดเร็ว “ผมนึกอะไรบางอย่างออก คุณปู่หวงประกาศรับสมัครคำอวยพรในเมืองฉาน ผมไม่ใช่คนเมืองฉาน ไม่เหมาะที่จะร่วมกิจกรรมรับสมัครคำอวยพรครั้งนี้...ฉู่เฉิน ในเมื่อนายช่วยฉันฝนหมึกอย่างเหน็ดเหนื่อย พู่กันจีนแผ่นนี้ ฉันมอบให้นายก็แล้วกัน”

ทันใดนั้นเซี่ยเป่ยก็พูดกับฉู่เฉิน ในใจของเขาก็แอบรู้สึกว่าเพอร์เฟ็กต์!

ถึงยังไงอักษรพู่กันจีนแผ่นนี้ก็เป็นฉู่เฉินที่เขียน การกระทำแบบนี้ของเขา ไม่ใช่แค่รักษาหน้าตัวเองเอาไว้ ถอนตัวออกมาได้ แถมยังขายบุญคุณให้ตระกูลซ่งอีก

เซี่ยเป่ยอดไม่ได้ที่จะอยากชื่นชมตัวเอง

ซ่งฉางชิงตกตะลึง

ซ่งเสียหยางที่อยู่ข้างๆ ก็อึ้งไปเช่นกัน

อักษรพู่กันจีนที่ดีขนาดนี้ เขากลับ… กลับมอบให้ฉู่เฉิน?

สำหรับสถานการณ์ของตระกูลซ่งในตอนนี้ นี่คือของขวัญชิ้นใหญ่ชัดๆ

“ฉู่เฉิน” ซ่งเสียหยางรีบพูดเบาๆ

ฉู่เฉินสบตากับเซี่ยเป่ย ไม่ได้ปฏิเสธ “งั้นก็ขอบคุณคุณชายเซี่ยมากครับ”

เซี่ยเป่ยหัวเราะออกมา ตบไหล่ของฉู่เฉิน “ฉันบอกแล้วว่า ฉันจะช่วยนาย ภาพวาดแผ่นนี้ ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับอย่างเป็นทางการก็แล้วกัน”

คนเราถ้าไม่รู้จักอาย มันก็จะไม่มีใครสู้ได้จริงๆ…

ฉู่เฉินรับอักษรพู่กันจีนที่ตัวเองเขียนมา แถมยังต้องขอบคุณคุณชายเซี่ย

สายตาของซ่งเสียหยางเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เขาคิดไม่ออกว่า ทำไมคุณชายตระกูลเซี่ยถึงได้ดีกับฉู่เฉินขนาดนี้

วันนี้คุณชายเซี่ยมาที่นี่ หรือว่าจะเป็นอย่างที่ฉู่เฉินพูด จะมาคุยเรื่องความร่วมมือระหว่างสองตระกูลจริงๆ?

ทันใดนั้นซ่งเสียหยางก็รู้สึกใจคอไม่ดี

แต่เอกสารการหย่าฉบับใหม่ พวกเขาก็พิมพ์ออกมาแล้ว

จะหย่าหรือไม่หย่าดีนะ?