บทที่ 32 ราชาปีศาจมีพลังในการล่อลวงคนจริงๆ แต่ฉันจะไม่ยอมพลาดท่าหรอก!
บทที่ 32 ราชาปีศาจมีพลังในการล่อลวงคนจริงๆ แต่ฉันจะไม่ยอมพลาดท่าหรอก!
โดยไม่ทันรู้ตัว ตัวเอกคนที่สอง เย่ซิงเฉิน นอกจากมีชื่ออยู่ในบัญชีดำของหลินเป่ยฝานแล้ว เขายังสร้างศัตรูระดับตัวเอกเพิ่มขึ้นอีกคนหนึ่ง
ตอนนี้เขาอยู่ที่บ้าน กำลังปลอบใจตัวเองว่า “หลินเป่ยฝานสมแล้วที่เป็นราชาปีศาจของโลกใบนี้! คิดล้มเขามันไม่ง่ายเลย! ในชีวิตก่อน ตัวเขาเพียงลำพังสามารถจัดการกับขุมพลังแก่กล้ามากมาย นี่แสดงให้เห็นถึงความร้ายกาจของเขา! ตอนนี้ฉันก็แค่พ่ายแพ้เรื่องเล็ก! ไม่เป็นไร! ถ้าคอยประกบติดเขา ต่อไปก็ยังมีโอกาสอีกมากที่จะฆ่าเขา!”
หลังจากที่คิดแบบนี้ เย่ซิงเฉินก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก
ในวันที่สอง เขากลับมารายงานตัวกับหลินเป่ยฝานด้วยสภาพฟื้นฟูจิตใจเต็มร้อย
หลินเป่ยฝานมองเขาด้วยความโล่งใจแล้วพูดว่า สหายเย่ หลังจากหยุดไปหนึ่งวัน คุณดูมีพลังขึ้นมาก!”
“ต้องขอโทษจริงๆที่ทำให้รองประธานหลินเป็นห่วง” เย่ซิงเฉินกล่าวอย่างสำนึกผิด “หลังจากกลับไปแล้ว ผมได้ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง และพบว่าตัวเองผิดมหันต์ที่ทิ้งรองประธานไว้กลางทาง ...”
หลินเป่ยฝานโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เพราะต้นเหตุก็มาจากคุณช่วยดื่มไวน์แทนผม แล้วอีกอย่าง เมื่อวานคุณทำเงินได้มาก ผมซาบซึ้งจริงๆกับผลงานของคุณ แล้วจะให้ตำหนิคุณได้ยังไง?”
“ขอบคุณครับรองประธานหลิน!” เย่ซิงเฉินรู้สึกสะเทือนใจอย่างมาก แสดงท่าทีเหมือนพร้อมอุทิศตัวยอมตายแทนเขา
หลินเป่ยฝานลุกขึ้นยืน พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อตอนนี้คุณก็หายดีแล้ว งั้นมากับผม ผมมีอะไรเซอร์ไพรส์คุณ!”
เย่ซิงเฉินผงะไป “เซอร์ไพรส์อะไร?”
หลินเป่ยฝานยิ้มอย่างลึกลับและพูดว่า “ไปถึงก็จะรู้เอง”
เขาเดินตามหลังหลินเป่ยฝาน ไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องประชุม
หลินเป่ยฝานยืนอยู่ที่ประตู ยิ้มและโบกมือให้อีกฝ่ายเข้ามา
เย่ซิงเฉินเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้และมีความกล้าหาญ
ในโลกหล้านี้ นอกจากหลินเป่ยฝานที่อยู่ตรงหน้า ก็ไม่มีใครเอาชนะเขาได้อีกแล้ว!
แต่ปัจจุบัน ทั้งสองฝ่ายมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ดังนั้นหลินเป่ยฝานไม่สมควรวางแผนร้ายต่อเขา
ด้วยเหตุนี้ เย่ซิงเฉินจึงกล้าผลักประตูเข้าไป
และได้ยินเพียงเสียง ปัง ปัง สองครั้ง
พลุงานเลี้ยงปล่อยเศษกระดาษปลิวว่อน โปรยลงทั่วตัวเขา ราวกับเป็นงานที่เตรียมไว้เพื่อเขาโดยเฉพาะ
ในห้องประชุมมีคนมากมาย ทุกคนพูดพร้อมกันว่า “เซอร์ไพรส์!”
ในห้องประชุม มีแชมเปญสองขวดวางอยู่บนโต๊ะ นอกจากนี้ยังมีของว่าง และขนมขบเคี้ยวอีกมากมาย
เย่ซิงเฉินสับสนและพูดว่า “รองประธานหลิน ไม่ทราบว่านี่คือ……”
หลินเป่ยฝานเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “สหายเย่ เมื่อวานคุณช่วยให้บริษัทเรามีหลายได้หลายร้อยล้าน ถือเป็นความดีความชอบอย่างสูง! เพราะงั้น นี่คืองานเลี้ยงเฉลิมฉลองที่จัดขึ้นเป็นพิเศษสำหรับคุณ!”
เย่ซิงเฉินรีบพูดว่า “รองประธานหลิน จริงๆแล้วผมไม่ได้ทำอะไรเลย...”
หลินเป่ยฝานแสร้งทำเป็นไม่พอใจและพูดว่า “สหายเย่ อย่าถ่อมตัวไปเลย! ถ้าไม่ใช่เพราะคำแนะนำของคุณ ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณ เราคงทำเงินมหาศาลขนาดนี้ไม่ได้! คนทำดีต้องมีรางวัลที่ชัดเจน ในเมื่อคุณมีความสำเร็จยิ่งใหญ่ ถ้าอย่างนั้นก็สมควรได้รับรางวัล!”
หลินเป่ยฝานปรบมือตัวเอง หลิวรู่เหมยส่งสายสะพายแดงสำหรับใช้เวลามอบรางวัลให้หลินเป่ยฝาน บนสายสะพายมีดอกไม้สีแดงดอกใหญ่ และมีตัวอักษรเขียนเป็นแนวตั้งว่า “บุคคลตัวอย่างที่ยอดเยี่ยม”
“สหายเย่ยืนนิ่งๆ ผมจะใส่มันให้คุณ”
หลินเป่ยฝานถือสายสะพายไว้ในมือ กล่าวกับเย่ซิงเฉินด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
“และนี่!” หลินเป่ยฝานมีแผ่นป้ายสีทองใบใหญ่อยู่ในมือ ยื่นให้แก่เย่ซิงเฉิน
แผ่นป้ายทองคำใบนี้ทั้งใหญ่และสวยงาม ทั้งยังประดับไปด้วยขอบทอง
แต่สิ่งที่เด่นสะดุดตาที่สุด คือเหรียญทองที่ห้อยไว้ตรงกลาง
“รองประธานหลิน นี่คือ ...”
หลินเป่ยฝานยิ้มและพูดว่า “นี่คือโบนัสสำหรับคุณ! สหายเย่ คุณทำเงินให้เราได้มากมาย มีส่วนร่วมอย่างมาก! ดังนั้นเมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบแล้ว ผมขอมอบรางวัลให้คุณ 1 ล้าน! เงินอาจไม่มาก ได้โปรดยอมรับมันไว้”
เย่ซิงเฉินก้มหัวลง และเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง
หลินเป่ยฝานพูดทันที “อย่าปฏิเสธ คุณคู่ควรกับมัน!”
พนักงานรอบข้างต่างก็อิจฉา
“โบนัส 1 ล้าน!!!”
“นั่นมันเงินเดือนฉันรวมกัน 3 ปี!”
“แบบนี้ถ้าพวกเราเอาอย่างเย่ซิงเฉิน ทำหน้าที่ให้รองประธานอย่างดี ก็จะได้รางวัลเหมือนกันใช่ไหม?”
“มีเจ้านายดีๆแบบนี้ช่างคุ้มค่าจริงๆ!”
...
หลินเป่ยฝานโบกมือแล้วพูดว่า “แผนกของเราทำเงินได้มากมาย! ดังนั้น... ผมขอประกาศอย่างเป็นทางการ ว่าพนักงานทุกคนในแผนกของเรา จะได้รับการเพิ่มโบนัสและเงินเดือนเป็นสองเท่าในเดือนนี้!”
ทั้งห้องตกอยู่ในความโกลาหล
“พวกเราก็ได้รับส่วนแบ่งด้วยเหรอ? นี่มันเยี่ยมไปเลย!”
“รองประธานหลินใจดีมาก!”
“คิดถูกจริงๆที่ติดตามเขา!”
...
สุดท้ายหลากหลายร้อยคำที่ทุกคนฮือฮา ก็รวมกันเป็นประโยคเดียว
“ขอบคุณรองประธานหลิน!”
พร้อมเสียงปรบมือดังสนั่น
หลินเป่ยฝานพูดเสียงดังอีกครั้ง “สหายเย่ของผมมีส่วนร่วมอย่างมากเมื่อวานนี้ ดังนั้นเพิ่มเงินเดือนขึ้นสามเท่า!”
ทั้งห้องเกิดความโกลาหลอีกครั้ง
“นอกจากโบนัส 1 ล้านแล้ว ยังได้เงินเดือนเพิ่มอีกเหรอ?”
“ประธานหลินจริงใจกับเขามากจริงๆ”
“มีเจ้านายแบบนี้เท่านั้นที่ควรค่าแก่การติดตาม!”
...
เสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง
แปะ แปะ แปะ แปะ...
หลินเป่ยฝานตะโกนเสียงดังอีกที “ตั้งแต่นี้ไป ตราบใดที่ติดตามและทำงานได้ดี ผมจะไม่ปฏิบัติต่อพวกคุณอย่างไม่ยุติธรรม! ตราบใดที่สร้างผลงาน ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม ผมจะมอบรางวัลอย่างงาม!”
ไม่จำเป็นต้องพูดมากกว่านี้ เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง ทุกคนตื่นเต้นกันมาก ราวกับว่าพวกเขามองเห็นอนาคตที่สดใส!
โดยเฉพาะตัวเอกของเรา เย่ซิงเฉินก็รู้สึกตื่นเต้นมากเช่นกัน
เขามองดูเศษพลุที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ฟังเสียงปรบมือเต็มห้องโถง และสายตาอิจฉาริษยาของฝูงชน พร้อมเงินรางวัลหนึ่งล้านหยวนอยู่ในมือตัวเอง และดอกไม้แดงดอกใหญ่ตรงหน้า จู่ๆเลือดลมก็เกิดพลุ่งพล่านขึ้นมา และอยากทำงานรับใช้หลินเป่ยฝาน
ช้าก่อน!
ฉันมีความคิดแบบนี้ได้ยังไง?
เย่ซิงเฉินส่ายหัวอย่างรุนแรง พยายามให้ตัวเองหลุดพ้นจากบรรยากาศแบบนี้
นี่แหละคือสุดยอดราชาปีศาจ ศัตรูในทั้งสองชีวิตของเขา หากฆ่าหลินเป่ยฝานช้าเกินไป คงตกหลุมพรางเขาจนโงหัวไม่ขึ้น!
ตัวเอกเย่ซิงเฉินลอบเตือนตัวเองว่า “ปีศาจตนนี้มีความสามารถในการล่อลวงผู้คนมากจริงๆ ขนาดฉันยังเกือบพลาดท่าตกหลุมพราง! ฉันต้องเยือกเย็นเข้าไว้ อย่าให้เขาหลอกเอาได้!”
