บทที่ 424 : ครั้งแรก (6)
บทที่ 424 : ครั้งแรก (6)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novelกับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บที่copyไปขายอีกที คุณมึงแม่งโคตรโง่เลยครับ]
ต่อไปฉันอธิบายกำหนดการให้ฮูยองฟัง
เรามีกำหนดเดินทางกลับทาวน์เนียโดยเรือด่วนตอนรุ่งสางพรุ่งนี้
เมื่อกลับไปที่ทาวน์เนีย เราจะเริ่มการเตรียมการขั้นสุดท้ายเพื่อพิชิตชั้นที่ 50
'ปัญหาเรื่องทรัพยากรได้รับการแก้ไขแล้ว'
ทั้งกองกำลังเหล่าฮีโร่ทหารและเรือเหาะบรรลุเป้าหมายแล้ว
แต่ความท้าทายต่อไปยังคงอยู่
'มันเป็นเรื่องของเลเวลของฮีโร่หรือเปล่า?'
ทีมกลยุทธ์หลักของทาวน์เนียก้าวไปไกลกว่าระดับฮีโร่ระดับ 4 ดาวมาตรฐาน
ข้อเท็จจริงนี้สามารถเห็นได้เพียงแค่ดูการผูกขาดของกิจกรรมขนาดใหญ่ในเมืองมิติระดับ 4 ดาว
แต่นั่นยังไม่เพียงพอ
การทำนายของฉันคือเหล่าสัตว์ประหลาดที่มีชื่อจำนวนมากจะปรากฏตัวบนชั้นที่ 50
พวกมันแข็งแกร่งกว่าสัตว์ประหลาดธรรมดาหลายสิบเท่า เพื่อที่จะต่อสู้กับพวกมันได้อย่างเหมาะสมเราจำเป็นที่จะต้องเสริมกองกำลังของเราให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีกด้วย
'ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ผลสำหรับฉัน ก็ต้องมีคนที่ทำได้อย่างน้อยหนึ่งคน'
เนื่องจากอูยองที่ผูกมัดด้วยคำสาบานไม่สามารถใช้งานรอยประทับในภารกิจได้
เราต้องเลือกหนึ่งในผู้มีโอกาสที่มีอยู่และมุ่งเน้นไปที่การดูแลเขา
'ทั้งเจนน่าหรือเวคิส'
ทันใดนั้น กูกูคอนบอกว่าเขากำลังคิดที่จะเพิ่มพลังของเขา
ฉันจะถามทันทีเมื่อฉันกลับไปที่นั้น
หลังจากแยกทางกับฮูยองแล้ว ฉันก็เตรียมกลับทาวน์เนีย
คือไม่มีอะไรต้องเตรียมเลย เพียงมัดไบฟรอตเข้ากับเข็มขัดให้แน่นแล้วทำตามแผนที่เขียนเมื่อคืนนี้
ตอนนี้ถึงเวลากลับแล้ว
ครืน!!
ท่าเรือเรียบง่ายที่ติดตั้งบนชั้นที่ 13 ของ เนลม์ไฮมฟ์
เรือเหาะขนาดเล็กความเร็วสูงกำลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้า
“ผมขอให้นายท่านได้รับชัยชนะในทุกภารกิจ”
รีเจียนโค้งคำนับฉัน
ฉันพยักหน้าให้เขาเป็นเครื่องหมายว่าฉันรับรู้
เช่นเคยมันเป็นการกล่าวอำลาแบบเงียบๆ
“เราจะไม่ลืมความแค้นของท่านลอร์ด”
รีเจียนกำหมัดแล้วมองไปที่ที่ฮูยองที่อยู่ข้างๆฉัน
"ขอบคุณครับ"
ฮูยองหันไปโค้งให้เขาและเดินขึ้นบันไดไปหนึ่งก้าว
ยูเน็ตซึ่งแต่งตัวสวยงามในชุดเครื่องแบบของเนลม์ไฮมฟ์เดินเข้ามาหาฉัน
“นายท่าน ฉันเชื่อว่านายท่านจะสามารถชนะเช่นเคย”
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”
“นายท่านแข็งแกร่งและอยู่ยงคงกระพันในการต่อสู้ไม่ใช่เหรอคะ? ถึงแม้จะเป็นศัตรูก็ตาม เช่นเดียวกับเวลาที่นายท่านได้ช่วยเราจากนรกเหมือนเมื่อครั้งในอดีต และครั้งนี้ก็ด้วย และ…นายท่านก็จะสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย”
ยูเน็ตวางมือบนหน้าอกของเธอ
“ได้โปรดอย่าลืม…หากนายท่านมีช่วงเวลาที่ยากลำบากนายท่านสามารถกลับมาที่นี่ได้ตลอดเวลา ฉันจะปล่อยให้บัลลังก์แห่งเนลม์ไฮมฟ์ว่างเปล่าเพื่อรอนายท่าน”
“เรื่องนั้นจะไม่เกิดขึ้น….”
ฉันปิดปากของฉันแน่น
อาจจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ถ้ามีวันที่ต้องกลับมาคงเป็นหลังจากที่ฉันตีปีนหอคอยชั้นที่ 100 ได้แล้ว
แต่ก็นะ ฉันหัวเราะและพูดต่อ
“ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยดูแลฉันด้วย”
"ด้วยความยินดีค่ะนายท่าน"
ยูเน็ตโค้งคำนับให้ฉัน
“อย่ากังวลมากจนเกินไป ฉันจะติดต่อเธอให้บ่อยขึ้น”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะขอนายท่านแล้วค่ะ”
ยูเน็ตยิ้มอย่างซุกซนแล้วค่อยถอยหลังกลับไป
ฉันกล่าวลาทั้งสองคนและขึ้นเรือเหาะ
<ออกเดินทาง!>
ด้วยการนำทางของนักบิน เรือเหาะจึงลอยขึ้นไปในอากาศและมุ่งหน้าไปยังกระแสน้ำวนแห่งมิติ
[ขอแสดงความยินดี!]
[นายท่าน ขอแสดงความยินดีกับการเคลียร์พิกมีอัพทุกด่านได้!]
ผู้ชายคนนั้นกำลังดูอยู่
[อันดับของนายท่านคือ 'อันดับที่ 1'!]
[คุณคือผู้ใช้ที่คนแรกที่สามารถบรรลุการปีนหอคอยได้!]
หน้าจอโฮโลแกรมปรากฏอยู่
บนหน้าจอตุ๊กตากระดาษที่ทำอย่างงุ่มง่ามกำลังปรบมือ
[ขอแสดงความยินดีอีกครั้ง!]
[ความสำเร็จของนายท่านจะได้รับการสรรเสริญไปอีกนานแสนนาน]
[โมเบียสอิงค์]
[ผู้อำนวยการ - อัลฟา 0]
มีการเล่นเพลงพื้นหลังแบบ 8 บิตดังขึ้นมา
หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีดำ และตัวอักษรสีขาวก็ค่อยๆ เลื่อนลงมาที่หน้าจอ
[การออกแบบเกม]
[นักออกแบบเกมอาวุโส - อัลฟา1]
[หัวหน้านักออกแบบเกม - อัลฟา2]
[นักออกแบบเกม - อัลฟา3]
[นักออกแบบเกม - อัลฟา4]
[ผู้ออกแบบเกม…….]
ชายคนนั้นมองดูโดยไม่กระพริบตา
[การสร้างแบบจำลองตัวละคร]
[หัวหน้านักออกแบบเกม - เดลต้า1]
[นักออกแบบเกม - เดลต้า2]
[ผู้ออกแบบเกม……]
วิดีโอเครดิตดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน
จาก 1 นาทีเป็น 5 นาที จาก 5 นาทีเป็น 10 นาที
[ขอบคุณเป็นพิเศษ]
[ชริ้ง!]
ในที่สุดหลังจากวิดีโอยาวประมาณ 20 นาทีจบลง รายชื่อพนักงานก็ถูกปิดลง
ข้อความปรากฏขึ้นพร้อมเอฟเฟกต์เสียง
[นายท่านภารกิจหลัก 'โดราโด' สิ้นสุดลงแล้ว]
[แต่อย่าลืม…]
[การผจญภัยที่แท้จริงเริ่มต้นขึ้นแล้ว!]
ชริ้ง!!!!!
เสียงสีเทาแวบไปทั่วหน้าจอ จากนั้นหน้าต่างโฮโลแกรมก็หายไป
ชายคนนั้นยืนอยู่คนเดียวในจัตุรัสอันกว้างใหญ่
ในไม่ช้าทุกอย่างก็มืดลง
“……สถานที่นี้”
ชายคนนั้นพึมพำ
"มันคืออะไร?"
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแค่ในThai-novelและMy-Novelเท่านั้น
