ตอนที่ 14 พกภาพโดราเอมอนติดตัวไว้สิ มันช่วยคุ้มครองโรคภัยไข้เจ็บนะ!

จู่ๆ จางตันก็ตระหนักได้

เธอพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า "จริงด้วย!"

จางตันยิ้มอย่างเบิกบาน "คุณหมอซู่เก่งจริงๆ คราวนี้ฉันรู้สึกสบายใจแล้ว"

ซู่ซวนมองจางตันอย่างอดไม่ได้

ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะเป็นลูกค้าประจำของอาจารย์มานานกว่าสิบปี

คนๆนี้หลอกง่ายจริงๆ

พูดอะไรไปก็เชื่อ

จางตันถาม “หมอซู่ ยาตัวนี้ราคาเท่าไหร่?”

ซู่ซวน "หนึ่งหมื่น"

จางตันรู้สึกสะดุ้งในใจ

ตอนที่เธอซื้อยันต์จากอาจารย์หลี่ฉังเหอ

คนอย่างอาจารย์หลี่ที่มากฝีมือ ยันต์หนึ่งแผ่นก็แค่สองสามร้อยหยวนเท่านั้น

ซู่ซวนยังเด็กอยู่

วาดแค่ไม่กี่เส้นก็ตั้งราคาเป็นหมื่นแล้ว

ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีเงิน

แค่รู้สึกเหมือนกำลังถูกหลอก และรู้สึกไม่สบายใจ

จางตันฝืนยิ้มแล้วพูดว่า "หมอซู่ มันไม่แพงไปหน่อยเหรอ ถูกกว่านี้ได้ไหม?"

ซู่ซวนส่ายหัว "ไม่มีการต่อราคา"

“นอกจากนี้ ยานี้มีอายุการใช้งานเพียงหนึ่งปี หากหมดอายุจะไม่สามารถใช้งานได้”

“ได้สิ งั้นฉันจะรูดบัตรที่ไหน”

ใบหน้าของจางตันแข็งทื่อเล็กน้อย แต่เธอยังคงจ่ายเงิน

เงินหมื่นเป็นเพียงเงินจำนวนเล็กน้อยสำหรับเธอ

จ่ายไปแล้วก็จ่ายไป

เพียงแต่เงินนี้ เธอจ่ายให้อาจารย์หลี่ฉังเหอ

แค่หวังว่าในอนาคตจะไม่กลับมาอีก

ศิษย์ของอาจารย์หลี่ฉังเหอคนนี้ ช่างโลภมากเสียจริงและทำให้คนอื่นไม่ชอบเขา

หลังจากที่จางตันออกจากห้องปรึกษาของซู่ซวนแล้ว เขาก็กลับบ้าน

เมื่อเวลาเจ็ดโมงเย็น ลูกชายและลูกสะใภ้ของจางตันก็มาถึงบ้านด้วย

ทุกคนในครอบครัวนั่งทานอาหารเย็นด้วยกัน

“แม่คะ คอแม่ใส่อะไรอยู่คะ?”

ลูกสะใภ้อดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นถุงผ้าพันรอบคอของจางตัน

จางตันพูดอย่างสบายๆ "นี่คือยาที่คุณหมอซู่สั่งจ่ายให้แม่"

ติงเซียนซาน ลูกชายของเธอรีบถามทันทีว่า "แม่เป็นอะไรไป หมอพูดว่ายังไงบ้าง?"

จางตันถอนหายใจและพูดว่า "หมอบอกว่าแม่เป็นโรควิตกกังวล ก็เลยให้โดราเอมอนใส่ไว้ข้างตัว หวังว่าโชคร้ายจะหายในเร็วนี้"

“เขาวาดรูปโดราเอมอนและให้แม่แขวนไว้กับตัว เพื่อรักษาอาการป่วย”

พูดจบ เธอก็เปิดเพื่อแสดงให้ดู

ลูกชายและลูกสะใภ้ต่างก็มองหน้ากันด้วยความงุนงง

พวกเขาทั้งสองมองหน้ากัน

นี่มันอะไรกัน?

ติงเซียนซานลูกชายของจางตันขมวดคิ้วและพูดว่า "แม่ครับ แม่พูดถึงคุณหมอซู่ที่โรงพยาบาลไหนอยู่เหรอครับ?"

"ไม่ใช่โรงพยาบาลหรอก"

จางตันพูดขณะรับประทานอาหาร "อาจารย์หลี่ที่แม่เคยไปหาบ่อยๆ ลูกจำได้ไหม?"

“อาจารย์หลี่เสียชีวิตแล้ว หมอซู่คนนั้นเป็นลูกศิษย์ของเขา”

"เขาเปิดห้องให้คำปรึกษาด้านจิตวิทยาในร้านเดิมและทำงานเป็นหมอจิตแพทย์"

ทั้งสองคนพูดไม่ออก

ไม่น่าแปลกใจที่มันฟังดูไร้สาระมาก

ปรากฎว่าเป็นพวกต้มตุ๋น

“แม่ ผมไม่ได้จะว่าแม่นะ”

ติงเซียนชาน ลูกชายของเธอพูดอย่างจริงจัง "คุณหมอซู่คนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกนักต้มตุ๋น"

“ก่อนหน้านี้แม่ไปหาอาจารย์หลี่ ผมไม่เข้าใจธุรกิจสายนี้ ถ้าแม่ไปหาเขาเพื่อถามเรื่องดวงชะตา ผมก็ไม่ว่าอะไร”

“แต่หมอคนนี้ชื่อซู่ นี่มันไร้สาระเกินไป”

“ผมมีเพื่อนที่เป็นแพทย์หลายคน ซึ่งทุกคนเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลระดับสาม”

“จะโทรไปถามให้ไหม ว่านี่เป็นเรื่องหลอกลวงหรือเปล่าดีไหมครับ?”

จางตันลังเลเล็กน้อยเมื่อได้ยินลูกชายพูดแบบนี้

เมื่อลูกชายของเธอ ติงเซียนชานเห็นสิ่งนี้ เขารู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงโจมตีทันทีในขณะที่เหล็กยังร้อนอยู่และโน้มน้าวต่อไป

ลูกสะใภ้ถามอย่างสงสัย “แม่คะ โดราเอมอนนี้ ไม่สิ ค่ายานี้เท่าไหร่คะ?”

จางตันดูอึดอัดเล็กน้อย "หนึ่ง... หมื่น"

ลูกชายและลูกสะใภ้ยิ่งพูดไม่ออก

พวกเขาไม่เสียใจกับเงินหมื่นหยวนนี้

แต่มีความรู้สึกไม่พอใจที่ถูกเอาเปรียบ

“แม่ครับ ผมบอกแล้วไงว่า จิตแพทย์ที่ดีจะไม่ใช้วิธีนอกรีตแบบนี้”

“แม้ว่าครอบครัวของเราจะมีเงินอยู่บ้าง แต่เราจะถูกหลอกแบบนี้ไม่ได้!”

“พรุ่งนี้ผมจะไปหาเขากับแม่ แล้วเอาของนี้กลับไปคืน”

จางตันจริง ๆ แล้วได้ถูกโน้มน้าวแล้ว

พวกเขาทั้งสองคนโน้มน้าวก็เป็นเรื่องรอง

สิ่งสำคัญคือหมอซู่คนนี้ไม่ได้ทำให้รู้สึกมั่นคงและน่าเชื่อถือเหมือนอาจารย์หลี่ทำให้เธอรู้สึก

แต่เธอยังคงพูดอย่างดื้อรั้น "คืนเคอนอะไร คืนไม่ได้หรอก"

“ฉันกับอาจารย์หลี่ฉังเหอมีความสัมพันธ์กันมาหลายสิบปี และตอนนี้เขาจากไปแล้ว ฉันไม่อาจไม่ไว้หน้าให้กับลูกศิษย์ของเขาได้หรอกใช่ไหม?”

เมื่อลูกชายและลูกสะใภ้ได้ยินสิ่งที่แม่พูดก็มองหน้ากันและยิ้มให้กัน

ติงเซี่ยนซานแสร้งทำเป็นยอมแพ้และพูดว่า "เอาล่ะ โอเค งั้นไม่คืนก็ได้"

“แต่แม่ ถ้าต่อไปมีอะไรก็ไปหาหมอที่โรงพยาบาลที่ถูกต้องนะ อย่าไปหาพวกคนพวกนี้อีกเลย”

"ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา คงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ"

ตอนนั้นเอง สาวใช้ก็ยกจานอาหารอีกจานขึ้นมา

จานนี้เป็นจานเห็ดหูฉลาม

ประกอบด้วยกระเทียมสับและน้ำส้มสายชู และซอสพริกเล็กน้อย

รสชาติดีมาก กินในอากาศร้อนๆ แบบนี้ ชื่นใจสุดๆ

ทุกคนในครอบครัวต่างก็ชอบ

จางตันกัดแล้วกลืนลงไป

ทันใดนั้น ก็รู้สึกเหมือนถุงผ้าใบที่คอของเธอเริ่มร้อนขึ้น

ในเวลาเดียวกัน ก็รู้สึกเหมือนมีความรู้สึกคลื่นไส้โผล่ขึ้นมาในท้องของเธอ

"อ้วก~"

จางตันอาเจียนออกมาทันที

“แม่ เป็นอะไรไป?”

ทั้งครอบครัวต่างตกใจ

จางตันชี้ไปที่จานเห็ดที่เธอเพิ่งกินไปบนโต๊ะ "จากนี้มีปัญหา!"

ลูกสะใภ้ดมกลิ่นแล้วชิมเล็กน้อย “รสชาติก็ปกติดีนิ?”

จางตันพูดอย่างมั่นใจ "มันมีปัญหาแน่นอน!"

เขาขมวดคิ้ว ทันใดนั้น ก็ถามสาวใช้ข้างๆ "จานนี้ เธอแช่ไว้นานแค่ไหนแล้ว?"

สาวใช้หน้าซีด "แช่ไว้ตั้งแต่เมื่อวานคะ"

“ไม่น่าแปลกใจ!” ติงเซียนซานใจหายวูบ

หูฉลามแช่ไว้นานเกินไป มันไม่ควรเกินสองสามชั่วโมง

มิฉะนั้นแบคทีเรียจะเกิดการเจริญเติบโต และเกิดเมทิลแอลกอฮอล์

สารพิษชนิดนี้อันตรายถึงชีวิต!

ทุกปีมีคนเสียชีวิตเพราะเรื่องนี้ไม่น้อย

หลังจากที่ติงเซี่ยนซานเล่าเรื่องนี้ ทั้งครอบครัวก็หน้าซีด

ครอบครัวของพวกเขาเดินอยู่บนขอบเหวแห่งความเป็นและความตายจริงๆ

ลูกสะใภ้รีบอาเจียนออกมาเหมือนกัน

เธอพูดด้วยความโล่งอก "ยังดีที่คุณแม่รู้ทัน ไม่อย่างนั้นครอบครัวเราวันนี้ต้องแย่แน่ๆ"

“เอ่อ แม่คะ แม่รู้ได้ยังไงว่าหูฉลามมีปัญหา หนูเพิ่งกินไปนิดเดียวเอง ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรเลยนี่?”

ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในใจของจางตัน เธอรีบเปิดถุงผ้าที่พันรอบคอของเธออีกครั้ง

กระดาษโน้ตที่วาดรูปโดราเอมอนไว้นั้นกลายเป็นกองขี้เถ้าแล้ว

.

.

.

.

.

ในกลุ่มตอนนี้ถึงตอนที่ 120 แล้วน้า

ถ้าไม่เห็นกลุ่ม ทักได้ที่เพจเลยน่อ Thebigcattrans แมวหยิบมาแปล