บทที่ 1 ฉันชื่อฉู่เฉิน

บทที่ 1 ฉันชื่อฉู่เฉิน

“ฉู่เฉิน จำสิ่งที่ฉันพูดได้ไหม?”

ซ่งเหยียนมองชายหนุ่มตรงหน้า ใบหน้างดงามของเธอเผยความขมขื่นออกมาเล็กน้อย

ชายหนุ่มตรงหน้าผู้นี้ดูสุภาพอ่อนโยน หล่อเหลา ฉู่เฉิน สามีของเธอ แต่งเข้าตระกูลซ่งมาห้าปีแล้ว

น่าเสียดายที่เขาเป็นคนปัญญาอ่อน

“จำได้ ไม่พูดจาเรื่อยเปื่อย” ฉู่เฉินยิ้มปากกว้าง เกาหัวโดยไม่รู้ตัว ราวกับกลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนปัญญาอ่อน

ซ่งเหยียนรู้สึกหมดหนทาง “ขึ้นรถเถอะ”

รถยนต์แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว

เมืองฉานอันรุ่งเรือง รถราคับคั่ง

โรงแรมหวงถิง เป็นโรงแรมในเครือหวงถิงกรุ๊ป ตั้งอยู่ข้างถนนการค้าที่คึกคักที่สุดของเมืองฉาน คืนนี้โรงแรมหวงถิงคึกคักเป็นพิเศษ

“คุณหนูสามตระกูลซ่งที่ปกติเก็บเนื้อเก็บตัว วันนี้กลับจัดงานเลี้ยงวันเกิดครบรอบ 23 ปี เชิญบุคคลสำคัญจากทุกวงการในเมืองฉานมาร่วมงาน ฉันรู้สึกว่าคืนนี้ที่หวงถิงต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่”

“คุณหนูสามตระกูลซ่งเพิ่งอายุ 23 เองเหรอ ได้ยินว่าแต่งงานไปเมื่อห้าปีก่อน ตระกูลซ่งหาลูกเขยให้เธอ แถมยัง...เป็นคนปัญญาอ่อนอีก”

“ในวงการมีข่าวลือกันมาตลอด ว่าช่วงนี้ตระกูลซ่งมีแต่เรื่องไม่ราบรื่น เชิญผู้เชี่ยวชาญมาชี้แนะ สุดท้ายถึงได้หาลูกเขยเข้าบ้าน”

ระหว่างทางไปโรงแรมหวงถิง

ภายในรถเงียบสงบ

ห้าปีแล้ว

ซ่งเหยียนขับรถ ดวงตาของเธอเผยความปั่นป่วนออกมาโดยไม่รู้ตัว มองฉู่เฉินผ่านกระจกมองหลัง

ฉู่เฉินก็เหมือนเช่นปกติ นั่งนิ่งๆ บนรถ เป็นครั้งคราวก็จะยกมุมปากขึ้น ยิ้มอย่างโง่เขลา

ซ่งเหยียนขมวดคิ้ว

วันเกิดครบรอบ 23 ปี ก็เป็นวันครบรอบแต่งงานห้าปีกับฉู่เฉินเช่นกัน

อุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน ทำให้ซ่งเหยียนใช้ชีวิตอย่างขมขื่นมาห้าปี คืนนี้ เป็นเวลาที่จะยุติทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว

ทันใดนั้นซ่งเหยียนก็พบว่า ในใจของเธอดูเหมือนจะไม่ได้คาดหวังอย่างที่คิดไว้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมองเห็นฉู่เฉินที่นั่งยิ้มโง่ๆ อยู่ที่เบาะหลังผ่านกระจกรถ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ซ่งเหยียนรู้ดี แม้ว่าหลังจากคืนนี้ ฉู่เฉินจะถูกขับออกจากตระกูลซ่ง นอนข้างถนน หรือแม้กระทั่งกลายเป็นตัวตลกของคนทั้งเมือง ใบหน้าของเขาก็ยังคงเป็นรอยยิ้มแบบนี้

รถคันข้างหน้าเบรกกะทันหัน ซ่งเหยียนก็เหยียบเบรกอย่างแรงเช่นกัน แล้วตั้งสติกลับมา

“ฉู่เฉิน นายฟังที่ฉันพูดออกไหม?” ซ่งเหยียนพึมพำกับตัวเอง “หลังจากคืนนี้ ฉันจะให้เงินนายจำนวนหนึ่ง นายต้องเก็บมันไว้ให้ดี แล้วออกจากเมืองฉาน เรา...เป็นสามีภรรยากันแค่ในนามมาห้าปี”

รถเคลื่อนตัวไปบนถนนอย่างช้าๆ ยิ่งใกล้โรงแรมหวงถิง ซ่งเหยียนก็ยิ่งรู้สึกใจคอไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก

หันกลับไปมอง ฉู่เฉินเอนหลับไปที่หน้าต่างแล้ว

ซ่งเหยียนพยายามสงบสติอารมณ์

รถจอดลงที่หน้าโรงแรมอย่างช้าๆ รปภ.ของโรงแรมเดินเข้ามาเปิดประตู

“ฉู่เฉิน” ซ่งเหยียนหันกลับไป เรียกอยู่หลายครั้ง เห็นว่าฉู่เฉินไม่มีทีท่าว่าจะตื่น เธอจึงได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ เปิดหน้าต่างรถ จากนั้นดับเครื่องยนต์ลงจากรถ แล้วพูดกับรปภ.ว่า “ให้เขานอนตรงนี้ไปก่อนเถอะ”

รปภ.ของโรงแรมเห็นซ่งเหยียนก็ตกตะลึง

หญิงงามราวกับหยก

เขารู้สึกเหมือนได้เห็นนางฟ้าลงมาจุติ

พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

ในตอนนี้ คนที่รออยู่ที่หน้าโรงแรมเดินเข้ามา

“คุณหนูสาม ท่านหัวหน้าตระกูลรอท่านอยู่แล้ว”

คนที่พูดคือพ่อบ้านของตระกูลซ่ง ซ่งหรูไห่

ซ่งเหยียนพยักหน้า เผลอเหลือบมองฉู่เฉินที่กำลังหลับใหลอยู่ในรถ จากนั้นจึงเดินตามซ่งหรูไห่เข้าไปในโรงแรม

ฉากนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้คนมากมาย ดวงตาของพวกเขาเป็นประกาย

พวกเขารู้ดีว่าซ่งหรูไห่เป็นใคร

“คนที่เพิ่งมาถึงเมื่อกี้ นั่นคือคุณหนูสามตระกูลซ่งเหรอ?”

“สวยมาก ตอนที่ฉันเห็นเธอเมื่อกี้นี้ ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันแทบจะหยุดเต้น”

“งั้นคนที่นอนอยู่ในรถ นั่นคือสามีในตำนานของคุณหนูสาม ลูกเขยปัญญาอ่อนของตระกูลซ่งงั้นเหรอ”

สายตาหลายคู่จับจ้องไป

“เป็นคนปัญญาอ่อนจริงๆ ด้วย ในสถานการณ์แบบนี้ ยังนอนหลับได้สนิทขนาดนี้”

มีเสียงหัวเราะเยาะดังมาจากที่ไกลๆ พร้อมกับสายตาที่ดูถูกและอิจฉา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้เห็นความงามของคุณหนูสาม ทุกคนต่างก็คิดว่า นี่คือดอกไม้งามที่ร่วงหล่นลงบนบ่อเกรอะ

ไม่มีใครรู้ว่า ในตอนนี้ ภายในรถ จี้หยกบนหน้าอกของฉู่เฉินที่กำลังหลับใหลเปล่งแสงสีม่วงออกมาอย่างแผ่วเบา รอยแตกปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ...

มีเสียงหนึ่งดังมาจากภายในจี้หยก

“บ้าเอ๊ย ฉันผนึกตัวเองไว้ตั้งห้าปี...”

ปัง! จี้หยกแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

แสงสีม่วงพุ่งเข้าไปในหน้าอกของฉู่เฉิน

ภายในห้องของโรงแรม

ซ่งเหยียนยืนอยู่หน้าโซฟา ตรงหน้าของเธอนั่งอยู่สองคน

หนึ่งในนั้นคือประมุขของตระกูลซ่ง ซ่งเสียหยาง

“คุณพ่อ ลุงจาง”

ซ่งเหยียนเอ่ยปาก มองไปที่ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซ่งเสียหยาง เขาอยู่ในชุดสูท ใบหน้าเคร่งขรึม ซ่งเหยียนรู้ดีว่าชายวัยกลางคนผู้นี้แท้จริงแล้วเป็นใคร เขาคือนักพรตที่มีภูมิหลังลึกลับ เชี่ยวชาญด้านฮวงจุ้ยและโหราศาสตร์

“ห้าปีก่อน ตระกูลซ่งมีแต่เรื่องไม่ราบรื่น ตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก โชคดีที่ลุงจางของลูกมาช่วยทันเวลา แถมยังคำนวณวิธีแก้ไขสถานการณ์ออกมาได้” ซ่งเสียหยางดูเหมือนจะมีอารมณ์ดี ใบหน้ามีรอยยิ้ม “ห้าปีมานี้ แม้ว่าตระกูลซ่งของเราจะล้มลุกคลุกคลาน แต่สุดท้ายก็ผ่านพ้นช่วงเวลาที่ยากลำบากมาได้ เพียงแต่...เหยียนเหยียน ห้าปีมานี้ ลูกต้องลำบากมากจริงๆ”

“อีกสองชั่วโมง เมื่อถึงยามไห่(21.00 - 23.00) เรื่องเลวร้ายนี้ก็จะสิ้นสุดลง” จางเต้าซื่อกล่าว “ฉู่เฉินกับเธอเกิดมาเพื่อส่งเสริมกัน แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีข้อบกพร่องมาแต่กำเนิด แต่เขาก็แบกพลังแห่งโชคชะตาอันยิ่งใหญ่อยู่บนตัว ห้าปีมานี้ ตระกูลซ่งก็อาศัยพลังแห่งโชคชะตานี้ ฝ่าฟันสถานการณ์อันตราย ฟื้นคืนชีพขึ้นมา ฉันคำนวณดูแล้ว คืนนี้เมื่อเลยยามไห่ไป ก็เป็นเวลาที่พลังแห่งโชคชะตาบนตัวฉู่เฉินหมดลงพอดี”

พลังแห่งโชคชะตาหมด เรื่องเลวร้ายก็สลาย

หัวใจของซ่งเหยียนสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ดวงตาของเธอมองไปที่ซ่งเสียหยาง “คุณพ่อ คืนนี้จำเป็นต้องป่าวประกาศขนาดนี้ไหม? เรา ให้ฉู่เฉินไปเงียบๆ ก็ได้”

“พ่อทำเพื่อลูกนะ” ซ่งเสียหยางกล่าว “ไม่มีกำแพงใดในโลกที่ลมไม่สามารถพัดผ่านได้ ห้าปีมานี้ ในเมืองฉานมีข่าวลือเกี่ยวกับลูกมากมาย ทุกคนต่างก็รู้เรื่องของฉู่เฉิน รู้ว่าตระกูลซ่งรับลูกเขยปัญญาอ่อนเข้าบ้าน พ่อก็รู้ว่าห้าปีมานี้ ลูกต้องถูกเยาะเย้ยลับหลังมามากมาย คืนนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 23 ปีของลูก เราต้องประกาศยกเลิกกับฉู่เฉินต่อหน้าบุคคลสำคัญจากทุกวงการ แล้วให้เขาออกจากตระกูลซ่งไป”

“คุณพ่อคะ...”

“นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลูกเฝ้ารอมาตลอดเหรอ?” ซ่งเสียหยางลุกขึ้นยืน “ลูกเสียสละเพื่อตระกูลมาห้าปี พลังแห่งโชคชะตาสุดท้ายของฉู่เฉินจะตกอยู่ที่ตัวลูก” ใบหน้าของซ่งเสียหยางเผยรอยยิ้มออกมา มองไปที่ซ่งเหยียน พูดอย่างดีใจว่า “ยังจำเย่เส้าหวงได้ไหม? ทายาทคนโตของหวงถิงกรุ๊ป เคยพบกับลูกหลายครั้ง ช่วงนี้ตระกูลซ่งกับหวงถิงกรุ๊ปมีโปรเจ็กต์ร่วมกัน เขาแอบบอกใบ้ความรู้สึกของเขาให้พ่อฟังหลายครั้งแล้ว เย่เส้าหวง เขาสนใจลูก”

หน้าโรงแรมหวงถิง รถหรูคันหนึ่งจอดลงอย่างมั่นคง

พนักงานและรปภ.ของโรงแรมได้รับแจ้งมาก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขายืนรอเป็นสองแถวอย่างเป็นระเบียบ เมื่อประตูรถเปิดออก เสียงที่พร้อมเพรียงกันก็ดังขึ้น “คุณชายใหญ่”

ทายาทคนโตของตระกูลเย่ เย่เส้าหวง

ชายหนุ่มอัจฉริยะผู้เปล่งประกาย อนาคตอันสดใสของวงการธุรกิจเมืองฉาน

เย่เส้าหวงพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ในใจของเขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าจะมีคนมารวมตัวกันอยู่ที่หน้าโรงแรมมากมายขนาดนี้

“ผู้จัดการผาง” เย่เส้าหวงมองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ในชุดสูทซึ่งยืนอยู่ตรงหน้า

ผู้จัดการปังมองไปที่รถอีกคันหนึ่งโดยไม่รู้ตัว หน้าต่างรถยังคงเปิดอยู่

“ในนั้นเป็นใคร?” เย่เส้าหวงถาม

“คุณชายสามของตระกูลซ่ง ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตามข่าวลือครับ” ผู้จัดการผางรีบตอบ

เย่เส้าหวงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ใบหน้าที่งดงามราวนางฟ้าผุดขึ้นมาในหัวของเขา

ก้าวเดินไป

เมื่อเห็นฉากนี้ ผู้คนมากมายต่างก็กลั้นหายใจ

คนหนึ่งคือชายหนุ่มอัจฉริยะของเมืองฉาน อนาคตอันสดใส อีกคนหนึ่งคือลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซ่ง แถมยังเป็นคนปัญญาอ่อน

ระหว่างคนสองคนนี้ไม่ควรจะมีจุดตัดใดๆ แต่ตอนนี้ ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซ่งกลับนอนหลับอยู่ที่หน้าโรงแรมหวงถิง

“ไปปลุกเขา” เย่เส้าหวงหยุดฝีเท้า มุมปากเผยรอยยิ้มที่ดูสนุกสนานออกมา

นี่คือ ‘ตัวเอก’ ของคืนนี้อย่างแท้จริง

หลายคนเดินเข้าไป เปิดประตูรถ

“เฮ้ ตื่นได้แล้ว”

“ออกมา คุณชายเย่ตามหาอยู่”

รปภ.คนหนึ่งขึ้นไปบนรถผลักฉู่เฉินอยู่หลายครั้ง แต่ฉู่เฉินก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นรอบๆ

ลูกเขยของตระกูลซ่ง นอนหลับเหมือนหมูตายอยู่ที่หน้าโรงแรมหวงถิง

น่าขบขันสิ้นดี

รปภ.คนนั้นลงมาจากรถ มองไปที่เย่เส้าหวงด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก

เย่เส้าหวงมีสีหน้าที่ดูสนุกสนาน หันหลังกลับไป

ตัวเองยังคิดจะคุยกับคนปัญญาอ่อนอีก

เสียสถานะตัวเองจริงๆ

ทว่า ทันทีที่เย่เส้าหวงหันหลังกลับไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง...

“ฉันชื่อฉู่เฉิน”

ฉู่เฉินยืนอยู่ข้างประตูรถ ใบหน้าเผยรอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัยออกมา “คุณชายคนนี้ มีธุระอะไรกับฉัน?”