บทที่ 446  เอกสารสอบคะแนนเต็ม

บทที่ 446  เอกสารสอบคะแนนเต็ม

กู่ชิงเยียนเขียนด้วยความเร็วอย่างมากโดยไม่สนใจเสียงที่ทำให้เสียสมาธิจากโลกภายนอก

ไม่ว่าชื่อเสียงจะดีหรือไม่ดี ตอนนี้ซุนม่อก็มีชื่อเสียงแล้ว ผู้เข้าสอบอย่างน้อย ⅔ รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดว่า 'เจ้าเป็นแค่สุนัขที่คอยรอหน้าประตูบ้านคนอื่น!'

แต่สำหรับกู่ชิงเยียนแล้วไงล่ะ?

(ดังแค่ไหน จะดังกว่าข้าได้ไหม?)

กู่ชิงเยียนกำลังไล่ตามผู้อาวุโสที่เป็นอัจฉริยะในโรงเรียนของเขารวมถึงมหาคุรุเหล่านั้น เขาไม่ถือว่าซุนม่อเป็นคู่แข่งของเขาแม้แต่วินาทีเดียว

เพราะซุนม่อไม่คู่ควร

"คะแนนเต็ม! ข้าต้องได้คะแนนเต็ม!”

กู่ชิงเยียนทุ่มสุดตัว ท้าทายขีดจำกัดของเขา!

แต๊ง! แต๊ง! แต๊ง!

เมื่อระฆังดังขึ้น กู่ชิงเยียนก็วางพู่กันลง หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่กองกระดาษข้อสอบที่เป็นระเบียบและเผยรอยยิ้มที่น่าประหลาดใจ

(ตอบหมดแล้วจริงๆ?)

(ดูเหมือนศักยภาพของข้าจะยังไม่ถูกขุดคุ้ยออกมาเต็มที่!)

“วางพู่กันเขียนลงและออกจากห้องเรียนตามลำดับ ห้ามพูด ห้ามมีใครรั้งอยู่ข้างหลัง!”

ถังเหนี่ยนเตือน

ผู้เข้าสอบบางคนมีสีหน้าไม่น่าดูราวกับว่าพวกเขามีอาการท้องผูก (เฮ้, พวกเจ้าให้เวลาเราอีกครึ่งชั่วโมงไม่ได้เหรอ?) อย่างไรก็ตาม ที่เหลือแสดงสีหน้าโล่งใจ (ความทรมานนี้สิ้นสุดลงเสียที)

“ในอนาคต ข้าจะส่งข้อสอบล่วงหน้าในขณะที่ได้คะแนนเต็ม!”

กู่ชิงเยียนสะบัดแขนเสื้อและรีดรอยพับบนเสื้อให้เรียบก่อนที่จะออกจากห้องเรียนอย่างใจเย็น ทุกที่ที่เขาเดินผ่าน ผู้เข้าสอบต่างพยายามหลีกทางให้เขา

เมื่อสายตาของถังเหนี่ยนประสานกับกู่ชิงเยียน เขาก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ นี่เป็นรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นเมื่อเขาเห็นผู้เข้าสอบระดับสูงสุดเท่านั้น

มีความชื่นชมและกำลังใจในดวงตาของเขา!

เมื่อผู้เข้าสอบเห็นเช่นนี้ พวกเขาทั้งหมดรู้สึกอิจฉาเป็นพิเศษเพราะพวกเขาไม่สามารถหาโอกาสที่จะประจบประแจงมหาคุรุได้ อย่างไรก็ตาม โดยพื้นฐานแล้วกู่ชิงเยียนไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ แม้ว่ามหาคุรุจะไม่ลดสถานะของพวกเขาเพื่อริเริ่มที่จะสนทนากับเขา ตราบใดที่กู่ชิงเยียนพูด ไม่มีมหาคุรุคนใดที่จะปฏิเสธการสนทนากับเขา

…

ตอนนี้อาคารสำนักงานกลายเป็นพื้นที่ให้คะแนนสำหรับเอกสารสอบ มีคน 309 คนรับผิดชอบในการให้คะแนนการสอบข้อเขียนของอักขรยันต์วิญญาณ และคนเหล่านี้ล้วนเป็นมหาคุรุที่เชี่ยวชาญในการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณ นี่เป็นการรับประกันว่าการให้คะแนนจะไม่ผิดพลาด

“ประตูเซียนวางแผนที่จะกำจัดผู้สอบกี่คนในปีนี้”

มหาคุรุสูงวัยถอนหายใจ แนวคิดของเขาคือควรมีการศึกษาสำหรับทุกคนโดยไม่คำนึงถึงภูมิหลัง และเขาต้องการสนับสนุนผู้คนมากขึ้นโดยให้พวกเขากลายเป็นมหาคุรุระดับ 1 ดาว ดังนั้นเขาจึงไม่ชอบการสอบที่เข้มงวดเช่นนี้

“ข้ารู้สึกว่านี่เป็นวิธีที่ถูกต้อง ในอดีตมีผู้มาใหม่ที่มีคุณภาพต่ำมากเกินไปที่สามารถได้รับตำแหน่งมหาคุรุระดับ 1 ดาว”

ริมฝีปากของซูไท่กระตุก

ยิ่งจำนวนมหาคุรุน้อยลงเท่าใด ก็ยิ่งแสดงให้ทุกคนเห็นว่ามหาคุรุมีค่ามากเพียงใด!

“ทุกคนโปรดให้คะแนนเอกสารโดยเร็วที่สุด เราต้องประกาศผลพรุ่งนี้!”

ถังเหนี่ยนกระตุ้น

การทดสอบของประตูเซียน แบ่งออกเป็นหลายสนาม หากท่านถูกกำจัดในข้อใดข้อหนึ่ง เจ้าก็สามารถกลับบ้านได้ทันที เลยต้องประกาศผลพรุ่งนี้เช้าไม่งั้นมีผลกับสอบพรุ่งนี้บ่าย

เนื่องจากการให้คะแนนข้อสอบมีกลไกมากเกินไป มันจึงน่าเบื่อมาก อย่างไรก็ตาม หลังจากที่มหาคุรุร่ายรัศมีความรู้สารานุกรมใส่ตัวเองแล้ว พวกเขาก็สามารถรักษาสภาวะของตนให้อยู่ในสถานะสูงสุดได้ ไม่ต้องกังวลว่าพวกเขาจะทำผิดพลาด

“ข้าได้ตรวจ 16 เอกสาร ณ ตอนนี้และทุกฉบับล้มเหลว เฮอะ พวกเขากล้าเข้าร่วมการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาวด้วยมาตรฐานที่ต่ำเช่นนี้?”

ซูไท่โยนกระดาษข้อสอบ 40 คะแนนลงพร้อมกับแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม (มือใหม่สมัยนี้เต็มที่กันหรือยัง?)

“มีเพียงครึ่งเดียวที่สามารถผ่านได้หากพิจารณาจากระดับความยากของกระดาษปีที่แล้ว!”

ถังเหนี่ยนพูดอย่างเป็นธรรม

"เฮ้อ!"

มหาคุรุผู้สูงวัยคนนั้นถอนหายใจ นี่คือโชคชะตา หากเจ้าทำข้อสอบผิดเวลา เจ้าก็ได้แต่โทษตัวเองที่โชคไม่ดี

“มีใครบ้างที่ตรวจกระดาษของกู่ชิงเยียนแล้วหรือยัง”

ซูไท่เห็นกระดาษข้อสอบเป็นขยะมากเกินไป และต้องการให้คะแนนคุณภาพที่สูงขึ้นเพื่อ 'ชำระล้าง' ดวงตาของเขา ประการที่สอง เขาต้องการเห็นความสามารถของบัณฑิตชั้นนำจากสถาบันชิงเทียนด้วยตัวเขาเอง

ทุกคนส่ายหัว ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงซูไท่ก็ร้องออกมา

“ข้ามีลางสังหรณ์ว่าเอกสารนี้เป็นของกู่ชิงเยียนแน่นอน!”

ซูไท่รู้สึกตื่นเต้นมากเพราะหลังจากตรวจกระดาษหกแผ่นแล้ว ก็ไม่พบคำตอบที่ผิดแม้แต่ข้อเดียว นอกจากนี้งานเขียนยังสวยงามและมีกลิ่นอายของปรมาจารย์

"ขอข้าดูหน่อย!"

“ขอชื่นชมด้วย!”

“อย่าเร่ง!”

ผู้คุมสอบวางกระดาษข้อสอบในมือลงและรุมล้อมซูไท่ด้วยความตื่นเต้น

มหาคุรุสูงวัยก็อยากมาเช่นกัน แต่หลังจากเหลือบดูเอกสารในมือ เขาก็ยอมแพ้ (ใครจะรู้ เอกสารที่ข้ากำลังให้คะแนนตอนนี้อาจเป็นของกู่ชิงเยียน ก็ได้)

“อาจารย์ซู เจ้าต้องการให้ข้าอ่านและประเมินผลให้เจ้าไหม?”

มหาคุรุพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งล้อเล่นและจริงจัง

"ฮ่า ฮ่า!"

ซูไท่ไม่ตอบ เขารู้สึกดูถูกในใจ (ไร้สาระ ข้าไม่ใช่คนโง่ ข้าจะปล่อยโอกาสนี้ให้เจ้าได้อย่างไร)

ความสามารถในการให้คะแนนข้อสอบของอัจฉริยะเป็นเหมือนโอกาส

พูดตามตรงซูไท่มั่นใจในตัวเองมาก แต่เขาไม่รู้สึกว่าศักยภาพของเขาจะเหนือกว่ากู่ชิงเยียน ไม่ว่ากู่ชิงเยียนจะเป็นอาจารย์ใหญ่ในอนาคตของสถาบันชิงเทียนหรือไม่ก็ตาม เขาจะน่าประทับใจกว่าซูไท่แน่นอน ดังนั้นซูไท่ต้องไม่พลาดโอกาสที่จะได้ติดต่อกับเขา

“ให้คะแนนกระดาษเร็วเข้า!”

มีคนกระตุ้น

ซูไท่จดจำคำตอบมานานแล้ว ดังนั้นเขาจึงสามารถอ่านสิบบรรทัดได้ในพริบตาเดียว เขาสามารถบอกผลลัพธ์ได้อย่างรวดเร็ว

“กระดาษแผ่นแรก ถูกต้องทั้งหมด!”

“กระดาษแปด ถูกต้องทั้งหมด!”

“กระดาษใบที่เก้า ยังถูกต้องทั้งหมด!”

ซูไท่มีความสุขขึ้น

“ขออภัยทุกท่าน ปีนี้กระดาษข้อสอบคะแนนเต็มชุดแรกจะปรากฏจากมือของข้า!”

ข้อสอบชุดที่ 10 เต็มไปด้วยคำถามประเภทอภิปราย

เป็นหัวข้อที่ยากที่สุดในการให้คะแนนเต็ม ดังนั้นตราบใดที่ใจความสำคัญถูกต้องและพวกเขายกตัวอย่างเพื่อสนับสนุนทฤษฎีของพวกเขา พวกเขาก็จะสามารถทำให้ถูกต้องได้

“พวกเจ้า ด้วยคำตอบที่สวยงามเช่นนี้ ข้าจะไม่ให้คะแนนเต็มแก่เขาได้อย่างไร?”

ซูไท่ประหลาดใจ

ทุกคนอ่านกระดาษและพยักหน้าไม่หยุดหย่อนด้วยสายตาชื่นชม ไม่มีอะไรให้เลือกจริงๆ อย่างไรก็ตาม เมื่อกระดาษถึงมือมหาคุรุวัยกลางคน เขาก็ขมวดคิ้ว

“อย่างไรก็ตาม สำหรับคำถามสำคัญข้อสุดท้าย คำตอบนี้ดูเหมือนจะขาดอะไรไปหรือเปล่า?”

หลังจากที่ครูวัยกลางคนพูด ก่อนที่คนอื่นๆ จะตอบกลับ ซูไท่ก็เรียกออกไปแล้ว

“มันขาดอะไรไปหรือ?”

ซูไท่โต้เถียงทันที

“กู่ชิงเยียนได้ทำนายการพัฒนาและการใช้ยันต์วิญญาณแล้ว แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ?”

ไม่มีคำตอบแบบจำลองสำหรับคำถามหลักข้อสุดท้าย คำถามขอให้ผู้สอบอธิบายเกี่ยวกับอนาคตของการศึกษาอักขรยันต์วิญญาณและอิทธิพลที่มีต่อโลก

“อาจารย์ถัง ท่านควรมาประเมินสิ่งนี้!”

ซูไท่หยิบกระดาษคืนและส่งให้ถังเหนี่ยน

"ฮ่า ฮ่า!"

แม้ว่ามหาคุรุวัยกลางคนจะไม่พอใจกับท่าทีของซูไท่ แต่เขารู้ว่าเขาไม่ควรโพล่งสิ่งที่เขาพูดออกไปก่อนหน้านี้ สำหรับคำถามนี้ กู่ชิงเยียนได้ตอบคำถามนี้ค่อนข้างดี แต่เขาก็ยังกล่าวว่าคำตอบของกู่ชิงเยียนยังขาดอะไรบางอย่าง ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไป มันอาจจะดึงดูดปัญหาที่ไม่จำเป็นเข้ามา

กู่ชิงเยียนจะไม่ใจร้อนถึงขนาดที่จะโกรธในเรื่องดังกล่าว แต่ใครจะรู้ว่าครูและนักเรียนคนอื่นๆ ของสถาบันชิงเทียนจะคิดอย่างไร?

“อาจารย์ไป๋ ท่านคิดว่ามันขาดอะไรไป?”

หลังจากถังเหนี่ยนอ่านจบ เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป แต่แท้จริงแล้วมันคืออะไร เขาไม่สามารถระบุได้

“ข้าไม่รู้ แต่ข้ารู้สึกว่าด้วยชื่อเสียงของกู่ชิงเยียน เขาควรจะให้คำตอบที่ดีกว่านี้!”

มหาคุรุวัยกลางคนพูดอย่างตรงไปตรงมา

“เฮอะ!”

ริมฝีปากของซูไท่กระตุก (ไม่นึกเลยว่าอาจารย์ไป๋จะเป็นคนง่ายๆ ตาโต คิ้วหนา)

“เอาล่ะพอ ใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ในการให้คะแนนเอกสารอื่นๆ!”

ถังเหนี่ยนกระตุ้น

เมื่อเห็นเอกสารคะแนนเต็มเหล่านี้ ทุกคนรู้สึกเหมือนเพิ่งดื่มโคล่าเย็นไปสามวัน พวกเขารู้สึกอิ่มเอมใจจนเย็นชา

"ทุกคน ข้าขอโทษ ข้าจะเอา 'รางวัล' ที่หนึ่งในปีนี้ไป!”

ซูไท่มีความสุขมาก

“ขอแสดงความยินดีกับอาจารย์ซู”

“เจ้าจะโชคดีตลอดทั้งปี!”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กู่ชิงเยียนจะต้องเลี้ยงอาหารเจ้าใช่ไหม?”

มหาคุรุหัวเราะ มีสุภาษิตในโลกของมหาคุรุ - ถ้าใครตรวจข้อสอบได้คะแนนเต็มชุดก็จะโชคดีตลอดปี

"ขอบคุณ!"

ซูไท่นั่งลงอย่างสงบและเตรียมพร้อมที่จะเพ่งสมาธิกับงานของเขา แต่ทันใดเขาก็ได้ยินมหาคุรุผู้สูงวัยพูดว่า

“มันยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว!”

คิ้วของซูไท่ยกขึ้น จากนั้นเขาก็ยิ้มและหยอกล้อ

“อาจารย์จาง เจ้าชมข้าเหรอ”

จางม่ายเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าประหลาดใจ

“ยกย่องเจ้า?”

“เอ๊ะ!”

ซูไท่ขมวดคิ้ว (เจ้ากำลังพยายามทำตัวงี่เง่าเพื่อกวนประสาทข้าเพราะเจ้าไม่มีความสุขหรือเปล่า?)

“ทุกคน รีบมาดูเร็วเข้า ข้ามีชุดข้อสอบอยู่ที่นี่ด้วย และนี่อาจจะเป็นข้อสอบของกู่ชิงเยียนก็ได้!”

จางม่ายร้องออกมาอย่างตื่นเต้น

"อา? ข้อสอบคะแนนเต็มอีกชุดเหรอ?”

“นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?”

“มีกู่ชิงเยียนสองคนเหรอ?”

มหาคุรุแลกเปลี่ยนสายตาซึ่งกันและกัน เป็นไปไม่ได้โดยธรรมชาติที่จะมีกู่ชิงเยียนสองคน ในกรณีนั้นเป็นข้อสอบของใคร?

"เป็นไปไม่ได้!"

ซูไท่สงสัย

“อาจารย์จาง เจ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า? คำถามในปีนี้ล้วนยากมาก”

ซูไท่คุยโวเกี่ยวกับเอกสารสอบของเขามาครึ่งวัน ถ้าเอกสารสอบเหล่านั้นไม่ใช่ของกู่ชิงเยียน เขาจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจขนาดไหน? นอกจากนี้ เขาจะสูญเสียโอกาสในการสร้างความสัมพันธ์กับกู่ชิงเยียน

“อาจารย์ซู ข้าจะส่งพู่กันให้เจ้า แล้วจะอ่านไหม?”

จางม่ายก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน (เจ้าสงสัยในความเป็นมืออาชีพของข้าได้อย่างไร)

จางม่ายไม่ได้สังเกตว่าทุกคนพูดถึงอะไรก่อนหน้านี้เพราะคำตอบของข้อสอบล่าสุดนี้เขียนอย่างสวยงามเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคำถามหลักข้อสุดท้าย คำตอบนั้นกระตุ้นความคิดและจะขยายขอบเขตอันไกลโพ้นของทุกคน มันทำให้เขามึนเมาจนลืมเสียงเอะอะโวยวายรอบตัวไปหมด

ซูไท่ไม่ได้หยิบเอกสารไป แต่อาจารย์ไป๋รับไปและเปิดดูอย่างรวดเร็ว หลังจากที่เขาอ่านจบ เขาก็ร้องออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“สวยงามเหลือเกิน สวยงามจริงๆ! ข้ากล้าพูดว่านี่คือเอกสารสอบของกู่ชิงเยียน!”

อาจารย์ไป๋ชื่นชมมาก

มหาคุรุทั้งหมดรวมตัวกันทันทีและสำรวจอย่างระมัดระวัง

ถังเหนี่ยนขมวดคิ้วและส่ายหัว ในฐานะผู้ดูแลห้องเรียน เขาได้เห็นงานเขียนของ กู่ชิงเยียนเป็นการส่วนตัว ดังนั้นเขาจึงมั่นใจได้ว่าเอกสารของซูไท่เป็นของกู่ชิงเยียน

“มีข้อสอบสองชุดที่ได้คะแนนเต็มเหรอ?”

ถังเหนี่ยนตกใจมาก เขารู้จักมือใหม่ที่มีความสามารถทุกคนที่ลงทะเบียนเพื่อศึกษาการทดสอบอักขรยันต์วิญญาณ แต่พวกเขาไม่น่าจะได้คะแนนเต็ม

“จะมีม้ามืดไหม?”

เมื่อถังเหนี่ยนยืนขึ้น เขาได้ยินเสียงมหาคุรุเหล่านั้นร้องออกมาอย่างประหลาดใจ

“เขียนได้ดีจริงๆ!”

“ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมมาก!”

“เป็นแต่เพียงว่างานเขียนของเขาไม่มีรูปแบบ!”

“หยุดพูดเป็นเล่นไป เราเป็นมหาคุรุและไม่ใช่นักคัดลายมือ”

มหาคุรุต่างก็ตื่นเต้นราวกับเพิ่งค้นพบขอบเขตใหม่

“อาจารย์ถัง รีบมาดูคำตอบสำหรับคำถามสำคัญข้อสุดท้าย ข้าไม่ได้บอกว่าคำตอบก่อนหน้านี้หรือว่า ดูเหมือนจะขาดอะไรบางอย่าง? ส่วนนี้ของคำตอบคือสิ่งที่ยังขาดอยู่!”

อาจารย์ไป๋ร้องเสียงหลง

“ข้ากล้าใช้หัวเป็นเดิมพัน นี่ต้องเป็จนเอกสารสอบของกู่ชิงเยียน!”

ความอยากรู้อยากเห็นของถังเหนี่ยนเพิ่มขึ้น เขารีบเข้ามาดูเอกสาร

“ให้ข้าดูหน่อยเถอะ!”

ตอนแรกถังเหนี่ยนยิ้ม แต่ทันทีที่เขาเห็นข้อความ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป (ฟ้าเอ๋ย ทำไมแนวเขียนคุ้นๆจัง)