บทที่ 1: จักรพรรดินิ พาธิดา 4 คนมาพบที่หน้าประตู!

ทวีปคังหลง

สูงขึ้นไปหมื่นฟุตเหนือหมู่มวลเมฆ

มังกรทองตัวใหญ่เก้าตน กำลังแหวกว่ายในทะเลเมฆา เคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว

มังกรทองทุกตนถูกมัดร้อยด้วยโซ่เหล็กกล้า

โซ่เก้าเส้นรั้งมังกรเก้าตน กำลังลากราชรถหยกขนาดใหญ่ลอยอยู่บนฟากฟ้า.

รูปลักษณ์ของราชรถหยกคันนี้ เห็นชัดเจนว่าโปร่งแสง และเต็มไปกลิ่นอายของความหรูหรา สูงส่งและลึกลับ

ทุกเส้นทางที่มันวิ่งผ่านจะปรากฏสายรุ้งเกิดขึ้น

ไม่เพียงแต่งดงามและน่าจับตาเท่านั้น แต่ยังเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่ง.

หากใครมองเห็นจะต้องตกตะลึงอย่างแน่นอน

“ราชรถเสวียนปิง นี่คือเกี้ยวเทียมอสูรของจักรพรรดิเสวียนปิง!”

“จักรพรรดินิเสวียนปิงผู้ปกครอง เป่ยเสวียนเทียน ทำไมมายังดินแดนตอนล่าง?”

“มังกรเก้าตนลากราชรถหยก จักรพรรดิเสวียนปิงไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!”

เหนือขึ้นไปบนทวีปคังหลง มีเก้าแดนสวรรค์!

เป่ยเสวียนเทียน ก็เป็นหนึ่งในนั้น.

แดนสวรรค์ทางเหนือเต็มไปด้วยความหนาวเย็นสุดขั้ว.

ประกอบด้วยดินแดนเล็กและใหญ่ หนึ่งแสนประเทศ ที่อยู่ในการปกครองของแดนสวรรค์เป่ยเสวียนเทียน.

ผู้ปกครองประเทศเหล่านี้ ก็คือสตรีที่มีนามว่า ตงหวงจื่อโหยว

หรือ จักรพรรดินิเสวียนปิง ที่ถูกยอมรับให้เป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในดินแดนเป่ยเสวียนเทียน.

ทั่วทั้งโลกแห่งนี้ ถือว่าเป็นยอดฝีมืออันดับต้น ๆ.

ไม่รู้ว่าจะเป็นยอดฝีมือคนใหนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตัวสั่นทุกครั้งที่ได้ยินนามของนาง.

และวันนี้.

ผู้คนในทวีปคังหลง ไม่มีใครคาดคิดเลยว่า จักรพรรดินีเสวียนปิงจะเสร็จมายังดินแดนเบื้องล่าง!

ในช่วงเวลาเดียวกัน

ภายในห้องโดยสารที่หรูหรา ของราชรถหยกเสวียนปิง สตรีผู้งดงามผู้หนึ่ง รูปลักษณ์ดูเหมือนกับหญิงสาวอายุราว ๆ 20 ปีนั่งอยู่.

นางสวมเสื้อคลุมสีม่วงทอง แขนเสื้อขอบทองบริสุทธิ์ มีลายปักษณ์ของหงสาที่ประณีตและระเอียดอ่อน สวมด้วยชุดเครื่องแต่งกายอันวิจิตรงดงาม ทำให้เสริมหนุนใบหน้าที่งามราวกับหยกสลัก ดูสดใสและละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น.

ราวกับว่าเมื่ออยู่ต่อหน้านางแล้ว แสงตะวันยังมัวหมอง

นางก็คือจักรพรรดินีเสวียนปิง! ตงหวงจื่อโหยว.

"ฮึ!"

ตงหวงจื่อโหยว ก็คือยอดฝีมือขอบเขตจักรพรรดิผู้ทรงพลัง.

ขอเพียงจิตสัมผัสของนางกวาดผ่านออกไป นางย่อมสามารถได้ยินเสียงของผู้คนบนผืนปฐพีด้านล่างลงไปหนึ่งหมื่นฟุตได้.

เมื่อได้ยินเสียงของผู้คนพูดคุยกัน นางก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าพลางถอนหายใจออกมา.

โดยปรกติแล้ว นางจะไม่เสด็จลงมายังอาณาจักรเบื้องล่างง่าย ๆ.

หากแต่วันนี้ มีเรื่องที่นางต้องทำ.

นั่นก็เพื่อช่วยธิดาอันเป็นที่รักทั้งสี่ ที่ปรารถนาจะพบบิดาผู้ให้กำเนิด.

ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว นางถูกยอดฝีมือครึ่งก้าวจักรพรรดิปิดล้อมถึงสิบสองคน.

การต่อสู้พลางถอยพลาง จากเป่ยเสวียนเทียน กดดันจนนางถอยมาถึงทวีปคังหลงเบื้องล่าง.

แม้นว่านางจะประสบความสำเร็จในการขับไล่ยอดฝีมือครึ่งก้าวจักรพรรดิทั้งสิบสองออกไปได้ในที่สุด ทว่าก็สร้างความเหนื่อยล้าแก่นางเป็นอย่างมาก.

จนทำให้นางหล่นตกลงไปยังแม่น้ำแห่งหนึ่ง.

โดยไม่คาดคิด เวลานั้นบังเอิญไปพบเจอกับบุรุษคนหนึ่งที่กำลังตกปลา อยู่ริมแม่น้ำและช่วยนางเอาไว้

ในเวลานั้นนางพบว่าบุรุษผู้นี้ หล่อเหลาเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ใช้อีกฝ่ายเพื่อปรับปรุงความแข็งแกร่งของตัวเองทันที.

ตงหวงจื่อโหยว ตัดสินใจใช้วิชาบ่มเพาะต้องห้าม ฝึกฝนบำเพ็ญคู่กับชายหนุ่มคนนี้.

แม้นว่าจะเรียกบำเพ็ญคู่ แต่ในความเป็นจริง กับเป็นนางที่ต้องการใช้พลังหยางของอีกฝ่ายผสานเข้ามาในร่างกายเพื่อตัดผ่านระดับการบ่มเพาะ.

หนึ่งคืนก็ทำให้นางสำเร็จยกระดับการบ่มเพาะได้.

เพื่อป้องกันไม่ให้ศัตรู ค้นพบตัวนาง และไม่ต้องการดึงอันตรายเข้ามาหาบุรุษผู้บริสุทธิ์ผู้นี้ด้วย.

ก่อนที่ชายหนุ่มจะได้สติตื่นขึ้นมา นางก็ได้จากไปอย่างเงียบ ๆ

นางคิดว่าจะไม่พบกับอีกฝ่ายไปตลอดชีวิตนี้.

ใครจะคาดคิด คนคำนวณมิสู้ฟ้าลิขิต หลังจากกลับไป นางก็พบว่าตัวเองได้ตั้งครรภ์เสียแล้ว.

ภายใต้อิทธิพลความรักของมารดา ทำให้นางตัดสินใจที่จะกำเนิดและเลี้ยงดูบุตรอย่างดี.

ที่น่าอัศจรรย์ที่สุด กลายเป็นว่านางได้คลอดธิดาแฝดสี่คน!

และทั้งหมดก็เป็นเด็กสตรี!

ทำให้ตงหวงจื่อโหยวนั้น รับภาระลำบากทั้งจัดการราชกิจและเลี้ยงดูบุตรทั้งสี่.

กล่าวได้ว่า ในช่วงสามปีที่ผ่านมา นางต้องดูแลเป่ยเสวียนเทียน และดูแลธิดาทั้งสี่คนไปด้วย

ยุ่งมาก!

และนี่ไม่ใช่จุดที่สำคัญที่สุด

เมื่อธิดาของนางเติบใหญ่ขึ้น พวกนางมักจะเอ่ยสอบถามเสมอ ว่าใครคือบิดาผู้ให้กำเนิด

เนื่องจากพวกนางเห็นเด็กคนอื่น ๆ ที่มีทั้งบิดาและมารดาครบหน้า.

จะไม่ให้ธิดาทั้งสี่ ไม่คิดถึงเรื่องนี้ได้อย่างไร?

เพื่อให้บุตรได้รับความรักที่สมบูรณ์ ตงหวงจื่อโหยวจึงตัดสินใจสืบค้นอาณาจักรตอนล่าง เพื่อค้นหาบุรุษที่นางร่วมหอในคืนนั้น.

นางได้ตัดสินใจแล้ว ที่จะแต่งงานกับเขาเพื่อชดเชยให้กับธิดาที่ขาดความรักของบิดาไป.

หลังจากการสอบถามสืบค้นหลายครั้ง นางก็ประสบความสำเร็จในการตามหาบุรุษที่ห่างหายไปนานถึงสี่ปี

ประเทศหลานอวิ๋น,หลินซวน!

“เสด็จแม่ เสด็จพ่ออยู่ ประเทศหลานอวิ๋น จริง ๆ เหรอ?”

เสวียนจู ธิดาคนโต สวมชุดเจ้าหญิงสีเหลืองสดใส แม้นว่าจะยังเยาว์วัย ทว่ากิริยาของนางก็เหนือล้ำ อ่อนหวาน งดงามราวกับบุปผา

นางสอบถามเอ่ยถึงบิดา พร้อมกระพริบตาโตด้วยความคาดหวัง

"อืม!" ตงหวง จื่อหยู พยักหน้ารับ.

“เยี่ยมที่สุดเลย ในที่สุดก็ได้พบเสด็จพ่อแล้ว!”

เสวียนหยู ธิดาคนที่สี่ ถักเปียชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า กระโดดขึ้นจากเก้าอี้อย่างสนุกสนาน และตบเบา ๆ บนมือเล็ก ๆ คู่หนึ่ง

เสวียนซี ธิดาคนที่สอง มีลักยิ้มที่น่ารัก ปรากฏทุกครั้งเมื่อนางหัวเราะ

นางมองดูกลีบดอกไม้ในมือ "เมื่อพบเสด็จพ่อ ข้าจะมอบดอกไม้ในมือให้เสด็จพ่อ!"

เสวียนหาน ธิดาคนที่สาม สวมชุดเจ้าหญิงสีขาว นั่งอยู่ที่นั่งอย่างสงบราวกับดอกบัวสีขาวที่กำลังเบ่งบาน

นางเท้าคางด้วยมือเล็ก เอ่ยอย่างคาดหวัง: "ข้าอยากเจอเสด็จพ่อ เร็ว ๆ จัง!"

ตงหวง จื่อโหยว ที่ลอบมองการแสดงท่าทางของเหล่าธิดาทั้งสี่ของนาง

แอบถอนหายใจ คิดว่าการเดินทางครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องแล้ว

สำหรับธิดาของนาง นางสามารถที่จะมอบข้อยกเว้นเพื่อให้ หลินซวน ซึ่งเป็นเพียงมนุษย์เข้าสู่แดนสวรรค์ เป่ยเสวียนเทียนได้

“ฝ่าบาท สามร้อยลี้ข้างหน้าคือเขตแดนของประเทศหลานอวิ๋น”

ในเวลานี้ สตรีผมสีเงินรูปร่างผอมเพรียว ในชุดเข้ารูปสีดำก้าวไปข้างหน้าแล้วเอ่ยรายงาน.

นางเป็นคนผู้ใต้บังคับบัญชาคนเก่งของตงหวงจื่อโหยว โหรวหยิง!

“ราชรถเสวียนปิง ไม่เหมาะสำหรับนำเข้าสู่ประเทศหลานอวิ๋น มิฉะนั้นจะทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นได้ ดังนั้นหยุดที่นี่ก็แล้วกัน”

“ตอนนี้ เจ้าไปหาหลินซวนแล้วพาเขามาที่นี่เพื่อพบข้า”

ตงหวง จื่อโหยว เอ่ยอย่างใจเย็น

"เจ้าค่ะ!" รุ่ยหยิง กลายเป็นริ้วแสงสีดำพุ่งออกไปทันที

-

ประเทศหลานอวิ๋น

เมืองเซี่ยง

ด้านหน้าลานเล็ก ๆ บนถนนแคบ ๆ เวลานี้คับคั่งไปด้วยผู้คน

เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วก็พบว่าทั้งหมดล้วนแต่เป็นหญิงสาวอายุ 20 ปี

พวกนางทั้งหมดแต่งตัวด้วยชุดที่สง่าพร้อมกับเผยท่าทางงดงามประณีต

ทว่ากับผลักกันไปมา แม้แต่เคาะประตูด้วยท่าทาง กระตือรือร้น ต้องการจะบุกเข้าไปด้านใน.

“ท่านชายหลิน ออกมาพบข้าเร็ว!”

“นายน้อยหลิน ข้ารอท่าน มาเจ็ดวันเจ็ดคืนแล้ว เมื่อไหร่ท่านจะปรากฏตัว”

“คุณชายหลิน ข้าเป็นธิดาของสมุหนายก กรุณาให้ข้าพบ!”

-

ได้ยินเสียงตะโกนที่แฝงด้วยความเศร้าใจของสตรีที่อยู่ด้านนอก

พ่อบ้านของคฤหาสน์ตระกูลหลินแห่งนี้ จ้าวว่านฟู่ก็ส่ายหน้าไปมา พลางถอนหายใจ

เขาเร่งรีบเดินเข้าไปข้างในสวนหลังบ้านและพูดกับนายท่านหลินซวนที่กำลังนอนอยู่บนเก้าอี้หวาย กำลังกินองุ่นและดื่มไวน์ชั้นดี

“นายท่าน แม้แต่ธิดาของสมุหนายกก็อยู่ที่นี่ ท่านควรออกไปพบพวกนางสักหน่อย!”

หลินซวนโยนก้านองุ่นทิ้ง และขมวดคิ้ว "กลุ่มสตรีที่หยาบคาย ส่งพวกนางออกไปเถิด!"

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา รูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาของ หลินซวน ได้ดึงดูดสตรีจำนวนมากให้เข้ามาหา กระทั่งขอเขาแต่งงาน

อย่างไรก็ตาม หลินซวน ก็ปฏิเสธไปโดยไม่มีข้อยกเว้นสักคน

เขาไม่สนใจเหล่าสตรีหยาบคายกลุ่มนี้จริงๆ

หากจะเอ่ยถึงประสบการณ์ชีวิตของเขา

ในความเป็นจริง เขาเป็นผู้ข้ามโลกที่เดินทางมายังโลกลึกลับที่เรียกว่าทวีปคังหลงแห่งนี้เมื่อ 15 ปีที่แล้ว

ไม่มีระบบช่วย และตัวตนของเขาก็หาได้โดดเด่นแต่อย่างใด เป็นเพียงบุตรชายคนเดียวของตระกูลพ่อค้าทั่วไปในเมืองเซี่ยง

เนื่องจากบิดาผู้ให้กำเนิดของเขาเสียชีวิตไป ทำให้เขาได้สืบทอดธุรกิจของตระกูลมาโดยชอบธรรม.

หลายปีที่ผ่านมา เขาอาศัยความมั่งคั่งที่บิดาผู้ให้กำเนิดสะสมไว้ สามารถใช้ชีวิตดั่งปลาเค็มตามใจชอบ

ข้าคิดว่า ข้าจะมีชีวิตอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิต

โดยไม่คาดคิดเมื่อเขาอายุมากขึ้น รูปร่างหน้าตาของเขากับยิ่งหล่อมากขึ้นเรื่อย ๆ

ชื่อเสียงของเขาก็เลื่องลือขจรกระจายไปทั่ว จากเมืองเซี่ยง และแพร่กระจายออกไปจนทั่วประเทศ

กลายเป็นชายหนุ่มที่สมบูรณ์แบบในสายตาของเหล่าสตรีมากมาย

ไม่เว้นแม้แต่ธิดาของสมุหนายกที่ต้องการ ขอเขาแต่งงาน

หลินซวนไม่จำเป็นต้องมองพวกนางเลยด้วยซ้ำ เขาก็พอบอกได้ว่าไม่มีสตรีคนไหนที่เข้าตาเขาเลย

เพราะเมื่อสี่ปีที่แล้ว เขาได้พบกับสตรีที่งดงามที่สุดคนหนึ่งในโลกนี้ไปแล้ว.

ใบหน้าของนางราวกับหยกสลัก ละเอียดอ่อนและน่าอัศจรรย์เป็นอย่างมาก

รูปร่างนั้นสมบูรณ์แบบนัก ทุกอย่างบนร่างของนางราวกับสวรรค์สร้างแกะสลักออกมาอย่างประณีตพิถีพิถัน.

แม้แต่ในภาพที่สร้างจากคอมพิวเตอร์ในชีวิตก่อน หลินซวนก็ยังไม่เคยเห็นสตรีคนไหนสวยไปกว่านางเลย

น่าเสียดายสตรีคนนี้เป็นนางเซียนที่น่าหวั่นเกรง.

เขายังจำได้ไม่รู้ลืม เมื่อสี่ปีที่แล้ว

วันนั้น เขากำลังนั่งตกปลา อยู่ริมฝั่งแม่น้ำและช่วยนางเซียนคนหนึ่งก็ตกลงมาจากท้องฟ้าไว้.

หลังจากที่นางเซียนตื่นขึ้นมา นางก็เผยท่าทางหยาดเยิ้มทอดสะพานให้กับเขาราวกับแม่เสือสาวที่หิวโซ.

คืนทั้งคืนที่เขาได้กลายเป็นเหยื่อของนางถูกขย้ำซ้ำ ๆ

หลินซวนตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งที่เรียกว่า "สัตว์ร้ายแห่งความงาม" นั้นคืออะไร.

ความเหนื่อยล้าทำให้เขาสลบไป และที่สำคัญ เมื่อหลินซวนได้สติตื่นขึ้นมา ในวันรุ่งขึ้น เขาพบว่านางเซียนได้หายตัวไปแล้ว

ไม่มีอะไรเหลือไว้เลย ทำให้ หลินซวน รู้สึกเหมือนถูกกระทําชําเราแล้วทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี.

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ หลินซวน มีความรู้สึกต่อความใคร่ลดน้อยลง.

“พอเถิด โลกที่แสวงหาความหล่อเหลาของบิดา!”

หลินซวน ยกขาขึ้นไขว่ห้าง และเพลิดเพลินกับอาหารและสุราต่อไป

ยังคงเป็นวันที่เฉื่อยชา ปลดปลงเหมือนปลาเค็มเช่นเคย!

ในเวลานี้ไม่นาน เจ้าหว่านฟู่ ก็เดินเข้ามาภายในลานหน้าบ้านอีกครั้ง

“นายท่าน ทุกคนถูกส่งออกไปแล้ว”

"เร็วมาก?" หลินซวน รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย "ลุงจ้าววันนี้ ทำได้เร็วขนาดนี้เลยรึ?"

จ้าวว่านฟู่ยิ้มและส่ายหน้า "ไม่ใช่ข้าที่ไล่พวกนางออกไป แต่เป็นสตรีอีกคน และนางก็อยากเจอท่านเหมือนกัน"

"ไม่พบ!" หลินซวนโบกมือไปมาทันที.

จ้าวหว่านฟู่คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยออกมาว่า "สตรีผู้นี้ ดูแปลกตามาก"

“ไม่ว่านางจะพิเศษแค่ไหนก็ไม่พบ!” หลินซวนปฏิเสธอีกครั้งโดยไม่ลังเล

จ้าวว่านฟู่พยักหน้า เขาภักดีต่อตระกูลหลิน และเขาก็เชื่อฟังคำสั่งของนายท่านโดยธรรมชาติ

-

ราชรถเสวียนปิงบนท้องฟ้า.

โหรวหยิงกล่าวรายงาน "ฝ่าบาท หลินซวนไม่ยอมพบหน้าใครและปิดประตูสนิทไม่รับแขก ข้าไม่ได้พูดอะไรมาก และไม่ได้ใช้กำลังบังคับเขามาที่นี่"

เนื่องจากอีกฝ่ายจะเป็นสวามีในอนาคตของจักรพรรดินี นางจึงไม่กล้าทำอะไรกับหลินซวนโดยใช้กำลัง

นอกจากนี้ หลินซวน ยังไม่รู้ว่าใครต้องการพบ อยู่ด้านในประตูที่ปิดสนิท ทำให้นางทำอะไรไม่ได้  จะเป็นการดีกว่าถ้าจักรพรรดินีออกตัวด้วยตนเอง

ตงหวงจื่อโหยว ขมวดคิ้วเล็กน้อย

มนุษย์ผู้นี้ ช่างอหังการ!

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง นางก็ตัดสินใจพาธิดาทั้งสี่ไปที่ประตูด้วยตัวเอง

ท้ายที่สุดแล้ว ข้าก็ทำให้เขาผิดหวังเมื่อสี่ปีที่แล้ว ตอนนี้เมื่อเด็ก ๆ อยู่รอบตัว ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองก็ไม่ควรห่างเหินเกินไป

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ใช้อาคมปิดกั้นและลอบเข้าไปในประเทศหลานอวิ๋นเงียบ ๆ พร้อมกับธิดาทั้งสี่ของนาง

ลานบ้านตระกูลหลิน

จ้าวว่านฟู่มาที่สวนหลังบ้านอีกครั้ง: "นายท่าน มีสตรีอีกคนที่ต้องการพบท่าน"

หลินซวน พูดไม่ออกเล็กน้อย: "วันนี้มีอะไรผิดปกติ ทำไมสตรีเหล่านี้ถึงมากไม่หยุด ไม่มีที่สิ้นสุดกัน ไหลบ่ามาเหมือนน้ำหลาก"

"ใช่เลย." จ้าวหว่านฟู่ พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ "แต่สตรีคนนี้พิเศษมาก นางไม่เพียงมีความงามที่หาได้ยากในโลกหล้าเท่านั้น นางยังมีธิดาที่น่ารักอีกสี่คนด้วย"

“ธิดาสี่คน?” หลินซวนตื่นตะลึง

นี่ถึงกับคิดจะมาหากินกันทั้งครอบครัวเลยรึ?

"ไม่พบ!" หลินซวนตบหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้ สตรีเหล่านี้ช่างน่ารังเกียจยิ่งกว่าใคร!

หลังจากที่เสียงของเขาเอ่ยจบ

ลมหอมหนึ่งก็พัดเข้ามา

หลินซวน เห็นสตรีร่างสูง เปล่งแสงศักดิ์สิทธิ์ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

จากนั้นเสียงที่ยังไม่โตและน่ารักทั้งสี่ก็ดังขึ้น

“ปรากฎว่าเสด็จพ่อเป็นแบบนี้!”

“เสด็จพ่อตลกมาก!”

“เสด็จพ่อ พิเศษจริงๆ!”

“ข้าอยากให้พ่อเป็นม้าให้ข้าขี่!”