บทที่ 435 ข้าอาศัยพละกำลังตนเองในการดำรงชีวิต!

บทที่ 435 ข้าอาศัยพละกำลังตนเองในการดำรงชีวิต!

"เจ้าหมายถึงอะไร?"

จางหลานขมวดคิ้วและจ้องมอง

น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่เป็นมิตร แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะเยาะเย้ยจางหลาน เขาไม่พอใจกับสถานการณ์ปัจจุบันเช่นกัน หลังจากรอที่นี่เป็นเวลาสองวัน เขาไม่เห็นแม้แต่เส้นผมเส้นเล็กของมหาคุรุเจี่ยง แต่เมื่อกู่ชิงเยียนมาถึง เขาสามารถเข้าไปได้ทันที ทำให้ชายหนุ่มคนนี้รู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่ง

เขาถูกดูถูก!

นายประตูอนุญาตให้กู่ชิงเยียนเข้าไปได้ สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร?

นี่หมายความว่าแม้ว่ามหาคุรุเจี่ยงจะไม่ได้สั่งคนเฝ้าประตู แต่คนเฝ้าประตูก็รู้ว่าบุคคลอย่างกู่ชิงเยียนคือคนที่เจ้านายของเขาต้องการพบ

นี่คือการเลือกปฏิบัติ

สำหรับจางหลาน ชายหนุ่มรู้ว่าเขาผิด หากเป็นเวลาปกติ เขาคงขอโทษ แต่ไม่มีทางที่เขาจะทำเช่นนั้นในวันนี้ มีผู้เข้าสอบประมาณ 100 คนที่นี่ ถ้าเขาขอโทษตอนนี้ ทุกคนจะไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนขี้ขลาดหรือ?

“เจ้าคิดว่าอย่างใด มันก็เป็นอย่างนั้นแหละ!”

ชายหนุ่มโต้กลับด้วยความโกรธ

คนส่วนใหญ่ต้องการใบหน้า ดังนั้นจึงมักมีความขัดแย้งทางวาจาเช่นนี้โดยเฉพาะภายใต้แสงแดดอันร้อนระอุ จริงๆ แล้วอาจจะไม่มีประเด็นสำคัญอะไร ต่างฝ่ายต่างทะเลาะกันเพราะเรื่องหน้าตาเท่านั้น

แคร้ง~

จางหลานชักดาบโค้งของนางออกมาโดยตรง ขอบเงาเป็นประกายระยิบระยับภายใต้แสงแดด

"เจ้ากำลังทำอะไรอยู่? เจ้าต้องการสู้ใช่ไหม?”

ชายหนุ่มคนนี้ชื่อเว่ยลู่  เขามาที่นี่พร้อมกับเพื่อนร่วมงานหลายคนซึ่งเขามีความสัมพันธ์ที่ดีทีเดียว ตอนนี้พวกเขาก็อยู่ที่นี่เช่นกัน เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งนี้พวกเขาก็รีบมารวมตัวทันที เห็นได้ชัดว่าพวกเขากำลังวางแผนที่จะรุกและถอยพร้อมกับเพื่อนของพวกเขา

“ทุกคน ใจเย็นๆ”

เฉียนตวนก้าวออกมาข้างหน้า

“อาจารย์จาง นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย อย่าถือสาเลย!”

“เจ้าหมายถึงอะไร ไม่ให้ถือสา? ถ้าพวกเขาต้องการต่อสู้ก็สู้กัน!”

กู้ซิ่วสวินยังมีความโกรธเต็มอกจากการรอที่นี่นานกว่าครึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มคนนี้ไม่พอใจ แต่นางก็ไม่พอใจเช่นกัน ตอนนี้นางกำลังขาดใครสักคนที่นางสามารถระบายความโกรธได้

“อาจารย์กู้ อย่าก่อเรื่องวุ่นวาย!”

เฉียนตวนทำอะไรไม่ถูก (พวกเจ้าเป็นอัจฉริยะและไม่รู้จักความกลัว แต่ข้ารับมือไม่ไหว ถ้าการต่อสู้เริ่มขึ้นจริงๆ ข้าควรเข้าร่วมหรือไม่ ถ้าไม่เข้าร่วม จะเสนอหน้ารอบโรงเรียนในอนาคตได้อย่างไร?)

(แต่ถ้าข้าเข้าร่วม มีโอกาส 80 ถึง 90% ที่ข้าจะได้รับบาดเจ็บ นั่นจะไม่ส่งผลต่อการสอบของข้าเหรอ?)

“อาจารย์ซุน ทำไมเจ้าไม่พูดอะไรเพื่อโน้มน้าวใจพวกเขา?”

เฉียนตวนชำเลืองมองซุนม่อ

ซุนม่อไม่คาดคิดว่าเขาจะเห็นการต่อสู้เป็นกลุ่มที่นี่ เขารู้สึกคิดถึงช่วงเวลาหนึ่ง ครั้งสุดท้ายที่เขาเข้าร่วมการทะเลาะวิวาทเช่นนี้คือเมื่อสมัยเรียนมัธยมต้น

“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ได้โกรธเรา แต่น้ำเสียงของเจ้ายั่วยุเกินไป แค่ขอโทษแล้วเราจะลืมเรื่องนี้”

ซุนม่อพูด

เขาถือได้ว่าเป็นหัวหน้ากลุ่มของ 'ครูคนดัง' นี้ เมื่อมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาจึงต้องรับผิดชอบและก้าวออกมาเป็นธรรมดา

“อยากให้ข้าขอโทษเหรอ?”

เว่ยลู่หัวเราะเยาะ เขาตบใบมีดยาวที่คาดเอว

“ถามดาบของข้าก่อน!”

ผู้คนที่อยู่รอบๆ เริ่มจับกลุ่มเพื่อสังเกตสถานการณ์

“เอ๊ะ มหาคุรุเจี่ยง?”

ทันใดนั้นซุนม่อก็หันศีรษะและมองไปทางซ้าย หลังจากนั้นเขาก็แสดงความเคารพ

กลุ่มของเว่ยลู่ในตอนแรกจ้องมองไปที่ซุนม่อ อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นภาพนี้ พวกเขารีบเปลี่ยนสีหน้าและหันไปมองที่ประตู เตรียมที่จะทักทายเจี่ยงเหวย

“อาจารย์ซุน สถานที่นี้อยู่หน้าคฤหาสน์ตระกูลเจี่ยง เราสู้กันไม่ได้…”

หวังเฉารู้ว่าซุนม่อหัวแข็งขนาดไหน แต่น่าเศร้าที่ซุนม่อทำไปแล้วเมื่อเขาพูดจบ

หวด~

ซุนม่อรีบออกไป

"ไม่นะ!"

เว่ยลู่ค่อนข้างฉลาด เมื่อเขาหันหน้าไปทางประตู เขาก็สบถเงียบๆ เพราะเขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้ยินเสียงเปิดประตู

ต้องรู้ว่าด้วยตัวตนของเจี่ยงเหวย ถ้าเขาออกไป เขาจะใช้ประตูหน้าหลักแทนประตูด้านข้าง

ป๊ะ!

เว่ยลู่กวัดแกว่งอาวุธของเขาโดยไม่รู้ตัว แต่เมื่อมือขวาของเขาจับด้ามดาบ ฝ่ามือฟาดทำให้มือของเขาหลุดออกไป

"สายไปแล้ว!"

ซุนม่อเดินตามติดและดึงดาบยาวที่รัดเอวของเว่ยลู่ออกมา หลังจากนั้น เขาออกแรงข้อมือและชักดาบยาวออกมาครึ่งทาง วางไว้บนคอของเว่ยลู่

เร็วจริงๆ!

เมื่อเห็นภาพนี้ ผู้ชมทุกคนก็ตกตะลึง ครึ่งหนึ่งของพวกเขาเข้าใจอย่างเงียบๆ ว่าพวกเขาไม่สามารถรับมือกับการลอบโจมตีของซุนม่อได้

สิ่งนี้บ่งชี้ว่าหากพวกเขาพบซุนม่อในการสอบ พวกเขาจะแพ้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“เขาน่าจะอยู่ในระดับที่หกหรือเจ็ดของขอบเขตจุดอัคคีผลาญโลหิต!”

“เขาอาจเชี่ยวชาญวิทยายุทธ์ประเภทท่าร่างมาก!”

“แต่การโจมตีนั้นน่าประทับใจจริงๆ!”

ครูรอบข้างพึมพำและเริ่มสำรวจซุนม่ออย่างจริงจัง

กลุ่มของเว่ยลู่ทุกคนมีสีหน้าที่น่าเกลียดมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเว่ยลู่ ใบหน้าใหญ่ของเขาแดงก่ำโดยตรงจากความโกรธขณะที่เขาคำราม

“เจ้าใช้อุบาย!”

“เห็นได้ชัดว่าเพราะเจ้าโง่!”

กู้ซิ่วสวินพูดด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แต่ซุนม่อมีความเจ้าเล่ห์อยู่ภายในจริงๆ ที่ดึงแผนการดังกล่าวออกมา (คราวหน้าจะต้องระวังตัวไม่ให้โดนเขาหลอก)

จางหลานไม่อาจยับยั้งรอยยิ้มบนใบหน้าของนางได้ หมาดำซุนร้ายกาจสมชื่อ หัวใจของเขา 'โสโครก' มาก!

"เจ้า…"

กู้ซิ่วสวินสวยมาก แม้ว่าหน้าอกของนางจะเล็กไปหน่อย แต่นางก็มีขาที่ยาวคู่หนึ่ง การถูกดูถูกเหยียดหยามโดยคนงามเช่นนี้ทำให้เว่ยลู่ โกรธจนอยากจะฆ่า

"เฮ้อ!"

หวังเฉาถอนหายใจ

“ยอมรับเถอะ ข้าไม่เคยเห็นอาจารย์ซุนทำร้ายคนมาก่อน แต่การติดตามเขาน่าพอใจมาก!”

เฉียนตวนถอนหายใจอย่างมีอารมณ์ การติดตามซุนม่อ เขาจะไม่ใช่คนที่พ่ายแพ้อย่างแน่นอน น่าพอใจแค่ไหน

“ดูเหมือนว่าข้าจะต้องขอความเห็นจากเจ้าหากต้องการให้เจ้าของของเจ้าขอโทษ!”

ซุนม่อทำท่าทางที่ใบมีดยาวบนคอของเว่ยลู่ราวกับว่าเขากำลังฟังอยู่

"เจ้าคิดอย่างไร?"

(เจ้ากำลังเยาะเย้ยข้าใช่ไหม เจ้ากำลังเยาะเย้ยข้าอยู่ใช่ไหม?)

ปอดของเว่ยลู่กำลังจะระเบิดจากความโกรธ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินทุกคนรอบข้างหัวเราะ เขาไม่มีใบหน้าเหลืออยู่เเล้ว

“ครูคนนี้ ดาบของเจ้าดูเหมือนจะไม่รู้วิธีพูด!”

ซุนม่อยักไหล่

“ในกรณีนั้น ต้องมีบางอย่างผิดปกติกับสมองของเจ้า เจ้าควรไปรักษามัน มิฉะนั้นจะสายเกินไปที่จะเสียใจถ้าเจ้ากลายเป็นคนปัญญาอ่อน”

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เป็นคนปัญญาอ่อน ทั้งครอบครัวของเจ้าคือ …”

เว่ยลู่ไม่สามารถพูดให้จบประโยคได้เพราะตอนนี้ดาบยาวจ่ออยู่ที่คอของเขาโดยตรง ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่ขอบดาบทำให้ขนละเอียดของเขาตั้งตรงปลาย เขารู้สึกอยากปัสสาวะด้วยซ้ำ

“ฮ่าฮ่า!”

ผู้ชมหัวเราะออกมา

“ต้องการที่จะต่อสู้กับข้า? ไม่มีปัญหา แต่เจ้าต้องขอโทษเพื่อนร่วมงานของข้าก่อน!”

การแสดงออกของซุนม่อ กลายเป็นเคร่งขรึม

“ขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว!”

หลังจากที่เว่ยลู่พูดกับจางหลาน เขาก็หันไปหาซุนม่อ

“ตอนนี้สบายใจหรือยัง?”

ควั่บ~

ซุนม่อขยับนิ้วของเขาและหมุนดาบกลับ ยื่นด้ามให้เว่ยลู่

เว่ยลู่คว้าด้ามดาบและคำราม

“เว่ยลู่ จากเมืองเหลียง โปรดชี้แนะ!”

“อาจารย์ซุน การต่อสู้ครั้งนี้เป็นของข้า!”

เมื่อจางหลานยืนขึ้นก่อนที่สิ่งอื่นใดจะเกิดขึ้น เสียงอันน่าเกรงขามก็สะท้อนออกมาดังพร้อมกับเสียงกีบเท้าที่วิ่งเหยาะๆ

“พวกเจ้าทำอะไรกัน?”

ขณะนั้นเจี่ยงจือถงรั้งบังเหียนและหยุดม้าของเขาที่หน้าประตู

“อาจารย์เจี่ยง!”

คนกลุ่มนั้นรีบโค้งคำนับ

ชายวัยสามสิบเก้าคนนี้เป็นลูกชายคนที่สองของเจี่ยงเหวย และเขาเป็นมหาคุรุระดับ 3 ดาวอยู่แล้ว ปัจจุบันเขาได้รับการว่าจ้างจากประตูเซียน และมีพละกำลังที่โดดเด่น นอกจากนี้เขายังเป็นหนึ่งในผู้คุมสอบในการสอบครั้งนี้ด้วย

“พวกเจ้ายังเด็กนักแต่ยังกระตือรือร้นที่จะทำมันออกมา? เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหน?”

เจี่ยงจือถงตำหนิ

“อาจารย์เจี่ยง เรารู้ข้อผิดพลาดของเรา!”

กลุ่มของเว่ยลู่รีบโค้งคำนับและก้มหัวขอโทษ

ที่ฝั่งสถาบันจงโจวเฉียนตวน และหวังเฉาก็ขอโทษเช่นกัน กู้ซิ่วสวินลดศีรษะลง แต่ไม่ยอมรับความผิดพลาดของนาง สำหรับซุนม่อและจางหลาน พวกเขาไม่ได้ก้มหัวลง

ดวงตาของเจี่ยงจือถงหรี่ลงเล็กน้อย ตามธรรมดาแล้วเขาจะไม่ตำหนิซุนม่อและจางหลานเพราะความไม่สุภาพนี้ แต่เขาจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

“การเปลี่ยนแปลงตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าผิดเป็นสิ่งที่ดี!”

หลังจากที่เจี่ยงจื่อถงพูด เขาก็ลงจากหลังม้าและกลับบ้านทันที มีคนรับใช้คนหนึ่งออกมานำม้าของเขาเข้าไป ส่วนคนเฝ้าประตูวัยกลางคนนั้น เขาเปิดประตูด้านข้างและต้อนรับเจี่ยงจือถงกลับบ้านด้วยความเคารพ

“ในฐานะคนเฝ้าประตู เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย? มีความขัดแย้งอยู่นอกประตูคฤหาสน์ของเรา เจ้าไม่รู้จะดุพวกเขาอย่างไร?”

เจี่ยงจือถงโกรธมาก

(ตระกูลเจี่ยงของข้าก็ถือเป็นตระกูลหลักเช่นกัน ในท้ายที่สุด คนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งกำลังต่อสู้นอกคฤหาสน์ของเรา? คนอื่นจะคิดอย่างไรกับเรื่องนี้? ศักดิ์ศรีของตระกูลเจี่ยงของข้าอยู่ที่ไหน?)

“บ่าวคนนี้รู้ถึงความผิดพลาดของตัวแล้ว!”

นายประตูรีบคุกเข่าขอโทษ

“เงินเดือนเจ้าจะถูกหักครึ่งเดือน ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้อีก ไปคุกเข่าที่ประตูหลังได้!”

เจี่ยงจือถงเข้มงวดมากในการฝึกสอนผู้คนในคฤหาสน์ของเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเร็วๆ นี้ เนื่องจากการสอบมหาคุรุระดับ 1 ดาว มหาคุรุที่มีคุณธรรมและมีชื่อเสียงมากมายจึงมาที่กวงหลิง ดังนั้นเจี่ยงจือถงจึงไม่ต้องการให้ใครจากกลุ่มของเขาทำเรื่องเสียหาย มิฉะนั้นคนอื่นอาจรู้สึกว่าเขาไม่สามารถควบคุมผู้ใต้บังคับบัญชาได้ดี

“ประมุขตระกูล! กู่ชิงเยียน มาแล้ว!”

สาวใช้เข้ามาและรายงานด้วยเสียงเบาหลังจากถอดเสื้อคลุมชั้นนอกของเจี่ยงจือถงออก

"เข้าใจแล้ว!"

เจี่ยงจือถงยืนขึ้นและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

“ท่านประมุขตระกูล เราควรให้อาจารย์พวกนั้นกลับไปก่อนไหม”

นายประตูถาม

หากเป็นช่วงเวลาปกติ เจี่ยงจือถงคงจะส่งพวกเขากลับ แต่ไม่ใช่วันนี้

“ให้พวกเขารอต่อไป!”

หากผู้เข้าสอบเหล่านี้นับถือตระกูลเจี่ยงในใจจริงๆ พวกเขาจะไม่สร้างปัญหาที่นี่และจะรออย่างเคร่งขรึมและสำรวม

“พวกเขาไม่รู้กฎจริงๆ!”

เจี่ยงจือถงส่ายหัว เด็กสมัยนี้แย่กว่ารุ่นก่อนเสียอีก

…

ประชาชนทั้งสองฝ่ายแตกแยกกัน

“ทำไมอาจารย์เจี่ยงต้องเห็นอย่างนั้น”

เว่ยลู่รู้สึกหดหู่ใจจนอยากจะกระอักเลือด ครั้งนี้ เขาประสบความพ่ายแพ้ครั้งใหญ่อย่างแท้จริงจากเงื้อมมือของซุนม่อ

คนอื่นๆ ก็มีสีหน้าเป็นกังวลเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาส่วนใหญ่จะรู้ว่าเจี่ยงจือถงจะไม่ทำให้พวกเขาลำบากในการสอบ แต่พวกเขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล!

“อาจารย์ซุน เจ้าหัวแข็งจริงๆ!”

กู้ซิ่วสวินเฝ้าดูประตูที่ปิดอยู่และอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ

“การก้มศีรษะลงและแสดงท่าทางจะไม่ทำให้เจ้าต้องเสียค่าใช้จ่ายใดๆ ใครบอกให้เจ้าเป็นคนหัวแข็ง? เจ้าไม่กลัวว่าเจี่ยงจือถงจะจำเจ้าได้เหรอ?”

"ทุกอย่างปกติดี"

ริมฝีปากของซุนม่อกระตุก

“ใช่ ข้าพึ่งพาความสามารถของตัวเองดำรงชีวิต!”

ซุนม่อเคยชินกับมัน เมื่อเขาเข้ามหาวิทยาลัย เขาเคยเห็นอาจารย์อารมณ์ร้ายยิ่งกว่านี้

หากเจ้าทำพลาดแม้แต่นิดเดียว ครูเหล่านั้นจะปล่อยกระแสการล่วงละเมิดใส่เจ้า

ซุนม่อเข้าใจว่าทำไมเจี่ยงจือถงถึงโกรธมาก ผู้คนจากกลุ่มใหญ่ๆ ย่อมต้องการหน้า (การทะเลาะนอกบ้านไม่ได้หมายความว่าเจ้าไม่สนใจพวกเขาในสายตาของเจ้า?)

“พวกเจ้าจากที่ราบลุ่มภาคกลางมีกฎมากมาย!”

ริมฝีปากของจางหลานกระตุก

“กู่ชิงเยียน นั้นโด่งดังมากเหรอ?”

ซุนม่อสงสัย

“เขาเป็นผู้สำเร็จการศึกษาอันดับหนึ่งจากสถาบันชิงเทียนในปีนี้ และเป็นผู้สมัครรับเลือกเป็นอาจารย์ใหญ่ในอนาคต เขามีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะฝึกฝนวิชามหาจักรวาลไร้ลักษณ์ และเขาได้รับการยืนยันแล้วว่าจะครองอันดับหนึ่งในการจัดอันดับมหาคุรุ บอกข้าสิว่าเขามีชื่อเสียงหรือไม่?”

หวังเฉาระบุชื่อไม่กี่ชื่อและทั้งหมดนั้นมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้ใครบางคนกลัวจนตาย

“หากเจ้าต้องการฟังชื่อและผลงานเกียรติคุณทั้งหมดของเขา เราต้องใช้เวลาห้านาทีเพื่อพูดทุกสิ่งอย่างถูกต้อง!”

เฉียนตวนกล่าวเสริมว่า

“เขาน่าประทับใจหรือไม่?”

“น่าประทับใจ น่าประทับใจ… แต่เขาไม่หล่อเท่าซุนม่อ!”

กู้ซิ่วสวิน หัวเราะคิกคัก

“นั่นเป็นเรื่องจริง”

จางหลานพยักหน้า กู่ชิงเยียนไม่ได้น่าเกลียดและอาจกล่าวได้ว่าดูดีเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม เมื่อเปรียบเทียบกับคนปกติ ถ้าเขายืนอยู่ข้างซุนม่อ ก็ไม่จำเป็นต้องเปรียบเทียบพวกเขาเลย

นอกจากนี้ รูปลักษณ์ของซุนม่อเมื่อเขาแสดงก่อนหน้านี้ก็เท่มาก เขาแสดงจิตใจที่ผู้นำกลุ่มควรมี!

ติง!

คะแนนความประทับใจที่ดีจากจางหลาน +50 เป็นกันเอง (350/1,000).

“…”

เฉียนตวนพูดไม่ออก ตามที่คาดไว้ ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่ตื้นเขิน พวกเขาไม่เข้าใจว่าผู้ชายมีเสน่ห์เพียงเพราะพรสวรรค์ของเขา

เฉียนตวนอดไม่ได้ที่จะมองซุนม่อ หลังจากนั้นเขาก็ถอนความคิดทันที ไม่มีทางแก้ไขได้ เมื่อเปรียบเทียบความสามารถแล้ว ซุนม่อก็ไม่ได้ด้อยกว่าแต่อย่างใด

“เจ้าคนไหนที่อยากจะจากไป?”

ซุนม่อไม่ต้องการรออีกต่อไป

เฉียนตวนกลัวอย่างมากและรีบห้ามเขา

“เราออกไปตอนนี้ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นปัญหาจะต้องเกิดขึ้นแน่นอน!”