ตอนที่ 92 ภารกิจจากเถ้าแก่ร้านเซียนรับจ้าง (อ่านฟรี 27/09/2567)

“… นั่นก็คงเป็นความตั้งใจที่ดี” ตงหยางเฟยกล่าวออกมา เขาค่อนข้างจะอึ้งกับเหตุผลของฝ่ายตรงข้ามไม่น้อย

“แน่นอน การมีเงินเยอะไว้ก่อนย่อมดีกว่ามีเงินน้อย” เย่ซีกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“ข้ามีข้อสงสัย ในเมื่อท่านต้องการตามหาคนที่ช่วยปรับปรุงสูตรเม็ดยาหมื่นทิวาให้สำเร็จ นั่นก็หมายความว่าท่านไม่ได้มีเม็ดยาหมื่นทิวาในการวางของรางวัล ทำไมถึงสามารถตั้งภารกิจได้ล่ะ ?” หยางเสียที่เห็นสิ่งผิดปกติกล่าวถามออกมา

“จริงด้วยสิ ข้าก็ลืมคิดไปเหมือนกัน” ตงหยางเฟยลูบเคราตนเองพลางกล่าวออกมา

[“เพราะเหตุใดกันระบบ ?”] ชายหนุ่มกล่าวถามต่อระบบต่อในทันที

[“ในกรณีที่ไม่มีของรางวัลในทันที ระบบจะทำการประเมินความเป็นไปได้ของผู้ตั้งภารกิจ ถ้ามีความเป็นไปได้ระบบถึงจะอนุญาตให้สร้างภารกิจได้ ซึ่งถ้าผู้สร้างภารกิจไม่ยอมทำตามก็จะต้องสลายไปทั้งชีวิตและวิญญาณ”] ระบบให้คำตอบกลับมา ทำให้ชายหนุ่มพอจะเข้าใจได้

ชายหนุ่มจึงอธิบายตามที่ระบบกล่าวออกมา ทุกคนที่ได้ยินก็พยักหน้ายอมรับเพราะมันค่อนข้างมีเหตผลไม่น้อย

เย่ซีครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะไปหยิบกระดาษมาแล้วเขียนบางอย่างลงไป เมื่อเขาเขียนเสร็จก็ใส่พลังปราณเข้าไปทำให้กระดาษแผ่นนั้นไปติดอยู่บนกระดานไม้ทันที

ภารกิจ ช่วยปลดผนึกของบางอย่าง

รายละเอียด : ทำให้ของบางอย่างของข้าคลายผนึก

รางวัล : ขนพญาเสือขาวระดับเหนือจักรพรรดิ 1 เส้น หรือ สมุนไพรระดับจักรพรรดิสิบต้น

ผู้ติดประกาศ เย่ซี

“เถ้าแก่! ท่านมีขนของพญาเสือขาวระดับเหนือจักรพรรดิเลยเหรอ ??” ทุกคนที่ได้อ่านกระดาษภารกิจต่างพากันถามเป็นเสียงเดียวกัน

“แถมยังมีสมุนไพรระดับจักรพรรดิเป็นสิบต้นอีก” ตงหยางเฟยกล่าวเสริมขึ้นมา

“ใช่แล้ว” เย่ซีตอบกลับไปเหมือนเป็นเรื่องปกติ ถึงยังไงเขาก็มีพวกมันจริง ๆ แถมด้วยระบบทำให้เขาไม่จำเป็นต้องจ่ายของเหล่านี้ไปก่อน

เขามีขนที่หลุดออกของพญาเสือขาวตั้งหลายร้อยเส้น เลยไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไรสักนิด

“ข้า... ข้าขอดูหน่อยจะได้ไหมเถ้าแก่ ?” หยางเสียกล่าวออกมาด้วยความตื่นเต้น

“อ๊ะ แต่ท่านน่าจะมีแค่เส้นเดียวใช่ไหม ขออภัยด้วยเถ้าแก่ ข้าก็ขออะไรที่เสียมารยาทเกินไป” นางนึกบางอย่างขึ้นได้ก่อนจะกล่าวออกมาอีกครั้งนึง

“ไม่เป็นไร ข้ามีเหลืออีก พวกเจ้าลองดูเถอะ” ชายหนุ่มเรียกขนของพญาเสือขาวออกมาให้ทุกคนได้ชม

ถึงแม้จะกล่าวว่ามันเป็นเพียงขนที่หลุดออกมาเพราะถูกเพลิงโลกันตร์เผาผลาญมาเป็นเวลานาน แต่ไม่ว่าจะรูปลักษณ์ หรือพลังของมันก็ไม่ได้ดูด้อยลงเลยแม้เพียงนิดหน่อย กลับให้ความรู้สึกที่กดดันอย่างบอกไม่ถูก

ในที่นี้ยกเว้นเย่ซีกับเยี่ยหลิงก็ไม่มีผู้ใดที่ไม่รู้สึกตกตะลึงเมื่อได้เห็นขนของพญาเสือขาวเส้นนี้ มันช่างน่ามหัศจรรย์อย่างแท้จริง!

“ขนเส้นนี้เพียงพอที่จะเป็นสมบัติลับของขุมกำลังระดับสูงสุดได้เลยนะเนี่ย ไม่สิ! มันมากกว่านั้นเสียอีก” ตงหยางเฟยกล่าวออกมา ดูเหมือนว่าเขาจะมีความรู้ที่กว้างขวางไม่ใช่น้อย

“ข้าไม่เคยเห็นอะไรที่ทรงพลังขนาดนี้มาก่อนเลย” หยางเสียก็กล่าวออกมาเช่นกัน นางรู้สึกชื่นชอบในขนเส้นนี้เป็นอย่างมาก

ถึงแม้จะเป็นเพียงขนเส้นเดียวแถมยังไม่สมบูรณ์แต่มันก็มีความยาวถึงสิบจั้ง การจะนำไปทำเป็นอาวุธหรือสมบัติวิเศษย่อมเป็นไปได้ทั้งนั้น

ครึ่งหลัง

“ว่าแต่ของที่ท่านต้องการปลดผนึกคืออะไรรึ ?” ชายกลางคนท่าทางน่าเกรงขามผู้หนึ่งที่นิ่งเงียบมาตลอดการสนทนากล่าวออกมา

ชายคนนี้ก็ไม่ใช่ธรรมดาเช่นกัน เพราะชายหนุ่มตรวจสอบแล้วผมว่าชายคนนี้เป็นถึงระดับจอมราชาปราณเลยทีเดียว

“มันก็คือของสิ่งนี้ไงล่ะ...” เย่ซีกล่าวจบเขาก็หยิบเอาก้อนหินกลมสองก้อนขึ้นมา

“เอ๊ะ! หินสองก้อนเมื่อตอนนั้นนี่นา!!” หยางเสียอุทานออกมาทันทีด้วยความประหลาดใจ

นางจำได้ดีถึงก้อนหินสองก้อนนี้ แต่ทำไมเถ้าแก่ถึงบอกว่าต้องการปลดผนึกมันล่ะ ? มันไม่ใช่ก้อนหินธรรมดาหรอกรึ ?

“ใช่แล้ว ก้อนหินเมื่อตอนนั้นนั่นแหละ” ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะวางหินทั้งสองก้อนลงบนโต๊ะเพื่อให้ทุกคนได้สัมผัสดู

“ข้าขอตรวจสอบได้ไหมเถ้าแก่” ชายกลางคนที่กล่าวถามในตอนแรกเอ่ยขึ้นมาอย่างมีมารยาท

“ได้ เชิญทุกคนตามสบาย” ชายหนุ่มผายมือให้เป็นการอนุญาตก่อนที่เขาจะนั่งมองว่าทุกคนจะทำอย่างไร

นอกจากหยางเสีย เยี่ยหลิง เย่ซี ทุกคนที่อยู่ในร้านต่างพากันตรวจสอบตามลำดับโดยเริ่มจากชายกลางคนก่อน ชายกลางคนเอาเครื่องมือบางอย่างที่เหมือนเข็มทิศกับธงสิบแปดผืนออกมาโบกไปรอบหินสองก้อน แต่หลังจากผ่านไปหนึ่งเค่อเขาก็เก็บของต่าง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าแล้วส่งหินทั้งสองก้อนให้คนถัดไป

หานจุนหมิงนำลูกคิดวิเศษของเขาขึ้นมาคำนวณ แต่ก็ไม่พบอะไรเช่นกัน

รวมถึงอีกสามคนที่เหลือในร้านซึ่งทดลองหลายวิธีก็ไม่เป็นผล ทำให้ทุกคนได้แต่ถอดใจในครั้งนี้ไปก่อน แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ต้องทำให้ได้!

รางวัลเป็นถึงขนพญาเสือขาวเลยนะ! ระดับเหนือจักรพรรดิเสียด้วย!!

“เถ้าแก่ มันไม่ใช่หินธรรมดาแน่เหรอ ?” หยางเสียกล่าวออกมาด้วยความสงสัย

“อืมม... ข้าบอกทุกท่านก็ได้ว่ามันคือนัยน์ตามังกรระดับสูงมาก ข้าเลยอยากลองปลดผนึกมันดู” เย่ซีกล่าวออกมา เขารับมันกลับมาโยนเล่นไปมาก่อนจะวางใส่ขวดโหลตั้งเอาไว้บนโต๊ะ เหมือนหินทั้งสองก้อนนั้นเป็นเพียงของธรรมดาทั่วไป

“นัยน์ตามังกร!!” ทุกคนอุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

“ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าท่านจะมีของล้ำค่าขนาดนั้นอยู่ด้วย” ชายกลางคนท่าทางน่าเกรงขามกล่าวออกมา

“ขออภัยที่เสียมารยาท ข้าชื่อ หลงหมิงฉี ข้าประทับใจในร้านของท่านมาก” หลงหมิงฉีกล่าวออกมา

“ข้าเย่ซี เป็นเจ้าของร้านและที่ดินผืนนี้ ท่านก็น่าสนใจเช่นกัน” เย่ซีกล่าวตอบกลับไป

“เอาเป็นว่า ข้าจะวางขนพญาเสือขาวเอาไว้กับนัยน์ตามังกรก็แล้วกัน เผื่อว่ามีใครปลดผนึกได้ก็เอารางวัลไปได้เลย” ชายหนุ่มกล่าวออกมาก่อนจะหยิบขนพญาเสือขาวมาขดเป็นวงแล้ววางโหลที่ใส่นัยน์ตามังกรเอาไว้ตรงกลาง

“ท่านไม่กลัวมีคนขโมยไปรึเถ้าแก่ ?” เยี่ยหลิงกล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้นางและเหล่าลูกสมุนจะลาดตระเวนกันตลอดเวลา แต่มันก็อาจมีพวกมดปลวกหลุดรอดมาได้

“ถ้าใครกล้าก็ปล่อยให้มันมาลองดู” เย่ซีกล่าวออกมาอย่างไม่ใส่ใจ

เขาก็อยากเห็นเหมือนกันว่าจะมีใครใจกล้าบ้าบิ่นแบบนั้นไหม

“สวัสดีเถ้าแก่ ข้ามาเยี่ยมเยียน” มีเสียงของหญิงสาวที่แสนอ่อนหวานดังขึ้น มันเป็นเสียงที่ชวนให้ผู้ฟังเคลิบเคลิ้มอยากจะทำตาม

“ยินดีต้อนรับท่านชิวเหม่ยซือสู่ร้านเซียนรับจ้าง” เย่ซีกล่าวตอบกลับไป

“ว่าแต่ ของสิ่งนั้นคืออะไรรึ ?” นางกล่าวออกมาพลางชี้ไปยังขนพญาเสือขาวที่วางขดเอาไว้

“ขนพญาเสือขาวน่ะ” เย่ซีตอบสิ่งที่นางถาม

“หืม? ท่านจะขายมันรึ ? แล้วในโหลแก้วนั่นคืออะไร” นางกล่าวถามต่อ

“คือแบบนี้...” เย่ซีกล่าวอธิบายให้นางฟัง ตั้งแต่เรื่องกระดานเซียนรับจ้างไปจนถึงภารกิจที่เขาตั้งเอาไว้

เมื่อฟังจนจบหญิงงามก็นิ่งไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

“บางที... ข้าอาจจะลองปลดผนึกให้ท่านได้” นางกล่าวออกมาด้วยความไม่แน่ใจ