ตอนที่ 6 วันด้า: โอ้ ทำไมเขาถึงเขียนทุกอย่างในไดอารี่ของเขา!

พออ่านเนื้อหาในไดอารี่จบ นิค ฟิวรี่ก็ขมวดคิ้วแน่น

ประโยคที่ว่าชีลล์มันยังไม่ใช่ชีลล์ที่แท้จริงกันเลยสักหน่อย มันหมายความว่ายังไงนะ

แล้วที่ว่า ถูกพวกนั้นปิดหูปิดตาอยู่เนี่ย มันยังไง?

อีกอย่างภายในหน่วยชีลล์ยังไม่ปลอดภัยอีก ตอนนี้คนที่จะวางใจได้มันมีกี่คนกัน!?

พอเห็นข้อความที่เขียนอยู่ในไดอารี่ นิค ฟิวรี่ก็มีลางสังหรณ์ อันห่วยแตกแถมไร้สาระขึ้นมาในหัว

"ผอ. ..."

นาตาชา โรมานอฟฟ์เงยหน้ามาสบตาเขาเมื่อได้ยินเขาพูดอย่างเหม่อลอย เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ว่านิค ฟิวรี่กลับโบกมือห้ามเธอเอาไว้ก่อนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เขารีบลงมือกดปุ่มลับข้างใต้โต๊ะต่อหน้านาตาชา โรมานอฟฟ์

ชั่วพริบตานั้น คลื่นสัญญาณล่องหนแบบมองด้วยตามนุษย์ไม่ได้ ก็ได้ไหลล้อมรอบพื้นที่ทำงานของนิค ฟิวรี่แล้ว

"ไม่รู้สิ ว่างในไดอารี่เล่าเรื่องหมายถึงอะไรกัน

แต่มันชัดเจนมากที่เขียนไปแบบนั้น ดูทรงชีลล์ในโลกคู่ขนานของเขาคงเกิดเรื่องซะแล้ว"

ซึ่งในใจ แม้แต่ตัวนิค ฟิวรี่เองก็ยังมองว่าข้อสันนิษฐานนั้นมันช่างเป็นไปไม่ได้เอาซะเลย

แต่เขาไม่ได้เอ่ยออกไปชัดๆ ในตอนนี้

"อ่านไดอารี่นี้ต่อ พออ่านจบ ก็ค่อยมานั่งตั้งคำถามหรือสรุปกันอีกรอบ"

นาตาชา โรมานอฟฟ์รับฟังคำสั่งของนิค ฟิวรี่

แม้ว่าตอนนี้เธอมีข้อสงสัยเต็มหัว แต่นี่คือคำสั่ง

เธอก็ยังคงก้มหน้าอ่านไดอารี่ต่อไป

เนื้อหาส่วนนี้ในไดอารี่

ถ้ามองกันดีๆ จะพบว่าส่วนก่อนหน้าเขียนอย่างตั้งใจให้ นิค ฟิวรี่และนาตาชา โรมานอฟฟ์ ดูเป็นหลัก

เพื่อทำให้เขาเกิดความไว้ใจ ไม่เกิดเรื่อง “ขายขี้หน้า” ตอนที่มีปฏิสัมพันธ์ต่อกันขึ้น

ดังนั้น ส่วนข้างในไดอารี่ต่อไป

จึงเกี่ยวพันกับเนื้อหาที่ซูเฉอรวบรวมให้กับวันด้า

เขาต้องดูแลเอาใจใส่นักอ่านไดอารี่ทั้งสาม ไม่ควรละเลยวันด้าเด็ดขาด

ซูเฉอมีความถนัดเขียนบทความสั้น

น่าเสียดายในส่วนของรางวัลจากไดอารี่บทแรก ระบบกลับมอบร้านไอศกรีมฝั่งตรงข้ามตึกสตาร์คอินดัสทรีสตาร์คให้เขามา เป็นร้านกาแฟของตัวเอง

ไม่ใช่เปลี่ยนสตาร์คอินดัสทรีสตาร์คทั้งบริษัทให้กลายเป็นของเขาดื้อๆ ซะเลย

ไม่งั้นก็กลายเป็นสตาร์คอินดัสทรีแฮมเมอร์มาอยู่ในการครอบครองของเขา

ช่วยประหยัดเงินได้เยอะกว่านี้อีก!

[ฝั่งตรงข้ามสตาร์คอินดัสทรีสตาร์ค เดิมทีเปิดเป็นร้านไอศกรีม ตอนนี้ร้านถูกสับเปลี่ยนเป็นร้านกาแฟซะแล้ว

ใช่แล้ว ตอนนี้คาเฟ่แห่งนี้เป็นของผมล่ะ]

[ผมชอบนั่งที่ริมหน้าต่างภายในร้านกาแฟแล้วมองออกไปด้านนอก เพราะรู้สึกได้รับความสงบและผ่อนคลายได้อย่างประหลาด]

[ผมใช้ชื่อร้านว่า "ดินแดนท้อผลิบาน" เพราะว่าที่ผมได้เจอกับวันด้าครั้งแรก เราก็เจอกันภายในป่าท้อนี่แหละ]

[ตอนนั้นเป็นช่วงที่อัลตรอนเกิดขึ้นมาพอดี กำลังอยู่ในช่วงเตรียมตัวทำลายโลก]

[ในระหว่างนั้น วันด้ากับปีเอโตร ได้เลือกช่วยเหลืออัลตรอนไป เพราะความเคียดแค้นเรื่องพ่อแม่และถูกอัลตรอนหลอก]

[ต่อมาเหล่าอเวนเจอร์สก็กำราบอัลตรอนได้ แล้ววันด้าก็กลายเป็นอีกหนึ่งสมาชิกของอเวนเจอร์สด้วย

และหลังจากนั้นเราก็ได้อยู่ด้วยกัน]

โซโคเวีย

วันด้าเห็นตัวเองถูกเอ่ยชื่ออีกแล้วในไดอารี่ ดวงตาของเธอก็ฉายประกายในทันที

เธอเองก็เต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ถึงเรื่องราวในอนาคตของตัวเอง

เธอเองก็อยากรู้สุดๆ ว่าตัวเธอในอนาคตจะแก้แค้นให้กับพ่อแม่ได้รึเปล่า

ถึงเจ้าของไดอารี่จะเป็นคนนิสัยพิลึกๆ ก็เถอะ ไหนจะพูดอยู่ได้ไม่หยุดเลยว่าเป็นสามีของตัวเธออีก

เฮอะ ฉันล่ะไม่เชื่อสักนิด

กระนั้น พอมองเห็นคำว่าป่าท้อในไดอารี่ วันด้าก็ถึงกับตะลึงเล็กน้อย

เขาดันรู้ได้อีกแล้วว่าสิ่งที่เธอชอบที่สุด คือป่าดอกท้อสวยๆ น่ะเหรอ ?

หรือว่าเจ้าของไดอารี่เล่มนี้ จะเป็นสามีอนาคตของเธอจริงๆ งั้นเหรอ ?

ถ้าไม่ใช่ งั้นเขารู้ได้ยังไงล่ะเนี่ย ที่เธอชอบที่สุด ก็ป่าดอกท้อไง!

วันด้าพกความสงสัยแล้วอ่านเนื้อหาต่อไป

[สาเหตุที่เปิดร้านกาแฟ เพราะอันที่จริงไอเดียนี้ ผมคิดมากับวันด้าตั้งแต่แรกแล้ว

ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน ผมบอกเธอว่าอยากเปิดร้านกาแฟ แล้วเธอก็บอกว่าอยากจะเปิดร้านดอกไม้ข้างๆ กับร้านกาแฟเลย]

[แล้วผมก็เคยพูดว่า จะให้อนาคตของลูกสาวคนสวยเราได้ทั้งร้านกาแฟและร้านดอกไม้มาสืบทอดกิจการ ส่วนลูกชายจะส่งไปเรียนหมอหรือว่าทนายแทน]

[เราสองคนชอบนัวเนียสุมหัวกองกันคิด วางแปลนว่าอนาคตของลูกชายลูกสาวเราจะเป็นยังไง มีความคาดหวังกับวันเวลาในอนาคตอย่างไม่หยุดหย่อน]

[ทว่าใครจะไปคาดถึง ว่าอนาคตที่เราต่างปรารถนาในที่สุดจะแปรสภาพเป็นแค่เศษธุลีเล็กๆ เพียงหนึ่ง]

"ใครอยากนัวเนียกอดกับแกกัน ลูกชายลูกสาว บ้าเอ๊ย เขียนลงไปได้ยังไงนะเจ้าของไดอารี่นี่!"

พอเห็นข้อความในไดอารี่ วันด้าก็เกิดใบหน้าร้อนจัดขึ้นมาชั่วขณะ

เธอก็มีภาพในหัวขึ้นมาด้วยว่าเจ้าของไดอารี่เล่มนี้หน้าตาประมาณไหน

ยังไงคนที่ชื่อซูเฉอนี่ ก็น่าจะมีโอกาสสูงมาก ว่าเป็นสามีอนาคตของเธอแน่นอน!

เด็กอายุสิบสี่ยังเปี่ยมไปด้วยไฟจินตนาล้อเล่นกับความเพ้อฝัน และหลงใหลความรักในวัยนี้ง่ายดายอยู่แล้ว

ดังนั้น เธอชักเกิดความรู้สึกคาดหวังกับเนื้อหาที่อยู่ในไดอารี่

[ตอนที่มาอยู่ที่โลกนี้แรกๆ ความคิดแรกของผมคือหาทางไปยังโซโคเวีย แล้วหาวันด้า

แต่วันด้าในโลกนี้เธอใช่วันด้าคนเดียวของผมมั้ยนะ?

อีกอย่าง พูดง่ายๆ คือตอนนี้เธอเพิ่งจะอายุสิบสี่เท่านั้นแหละ

สิ่งสำคัญคือ ช่วงแรกพวกเธอ สองพี่น้องวันด้ากับปีเอโตร ถึงจะมีพลังวิเศษติดตัวมาตั้งแต่เกิด แต่ว่าต่างก็ไม่รู้มาก่อน

ต่อให้ใช้ 'มายด์สโตน' มาเป็นตัวกระตุ้นเปิดสวิตช์ใช้งานพลังก็ตาม สุดท้ายแล้ว บางทีชีวิตจริงในโลกนี้เขาอาจจะเป็นเพียงคนธรรมดา]

[ฉันตัดสินใจทำแบบนั้นไม่ได้หรอก อย่างน้อยฉันก็ไม่ควรเป็นคนตัดสินโชคชะตาของเธอ

แต่ฉันอดทนไม่ได้จริงๆ อยากเจอเธอให้ได้ ต่อให้ต้องหามุมแอบดูไกลๆ ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย

บางที อาจเพราะว่าในหัววันด้าอาจเป็นของที่อยู่ในฝันอันหอมหวานที่สุด ความปรารถนาอันลึกซึ้งและเป็นแรงกระตุ้นที่สุดในการมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกนี้

แต่ก็รู้ดีว่า อย่างน้อยแล้ววันด้าของโลกนี้ยังไม่ใช่วันด้าที่เป็นของผม..อย่างน้อยที่สุดเวลานี้เธอก็ยังไม่ใช่ของผม…]