บทที่ 27 ถ้าทำให้แกขาดทุนไม่ได้ ตั้งแต่นี้ไปฉันยอมใช้ชื่อสกุลหลิน!
บทที่ 27 ถ้าทำให้แกขาดทุนไม่ได้ ตั้งแต่นี้ไปฉันยอมใช้ชื่อสกุลหลิน!
“ใช่!” หลินเป่ยฝานพยักหน้า “ผมก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับอุตสาหกรรมนี้เหมือนกัน ฉะนั้นคุณเลือกเองได้เลยเต็มที่! แต่ผมเชื่อนะว่าสหายเย่จะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”
“แต่... ถ้าผมเลือกผิดล่ะ?”
“เลือกผิดก็ผิดไป ยังไงพวกเราก็ทำเงินไปได้แล้วตั้ง 90 ล้านหยวน ขาดทุนไปหลายล้านก็ช่างประไร คิดซะว่าใช้เงินหาความรู้!”หลินเป่ยฝานตบไหล่เย่ซิงเฉิน ให้กำลังใจ “สหาย ขอฝากด้วยนะ!”
“ขอบคุณรองประธานหลินที่ให้โอกาส!” เย่ซิงเฉินสูดหายใจลึก เมื่อกี้แกทำเงินไปเยอะ ฉันกำลังหงุดหงิดพอดี แต่คราวนี้แหละ ฉันจะทำให้แกขาดทุนย่อยยับ!
อย่างน้อยก็ต้องลากเงินซัก 9 ล้านหยวนออกมาให้จงได้ ไม่งั้นคงไม่มีทางสลายความเกลียดชังในใจฉัน
คิดได้แบบนี้ ตัวเอกเย่ซิงเฉินกัดฟัน เขาชี้ไปที่ก้อนหินขนาดใหญ่แล้วพูดว่า “รองประธานหลิน หินก้อนนั้นคุณคิดว่ายังไง? สัญชาตญาณของผมบอกว่ามีของดีอยู่ข้างในมัน!”
หินก้อนใหญ่นี้ไม่ใช่หินที่ปรมาจารย์เลือกให้พวกหลินเป่ยฝานในตอนแรก เพราะราคามันอยู่ที่ 9.6 ล้านหยวน เกินงบไปมาก
แต่ตอนนี้ เงินทุนของพวกเขาได้ขยายเป็น 10 ล้าน สามารถซื้อมันได้
“ทำไมคุณถึงสนใจหินก้อนนี้?” หลินเป่ยฝานถาม
เย่ซิงเฉินพูดด้วยภาษาง่ายๆ “ผมแค่คิดว่ามันก้อนใหญ่ไร้รอยต่อ และรอบหินเหมือนให้บรรยากาศบริสุทธิ์ ถ้าผ่าแล้วข้างในต้องมีของดีอยู่แน่ๆ”
“หินก้อนนี้ ... ฉันว่าไม่น่าดี” ผู้เชี่ยวชาญคนเดิมมองตามแล้วขมวดคิ้ว “หินก้อนนี้อยู่ที่นี่มา 5 ปีแล้ว! มีผู้เชี่ยวชาญมากมายเข้ามาดู แต่ไม่มีใครตัดสินใจเลือกมัน สุดท้ายเลยถูกวางทิ้งไว้แบบนี้”
“หินก้อนนี้เดิมมีราคาอยู่ที่ 25 ล้านหยวน แต่ไม่มีใครซื้อซักที ราคาจึงลดลงเหลือเพียง 9.6 ล้าน หายไปเกินครึ่ง! ดังนั้นฉันไม่แนะนำให้พนันหินก้อนนี้”
จะเห็นได้ว่าผู้เชี่ยวชาญท่านนี้ค่อนข้างเฉียบแหลม
“ฉันเห็นด้วยนะ ถึงหินก้อนนี้จะดูดี แต่เนื้อหินไม่ค่อยดีนัก จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเรา หินแบบนี้ไม่สามารถผลิตหยกที่ดีได้!”
“ต่อให้ผ่าออกแล้วเจอหยก แต่คงเป็นหยกขนาดเล็กเท่าเมล็ดถั่ว ไม่คุ้มค่าอะไร”
“และยังมีโอกาสมากที่จะเป็นหินธรรมดา!”
“ใช้ 9.6 ล้านซื้อหินก้อนนี้ ก็เหมือนโยนหินใส่เท้าตัวเอง”
……
ทุกคนพากันแสดงความคิดเห็นกัน ตัวเอกเย่ซิงเฉินค่อนข้างผิดหวัง
เดิมเขาคิดว่าหลินเป่ยฝานจะรับฟังความคิดเห็นของทุกคน แต่เมื่อเขากำลังจะยอมแพ้ ก็ได้ยินน้ำเสียงเด็ดขาดเอ่ยขึ้นว่า
“ไม่ล่ะ ผมเชื่อใจสหายเย่ ผมขอซื้อหินก้อนนี้! มั่นใจได้เลยว่าถ้าผ่าออกมันต้องเจอของดีแน่นอน!”
“เจ้าหนุ่ม หินก้อนนี้ไม่ค่อยดีนัก เปลี่ยนไปชิ้นอื่นเถอะ!”ชายชราคนหนึ่งแนะนำ
หลินเป่ยฝานส่ายหัว “ไม่จำเป็น ผมจะเอาก้อนนี้! ผมเอ่ยปากแล้วว่าให้สหายเย่เลือก ถ้าจู่ๆกลับคำ ผมไม่เสียหน้าแย่เหรอ?”
“แพ้ก็แพ้สิ แค่เสีย 9 ล้านจะเป็นไรไป!” หลินเป่ยฝานพูอย่างหนักแน่น
“ขอบคุณรองประธานหลินที่ไว้ใจ!” เย่ซิงเฉินแสร้งทำเป็นรู้สึกขอบคุณ
หลินเป่ยฝานตบไหล่ของอีกฝ่าย มองเขาอย่างไว้ใจ จากนั้นดีดนิ้วแล้วพูดว่า “เหมยเหนียง จ่ายเงินเลย! แล้วก็ขอพวกเขาช่วยผ่าให้ด้วย!”
ไม่นาน หลิวรู่เหมยก็จ่ายเงิน หลินเป่ยฝานได้ครอบครองหินก้อนนี้!
ต่อมา หินก็ถูกส่งมอบให้กับเครื่องผ่าหินตัวเดิมเพื่อทำการตัด
ตัวเอกเย่ซิงเฉินแอบรู้สึกตื่นเต้น
ตัดเลย ตัดเลย!
ในสถานการณ์ที่ทุกคนไม่มีใครมองโลกในแง่ดี ฉันไม่เชื่อหรอกว่าราชาปีศาจจะสร้างโชคได้!
คราวนี้มาดูกันว่าแกจะยังทำกำไรได้อีกไหม
ถ้าไม่ขาดทุน ฉันยอมเปลี่ยนไปใช้นามสกุลเดียวกับแกเลย!
คนตัดหินสังเกตหินก้อนใหญ่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นไล่ตัดไปตามผิวชั้นนอก ผลลัพธ์ที่ได้คือไม่มีอะไร
ทุกคนถอนหายใจผิดหวัง
จากนั้น เครื่องผ่าหินก็เฉือนชั้นผิวหินเพิ่มอีกรอบ แต่ก็ยังไม่พบอะไร
ทุกคนผิดหวังอีกครั้ง
แล้วก็เริ่มผ่าครั้งที่สาม ครั้งที่สี่ ....
เจ็ดแปดครั้งติดต่อกัน ก็ยังไม่เจออะไร
“ฉันบอกแล้ว ว่าไม่มีหยกดีๆข้างในหินก้อนนี้!”
“มันเป็นแค่หินธรรมดาทั้งก้อน!”
“เจ้าหนุ่ม ยอมแพ้เถอะ!”
“ไม่ยอมฟังเราผู้เฒ่า จุดจบก็เป็นแบบนี้”
....
ตัวเอกเย่ซิงเฉินก็มีสีหน้าผิดหวังเช่นกัน แต่ในใจเขามีความสุขมาก
ต้องแบบนี้สิ! ต้องผ่าแล้วไม่มีอะไรเลย! และจะดีมากถ้ามันเป็นแค่เศษหิน นี่เท่ากับทำให้หลินเป่ยฝานเสียเงินสำเร็จ!
แต่ในตอนนั้นเอง ขณะที่เครื่องผ่าหินเฉือนลง สีเขียวสดใสก็สะท้อนออกมา เผยความแวววาวอันเลือนลาง
“เขียว! เห็นสีเขียวแล้ว!”
“นี่มันหยกแก้ว! เป็นหยกประเภทที่มีค่าที่สุด!
“สีเขียวบริสุทธิ์มาก สีเขียวไร้ที่ติเช่นนี้ ฉันเพิ่งเคยเห็นมันเป็นครั้งแรก!”
ตัวเอกเย่ซิงเฉินรู้สึกเหมือนเลือดลมไหลย้อนกลับ เขากระอักเลือดออกมา
พรวดดดดดด!
