บทที่ 218: ดอกบัวขาวบานสะพรั่ง (4) (ตอนฟรี)
บทที่ 218: ดอกบัวขาวบานสะพรั่ง (4) (ตอนฟรี)
เสียงคำรามของสัตว์อสูรดังก้องอยู่ในอากาศ และในไม่ช้า สัตว์อสูรก็อัดแน่นล้อมรอบลู่หยุน
ขณะที่เขาจ้องมองไปที่เหล่าสัตว์อสูร ท่าทางประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลู่หยุน
เขาเพิ่งตระหนักถึงคำว่าหมาหมู่ก็วันนี้!
“อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ก็ยังคงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของเจ้าได้หรอก!” ด้วยเปลวเพลิงสีขาวที่กะพริบในดวงตาของเขา มันทำให้ลู่หยุนกลายเป็นเหมือนกับปีศาจ
“ซิ่ว ซิ่ว ซิ่ว”
เมื่อสัตว์อสูรรวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ ความมั่นใจของเสือดาวเงาก็เพิ่มขึ้น และจิตสังหารก็ค่อยๆ กลับมาปรากฏชัดในดวงตาสีเข้มของมัน
“ไม่ดีแล้ว!”
การแสดงออกของทหารกองทัพพยัคฆ์ทมิฬเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นลู่หยุนรายล้อมไปด้วยสัตว์อสูรหลายร้อยตัว รวมถึงเสือดาวเงาด้วย
ในสนามรบ สัตว์อสูรชนะทั้งจำนวนและความแข็งแกร่ง
ทหารกองทัพพยัคฆ์ทมิฬเกือบทุกคนพยายามดิ้นรนเพื่อฆ่าสัตว์อสูร แต่ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาก็ไม่สามารถเทียบเคียงพวกมันได้
ด้วยเหตุนี้เอง แรงกดดันที่พวกเขาได้รับจึงการบรรเทาลงอย่างมากหลังจากที่ลู่หยุนสังหารสัตว์อสูรระดับสี่ลงได้ มันทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในสถานการณ์ในสนามรบ
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เมื่อลู่หยุนถูกห้อมล้อมไปด้วยสัตว์อสูรหลายร้อยตัว จิตใจของพวกเขาก็เริ่มหล่นลงสู่ความวิตกกังวล
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของทหารกองทัพพยัคฆ์ทมิฬและเหล่าผู้ฝึกยุทธ์ก็เปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียด ขณะที่พวกเขากำลังพิจารณากลยุทธ์ที่จะให้การสนับสนุน
ถึงอย่างนั้น สัตว์อสูรก็ยังคงมีแต้มต่อในสนามรบ และไม่มีใครสามารถยื่นมือออกไปช่วยลู่หยุนได้ในขณะนี้
สำหรับผู้ฝึกยุทธ์ระดับแนวหน้า ไม่ว่าจะเป็นหวังจุนห่าว, ซูนต้าหรือหลิวจง พวกเขาก็แทบจะไม่สามารถสู้กับสัตว์อสูรระดับสี่ได้ และการสนับสนุนผู้อื่นก็ไม่มีปัญหา
สำหรับผู้บัญชาการกองทัพพยัคฆ์ทมิฬ หวังหยิงหวู่ แม้ว่าเขาจะสามารถเทียบเคียงกับหมาป่าวายุปีกเงินได้ แต่นั่นก็คือทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้
หากเขาเสียสมาธิไป สถานการณ์การต่อสู้ก็จะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
“ลู่หยุน ข้าเชื่อว่าความแข็งแกร่งของเจ้ายิ่งใหญ่กว่าที่เห็นภายนอกมาก!”
เมื่อมองย้อนกลับไปในการพบกันครั้งแรกนอกค่ายทหาร หวังหยิงหวู่ก็นึกถึงบรรยากาศลึกลับและเป็นอันตรายที่เขาตรวจจับได้จากลู่หยุน เขายังคงวิตกเกี่ยวกับเรื่องนี้และอนุมานได้ว่าแม้แต่สัตว์อสูรหลายร้อยตัวที่ห้อมล้อมลู่หยุนอยู่ก็ยังคงไม่เพียงพอที่จะก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อเขา
ท่ามกลางความคิดของเขา หมาป่าวายุปีกเงินกระพือปีก มันส่งแสงสีเงินสองเส้นพุ่งผ่านท้องฟ้า ในคืนที่มืดมิด เส้นแสงทั้งสองกระโจนเข้ามาอย่างรวดเร็ว
“ตายซะ!”
หวังหยิงหวู่ปล่อยเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวออกมา และในขณะที่หอกสีดำของเขารวบรวมพลัง ออร่ารากฐานก็รวมตัวกันที่หัวหอกขนาดเล็ก ซึ่งปล่อยพลังทำลายล้างอันทรงพลังออกมา
บู้มม บู้มม บู้มม!
แสงหอกและแสงสีขาวเงินปะทะกันและจางหายไปในความมืดในที่สุด
....
เมื่อเห็นว่าสัตว์อสูรหลายร้อยตัวเข้ามาใกล้อย่างเร่งรีบ จิตสังหารของเสือดาวเงาที่มีต่อลู่หยุนก็พัฒนาขึ้นจนถึงจุดสูงสุด ทันใดนั้นมันก็กระโดดออกจากก้อนหินและพุ่งเข้าหาลู่หยุนอย่างรวดเร็วภายใต้ความมืดมิดที่ปกคลุม
ทันทีที่เสือดาวเงาเปิดการโจมตี สัตว์อสูรนับร้อยที่อยู่รอบๆ ก็ส่งเสียงโหยหวนพร้อมกันและพุ่งเข้าใส่ลู่หยุนอย่างดุเดือด
เปลวเพลิงสีขาวกะพริบอยู่ในรูม่านตาที่ดูราวกับปีศาจของลู่หยุน และลึกเข้าไปในร่างกายของเขา เพลิงวิญญาณกำลังสั่นไหว เปลวเพลิงที่ไหลผ่านเส้นเลือดและเส้นลมปราณควบแน่นอย่างรวดเร็วและในไม่ช้ามันก็สะสมอยู่ในมือซ้ายของเขา
เปลวเพลิงสีขาวปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วบนฝ่ามือของเขา
ในช่วงเวลาเพียงพริบตา เปลวเพลิงสีขาวก็กลายเป็นแท่นรูปดอกบัวสีขาว และเปลวเพลิงก็ส่องวูบวาบอย่างรุนแรง อากาศเย็นแต่เดิมถูกจุดให้ลุกเป็นไฟ และแสงจันทร์จางๆ ก็ถูกกลืนหายไปจนหมด
“เปลวเพลิงดอกบัวขาว บานสะพรั่ง!”
เมื่อดอกบัวสีขาวปรากฏขึ้น ลู่หยุนก็กดมันลงบนพื้นด้วยฝ่ามือ
ทันใดนั้น เปลวเพลิงสีขาวก็เบ่งบานเต็มที่ มันกวาดไปทุกทิศทาง
ในไม่ช้า อาณาเขตเพลิงรูปดอกบัวขาวก็ก่อตัวขึ้นภายในรัศมีสิบเมตร เปลวเพลิงลุกโชนอย่างรุนแรง ความร้อนนี้แผดเผาทุกสิ่งและแสงสีขาวก็กลืนกินมันทั้งหมด
“โฮกกก!”
“เจี๊ยกก!”
เสียงคร่ำครวญดังก้องและขจัดชั้นความมืดออกไป
เสือดาวเงาซึ่งซ่อนอยู่ในความมืดไม่สามารถหลบเลี่ยงแสงสว่างจากเปลวเพลิงดอกบัวขาวได้ และมันก็ไม่มีที่ซ่อนอีกต่อไป...
