บทที่ 31 เย่ซิงเฉิน! ไอ้คนทรยศ!
บทที่ 31 เย่ซิงเฉิน! ไอ้คนทรยศ!
“สหายเซียวเฉิน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีขึ้นหรือยัง?”
หลินเป่ยฝานถามด้วยความห่วงใยอย่างยิ่ง จากนั้นวางช่อดอกไม้สีขาวที่เหลือไว้บนกองดอกไม้สีขาวข้างๆ เขา เพิ่มบรรยากาศที่น่าขนลุกให้กับสถานที่แห่งนี้
ตัวเอกเซียวเฉินถอนหายใจด้วยความเหนื่อยล้า “นายช่วยหยุดมาบ่อยๆจะได้ไหม?”
‘เพราะฉันไม่อยากเห็นหน้าน่ารำคาญของแก!’
‘เห็นหน้าแกทีไร มันทำให้ฉันอดนึกถึงอดีตอันเลวร้ายไม่ได้!’
“ผมจะไม่มาได้ยังไง คุณตัวคนเดียวในเมืองนี้ ร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บ เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลโดยไม่มีใครคอยดูแล! คุณกับผมเราถูกกำหนดมาให้เป็นเพื่อนกัน ถ้าผมไม่แวะมาหา แล้วจะมีใครมาอีก?” หลินเป่ยฝานกล่าวอย่างใส่ใจ แต่ในหัวคิดว่า
‘ก็ถ้าฉันไม่แวะมาดู แล้วเมื่อไหร่จะได้เห็นสีหน้าหดหู่ของตัวเอกอย่างแก? ’
‘ในฐานะตัวร้าย ถ้าไม่เล่นงานตัวเอกแล้วจะยังเรียกว่าตัวร้ายได้อยู่อีกเหรอ?’
ตัวเอกเซียวเฉินถอนหายใจอย่างผิดหวัง แต่เมื่อเงยหน้ามองก็อดพูดไม่ได้ “วันนี้นายดูอารมณ์ดีมากกว่าปกตินะ ...”
หลินเป่ยฝานพูดอย่างมีความสุข “แน่อยู่แล้ว! ผมอารมณ์ดีเพราะทำเงินได้เยอะ!”
สายตาของเซียวเฉินพลันหนักอึ้ง หัวใจเริ่มหมองคล้ำ
ในชีวิตก่อน หลินเป่ยฝานศัตรูตัวฉกาจของตนก็เริ่มกระโดดเข้าสู่วงการธุรกิจในช่วงเวลานี้เหมือนกัน
อีกฝ่ายเริ่มต้นจากบริษัทลงทุนขนาดเล็ก แต่อาศัยวิสัยทัศน์การลงทุนที่แม่นยำและพันธมิตร สร้างอาณาจักรธุรกิจที่แผ่ขยายไปทั่วอุตสาหกรรมต่างๆ และกระจายไปยังหลาย 10 ประเทศในช่วงเวลาสั้นๆ
และเนื่องจากธุรกิจอันแข็งแกร่งประกอบกับอิทธิพลอันยิ่งใหญ่นี่เอง ที่ทำให้ตัวเอกอย่างตนต้องพ่ายแพ้
พอมาในชีวิตนี้ ตอนนี้ตนได้รับบาดเจ็บและเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ไม่สามารถคุกคามหลินเป่ยฝานได้ แต่อย่างน้อยเขาต้องเข้าใจสถานการณ์บางอย่าง เพื่อรู้เขารู้เขา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง
ดังนั้นเซียวเฉินจึงแสร้งทำเป็นแปลกใจ
หลินเป่ยฝานยิ้มเล็กน้อยและพูดว่า “ก็ไม่เยอะเท่าไหร่หรอก ...”
ไม่เยอะก็ดีแล้ว!!
เซียวเฉินลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“แค่ไม่กี่ร้อยล้านเท่านั้นเอง!”
เซียวเฉิน “พรวดดดดด!”
“ถ้าให้ตีเป็นตัวเลขกลมๆก็น่าจะซัก ... 500 ล้าน!”
เซียวเฉินราวกับหัวใจแตกสลาย แค่ทำงานวันแรกก็มีรายได้ 500 ล้าน!
จากพล็อตเดิมที่เขารู้มา ศัตรูตัวฉกาจอย่างหลินเป่ยฝานนั้นเริ่มธุรกิจโดยมีเงินทุนเพียง 100 ล้านเท่านั้น
จากนั้นหลังจากการลงทุนในหลักทรัพย์นานกว่าหนึ่งเดือนด้วยวิสัยทัศน์การลงทุนที่แม่นยำอย่างยิ่ง เงินก็เพิ่มขึ้นเป็น 500 - 600 ล้าน
ในเวลาเพียงหนึ่งเดือน อัตราผลตอบแทน 500% นับเป็นความเร็วนี้น่าทึ่งมาก!
แต่มันเป็นเพียงวันแรกเท่านั้น เขาทำเงิน 500 ล้านได้อย่างไร?
นี่หมายความว่าเขาทำเงินเร็วขึ้นใช่ไหม? หรือเป็นเพราะปรากฏการณ์บัตเตอร์ฟลายเอฟเฟคจากการที่ฉันมาเกิดใหม่?
แต่เอฟเฟกต์มันใหญ่ไปไหม? แบบนี้ฉันรับมือไม่ไหวหรอก!
เสียงของเซียวเฉินสั่น “แล้วทำไมจู่ๆนายถึงได้เงินมามากมายขนาดนั้น?”
หลินเป่ยฝานกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า “ทั้งหมดเป็นเพราะสหายเย่!”
เซียวเฉินผงะไป “สหายเย่? หมายถึงบอดี้การ์ดของนาย เย่ซิงเฉิน?”
หลินเป่ยฝานพยักหน้า พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส “เป็นเขาเอง! ตอนแรกผมมีเงินแค่ 100 ล้านหยวน และไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับมันดี เขาเลยแนะนำให้ไปเล่นพนันหิน! จากนั้นผมเลือกหนึ่งในก้อนหินขึ้นมา แล้วผ่าได้หยกมูลค่าสูงถึง 90 ล้านหยวน! ทำกำไรมหาศาล”
ตัวเอกเซียวเฉิน “พรวดดดดด!”
“จากหินดิบราคา 4 ล้าน กลับสร้างกำไรให้สูงถึง 90 ล้าน อัตราผลตอบแทนสูงมากถึง 20 เท่า! น่าทึ่งไหม? น่าทึ่งใช่ไหม?”
เซียวเฉินกัดฟันแล้วพูดว่า “เออน่าทึ่ง น่าทึ่งจริงๆด้วย!”
“แต่นั่นแค่เริ่มต้น!” หลินเป่ยฝานพูดอย่างตื่นเต้นมากขึ้นว่า “จากนั้น สหายเย่ก็ช่วยผมเลือกหินกับมือตัวเอง! ลองเดาสิ หลังจากผ่าหินนี้ออกแล้ว มันก็กลายเป็นหยกจักรพรรดิแก้วชั้นยอด และยังเป็นแบบทั้งก้อนที่มีเอกลักษณ์เพียงก้อนเดียวในโลก ทำกำไรให้ผมทีเดียว 400 ล้าน! น่าทึ่งไหม?”
ตัวเอกเซียวเฉินกัดริมฝีปากตัวเองจนเลือดไหล “น่าทึ่ง ... น่าทึ่งจริงๆด้วย!”
“นอกจากนี้ ระหว่างซื้อขายหยก ผมยังได้ทำความรู้จักกับผู้มีอิทธิพลมากมาย! ได้เพื่อนใหม่อีกเยอะแยะ พวกเขาคือทรัพยากรที่มีเงินเท่าไหร่ก็ซื้อไม่ได้!”
หลินเป่ยฝานพูดอย่างซาบซึ้งใจ “ทั้งหมดนี้เป็นสหายเย่นำมา สหายเย่คนนี้ถือเป็นดาวนำโชคของผมแท้ๆ ผมตั้งใจจะตอบแทนเขาอย่างดี! สหายเซียวก็คิดว่าควรตอบแทนเขาอย่างดีใช่ไหม?”
“ใช่ ถูกต้องที่สุดเลย” ตัวเอกเซียวเฉินกัดฟัน ในดวงตาเขาลุกเป็นไฟ
เย่ซิงเฉิน!
ไอ้คนทรยศ!
หลินเป่ยฝานแย่งผู้หญิงของแก ทำลายงานแก แต่ผลดันกลายเป็นว่าแกไปช่วยเขา!
แกมันสุนัขโง่เง่า!
ไอ้สุนัขจอมทรยศ!
อย่าปล่อยให้ฉันมีโอกาสนะ ไม่งั้นฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่าแกก่อน!
หลังจากคุยกันอีกพักหนึ่ง หลินเป่ยฝานก็ตบไหล่เซียวเฉินแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อน พักผ่อนให้สบายนะ พรุ่งนี้ถ้าว่างไว้เจอกันใหม่!”
