ตอนที่ 113 เจ้าไม่ควรโกหกข้า
ตอนที่ 113 เจ้าไม่ควรโกหกข้า
หัวใจของมู่เย่เจ็บปวดแทนผู้หญิงของเขา เขาต้องการพาเธอกลับบ้านเพื่อดูแลเธอ แต่ผู้อาวุโสคอนริได้เตือนพวกเขาไว้ล่วงหน้าว่าอย่านำบุคคลภายนอกเข้าไปในภูเขาหิน เมื่อทำอะไรไม่ถูก เขาทำได้เพียงทิ้งยี่หวาไว้ในบ้านหินและกลับบ้านตามลำพัง เขาวางแผนที่จะวิงวอนหัวหน้าคอนริให้อนุญาตให้เธอเข้ามาในภูเขาหิน
โดยไม่คาดคิดว่าผู้อาวุโสคอนริไม่อยู่บ้าน มู่เย่ไม่พบเขา แต่กลับวิ่งเข้าไปหาเซียร่า พี่สาวของเขาแทน
เมื่อเธอรู้ว่าเขาอยู่กับยี่หวา เซียร่าก็โกรธมาก เธอต่อว่าเขาอย่างรุนแรง
อย่างไรก็ตาม มู่เย่ปฏิเสธที่จะเปลี่ยนใจ
เขากล่าวว่า “ข้าได้สมสู่กับยี่หวาแล้ว ตอนนี้นางเป็นคู่ครองของข้า ข้าไม่มีวันทิ้งนาง”
“เจ้าคนเนรคุณ เจ้าคิดจะฆ่าข้าหรืออย่างไร” เซียร่าตัวสั่นด้วยความโกรธ
เมื่อเห็นว่าพี่สาวของเขาเสียใจเพียงใด มู่เย่ก็ทนไม่ไหว แต่เมื่อเขาคิดว่ายี่หวายังรอเขาอยู่ในบ้านหิน เขาก็แข็งใจขึ้นมาทันทีและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ถ้าหัวหน้าเผ่าไม่ยินยอมให้ข้าพานางขึ้นมาบนภูเขา ข้าจะไปกับนาง”
เจโรมถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “เจ้าวางแผนที่จะออกจากเผ่าภูเขาหินไปกับคนนอกอย่างนั้นหรือ”
มู่เย่หลีกเลี่ยงการจ้องมองของพี่สาวและกำหมัดแน่น “ใช่”
ทันใดนั้นเสียงของคอนริก็ดังขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นก็พายี่หวาไป”
ทุกคนอยู่ในความโกลาหล พวกเขามองไปในทิศทางของเสียงทันทีและเห็นว่าคอนริอยู่นอกฝูงชนแล้ว เขามองดูมู่เย่ด้วยสายตาที่มีความหมาย ไม่มีอารมณ์ในดวงตาสีเขียวเข้มของเขา พวกมันหนาวเหน็บจนน่ากลัว
หมาป่าล่าถอยและริเริ่มหาทางไป
คอนริเดินไปเมื่อเขาเดินผ่านไอร่าและลูกหมาป่า เขาก็หยุดและกระซิบว่า “กลับไปก่อนเถอะ”
“ได้” ไอร่าไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับการจัดการเผ่าหมาป่าของเขา ดังนั้นเธอจึงพาลูกหมาป่ากลับบ้านอย่างเชื่อฟัง
ไอร่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น
จนกระทั่งคอนริกลับมา เธอได้เรียนรู้ความจริงจากเขา
“มู่เย่ไปแล้ว”
ไอร่าไม่แปลกใจกับผลลัพธ์ที่ได้ เธอถอนหายใจ “เซียร่าต้องอารมณ์เสียแน่ ๆ”
แม้ว่าเซียร่าจะพูดเสมอว่าน้องชายของเธอไร้ประโยชน์ แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอใส่ใจเขามาก เธอรักน้องชายของเธอจากก้นบึ้งหัวใจ
แต่ตอนนี้ เขาได้ละทิ้งเธอซึ่งเป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเขา เพียงเพราะผู้หญิงที่เธอเพิ่งจะรู้จักเพียงคืนเดียวเท่านั้น
เธอคงรู้สึกถึงบางสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่าความผิดหวัง
ไอร่าถามทันทีว่า “มู่เย่ตกหลุมรักยี่หวาเพราะน้ำหอมจิ้งจอกหรือเปล่า เขาถึงทิ้งพี่สาวของเขาไปได้”
แต่คอนริกล่าวว่า “ไม่ว่าเขาจะถูกยาเสน่ห์หรือไม่มันแตกต่างกันอย่างไรล่ะ ไม่ว่าอย่างไร มู่เย่ก็ได้สมสู่กับยี่หวาไปแล้ว สัญญาคู่ครองได้ผูกมัดเขาไว้กับนาง เว้นแต่เขาจะตาย เขาจะไม่มีวันละทิ้งเธอได้อีกต่อไป”
ไอร่าเงียบ
สัญญาคู่ครองเป็นสิ่งที่โหดร้าย มันผูกมัดอสูรตัวผู้ไว้ตลอดชีวิต เขาไม่สามารถเป็นอิสระได้เว้นแต่เขาจะตาย
หากอสูรตัวผู้โชคร้ายได้พบกับสตรีที่ไร้หัวใจ ชีวิตของเขาก็คงจบลงแล้ว
เมื่อเห็นเธอถอนหายใจและขมวดคิ้ว คอนริก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าคิดอะไรอยู่ คิดมากกับเรื่องนี้หรือ”
“ข้ากำลังคิดถึงลูก ๆ ของเรา จะเป็นอย่างไร หากพวกเขาเจอสตรีที่ปฏิบัติไม่ดีกับเขา เมื่อเขาโตขึ้น จะเกิดอะไรขึ้นหากพวกเขาถูกคู่ครองของพวกเขารังแก”
คอนริตอบอย่างง่ายดาย “พวกเขาจำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากเจ้าก่อนถึงจะเลือกคู่ครองได้ หากคู่ครองไม่ตรงตามมาตรฐานของเจ้า พวกเขาไม่ควรเป็นคู่ครองของกัน”
ไอร่าติดอยู่ระหว่างเสียงหัวเราะและน้ำตา “เป็นไปได้อย่างไร”
ในช่วงบ่าย เซียร่ามาหาคอนริ ไอร่าก็อยู่บ้านด้วยเช่นกัน เธอเห็นดวงตาของเซียร่าบวมจากการร้องไห้ และเสียงของเธอก็แหบแห้ง เธอดูซีดเซียวมากขึ้น
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเซียร่าผู้ร่าเริงและใจกว้างจะกลายเป็นแบบนี้
ดูเหมือนการจากไปของมู่เย่จะส่งผลกระทบต่อเธออย่างหนัก
เจโรจับตัวเซียร่าอย่างระมัดระวัง
เซียร่ามองไปที่คอนริและอ้อนวอนว่า “มู่เย่ต้องหลงเสน่ห์สุนัขจิ้งจอกตัวนั้น ข้าจะออกไปตามหาเขาอีกครั้งภายหลัง หากข้าสามารถชักชวนให้เขาอยู่ห่างจากสุนัขจิ้งจอกตัวเมียตัวนั้นได้ ท่านช่วยปล่อยให้เขากลับเข้าเผ่าภูเขาหินจะได้ไหมคะหัวหน้า”
อสูรตัวผู้ที่มีคู่ครองแล้วไม่สามารถแยกออกจากคู่ครองของตนเองได้ เว้นแต่คู่ของเขาจะเป็นฝ่ายละทิ้งเขา
แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะถูกทิ้ง แต่ราคาที่ต้องจ่ายก็สูง
มู่เย่อาจจะทนไม่ไหว
คอนริไม่ได้พูดข้อความพวกนั้นออกมา เขาเพียงแค่พยักหน้า “ได้สิ”
เซียร่าโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว “ขอบคุณ ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่านผู้นำ”
ไอร่าช่วยพยุงเธอให้ลุกขึ้น “เจ้าดูเหนื่อยนะ กลับไปพักเสียหน่อยเถอะ แม้ว่ามู่เย่จะจากไปแล้ว แต่เจ้ายังมีเจโรมและลูก ๆ อยู่นะ เจ้าต้องเข้มแข็งเพื่อพวกเขาสิ”
คำพูดของเธอทำให้เซียร่ามีกำลังใจขึ้น
ไม่นานหลังจากที่เซียร่าและสามีของเธอจากไป บุหรงก็มาถึง
ทันทีที่เขาเดินเข้ามา ดอกตูมก็คลานออกมาจากแขนเสื้อของเขาอย่างกระตือรือร้นและเล่นกับลูกหมาป่า
เมื่อไอร่าเห็นบุหรง เธอก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “อย่าบอกนะว่าท่านมาที่นี่เพื่อขอเมล็ดทานตะวันจากข้าอีก”
บุหรงหัวเราะเบา ๆ “เจ้าคิดว่าข้าต้องการเพียงเมล็ดทานตะวันหรือ เจ้าดูถูกข้าเกินไป”
มุมปากของไอร่ากระตุก “แล้วท่านมาทำอะไรที่นี่”
“ข้ามาที่นี่เพื่อถามถึงวิธีแก้ปัญหาการสืบพันธุ์ของเผ่านก”
ไอร่า “...”
ไม่นะ หลังคลอดเธอสนใจแค่เรื่องกิน ดื่ม และสนุกสนานเท่านั้น เธอลืมเรื่องนี้ไปหมดเลย
เธอไอเบา ๆ “เอ่อ ..ช่วยรออีกสักหน่อยเถอะ ข้ามีความคืบหน้าอยู่บ้างแล้ว แต่ต้องศึกษาเพิ่มอีก หลังจากคิดได้แล้ว ข้าจะส่งยาไปให้ท่าน”
บุหรงมองเห็นความคิดของเธอทันทีและเลิกคิ้วด้วยรอยยิ้ม “อย่าบอกนะว่าเจ้าลืมเรื่องนี้ไปแล้ว”
ไอร่ารีบปฏิเสธ “ไม่ ไม่ ไม่ลืมอย่างแน่นอน”
บุหรงจับคางเธอ “อย่าคิดจะโกหกข้าจะดีกว่า”
ไอร่าพยายามยิ้มอย่างจริงใจ “ข้าไม่ได้โกหกนะ”
ทันทีที่คอนริเดินเข้าไป เขาเห็นบุหรงและไอร่ายืนใกล้กันมาก เขาก็ระเบิดทันที
เขารีบวิ่งไปและผลักบุหรงออกไป “อย่าคิดที่จะมาแตะต้องไอร่านะ” เขาพูดด้วยความโกรธ
บุหรงจงใจเลียนิ้วที่แตะคางของไอร่า ดวงตาสีเลือดของเขาจ้องมองตรงไปที่ไอร่า ราวกับว่าเขาต้องการกลืนหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าเขา
การจ้องมองที่ชัดเจนเช่นนี้ช่วยไม่ได้ที่จะทำให้ไอร่าหวาดกลัว และทำให้คอนริยิ่งโกรธมากขึ้น
เขาคว้าคอเสื้อของบุหรงและคำรามอย่างดุเดือด “อย่าคิดว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า”
บุหรงยังคงดูเกียจคร้านและไม่ได้คำนึกถึงภัยคุกคามของคอนริ
“ถ้าอยากสู้ก็สู้สิ ข้าคันมืออยู่พอดี ไม่ใช่ความคิดที่ดีนักที่จะฝึกฝนเจ้า”
“เจ้า!”
ไอร่ารีบจับคอนริซึ่งกำลังจะโจมตีบุหรงอย่างรวดเร็ว “ใจเย็น ๆ สิ ท่านบุหรงไม่ได้ชอบข้า เขาชอบผู้อื่น ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ปล่อยเขานะ”
