ตอนที่ 19 ความร่วมมือของดีแคนกับคอร์เนเลีย

บารอน บาเชอร์ขยับคอไปรอบๆ และปรับเนคไทของเขาใหม่

หลังจากยืนยันว่าเขาได้จัดตำแหน่งเนคไทไว้ตรงกลางเรียบร้อยแล้ว เขาก็หันมายิ้มให้กับนักเรียนสองคนที่เหลือ

กลับมาเป็นสุภาพบุรุษแบบเดิม

“แล้วใครจะเป็นคนต่อไปล่ะ?”

บารอน บาเชอร์ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ราวกับก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ผม "

ดีแคนยกมือขึ้นอย่างไม่ลังเล

"ดีมาก "

บารอน บาเชอร์รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นนักเรียนมีความมุ่งมั่นต่อเกมอันตรายรอบต่อไป

โดยปกติแล้ว นักเรียนที่เหลือจะเริ่มตื่นตระหนกด้วยความกลัวหลังจากจบรอบแรก

อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนนี้ไม่เพียงแต่ดูสงบและสุขุมเท่านั้น แต่ยังเผยบรรยากาศแห่งความมั่นใจอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้บารอน บาเชอร์สนใจมากยิ่งขึ้น

เขาหัวเราะอย่างยินดี

ความประหลาดใจคือเครื่องปรุงรสที่ดีที่สุดสำหรับอาหารจานหนึ่งเสมอ

สำหรับนักล่า ยิ่งเหยื่อหายากเท่าไรก็ยิ่งมีค่า

บารอน บาเชอร์เสิร์ฟอาหารอีกจาน เขาเดินวนรอบขอบโต๊ะยาวอย่างประณีตเพื่อมาหาดีแคน

เขาค่อยๆ ยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อเปิดฝาเงินออก

มันเป็นอาหารที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง มีสีทองและมีกลิ่นหอมเย้ายวน ดูกรอบมาก

ชั้นของเปลือกที่เป็นขุยปกคลุมบาร์บีคิวไว้ ไฟจากตะเกียงทำให้มีแสงริบหรี่จางๆ

ฝาครอบจานดูเหมือนจะถูกร่ายด้วยเวทมนตร์ แม้ว่าจะผ่านมาระยะหนึ่งแล้ว แต่อาหารก็ยังคงสดอย่างสมบูรณ์แบบ

ดีแคนพยายามหยิบฝาครอบจานขึ้นมาเพื่อวิเคราะห์และหันไปมองอาหาร

เขานั่งตัวตรง หยิบมีดและส้อมขึ้นมาและเริ่มหั่นอาหารอย่างไม่เร่งรีบ

รอยที่เขากัดไม่ใหญ่นัก เขาเคี้ยวอาหารช้าๆ

อืม มีความกรอบหลายชั้น และบาร์บีคิวข้างในก็ชุ่มฉ่ำมาก เหนือสิ่งอื่นใดคือชีสหวาน

นี่เป็นของว่างตอนเที่ยงคืนที่สมบูรณ์แบบอย่างแท้จริง

กระบวนการทั้งหมดกินเวลาห้านาที

ดีแคนวางช้อนส้อมลง แล้วหยิบผ้าเช็ดปากขึ้นมาเช็ดปากเบาๆ

"ไม่เลว"

ดีแคนเอนหลังพิงเก้าอี้ขณะที่เขาประเมินผล

เขามีความอยากที่จะให้คำแนะนำแก่บารอน บาเชอร์ด้วย

อย่างไรก็ตาม เขาควบคุมตัวเองได้

ทัศนคติของดีแคนทำให้บารอน บาเชอร์ประหลาดใจอย่างมาก

เขาไม่เคยเห็นนักเรียนที่สบายๆ และมั่นใจขนาดนี้ในชั้นเรียนทำอาหารของเขามาก่อน

ไม่มีร่องรอยของความกลัวเลย แต่เขากลับทำตัวเหมือนแขกผู้มีเกียรติในการประเมินความสำเร็จของเชฟ

ทำไมเขาทำเหมือนฉันชวนเขามากินข้าวเย็น?

เขาเป็นนักชิมอาหารจริงๆ หรือสมองของเขามีอะไรผิดปกติ?

“ฮ่าฮ่าฮ่า”

บารอน บาเชอร์อดที่จะหัวเราะไม่ได้

เมื่อความประหลาดใจผ่านไป เขาก็รู้สึกตื่นเต้นแทน

นี่เป็นเหยื่อแบบใหม่

เขารอคอยที่จะได้เห็นการแสดงออกของนักเรียนที่สงบนี้ เปลี่ยนจากความสงบไปสู่ความสิ้นหวัง เขาอยากเห็นเขาขอร้องอ้อนวอน

เขาอยากจะกำจัดการแสดงออกที่สงบนี้!

“แล้วเธอล่ะจะตอบว่าอะไร?”

บารอน บาเชอร์ถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

“คำตอบของผมคือ...”

“ดี, พิษ, กิน, แล้ว”

ดีแคนเอนหลังพิงก้าวอี้แล้วไขว้ขา

“นั่นคือคำตอบของเธอหรอ?”

บารอน บาเชอร์ ขมวดคิ้ว เขาคิดว่าเขาอาจได้ยินดีแคนผิดไป

"ครับ"

ดีแคนตอบอย่างสงบ

สิ่งนี้ทำให้บารอน บาเชอร์ตกใจ

“ดี พิษ กิน แล้ว” ความหมายคืออะไร?

ไม่ว่ายังไงก็ตาม นั่นไม่ใกล้เคียงกับคำตอบที่ถูกต้องเลย!

เธอกล้าแสดงท่าทีหยิ่งยโสด้วยคำตอบแบบนี้เนี่ยหรอ!

กล้ามากนะ!

เป็นเพราะเธอไม่ได้รู้อะไรเลยตั้งแต่แรก!

แต่ตัดสินใจที่จะเพลิดเพลินไปกับอาหารอันโอชะที่ทำให้ตัวเองมีความสุข ตอนนี้ถึงเวลาตายของเธอแล้วล่ะเด็กน้อย!

บารอน บาเชอร์จ้องไปที่ดีแคน ถึงตอนนี้ดีแคนก็ยังมีสีหน้ามั่นใจเหมือนเดิม

เขารู้สึกเหมือนถูกดีแคนเล่นตลก

กลัวตรงไหน! ความสิ้นหวังของเธออยู่ที่ไหน!

นั่นเป็นรสชาติที่เหมาะสมที่สุด! รสชาติที่ฉันคู่ควร!

สีหน้าพึงพอใจของเธอ สีหน้าของเธอที่แสดงถึงความกระหาย!

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอนักเรียนแบบเธอ”

บารอน บาเชอร์โกรธมาก และอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะกัดเธอเป็นชิ้นๆ ด้วยฟันของฉัน! นั่นคือการลงโทษของเธอที่ไม่ทำให้ฉันพอใจ!”

เมื่อรวมกับเสียงโกรธเล็กน้อย คอของบารอน บาเชอร์ก็เริ่มยาวขึ้นอีกครั้ง ทั้งคอและปากของเขาเปลี่ยนไปอีกครั้ง

แต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งก่อน เขาไม่แสดงท่าทีชื่นชมเหยื่อ เขาเปิดปากและกัดดีแคนอย่างไม่ลังเล!

ทันใดนั้น คอร์เนเลียก็ลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ ค้อนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นในมือของเธอ เธอก้าวขึ้นไปบนโต๊ะแล้วกระโดด เธอเล็งค้อนไปที่คอของบารอน บาเชอร์ และทุบเขาอย่างโหดเหี้ยม

“บูม!”

เสียงดังที่คล้ายกับการปะทะกันของโลหะฟังดูชัดเจนเป็นพิเศษในห้องเรียนที่ครั้งหนึ่งเคยเงียบสงบ

ประกายไฟสาดกระเซ็นจากการปะทะกันระหว่างค้อนสงครามของคอร์เนเลียกับเกล็ดของบารอน บาเชอร์ กลิ่นโลหะของดินประสิว และควันจางๆ ปรากฏในอากาศ

คอของบารอน บาเชอร์บิดเป็นมุมแปลกๆ จากการโจมตีของคอร์เนเลีย เขากระเด็นลอยออกไป

คอร์เนเลียก็ถูกกระแทกกลับเช่นกัน แต่เธอสามารถรักษาเสถียรภาพของตัวเองได้ด้วยการก้าวถอยหลังไปเพียงสองก้าวเท่านั้น อย่างไรก็ตามความรู้สึกตื่นเต้นที่อดกลั้นมานานสามารถเห็นได้ในดวงตาของเธอ

ในที่สุดเธอก็ได้ต่อสู้!

คำแนะนำก่อนหน้านี้ของดีแคนเป็นสิ่งที่เธอเท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้

เขาพูดว่า: “คอร์เนเลีย ฉันจะวางยาพิษเขา เมื่อเขาพยายามจะกินฉัน เธอก็โจมตีเขาตอนที่เขากำลังประหลาดใจ”

ขณะที่สิ่งนี้เกิดขึ้น หมอกดำก็เริ่มกระจายไปทั่วห้อง

ดีแคนถอยไปด้านหลังคอร์เนเลีย และเรียกกวีผู้ถูกทำลาย

บารอน บาเชอร์พยายามลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าโกรธจัด

ก่อนหน้านี้เขาไม่ทันระวังตัว และถูกโจมตีอย่างไม่คาดคิดจากคอร์เนเลีย

นอกเหนือจากความเจ็บปวดที่มาจากบริเวณที่เขาถูกโจมตีที่คอแล้ว เขายังรู้สึกปวดท้องมากขึ้นเรื่อยๆ

น่าเสียดายที่เขาไม่มีเวลาไตร่ตรองถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่สามารถตอบโต้ดีแคนและคอร์เนเลียได้

ขณะที่หมอกดำปกคลุมทั่วทั้งห้องเรียน บารอน บาเชอร์ก็รู้สึกว่าความเจ็บปวดของเขาเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า

เขาล้มลงคุกเข่าและอาเจียนออกมาเป็นเลือด

พรมที่เปื้อนเลือดของเขาเริ่มส่งเสียงดังฉ่า และกัดกร่อนด้วยควันสีเทาทันที

เขาไอต่อเนื่องหลายครั้ง ราวกับว่าเขาอยากจะไอเอาอวัยวะภายในทั้งหมดของเขาออกมา ขณะที่เขาไอ เขาก็พ่นเข็มที่มีรูปร่างแปลกประหลาดออกมาหลายอัน

“อ๊ากกก!”

"แก! พวกแกสองคนทำอะไรกับฉันกันแน่!”

บารอน บาร์เชอร์บิดคอและตะโกนด้วยความโกรธ

เขาเจ็บปวดอย่างมาก หากต้องอธิบายความเจ็บปวด คงเป็นการทรมานที่เกินกว่าทุกสิ่ง

เขาล้มลงกับพื้นและบิดตัวไปมา ราวกับว่ามีบางอย่างในตัวเขากำลังทำลายเขาจากภายใน

“ตาแก่”

คอร์เนเลียกระโดดลงจากโต๊ะแล้วเหยียบบนหลังบารอน บาเชอร์ เธอทุบหัวของเขาด้วยค้อนสงครามของเธอ

การกระทำของเธอดูไม่มีอะไรเลย

“หึหึ”

ดีแคนดึงเก้าอี้ออกมานั่งลงหน้าบารอน บาเชอร์

เขานั่งไขว้ห้างลงบนเก้าอี้แล้วลูบคาง

“แกไม่มีคุณสมบัติที่จะถามคำถามนั้น ตอนนี้ถึงคราวของฉันถามแกบ้างแล้ว”

ดวงตาของดีแคนมีท่าทีล้อเลียนขณะที่เขาพูดกับบารอน บาเชอร์ที่นอนอยู่บนพื้น