ตอนที่ 114 ความหิว
ตอนที่ 114 ความหิว
คอนริไม่เชื่อเธอ “หากเขาไม่สนใจเจ้า เหตุใดเขาถึงแตะต้องเจ้า”
“เขาไม่มีอะไรทำดีไปกว่าการหยอกล้อผู้อื่น แม้ว่าจะเป็นสตรี แต่เขาก็มองแค่ว่าเป็นสภาพร่างกาย อย่าคิดมาก”
คอนริรู้สึกสงสัย “จริงหรือ”
ไอร่าพยักหน้าอย่างเข้มแข็ง “จริงสิ จริง”
บุหรงกัดฟันของเขา
เขาหมายถึงอะไรเขาจะแตะต้องสตรีคนไหนก็ได้
เขาดูสิ้นหวังขนาดนั้นเลยเหรอ
ไอร่าจับมือคอนริไว้แน่น เกรงว่าเขาจะต่อสู้กับบุหรง
ผู้ชายสองคนนี้มีพลังทำลายล้างเป็นพิเศษ หากพวกเขาทะเลาะกัน บ้านทั้งหลังคงพังทลาย
เธอพูดกับบุหรง “หากไม่มีอะไรแล้ว รีบออกไปก่อนเถอะ หลังจากที่ข้าสร้างยาได้แล้ว ข้าจะให้คอนริหรือเชร์นำไปส่งให้ท่าน”
...
บุหรงค่อนข้างขุ่นเคือง
การจ้องมองของเขาจับจ้องไปที่มือของไอร่าซึ่งกำมือของคอนริแน่น เขาพบว่ามันน่ารำคาญเป็นพิเศษ
“เจ้ากำลังไล่ข้ารึ”
ไอร่ารู้ดีว่าบุหรงเป็นอย่างไร หากเธอตอบว่าใช่ เขาจะปฏิเสธที่จะออกไปอย่างแน่นอน เธอพูดอย่างมีไหวพริบมากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ “คอนริและข้ามีเรื่องภายในครอบครัวที่ต้องจัดการ ไม่เหมาะที่บุคคลภายนอกจะเข้าร่วม”
“คนนอก?” บุหรงยิ้มอย่างคลุมเครือ “ข้ามีลูกกับเจ้าแล้วนะ ยังจะเป็นคนนอกอีกเหรอ”
ไอร่าทำอะไรไม่ถูก “เหตุใดท่านต้องแกล้งข้าด้วย? ข้าบอกไปแล้วว่าข้า..”
“เอาล่ะ ข้าไม่แกล้งเจ้าอีกต่อไปแล้ว”
บุหรงขัดจังหวะเธอ
เขารีบจบการสนทนาและไปเรื่องอื่น
“ข้าลืมบอกบางอย่างกับเจ้า ตอนที่ข้าบินลงมาที่นี่ ข้าเห็นตัวผู้ในเผ่าหมาป่าของเจ้าติดตามยี่หวาไป ดูราวกับกำลังมุ่งหน้าไปยังเผ่าแม่น้ำดำ”
คอนริและไอร่ามองหน้ากันและคิดถึงมู่เย่เป็นอันดับแรก
เหตุใดมู่เย่จึงติดตามยี่หวาไปที่เผ่าแม่น้ำดำ
บุหรงยื่นมือออกไปช้า ๆ “ข้าให้ข้อมูลสำคัญเช่นนี้แก่เจ้าแล้ว เจ้าจะไม่ให้เมล็ดทานตะวันเป็นค่าตอบแทนหน่อยหรือ”
“...ข้ารู้ว่าในใจท่านก็มีแต่เมล็ดทานตะวันนั่นแหละ”
ไอร่าโยนเมล็ดทานตะวันคั่วถุงใหญ่ให้กับเขา
บุหรงวางเมล็ดทานตะวันไว้ในอ้อมแขนของเขา จากนั้นโบกมือไปที่ดอกตูม “ได้เวลากลับบ้านแล้ว”
ดอกตูมกล่าวคำอำลาพี่น้องอย่างไม่เต็มใจ จากนั้นมันก็ลูบฝ่ามือของไอร่าอย่างเสน่หาก่อนออกเดินทางไปพร้อมกับบุหรง
ในเรื่องนี้ คอนริตัดสินใจส่งใครสักคนออกไปที่เผ่าแม่น้ำดำ เพื่อไปหามักกะลีและบูเค่อ เขาขอให้เขาช่วยดูแลมู่เย่เพราะเห็นแก่ความสัมพันธ์ในอดีต และจับตาดูการกระทำของยี่หวา
ใช้เวลาไม่นาน อสูรที่คอนริส่งไปก็กลับมาพร้อมกับข่าวที่น่าตกใจ
มีความขัดแย้งภายในเกิดขึ้นในเผ่าม้าป่า
ผู้นำบูเค่อเสียชีวิตอย่างอนาถด้วยน้ำมือของบูจิน น้องชายของเขา บูจินกลายเป็นผู้นำคนใหม่ของเผ่าม้าป่า
มักกะลีปฏิเสธที่จะยอมรับบูจินในฐานะผู้นำ เขาหนีจากเผ่าม้าป่าในคืนนั้นพร้อมกับอสูรร้ายฝั่งบูเค่อ
คอนริไม่คาดหวังว่าบูเค่อจะตาย
อสูรตัวผู้ผมสีแดงผู้กล้าหาญพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสนั้น ตายไปโดยไม่มีใครรู้!
เกิดอะไรขึ้น?
ในฐานะผู้นำเผ่าม้าป่า บูเค่อมีอำนาจมาก ไม่มีใครในเผ่าแม่น้ำดำสามารถเอาชนะเขาได้ เขาถูกฆ่าได้อย่างไร
ขณะที่คอนริกำลังงุนงง เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอีก
คอนริถามอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ “เจ้าบอกว่าใครอยู่ที่นี่นะ”
เจโรมพูดซ้ำสิ่งที่เขาเพิ่งจะรายงาน
“หมอพ่อมดเผ่าม้าป่า มักกะลี มาถึงตีนภูเขาหินพร้อมกับม้าป่าจำนวน 58 ตน หมอพ่อมดมักกะลีต้องการพับท่าน ดูเหมือนเขามีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับท่าน”
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง คอนริก็ตัดสินใจลงจากภูเขาเพื่อไปพบเขา
ก่อนออกเดินทาง เขาเตือนไอร่าว่า “เจ้าอยู่บ้านกับลูก ๆ อย่าวิ่งไปมา”
ไอร่าไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ จะวิ่งไปรอบ ๆ ทำไม รีบไปทำธุระของเจ้าเสียเถิด ข้าจะดูแลเด็ก ๆ เอง”
คอนริกอดเธอและกัดเธอเบา ๆ ก่อนที่จะลงจากภูเขาด้วยความพึงพอใจ
เมื่อเขาได้พบกับมักกะลี เขาตกใจกับความซีดเซียวของเขา
ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน มักกะลีดูแก่ลงมากกว่าสิบปี ผมสีขาวของเขายุ่งเหยิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยโคลนและเป็นสีเทา กระโปรงของเขาถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่น
เขาเดินไปข้างหน้าด้วยความช่วยเหลือของอสูรตัวผู้สองตนและโค้งคำนับอย่างสั่นคลอน “หัวหน้าคอนริ”
คอนริรีบจับแขนของเขา “เกิดอะไรขึ้นกับท่าน”
มักกะลีถอนหายใจ “เฮ้อ ทั้งหมดเป็นความผิดของสุนัขจิ้งจอกตัวเมียนางนั้น”
จิ้งจอกตัวเมีย? คอนริโพล่งออกไป “นางมีนามว่ายี่หวาใช่หรือไม่”
อสูรชายหนุ่มที่อยู่ข้าง ๆ มักกะลีรีบตอบ “ใช่ขอรับ เป็นนาง หัวหน้าคอนริ ท่านรู้จักนางด้วยหรือ”
เขาเป็นลูกศิษย์ของมักกะลี มีนามว่าเปจู
คอนริเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับการมาเยือนภูเขาหินของยี่หวา
หลังจากที่มักกะลีได้ยินเรื่องนี้ อารมณ์ของเขาก็ยิ่งปั่นป่วนมากขึ้น “นางได้เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนางตั้งแต่มาที่ภูเขาหินแล้วสินะ หากรู้ว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น ข้าคงจะหยุดบูเค่อ แม้ว่าข้าจะตายก็ตาม ข้าจะไม่มีวันยอมให้นางจิ้งจอกตัวเมียตนนั้นก้าวเข้ามาในเผ่าแม่น้ำดำเด็ดขาด”
คอนริขมวดคิ้วเมื่อเห็นความเสียใจบนใบหน้าของเขา “เกิดอะไรขึ้น ยี่หวามีส่วนเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตของหัวหน้าบูเค่อหรือ?”
เปจูไม่พอใจ “ยี่หวาเป็นผู้สังหารหัวหน้าบูเค่อ ตอนนั้นนางนำหมาป่าตนหนึ่งมาให้เรา หัวหน้าบูเค่อเห็นว่านางน่าสงสารจึงตกลงที่จะรับนางและคู่ครองของนางเข้ามาในเผ่า ข้าไม่คิดเลยว่านางจะสมรู้ร่วมคิดกับบูจินและฆ่าหัวหน้าบูเค่อ”
