บทที่ 442  ดีดนิ้วดัง สั่งสอนมารยาท!

บทที่ 442  ดีดนิ้วดัง สั่งสอนมารยาท!

ยิ่งระดับดาวของมหาคุรุมากเท่าไร พวกเขาก็ยิ่งเข้าใจรัศมีมากขึ้นและความตั้งใจของพวกเขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น พวกเขาจะมีความต้านทานต่อรัศมีของมหาคุรุอื่นๆ มากขึ้น

ถ้าจะพูดให้เข้าใจง่ายๆ ก็หมายความว่าพวกเขาจะไม่ถูกฝ่ายตรงข้ามข่มเหง

ดังนั้นจึงไม่เป็นไรสำหรับผู้ตรวจสอบ พวกเขาแค่ประหลาดใจที่ซุนม่อเข้าใจรัศมีครูต้นแบบจริงๆ ซึ่งไม่ได้พบเห็นได้ทั่วไป แต่นักเรียนกลับไม่ใช่

ในช่วงเวลานั้นพวกเขารู้สึกว่าซุนม่อมีท่าทีและท่าทางที่ยอดเยี่ยม มีนิสัยที่ทำให้คนชื่นชมและแสดงความเคารพอย่างสูง ทั้งหอบรรยายเงียบกริบ รอการสอนของซุนม่อ

"ไม่เลว!"

เหมยหย่าจือซึ่งมักทำตัวเป็นเป้ากล่าวชมเชย

ซุนม่อเหลือบมองไปยังห้องบรรยาย เขายังไม่มีโอกาสใช้รัศมีนี้ในระหว่างบทเรียน ดังนั้นเขาจึงไม่คาดหวังว่าผลจะออกมาดีขนาดนี้

เมื่อปล่อยแล้วสมาธิของนักเรียนจะเพิ่มขึ้น ก็จะทำให้คิดว่าโอกาสในการฟังคำสอนนั้นมีค่ามาก ดังนั้นพวกเขาจะไม่เหม่อลอยอีกต่อไป

“ต่อได้!”

ถังเหนี่ยนแสดงท่าทาง

ทันทีที่เขาพูดจบ รัศมีสีทองสองดวงก็พุ่งออกมาจากร่างของซุนม่อ

ความรู้สารานุกรม!

สมาธิบริบูรณ์!

แม้ว่ารัศมีจะธรรมดามาก แต่ถังเหนี่ยน ก็มองเห็นความลึกซึ้งที่อยู่เบื้องหลังรัศมีเหล่านั้น เพราะซุนม่อได้ทำแบบเดียวกับกู่ชิงเยียน รัศมีมหาคุรุของเขาครอบคลุมหอบรรยายอย่างพอดี

ไม่มากไม่น้อย!

นับตั้งแต่เริ่มการทดสอบ มีเพียงกู่ชิงเยียนและซุนม่อเท่านั้นที่สามารถทำได้

“ซุนม่อผู้นี้น่าทึ่งมาก!”

ถังเหนี่ยนแอบชื่นชม

ผู้สอบมีความคิดมากมายอยู่ในใจ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากพวกเขาได้รับผลกระทบจากรัศมีครูต้นเเบบจึงไม่มีใครพูดอะไร และห้องบรรยายยังคงเงียบ

“อย่างที่คาดไว้สำหรับซุนม่อแห่งจินหลิง ฉายา ‘เหมือนหมาเฝ้าหน้าประตู’ เจ้ารู้จักรัศมีมหาคุรุอื่นอีกไหม?”

ทันใดนั้นผู้ตรวจสอบหนุ่มก็พูดขึ้น

ซุนม่อขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปรอบๆ ผู้ตรวจสอบคนนี้เน้นย้ำคำว่า 'หมา' เป็นพิเศษ และคำพูดของเขาดูเหมือนจะมีนัยของการเยาะเย้ยอยู่ในนั้น

ถังเหนียนเหลือบมองซูไท่ ผู้ตรวจสอบคนนี้จบการศึกษาจากสถาบันกวงหลิงซึ่งมี เจี่ยงเหวยเป็นรองอาจารย์ใหญ่ ดังนั้น แม้ว่าซูไท่จะไม่ใช่ศิษย์ส่วนตัวของเจี่ยงเหวย แต่เขาก็เคยได้รับคำแนะนำจากเจี่ยงเหวยมาก่อน และถูกมองว่าเป็นหนึ่งในลูกศิษย์ของเขา

ซูไท่พูดเช่นนี้เพราะเขาต้องการทดสอบความสามารถของซุนม่อ อยากรู้ว่าเขามีสิทธิอะไรในการพูดคำหยาบคายต่อหน้าคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยง

“เชิญแสดงเลย!”

ซูไท่แสดงท่าทางเชิญชวน

ถังเหนี่ยนขมวดคิ้วแล้วผ่อนคลาย ก่อนที่จะรอการตอบกลับของซุนม่อ ซูไท่ได้กล่าวว่า 'เชิญแสดงเลย' นี่เป็นการผลักดันเล็กน้อย คงเป็นเรื่องน่าอายหากซุนม่อรู้จักรัศมีมหาคุรุเพียงสามชนิดเท่านั้น

แน่นอนถังเหนี่ยนจะไม่หยุดสิ่งนี้เช่นกัน

หากซุนม่อสามารถตอบโต้ซูไท่และผ่านด่านนี้ไปได้อย่างง่ายดาย นั่นจะเป็นการพิสูจน์พรสวรรค์ของเขา แต่ถ้าเขาอายก็ถือเป็นบทเรียนเช่นกัน มันจะทำให้เขารู้ว่าบางคำไม่สามารถพูดโดยประมาท

“ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านขุ่นเคือง!”

หลังจากที่ซุนม่อกล่าวเช่นนั้น ลำแสงสีทองอีกชุดหนึ่งก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา ขยายผ่านซูไท่

ก่อนที่ซู่ไท่จะทันได้ตอบสนอง โซ่สีทองก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา มัดเขาไว้ เขารู้สึกอ่อนแอและว่างเปล่าในทันทีราวกับว่าเขาถูกคลื่นยักษ์กลบ

“…”

ดวงตาของซูไท่เบิกกว้างในทันทีในขณะที่เขามองไปที่ซุนม่อ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสับสนและงุนงง (นี่มันรัศมีอะไรกันเนี่ย รู้สึกแย่จัง! ไม่ถูกต้อง ข้าเป็นมหาคุรุระดับ 2 ดาว ข้าควรจะมีภูมิคุ้มกันต่อรัศมีของซุนม่อ!)

การแสดงออกของซูไท่กลายเป็นความประหลาดใจ

เขาต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างโดยสัญชาตญาณ แต่เมื่อเขาเปิดปากของเขา เขาก็ไม่สามารถส่งเสียงแม้แต่คำเดียว สิ่งที่ทำให้เขาหวาดกลัวที่สุดคือเขาสูญเสียการควบคุมพลังปราณวิญญาณในร่างกายของเขา ไม่สามารถระดมปราณได้เลย

ซูไท่รู้สึกได้ถึงความตาย  ทำให้ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

ผู้ฝึกปรือในเก้าแคว้นแผ่นดินใหญ่คุ้นเคยกับการมีอยู่ของปราณวิญญาณมานานแล้ว และมันก็เป็นรากฐานของความแข็งแกร่งด้วย ตลอด 20 ปีที่ผ่านมา นี่เป็นครั้งแรกที่ซูไท่ไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของปราณวิญญาณ เหมือนนักมวยสูญเสียพละกำลังไปอย่างกะทันหันเมื่อเขาแข่งขันบนสังเวียน มันเหมือนกับสิงโตที่สง่างามบนที่ราบ จู่ๆ ก็สูญเสียกรงเล็บที่แหลมคมของมัน คงจะแปลกที่พวกเขาไม่รู้สึกหวาดกลัว

ผู้เข้าสอบก็ตกตะลึงเช่นกัน คิดว่ารัศมีมหาคุรุของหมาดำซุนมีผลกับผู้ตรวจสอบ (พระเจ้า เขาเปรียบได้กับพวกผู้คุมสอบหรือ?)

แน่นอน เนื่องจากอิทธิพลของรัศมีครูต้นแบบ พวกเขาถูกบังคับให้ยังคงเคารพและไม่พูดพล่ามกันเอง

“นักเรียนลวง?”

นี่เป็นครั้งแรกที่เหมยหย่าจือเริ่มประเมินซุนม่ออย่างจริงจัง

รัศมีนี้เป็นรัศมีที่มุ่งเป้าไปที่มหาคุรุเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงถือเป็นรัศมีประเภทลงโทษ เรียกอีกอย่างว่ารัศมีเวนคืน

มหาคุรุที่ถูกนักเรียนลวงไม่สามารถใช้พลังปราณชั่วขณะหนึ่งได้ นั่นก็หมายความว่าไม่มีวิทยายุทธ์และรัศมีของมหาคุรุ

ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาจะไม่สามารถพูดได้ และจะลืมความรู้ทั้งหมดที่อยู่ในใจไปชั่วคราว ไม่สามารถสอนนักเรียนคนใดได้

รัศมีนี้อาจกล่าวได้ว่ายากกว่าครูต้นแบบ

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

รัศมีครูต้นแบบต้องการเพียงหนึ่งคนในการสอน สามารถคงความร่าเริง อิสระ และความสงบ เข้าใจความหมายและอุดมการณ์ในฐานะครู

ครูต้นแบบต้องการนิสัยใจคอเป็นหลัก

ส่วนรัศมีนักเรียนลวงนั้นแตกต่างกัน จำเป็นต้องมีมหาคุรุเพื่อให้มีความเข้มแข็งและมั่นใจในอาชีพของตน

มีโอกาสเพียงบางส่วนเท่านั้นที่จะเข้าใจได้หลังจากสอนนักเรียนอย่างไม่หยุดหย่อนโดยไม่ได้ทำผิดพลาดเลย และมีประสบการณ์ในการชี้ข้อผิดพลาดของมหาคุรุคนอื่นๆ

มันยากแค่ไหน?

ชี้ว่ามหาคุรุคนอื่นหลอกลวงนักเรียน? การทำเช่นนั้นในที่สาธารณะถือเป็นการกระทำที่กล้าหาญอย่างยิ่ง

เกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าเป็นคนผิด?

แม้ว่าเจ้าจะไม่ผิด แต่มหาคุรุหลายคนก็ไม่ทำเช่นนั้น เราไม่ควรไปสุดขั้วเพื่อไม่ทำให้การเผชิญหน้าในอนาคตน่าอึดอัดใจ เว้นแต่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นศัตรู หลายคนเลือกที่จะนิ่งเฉยแม้ว่าจะเห็นมหาคุรุคนอื่นๆ ทำผิดก็ตาม

แน่นอนว่ามีโอกาสไม่มากนักที่จะทำเช่นนั้น ท้ายที่สุดแล้วคนๆ หนึ่งจะไม่กล้าพูดโดยประมาทหากพวกเขาไม่มีความมั่นใจ

ดังนั้นนักเรียนลวง จึงเป็นสิ่งที่โดยปกติแล้วมหาคุรุระดับ 4 ดาวขึ้นไปเท่านั้นที่จะเข้าใจได้ ในระดับนี้ พวกเขาสามารถให้คำแนะนำแก่มหาคุรุที่เคยผิดพลาดได้

แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่พอใจ แต่พวกเขาก็ยังต้องทนกับมัน

อย่างไรก็ตาม ใครจะคาดคิดว่าซุนม่อจะรู้เช่นกัน?

“เจ้าอายุ 20 จริงเหรอ”

ถังเหนี่ยนเกือบจะถามเรื่องนี้ ถ้าพูดตามจริง เขาก็ยังไม่เข้าใจรัศมีนี้

แม้ว่าจะรู้สึกดีมากที่ได้วิจารณ์ครูคนอื่น ใครจะทำเรื่องแบบนี้ เว้นแต่ว่าความฉลาดทางอารมณ์ของพวกเขาจะต่ำอย่างน่าขัน!?

“เอาล่ะ พอได้!”

หลังจากที่เหมยหย่าจือพยักหน้าให้ซุนม่อ รัศมีสีเงินก็แผ่ออกมาจากร่างของนาง หลังจากที่มันสัมผัสกับซูไท่ มันก็ปัดเป่าผลกระทบของนักเรียนลวงที่มีต่อเขาทันที

ในเวลาเดียวกัน ผู้เข้าสอบก็กลับสู่สภาวะปกติ ไม่ได้รับผลกระทบจากครูต้นแบบ อีกต่อไป มิฉะนั้น หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป มันจะส่งผลต่อการแสดงของพวกเขา

ซุนม่อยิ้มตอบ มีความประทับใจที่ดีต่อสตรีผู้สง่างามคนนี้ ด้วยความแข็งแกร่งและสถานะของนาง นางไม่จำเป็นต้องขอความเห็นจากเขาก่อนที่จะใช้แสงขับไล่ อย่างไรก็ตาม การขอของนางเป็นการให้เกียรติ

“แต่รัศมีลมฝนแห่งฤดูใบไม้ผลิ นี้ใช้ได้ดีจริงๆ!”

ซุนม่อไม่ใช่คนไร้ประสบการณ์เหมือนตอนที่เขามายังโลกนี้เป็นครั้งแรก ตอนนี้เขามีความเข้าใจค่อนข้างน้อยเกี่ยวกับความรู้ทั่วไปในโลกของมหาคุรุนี้ รัศมีมหาคุรุนี้ถูกเรียกว่าลมฝนฤดูใบไม้ผลิ มันเกือบจะสามารถกำจัดผลกระทบของรัศมีมหาคุรุได้ทั้งหมด โดยไม่คำนึงว่าจะให้ประโยชน์หรือให้โทษก็ตาม

แน่นอน มันยากพอๆ กันที่จะเข้าใจรัศมีนี้ หากใครต้องการจะกำจัดผลกระทบของรัศมีเหล่านี้ ก่อนอื่นต้องเข้าใจพวกมันเสียก่อน หมายความว่าผู้ที่สามารถเข้าใจลมฝนฤดูใบไม้ผลิ จะต้องเข้าใจอย่างน้อย 20 รัศมี!

ในโลกของมหาคุรุ นี่เป็นตัวเลขที่น่ากลัวอย่างแน่นอน

ซูไท่ซึ่งกลับมามีสติสัมปชัญญะมีสีหน้าเคร่งขรึม การถูกรัศมีลงโทษของผู้เข้าสอบจัดเป็นเรื่องน่าอาย

แม้ว่าข่าวนี้จะไม่รั่วไหลออกไป แต่อาจารย์เหมยและอาจารย์ถังก็เห็นมันแล้ว นี่เป็นผลเสียต่อภาพลักษณ์ครั้งใหญ่ของเขา!

“นักเรียนโดนลวง ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

ซูไท่โกรธมาก แต่ด้วยสถานะของเขา เขาจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวโดยวู่วามได้ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพูดออกไปอย่างอารมณ์เสีย

“มีอีกไหม? แสดงให้ข้าเห็นอีก!”

นี่เหมือนกับการพูดว่า 'ข้าสบายดี' ถ้าเจ้ากล้าแทงข้าอีก!' ระหว่างการต่อสู้

คิ้วของเหมยหย่าจือขมวดและนางพูดเกลี้ยกล่อมให้เขาหยุด

“อาจารย์ซู ให้คะแนนของเจ้า!”

นี่เป็นการเตือนใจซูไท่ว่าอย่าไปไกลเกินไป ยิ่งไปกว่านั้น นางยังรู้สึกว่าซุนม่อจะต้องรู้จักรัศมีมหาคุรุชนิดอื่นๆ อย่างแน่นอน หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ซูไท่อาจตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ

น่าเสียดายที่นางช้าไปหนึ่งก้าว

ซุนม่อเป็นคนประเภทที่จะตอบแทนบุญความแค้นเป็นเท่าตัว ถ้ามีคนบังคับให้สร้างปัญหา ขอโทษด้วย เขาทำได้แค่ทุบหัวคนๆ นั้น!

แล้วถ้าเขาเป็นผู้ตรวจสอบล่ะ?

มันเป็นเรื่องใหญ่หรือไม่?

เมื่อได้ยินคำท้าของซูไท่ ริมฝีปากของซุนม่อก็กระตุก

"ตามที่ขอ!"

น้ำเสียงของซุนม่อสงบมาก จากนั้นเขาก็ดีดนิ้วเสียงดัง

เป๊าะ!

ท่ามกลางเสียงที่คมชัด ละอองแสงสีทองเล็กๆ แผ่ออกมาจากนิ้วของซุนม่อ แสงสว่างนั้นเหมือนประกายไฟที่เกิดจากหินเหล็กไฟกระทบกัน และเป็นเหมือนหิ่งห้อยที่กระพือปีกในยามเย็น

พวกมันไม่ได้สลายไปแต่รวมตัวกันเป็นลูกธนูที่ยิงไปที่หน้าผากของซูไท่

ซูไท่รู้สึกโดยสัญชาตญาณว่าสิ่งต่างๆ ไม่ดีและพยายามที่จะหลบเลี่ยง อย่างไรก็ตาม ความเร็วของลูกศรนั้นเร็วเกินไป

ชู่ว!

ลูกธนูหักกลางอากาศและโดนหน้าผากของซูไท่

เพียะ!

ศีรษะของซูไท่เงยกลับ เมื่อมันกลับมาที่เดิม ปากและตาของซูไท่ก็เอียงไปแล้ว และเขาก็อยู่ในสภาพงี่เง่า

งี่เง่าและปัญญาอ่อน สมบูรณ์แบบ!

ทุกคนเกิดความโกลาหล สามร้อยใบหน้ามองไปที่ซุนม่อ รู้สึกตกตะลึง (เจ้าไม่ดื้อเกินไปเหรอ? เจ้าไม่แม้แต่จะเห็นแก่หน้าผู้ตรวจสอบได้อย่างไร?)

“ผู้ชายคนนี้สบายดีหรือเปล่า?”

“เขาแค่หยิ่งทะนงตน มองโลกในแง่ร้ายเพราะเขามีความสามารถบางอย่าง!”

“แต่มันเป็นความจริงที่รัศมีของเขาน่าทึ่งมาก!”

ผู้เข้าสอบเริ่มพึมพำ

ไม่ใช่ว่ารัศมีมหาคุรุทุกอันจะได้ผล และผลกระทบก็แตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับผู้ปลดปล่อยและความสามารถของเป้าหมาย

ยกตัวอย่างเช่นเหมยหย่าจือ แม้ว่ารัศมีงี่เง่าปัญญาอ่อนของซุนม่อจะอยู่ในระดับปรมาจารย์ แต่ก็ไม่สามารถทำให้นางกลายเป็นคนงี่เง่าได้ มันไม่อาจทำให้นางเสียความรู้สึกไปชั่วขณะ

“ไอ้บ้า!”

ถังเหนียนสาปแช่งในใจ บ่นเกี่ยวกับความเอาแต่ใจของซูไท่ แต่รวมถึงความไร้ความรู้สึกของซุนม่อด้วย พวกเขาควรปล่อยให้สิ่งต่างๆ เป็นไปโดยหลีกทางให้กัน มีความจำเป็นต้องบังคับสิ่งต่างๆ ในระดับนี้หรือไม่?

“พอแล้วเจ้าผ่าน ออกไปเตรียมตัวสอบตอนบ่ายได้เลย”

หลังจากที่เหมยหย่าจือพูดแล้ว ขาซ้ายของนางก็เคาะพื้นเบาๆ ขณะที่นางปล่อย ลมฝนในฤดูใบไม้ผลิ มิฉะนั้น ถ้าซูไท่ยังคงทำตัวงี่เง่าต่อไป เขาคงเสียหน้าหมด

"ขอตัวก่อน!"

ซุนม่อเดินออกไป

"เจ้า…"

สีหน้าของซูไท่ซึ่งเพิ่งฟื้นคืนสติกลายเป็นดุร้ายทันที เขาต้องการไล่ตามซุนม่อ

“อาจารย์ซู!”

เหมยหย่าจือพูดขึ้น เสียงของนางไม่ดังนัก แต่มันเหมือนกับเสียงระฆังที่ดังก้องอยู่ในหูของซู่ไท่ ทำให้เขาตื่นจากความโกรธเกรี้ยวในทันที

“อาจารย์เหมย ข้าสำนึกผิดแล้ว!”

ซูไท่ระงับความโกรธและขอโทษ ท้ายที่สุดเจตจำนงของบุคคลผู้ยิ่งใหญ่นี้ไม่ใช่สิ่งที่เขากล้าท้าทาย ไม่งั้นเรื่องนี้จะบานปลาย (ซุนม่อ ใช่ไหม รอก่อนเถอะ!)