ตอนที่ 2 ไดอารี่: เราแพ้ โลกถูกทำลาย!

"โลกคู่ขนาน?"

นิค ฟิวรี่ขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะอ่านข้อความในไดอารี่สีดำทอง

เขาเคยได้ยิน ดร.ออส เสนอทฤษฎีโลกคู่ขนานมาก่อน แต่เขาไม่คิดว่าจะมาเจอมันที่นี่ในไดอารี่เล่มนี้

ถึงแม้เขาจะยังคงความเฝ้าระวังและมีท่าทีคลางแคลงใจต่อข้อมูลในไดอารี่ดำทองเล่มนี้

แต่นิค ฟิวรี่ ก็ตัดสินใจที่จะอ่านต่อไป!

"ผมชื่อซูเฉอ นี่เป็นเดือนที่สองแล้วตั้งแต่ผมเดินทางมายังโลกคู่ขนานนี้"

"ผมชอบนั่งบนม้านั่งแล้วอาบแดด เพราะจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ผมได้อาบแดดอย่างมีความสุขแบบนี้คือเมื่อไหร่"

"ใช่แล้ว โลกที่ผมอยู่มันถูกทำลาย ถูกทำลายลงอย่างสมบูรณ์!"

"ตอนแรก เราคิดว่าเราชนะศึกนี้แล้ว เราจัดการ แคง ผู้พิชิต ได้แล้ว เราจัดการองค์กรควบคุมกำกับสาขาเวลา (TVA) ได้แล้ว

พวกเราเหล่าอเวนเจอร์สปกป้องโลกได้อีกครั้ง"

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นชื่อ 'อเวนเจอร์ส' ดวงตาของนิค ฟิวรี่พลันหรี่ลง

อเวนเจอร์สเป็นเพียงแนวคิดที่เขายังไม่ทันได้ทำให้สำเร็จ

ตามความคิดของเขา นี่คือการรวมกลุ่มผู้มีพลังพิเศษ

แล้วใช้พลังเหล่านั้นเพื่อปกป้องความปลอดภัยของโลกใบนี้

แนวคิดที่เขาสร้างสรรค์ขึ้นมาเองนี้เกิดขึ้นหลังจากสงครามกับชาวครีสิ้นสุดลง และหลังจากที่กัปตันมาร์เวล แครอล ออกจากโลกไป!

แต่ตอนนี้ แนวคิดนี้ของเขายังไม่ได้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างเลย

แล้วเขาก็ไปเจอชื่อนี้ในไดอารี่ที่โผล่ขึ้นมาดื้อๆ และมีเพียงเขาที่มองเห็นได้!

สถานการณ์นี้ทำให้นิค ฟิวรี่อดจริงจังขึ้นมาไม่ได้

"หลังจากศึกนั้น ฮอว์คอาย บาร์ตันบอกกับผมพร้อมรอยยิ้มว่าเขาเจอผู้สืบทอดตำแหน่งแล้ว เป็นฮอว์คอาย รุ่นที่สองของอเวนเจอร์สได้เลย"

"ธอร์ก็พูดติดตลกว่าบุตรสาวบุญธรรมของเขาสามารถเข้าร่วมอเวนเจอร์สและเป็น ธอร์ รุ่นที่สองได้"

"โลกิยืนกางมือแล้วบอกว่าจะไปมีลูกกับซิลวี หวังว่าเด็กที่เกิดมาจะไม่ซนเท่าเขาเคยเป็นน่ะ"

"ดร. แบนเนอร์กำลังปรึกษากับลูกพี่ลูกน้องของเขา ชีฮัลค์ แถมยังมีแอนท์-แมน ลูกชายที่เขารับมาจากซาคาร์ก็ยิ่งดื้อมากขึ้นทุกวัน"

"ทุกอย่างมันง่ายดาย ทุกอย่างมันสงบสุข พอสิ้นวันพวกเขาก็พูดกับผมกับวันด้า ภรรยาผม ว่าเราควรจะมีลูกอีกสองคนดีไหม จะตั้งชื่อเด็กว่าปีเอโตรก็ได้"

"พวกเขาบอกว่าถ้าเป็นแบบนี้ เหล่าสมาชิกอเวนเจอร์ส รุ่นที่สองก็คงทำให้โลกมีความมั่นคง พวกอเวนเจอร์ส รุ่นต้นอย่างเราจะได้ปลดเกษียณ"

โซโคเวีย

วันด้า นั่งขดอยู่บนโซฟา ถือไดอารี่อ่านพลางรู้สึกงุนงงกับประโยค "ผมกับวันด้า ภรรยาผม" ในไดอารี่

ทำไมไดอารี่เล่มนี้ถึงได้เอ่ยชื่อเธอขึ้นมา?

หรือจะเป็นใครที่ชื่อเดียวกันก็ได้?

แล้วจะตั้งชื่อลูกว่าปีเอโตรได้ยังไงกัน?

นี่คงไม่ใช่คนชื่อเดียวกันแน่นอน เพราะ วันด้ากับปีเอโตร นั่นก็คือตัวเธอเองกับพี่ชายแท้ๆ ของเธอน่ะสิ... พี่ชายของเธอ?

ที่สำคัญที่สุดคือ เธอเป็นภรรยาของเจ้าของไดอารี่เล่มนี้?

ผู้ชายที่ชื่อซูเฉอนั่น จะเป็นสามีของเธอในอนาคตงั้นเหรอ?

อะไรนะ...

เธอไม่รู้จักเจ้าของไดอารี่หรือไอ้ซูเฉออะไรนั่นเลยด้วยซ้ำ

แล้วเป็นไปได้ยังไงที่เธอจะมาเป็นภรรยาของเขา

แถมยังมีลูกกับเขาอีก?

แม้ว่าที่ผ่านมาเธอจะใฝ่ฝันถึงบ้านที่อบอุ่น พร้อมมีลูกๆ น่ารักๆ ไว้สักสองคนกับสามีในอนาคตก็เถอะ

แต่...แต่ตอนนี้เธอเพิ่งอายุสิบสี่เองนะ!

วันด้าอ่านต่ออย่างใคร่รู้

"บรรยากาศตอนนั้นกำลังผ่อนคลาย ทุกคนล้วนดื่มด่ำกับช่วงเวลาหลังสงครามอันแสนสงบสุข"

"แต่วินาทีต่อมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป"

"กว่าเราจะรู้ตัว แคง ผู้พิชิตจำนวนมหาศาลก็ปรากฎขึ้นมาในไทม์ไลน์ต่างๆ พร้อมกันนั้น อสูรกายและเซเลสเชียลอีกนับไม่ถ้วนก็โผล่ขึ้นมาควบคู่ไปกับแคงทั้งหมด"

"เหล่าอสูรกายและเซเลสเชียลเหล่านั้นแข็งแกร่งเหลือเชื่อ แข็งแกร่งจนพวกเราหมดหวัง"

"ในเสี้ยววินาทีนั้น ฟ้าถล่ม ภูเขาและแม่น้ำสายต่างๆ พังทลายลงต่อหน้าต่อตา แม่น้ำและทะเลมากมายเดือดพล่านกลายเป็นไอ..."

"มองไปทางไหนก็มีแต่ซากปรักหักพัง มองไปสุดสายตาก็เห็นเพียงศพเกลื่อนกลาด"

"ดูเหมือนทั้งโลกจะเต็มไปด้วยเสียงคร่ำครวญแห่งความสิ้นหวัง"

"เราพ่ายแพ้...แม้ในอดีตเหล่าอเวนเจอร์สจะกอบกู้โลกมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ครั้งนี้ เราล้มเหลวจริงๆ"

"ฮอว์คอาย บาร์ตันเสียชีวิต ธอร์เสียชีวิต ดร.แบนเนอร์เสียชีวิต ยักษ์เขียวก็ไม่อาจรอด ทุกคนตายหมดแล้ว"

"ไม่รู้เหมือนกันว่าก่อนสิ้นใจพวกเขาจะรู้สึกไม่เต็มใจหรือสิ้นหวัง"

"จำได้แค่ว่าในเสี้ยววินาทีที่โลกแตกละเอียดเป็นเพียงเศษธุลีล่องลอยในจักรวาล ผมเห็นนาตาชา โรมานอฟฟ์ สตีฟ โทนี่..."

"นั่นคือกลุ่มเพื่อนร่วมทีมชุดแรกสุดของอเวนเจอร์ส รุ่นแรก และพวกเขาคือเหล่าอเวนเจอร์สชุดแรกที่ต้องตายในสมรภูมิหรือวางมือไป"

"ที่จำได้มีเพียงว่าความคิดสุดท้ายของผมท่ามกลางความสิ้นหวังคือ...พวกเราปกป้องโลกมาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่มารอบนี้ เรากลับปกป้องตัวเองไม่ได้เลย"

"เราพ่ายแพ้..."

ไดอารี่บันทึกแรกจบลงตรงนี้ หยุดอย่างกระทันหัน

ภายในหน่วยชีลล์

ในหัวของนิค ฟิวรี่เองก็พลันฉายภาพแห่งความสิ้นหวังเช่นกันตามจังหวะที่ไดอารี่จบลง

นี่คือพลังของถ้อยคำ

ไม่มีการพูดให้เว่อร์วัง ไม่มีการบรรยายยืดยาว

มีเพียงความสิ้นหวังแบบเรียบง่ายและอ้างว้าง ซึ่งห่อหุ้มตัวนิค ฟิวรี่ นาตาชา โรมานอฟฟ์ และวันด้าที่กำลังอ่านไดอารี่เข้าไว้

พวกเขารู้สึกราวกับได้ประสบฉากวันสิ้นโลกดั่งที่ไดอารี่ถ่ายทอดด้วยตัวเอง