สนามประลองเสมือนจริง (อ่านฟรี 07/06/2567)

“เป็นแค่พนักงานไร้ประโยชน์กล้ามาออกความเห็นต่อหน้าฉันรึไง ?” ชายเย่อหยิ่งกล่าวออกมาด้วยความเดือดดาล

“นี่... เจ้าไปทำร้ายคนขายเพื่ออะไร ? สติฟั่นเฟือนรึ ?” คริสมองไปยังชายที่ใส่ชุดนักผจญภัยสีขาวตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ การทำอะไรแบบนั้นมันได้ประโยชน์อะไรด้วยรึ ?

เป็นการทำเพื่อให้ได้สินค้ามาในราคาถูกลง ? แสดงอำอาจเพื่อข่มขวัญผู้อื่น ? หรือมีเหตุผลอะไรอยู่เบื้องหลังกันแน่นะ..

“หุบปาก! ดูจากสารรูปแล้วแล้วแกคงเป็นแค่นักเวทย์แรงค์ F สินะ ทางที่ดีหลีกไปซะจะดีกว่า” ชายเย่อหยิ่งตวาดใส่หน้าของคริส แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร มันก็เหมือนมีสุนัขมาขู่ตรงหน้าก็เท่านั้น

‘ข้าควรจะตบมันดีไหมนะ ?’ ชายหนุ่มครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ยังไม่ได้ลงมือทำอะไร

“เฮ้ย! ทำไมกล้าทำร้ายคนอื่นแบบนั้นวะ เดี๋ยวฉันจะแจ้งตำรวจให้มาจัดการแก!” มีชายหนุ่มคนหนึ่งทนพฤติกรรมของชายเย่อหยิ่งไม่ไหวจนต้องกล่าวออกมา

“ก็เรียกมาสิวะ! พวกตำรวจมันจะไปทำอะไรได้!” ชายเย่อหยิ่งเชิดหน้าก่อนจะกล่าวท้าทาย

“อีกอย่างพี่ชายฉันเป็นถึงหัวหน้ากิลด์ราชสีห์เพลิงเลยนะ กิลด์ระดับสูงของเกาหลี หน้าอย่างพวกแกจะเอาอะไรมาสู้ ?” ชายเย่อหยิ่งกล่าวต่อท้ายอย่างไม่เกรงกลัวผู้ใด

“นี่ พวกเราไปเถอะ มันคือไอ้ดงกวักซู ถึงไอ้บ้านั่นมันจะไม่ได้เก่งอะไร แต่พี่ชายมันน่ะน่ากลัวเกินไป ได้ยินว่าแม้งเข้าข้างน้องชายจนไม่ลืมหูลืมตาเลยล่ะ” เพื่อนของชายที่ไปเถียงกับชายเย่อหยิ่งพยายามจะห้ามปราบเพื่อนของตน

เขาเคยได้ยินมาว่าไอ้ดงกวักซูเคยไปข่มขืนผู้หญิงคนหนึ่งที่เป็นแฟนของนักผจญภัยแรงค์ B ทำให้มันโดยอัดจนเกือบตาย แต่สุดท้ายพี่ของมันก็มาช่วยได้ทัน แล้วนักผจญภัยแรงค์ B คนนั้นก็หายสาบสูญไปเลย

“ชิบหาย! เป็นไอ้บ้านั่นเหรอ ก็ว่าทำไมมันถึงกร่างไปทั่วแบบนี้ได้” ชายที่ไปเถียงด้วยตอนแรกกล่าวออกมาด้วยความตกใจ

หลังจากนั้นทุกคนที่อยู่ในห้องนอกจากชายเย่อหยิ่ง พนักงานที่นอนอยู่กับพื้น และคริสที่มองทุกอย่างด้วยความเรียบเฉยก็ออกไปจนหมด

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ?” มีเสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นโดยไม่ได้สนใจดงกวักซูที่กำลังยืนเชิดอยู่อย่างภูมิใจที่มันสามารถไล่ผู้คนออกไปได้

“แค่ก... คุณหนีไปดีกว่าครับ เดี๋ยวจะซวยเอา” พนักงานชายไอออกมาเป็นเลือดก่อนจะกล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ไอ้หน้าหล่อ แกยังไม่ไปอีก ?” ดงกวักซูชี้หน้าคริสก่อนจะกล่าวออกมาเสียงดัง

“เจ้าพูดกับข้ารึ ?” คริสมองอีกฝ่ายก่อนจะถามกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย มันยิ่งทำให้ดงกวักซูที่อารมณ์ร้อนง่ายอยู่แล้วเดือดดาลขึ้นไปอีก

“ก็เออสิวะ! ไม่พูดกับแกจะให้พูดกับหมาที่ไหน!” ดงกวักซูรำคามออกมาเสียงดัง

“แล้วมีอะไร ?” คริสถามกลับไปด้วยใบหน้าเรียบเฉยดังเดิม เขาไม่ได้สนใจอะไรอีกฝ่ายสักนิด

ประเมินจากการเคลื่อนไหว พลังที่แผ่ออกมา การโจมตีพนักงานร้าน ทุกอย่างบ่งบอกว่าชายตรงหน้าของเขาเป็นเพียงพวกไม่ได้ความเท่านั้น ดังนั้นมันจึงไม่มีเหตุผลอะไรให้เขาต้องเก็บเรื่องของอีกฝ่ายมาสนใจเลยสักนิด

“ฉันบอกให้แกไปให้พ้น! โทรศัพท์เครื่องนั้นฉันซื้อแล้ว!!” ดงกวักซูกล่าวออกมาเสียงดัง

“ข้ามาก่อน เจ้านั่นแหละต้องหลบไป” คริสก็สวนกลับไปด้วยเหตุและผล

“คนอ่อนแออย่างแกจะเอาโทรศัพท์รุ่นนี้ไปทำไมกัน ? ในเมื่อพูดไม่ฟังก็ไปนอนโรงบาลซะ!!” ดงกวักซูที่ทนไม่ไหวอีกต่อไปตะโกนออกมาเสียงดังก่อนจะปล่อยหมัดขวาเข้าใส่ใบหน้าของคริสที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ตัวมัน

ครึ่งหลัง

ฟุบ ฟุบ ฟุบ

เสียงหมัดจู่โจมออกมาหลายสิบหมัดอย่างรวมเร็ว ถ้าเป็นคนธรรมดาคงโดนหมัดเหล่านี้ชกจนน่วมไปแล้ว แต่คริสกลับหลบพวกมันได้ทุกหมัดอย่างง่ายดาย

“อืม... อ่อนแออย่างที่ข้าคิดจริง ๆ เสียด้วยสิ” คริสกล่าวออกมาพลางหลบหมัดของดงกวักซูไปด้วย

“ไอ้เวรเอ๊ย! แน่จริงอย่าหลบสิวะ!!” ดงกวักซูคำรามออกมาเสียงดังพลางเร่งพลังขึ้นไม่หยุด

“หยุด! ทั้งสองคนหยุดการต่อสู้เดี๋ยวนี้” ในขณะที่คริสกำลังจะลงมือตอบโต้ไปก็ได้มีเสียงตะโกนดังขึ้นมาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่มาคั่นกลางระหว่างทั้งสองฝ่าย

ตุบ!

“แกเป็นใครวะ ?” ดงกวักซูที่ถูกอีกฝ่ายหยุดหมัดเอาไว้กล่าวออกมา

“ผมเป็นบอดี้การ์ดของร้านนี้ คุณสร้างความวุ่นวายในร้านนี้ดังนั้นโปรดออกไปด้วยครับ” ชายร่างสูงใหญ่กล่าวออกด้วยความจริงจัง

“ฉันไม่ไป! แกจะทำไม ?” ดงกวักซูกล่าวเสียงดัง ในตอนนี้เขาอารมณ์เสียสุด ๆ

“ถ้าอย่างนั้นผมต้องขอเสียมารยาทนะครับ” ชายร่างสูงใหญ่กล่าวออกมาก่อนที่เขาจะเข้าไปยกตัวดงกวักซูโยนออกไปนอกร้าน

“แก!! รอฉันก่อนเถอะ!” เมื่อถูกจับโยนออกมาต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้ ดงกวักซูจึงได้แต่กล่าวอาฆาตออกมาก่อนที่จะหายตัวไป

“ข้าสามารถซื้อโทรศัพท์ได้หรือยัง ?” คริสที่เดินตามมาด้วยกล่าวถามออกมา

เขาไม่ได้สนใจว่าอีกฝ่ายจะไปไหนหรือทำอะไรต่อ เขาแค่ต้องการทำธุระของตัวเองให้เสร็จ

“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปเรียกพนักงานมาให้” ชายร่างสูงใหญ่กล่าวตอบก่อนที่ทั้งคู่จะหันกลับเข้าไปในร้านตามเดิม

...

“เรียบร้อยครับ ขอบคุณมากครับ” พนักงานชายที่ถูกซ้อมไปกล่าวขอบคุณออกมา

“ไม่เป็นไร ข้าขออยู่ที่นี่สักพักก่อนจะออกไปได้หรือไม่ ?” คริสกล่าวถามออกมา

“ได้สิครับ ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจก็ถามผมได้ทุกเรื่องเลยนะครับ” พนักงานชายยิ้มให้พลางกล่าวออกมา

หลังจากที่ดงกวักซูได้จากไปคริสก็ได้ซื้อโทรศัพท์เรียบร้อยโดยมีพนักงานชายที่ถูกซ้อมมาเป็นผู้ขายให้ หลังผ่านไปสักพักอาการของพนักงานชายก็ดีขึ้นแล้วทำให้เขาได้รับค่าคอมมิชชั่นจากการขายไปจำนวนหนึ่ง

พนักงานชายสอนทุกอย่างเกี่ยวกับการใช้งานโทรศัพท์เครื่องนี้ให้ชายหนุ่มรู้ เนื่องจากที่โลกเก่าของชายหนุ่มก็ใช้วิทยาศาสตร์เป็นหลัก รวมถึงมีเครื่องมือสื่อสารอยู่บ้าง เขาจึงปรับตัวเข้ากับการใช้งานโทรศัพท์เครื่องนี้ได้ไม่ยากนัก

‘ข้าควรจะแสวงหาปัจจัยสี่ให้ครบก่อนสินะ’ ชายหนุ่มคิดในใจ ในตอนนี้เขามีร่างกายที่สามารถฟื้นสภาพตัวเองได้ ปัจจัยเรื่องยารักษาโรคและสุขภาพคงไม่มีปัญหา

คงต้องมองหาที่อยู่กับเสื้อผ้าไว้เสียแล้ว อาหารหากินได้ไม่ยากมีทุกหนแห่ง

“หมาตัวไหนมันกล้าทำร้ายน้องชายของฉันวะ! ออกมานี่หน่อย!!” มีเสียงตะโกนดังลั่นออกมาจากทางหน้าร้าน ทำให้คริสที่ได้ยินจึงเดินออกไปดู เขาเดาว่าน่าจะเป็นคนรู้จักของชายก่อนหน้านี้

“ผมเอง มีอะไรรึเปล่าครับ ?” เสียงของชายร่างใหญ่ดังขึ้นมา เขายืนเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว

“เฮอะ! มิน่าถึงกล้าทำร้ายน้องชายฉัน ถ้าแน่จริงก็ไปเจอกันที่สนามประลองเสมือนจริงหน่อยไหมล่ะ ? ถ้าแกไม่ไปฉันจะพังร้านแกตอนนี้นี่แหละ!!” พี่ชายของดงกวักซูกล่าวออกมาเสียงดัง เส้นผมสีแดงของเขาเข้ากันกับชุดลายเพลิงเป็นอย่างดี

แค่ดูภายนอกก็รู้แล้วว่าชายร่างใหญ่คนนี้เป็นคนอารมณ์ร้อนขนาดไหน

“ได้สิ ผมไม่มีอะไรต้องกลัวอยู่แล้ว” บอดี้การ์ดของร้านตอบกลับไป เขาไม่ได้หวาดกลัวอะไรอีกฝ่ายอยู่แล้ว

คงเป็นแค่พวกบ้าบอที่มาสร้างความวุ่นวายทั่วไปนั่นแหละ