บทที่ 24: ล้มล้างมุมมองโลกของตงหวงจื่อโหยว!

คำพูดของเสวียนซีทำให้ใบหน้าที่งดงามของตงหวงจื่อโหยวแดงระเรือขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม สาวน้อยกลับไม่รู้ถึงความเขินอายของเสด็จแม่

เสวียนจู, เสวียนหาน และ เสวียนหยู ต่างก็ตะโกนเสียงดัง

“เสด็จแม่ลงมาล้างตัวด้วยกันสิ!”

“เสด็จแม่ เสด็จพ่ออาบน้ำได้สบายมาก!”

“เสด็จแม่ ให้ข้าสอนวิธีว่ายน้ำ ของกบเก้าปีก!”

ยิ่งเด็ก ๆ ตะโกนดังเท่าไร แก้มของตงหวง จื่อโหยวก็ยิ่งแดงมากขึ้นเท่านั้น

แม้ว่าเมื่อสี่ปีที่แล้ว นางถูกบังคับให้เข้าหาหลินซวน

แต่ในความเป็นจริงแล้ว ภาวะทางอารมณ์ของนางกลับว่างเปล่าอยู่เสมอ

เมื่อเอ่ยถึงความสัมพันธ์ชายและหญิง นางเองก็ถือว่าไร้เดียงสาเหมือนกับเด็กสาวที่เริ่มมีความรัก

ตอนนี้เด็ก ๆ ร้องขอเรื่องที่ดูคลุมเครือ ตงหวงจื่อโหยวซึ่งเป็นจักรพรรดินิย่อมรู้สึกเขินอายเล็กน้อย จนแทบจะก้มหน้าเดินออกไป.

ข้าจะให้หลินซวนถูหลังและอาบน้ำ...

ตงหวงจื่อโหยว คิดอยู่ครู่หนึ่ง และรู้สึกว่าหัวใจดวงเล็ก ๆ ของนางกำลังเต้นแรง

แม้นว่านางจะเป็นจักรพรรดินิ มีขอบเขตจักรพรรดิ ทว่าอารมณ์ความรู้สึกของนางก็ไม่ได้ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ.

นางสูดหายใจลึกและส่ายหน้าไปมา“แม่เป็นผู้ฝึกตน บัดนี้สามารถชำระล้างตัวเองได้ด้วยอาคม ไม่จำเป็นต้องอาบน้ำ”

หลังจากเอ่ยเสร็จนางก็วาดมือแสดงทักษะเวทออกมาทันที.

เห็นแสงสีฟ้ากระพริบตั้งแต่หัวจรดเท้า กำลังชำระร่างกายไปทั่วทั้งตัว

“โอ้ว เช่นนั้นเสด็จแม่อาบน้ำเช่นนี้นะเอง”เสวียนจู่,เสวียนซี และ เสวียนหาน พยักหน้าพร้อม ๆ กัน

เสวียนหยูส่ายหน้า: "อาบน้ำเช่นนี้ไม่เห็นสนุกเลย  พอข้าโตขึ้นก็ต้องให้เสด็จพ่ออาบน้ำให้!"

หลินซวนส่ายหน้าแล้วยิ้ม: "เมื่อเจ้าโตขึ้น เจ้าต้องอาบน้ำด้วยตัวเอง เสด็จพ่ออาบให้ไม่ได้"

"ทำไม?"

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งสี่ที่จ้องมองและสอบถามออกมาในเวลาเดียวกัน

หลินซวนเผยยิ้ม: "เมื่อเจ้าโตขึ้น เจ้าจะรู้เอง"

ตอนนี้บุตรของเขายังเด็ก เอ่ยอะไรมากเกินไป จะส่งผลต่ออารมณ์ของพวกนาง

สำหรับปัญหาบางประเภท แน่นอนว่าควรจะปล่อยให้ข้ามผ่านเวลาไป.

โชคดีที่เด็ก ๆ ไม่ใส่ใจกับปัญหานี้นัก และยังคงเล่นน้ำอย่างมีความสุขต่อไป

ตงหวงจื่อโหยวยังช่วยหลินซวน อาบน้ำให้กับบุตรสาวด้วยเช่นกัน.

อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับ หลินซวน นางกับดูติดขัดมือใหม่เป็นอย่างมาก.

“พูดตามตรง ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเจ้าจะมีพรสวรรค์ในการเลี้ยงลูกขนาดนี้” ตงหวงจื่อโหยว อดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมออกมา.

หลินซวนเอ่ยอย่างสบาย ๆ: "นั่นคือสาเหตุที่ อัจฉริยะผู้นี้ได้บุตรสาวสี่คน ในคราวเดียว"

ใบหน้าที่สวยของตงหวงจื่อโหยวร้อนผ่าวขึ้นมาเหมือนกัน

ก่อนที่นางจะพบกับหลินซวน นางไม่เคยคาดหวังว่านางจะเป็นมารดาเร็วขนาดนี้

และที่ไม่คาดคิดที่สุด ก็คือ นางให้กำเนิดธิดาสี่คนในการให้กำเนิดครั้งเดียว

ในราชวงศ์เป่ยเสวียนเทียนทั้งหมด นางกลายเป็นเพียงคนเดียวที่สามารถให้กำเนิดบุตรสี่คน.

สวรรค์ ปรากฏว่าข้ามีความสามารถที่ให้กำเนิด....เรื่องนี้ได้ล้มล้างมุมมองของตงหวงจื่อโหยวไปโดยสิ้นเชิง.

ด้วยอาการไอคอกแคก ตงหวงจื่อโหยว จึงได้เปลี่ยนเรื่องไปในทันที.

“อย่างไรก็ตาม ข้ากำลังจะนำกองทัพบุกอาณาจักรหมื่นปิศาจอีกครั้ง การเดินทางครั้งนี้จะต้องใช้เวลานานกว่าก่อนหน้านี้ ดังนั้นข้าคงต้องให้เจ้าดูแลบุตรคนเดียว”

“พวกเราจะส่งทหารออกไปอีกครั้ง เร็ว ๆ นี้รึ?” หลินซวนถาม

"ใช่." ตงหวง จื่อโหยว คิดอยู่พักหนึ่ง และตัดสินใจที่จะไม่ปิดบังอะไรต่อหลินซวน:

“ข้าไม่รู้ว่า เป็นใครที่สามารถสังหารกษัตริย์ อาณาจักรหมื่นปิศาจได้ในชั่วข้ามคืน แม้แต่ปิศาจกระหายโลหิตก็อาจจะถูกจัดการไปแล้วก็ได้.”

"ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจที่จะยึดอาณาจักรหมื่นปิศาจมาให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะทำให้เป่ยเสวียนเทียนสงบสุข"

หลินซวนพยักหน้าหลังจากรับฟัง การตัดสินใจของตงหวงจื่อโหยวไม่มีปัญหาแน่นอน

หลังจากพูดคุยกันอีกเล็กน้อย ทั้งสองก็ร่วมมือกันอาบน้ำให้กับเด็ก ๆ เสร็จสิ้น.

ตงหวงจื่อโหยว เล่นกับเด็ก ๆ สักพัก จากนั้นจึงจากไปและกลับมาที่พระราชวังเสวียนปิง

เช้าวันรุ่งขึ้น.

เสวียนจู่และคนอื่น ๆ เพิ่งเสร็จสิ้นการฝึกกระบี่ ตงหวงเห่าหยูและเด็กราชวงศ์อีกหลายคน ก็ได้มาที่วังหยก.

เมื่อเห็นหลินซวน ตงหวงเห่าหยูก็ทักทายโค้งคำนับด้วยความเคารพทันที: "ทักทาย เจี่ยฟู่!"

"อืม" หลินซวนเห็นตงหวงเห่าหยูถือกล่องหยกสี่กล่องอยู่ในมือ และถามว่า "เจ้าต้องการมอบสิ่งของให้กับเสวียนจู่และคนอื่น ๆ หรือไม่?"

"ใช่!" ตงหวงเห่าหยูพยักหน้า คิดว่าเจี่ยฟู่น่าทึ่งจริง ๆ เพียงแค่เห็นก็สามารถบอกได้ทันทีว่าเขาต้องการทำอะไร

เสวียนจู่และน้องสาวที่รวมตัวกันอยู่รอบ ๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัย: "เจ้าจะให้อะไรพวกเรา"

"ของดี!" ตงหวงเห่าหยูเอ่ยอย่างมาดมั่น

เขาและเหล่าเด็กราชวงศ์คนอื่น ๆ ที่วางกล่องหยกบนพื้นและเปิดทีละกล่อง.

ฟู่~

ทันใดนั้น แสงสีฟ้าสดใสสี่ดวงก็ส่องสว่างแพรวพราวส่องขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที

เสวียนจู และคนอื่น ๆ รีบโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อมองดู

พวกนางพบว่าในกล่องหยกทุกกล่อง มีสัตว์ประหลาดตัวน้อยน่ารักสีขาวเหมือนหิมะ

ท้องของสัตว์เหล่านี้มีสีฟ้าเหมือนกับเมฆและยังส่องแสงได้เหมือนกับไฟฉาย.

“ว้าว นี่คือกระต่ายมรกตเหรอ?” ดวงตาของสาวน้อยเป็นประกาย

กระต่ายมรกตมีนิสัยเชื่องและหน้าตาน่ารัก เป็นที่นิยมโดยเฉพาะสาว ๆ ในดินแดนเก้าสวรรค์

อย่างไรก็ตาม สัตว์น้อยตัวนี้กับมีความว่องไวมากและยากต่อการจับกุม

เมื่อจับได้จะต้องใส่ในกล่องหยกพิเศษขังเอาไว้.

ใช้พลังวิญญาณเพื่อปิดผนึกกล่องหยกเพื่อให้พวกมันอยู่ข้างในนั้นอย่างเชื่อฟัง

“ใช่ พวกเราสองสามคนไปที่เทือกเขาหมื่นอสูรเพื่อฝึกฝนเมื่อวานนี้ โชคดีที่พวกเราจับกระต่ายวิญญาณมรกตได้สี่ตัว จึงนำมันมามอบให้กับพวกเจ้า” ตงหวงเห่าหยูดูภูมิใจ

เหล่าเด็ก ๆ ราชวงศ์ข้างหลัง ก็เผยท่าทางภูมิใจด้วยเช่นกัน.

สามารถออกไปฝึกฝนในเทือกเขาหมื่นอสูรได้ หมายความว่าพวกเขาได้เริ่มต้นการก้าวสู่เส้นทางผู้ฝึกตนอย่างเป็นทางการแล้ว.

มันมีความสำคัญ เหมือนกับเด็กตัวน้อยที่เริ่มไว้หนวดเคราเพื่อเริ่มเป็นผู้ใหญ่.

ไม่ต้องเอ่ยถึง พวกเขายังสามารถจับกระต่ายวิญญาณมรกตได้ถึงสี่ตัวได้ ในคราวเดียว

“ถ้าอย่างนั้นเราจะยอมรับมัน ขอบคุณพี่เห่าหยู!” เสวียนจู่และคนอื่น ๆ ยอมรับกระต่ายวิญญาณมรกตอย่างไม่เกรงใจ.

เสวียนหยูนั่งยอง ๆ มองหน้ากระต่ายมรกตจดจ้องดูมันเป็นเวลานาน จากนั้นกลอกตาแล้วเอ่ยออกมาว่าว่า:

“พี่เห่าหยู มีสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังมากมายในเทือกเขาหมื่นอสูรอีกหรือไม่?”

เสวียนจู,เสวียนซี และ เสวียนหาน มอง เสวียนหยู พร้อม ๆ กัน.

พวกนางรู้สึกสงสัยเล็ก ๆ ว่าน้องสาวของพวกนางกำลังวางแผนที่ร้ายกาจอะไรเอาไว้.

"ใช่ เทือกเขาหมื่นอสูรเป็นเทือกเขาสัตว์อสูรที่ใหญ่ที่สุดใกล้ชายแดนเป่ยเสวียนเทียนของพวกเรา"

“มีสัตว์ประหลาดนับหมื่นชนิดอยู่ในนั้น ว่ากันว่าในส่วนลึกที่สุดของภูเขา มีสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้!”

ตงหวงเห่าหยูกล่าวด้วยสายตาที่เฉียบคม

“ว้าว มันต้องสนุกแน่!” เสวียนหยูโพลงออกมาทันที.

นางชอบจับสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายที่สุด

เมื่อก่อนเสด็จแม่จะช่วยนางจับ เมื่อมีเวลาว่าง

ตอนนี้มีเสด็จพ่อแล้ว และการออกไปเที่ยวเทือกเขาหมื่นอสูรจะต้องสนุกมากแน่  นางจะสามารถจับสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายมากมายได้ตามใจ.

"เสด็จพ่อ ไปที่เทือกเขาหมื่นอสูรกันเถอะ!" เสวียนหยูกอดต้นขาของหลินซวนด้วยความตื่นเต้น "ข้าก็อยากลองจับพวกมันเหมือนกัน!"

หลินซวน ถามเสวียนจู่ และคนอื่นๆ: "เจ้าอยากไปด้วยไหม?"

"เอิ่ม!"

"คิด!"

"ใช่!"

สาวน้อยทั้งสามพยักหน้าหลังจากคิดเล็กน้อย

พวกนางที่จ้องมองหลินซวนด้วยความคาดหวังด้วยเช่นกัน.

ท้ายที่สุดแล้ว พวกนางได้เรียนรู้วิชากระบี่อู่จี้ในค่ายกลรวมวิญญาณแล้ว กล่าวได้ว่าพวกนางอยู่ในขั้นเชี่ยวชาญเรียบร้อยแล้ว.

เมื่อได้ยินว่าตงหวงเห่าหยูได้ไปฝึกฝนในป่าแล้ว พวกนางจะไม่ต้องการไปฝึกฝนด้วยได้อย่างไร?

“เสด็จพ่อจะพาไปที่นั่น” หลินซวนที่เผยยิ้มเล็กน้อย.

ตราบเท่าที่เขาอยู่ข้าง ๆ เหล่าสัตว์อสูรก็ไม่นับว่าเป็นปัญหาอะไรเลย.

ทันทีที่เขาเอ่ยจบ เสวียนหยูแทบรอไม่ไหวที่จะให้หลินซวนนำออกไปเวลานี้เลย.

ด้วยเหตุนี้หลินซวนจึงจำเป็นพาพวกนางไปในทันที.

เมื่อเห็นพวกเขาจากไป ตงหวงเห่าหยู และพวกต่างก็แสดงความอิจฉาออกมา

“เจี่ยฟู่ ใจดีกับเสวียนจู่และคนอื่น ๆ มาก ตามใจทุกอย่างเลย!”

“ใช่ ๆ ถ้าเสด็จพ่อของข้าดีเช่นนี้ ข้าจะต้องนอนหลับฝันหวานแน่”

“เฮ้อ ข้าเองอยากมีเสด็จพ่อเช่นนี้จริง ๆ!”