บทที่ 420 : ครั้งแรก (2)
บทที่ 420 : ครั้งแรก (2)
[แฟนเพจBamแปลNiyay:ลงแบบราคาถูกโคตรในmy-novelกับthai-novelเท่านั้น หากอ่านที่อื่นนอกจากสองเว็บนี้คือไม่ใช่ผมนะ ถ้าเจอคนอ่านก็อปดันเยอะกว่าก็ท้อเป็นนะครับ]
[ถ้าอ่านฟรีแบบเถื่อนไม่ว่าจะได้มายังไงนั้น ผมไม่ว่าเลยครับ และต่อให้ไม่มีคนอ่าน ผมก็ยังจะแปลต่อจนจบด้วย แต่ถ้าจะจ่ายเงินให้เว็บที่copyไปขายอีกที คุณมึงแม่งโคตรโง่เลยครับ]
“พวกคุณ...กำลังล้อฉันเล่นอยู่ใช่ไหม?”
“พวกเราดูขี้เล่นขนาดนั้นเลยเหรอ? นี้คือนายท่านของเนลม์ไฮมฟ์ที่คุณกำลังมองหา”
ยูเน็ตยิ้ม
ฉันจำเป็นต้องล้อเล่นแบบนั้นจริงๆเหรอ?
“แต่เขามาผู้เขียนมาจากสถานที่ที่เรียกว่าทาวน์เนียนะ….”
“ในโลกนี้ยังมีสถานการณ์พิเศษอีกหลายอย่างที่คุณไม่รู้”
ชายหนุ่มที่มีสีหน้าเย็นชาปรากฏตัวที่โถงทางเดินด้านซ้ายของห้องโถง
รีเจียนผู้ดูแลอันดับที่ 3ของที่นี่
เนื่องจากสถานที่ประชุมนี้ถูกจัดอย่างเร่งรีบ ดูเหมือนว่ามีเพียงสองคนเท่านั้นที่เข้ามา
“คุณไม่ใช่…คุณคือลอร์ดลี!”
“สวัสดีครับนายท่าน”
รีเจียนมองมาที่ฉันแล้วคุกเข่าลง
“ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งครับนายท่าน”
“อย่าพิธีรีตรองเลย”
รีเจียนเมินเฉยต่อคำพูดของฉันโดยสิ้นเชิงและลุกขึ้นยืน
ฮูยองที่มองกลับไปกลับมาระหว่างฉันกับรีเจียนและพูดต่อไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“คนที่ฉันตามหาใช้ดาบฮูยองสีแดง….”
“เขาเป็นอาจารย์ของเรา”
ยูเน็ตกระซิบข้างหูฉัน
“นายท่านค่ะมีความสัมพันธ์พิเศษระหว่างรีเจียนและฮูยอง”
“ฉันรู้แม้ว่าเธอจะไม่ได้บอกก็ตาม”
ฉันส่งรีเจียนไปที่นั้นเมื่อสอง-สามเดือนที่แล้ว
แน่นอนว่าจุดประสงค์คือเพื่อยกระดับทักษะอาวุธของรีเจียนให้สูงขึ้น
ฮูยองที่มองฉันด้วยความสับสนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า
“ผมนัมฮูยองนักรบจากกลุ่มศิลปะการต่อสู้ ผมมาที่นี่เพื่อขอร้องให้นายท่านของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ช่วยเราครับ!”
ฮูยองคุกเข่าลงตรงหน้าฉัน
“ได้โปรดปราบชายผู้ที่ละเมิดข้อตกลงของกลุ่มศิลปะการต่อสู้ด้วยครับ!”
ฮูยองก้มหน้าจนหน้าผากของเขาแนบลงไปกับพื้น
หน้าผากเขากระแทกพื้นอย่างแรงจนเสียงดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องโถง
ฉันกำลังเรียบเรียงเรื่องราว
“หากปล่อยเขาไว้มันจะเป็นหายนะครั้งใหญ่สำหรับทุกพื้นที่และรวมถึงสถานที่อันยิ่งใหญ่นี้ด้วย ฉันขอให้ผมจึงมาที่ยี่เพื่อของร้องนายท่านของดินแดนอันศักดิ์สิทธ์แห่งนี้เพื่อจัดการเรื่องราวทั่ยุ่งเหยิ่งนั้น!”
“มันเป็นการปราบปราม”
ยูเน็ตพึมพำ
มันเป็นเสียงที่ไร้อารมณ์อย่างแปลกประหลาด
“นายหมายถึงขอให้เราลบอันดับของอันดับหนึ่งในปัจจุบันเหรอ?”
"ครับ…เขาโจมตีกลุ่มศิลปะการต่อสู้ของเราล่วงหน้าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าและเขาได้สังหารพลเรือนของเรา ความโหดร้ายของเขาไม่มีใครเทียบได้….”
“ฟังดูน่าสนุกนะ”
ยูเน็ตก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว
ใบหน้าของเธอเย็นชาและแข็งทื่อ
รีเจียนยกมือห้ามยูเน็ต
“เงยหน้าขึ้นเถอะ”
และฮูยองก็เงยหน้าขึ้นตามที่รีเจียนบอก
หน้าผากของเขาเปื้อนสีแดงเต็มไปหมด
“บอกฉันมาเรื่องสถานการณ์ของที่นั้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
"อ่า ครับ "
แม้ว่าฮูยองจะพูดติดอ่าง แต่เขาก็ยังอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวูเหลี่ยนถูกทำลายไป
เขาเล่าว่าตอนนั้นเขากำลังฝึกทักษะการใช้อาวุธกับเหล่าฮีโร่ และจู่ๆก็มีเสียงดังลั่นเกิดขึ้นและผู้คนที่สวมเสื้อผ้าต้องสงสัยก็ถูกโจมตี ผู้บัญชาการอย่างซีฮิมถูกสังหารและเหล่าฮีโร่การต่อสู้หลายคนถูกสังหารหมู่
รีเจียนหลับตาแน่น
“น่าเสียดายที่รยอนจูเสียชีวิต เขาเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก”
"ใช่ครับ พวกเขาทั้งหมดตายแล้ว…!"
"นายท่าน"
รีเจียนมองกลับมาที่ฉัน
ฉันพยักหน้า
“ฉันขอโทษ แต่เราไม่สามารถช่วยได้”
“เอ่อ…ทำไมครับ?”
“เป็นเรื่องจริงที่ฉันมีความสัมพันธ์อันดีกับที่วูเหลี่ยน ฉันได้เรียนรู้มากมายจากที่นั่น แต่พวกเราไม่สามารถช่วยได้”
"แต่…!"
“มีคนต้องสงสัยเข้ามาที่ห้องรอของพวกนายและทำการสังหารเหล่าฮีโร่ นั่นคือทั้งหมดที่ฉันรู้มา”
รีเจียนกล่าวต่อไป
“พื้นที่ทองคำเป็นสถานที่ที่เราไม่สามารถมองเห็นได้ง่ายๆ ไม่รู้ถ้าเราจะเสี่ยงเข้าไปในพื้นที่ที่คาดเดาไม่ได้แบบนั้น มันจะเป็นทำได้เหรอ?”
“สำหรับตอนนี้กลับไปซะ”
“ลอร์ดลีพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? ท่านลอร์ด ท่านลอร์ดลี…!”
"นิสเลด"
ยูเน็ตถอนหายใจเบาๆ และวัตถุสีดำก็ตกลงมาจากเพดาน
“พาเขาไปที่ห้องรับรอง”
"รับทราบค่ะ"
นิสเลดพาฮูยองออกไป
บรรยากาศเริ่มเงียบลง
"นายท่าน"
ยูเน็ตเปิดปากของเธอทำลายความเงียบ
“...ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่”
ไม่มีอะไรผิดกับสิ่งที่รีเจียนพูด
ข้อมูลที่มีไม่ได้ระบุเหตุผลว่าทำไมกลุ่มของฮูยองจึงถูกโจมตี
หากเนลม์ไฮมฟ์มีส่วนเกี่ยวข้อง ฮันอาจะจะต้องทำอะไรสักอย่างแต่สถานการณ์ยังไม่ชัดเจนในขณะนี้
ก่อนอื่น มีคำถามที่สำคัญที่สุดคือ
'วูเหลี่ยนและเนลม์ไฮมฟ์มีเซิร์ฟเวอร์ที่แตกต่างกัน'
เป็นเซิร์ฟเวอร์ที่ 3 และเซิร์ฟเวอร์ที่ 4 ตามลำดับ
โดยหลักการแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะโต้ตอบกับผู้ใช้เซิร์ฟเวอร์รายอื่น เว้นแต่จะเป็นกิจกรรมข้ามเซิร์ฟเวอร์ที่จัดขึ้นเป็นระยะๆ
'แต่โมเบียสก็มีการจัดการที่แย่มากเช่นกัน'
จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ พิกมีอัพมันเป็นเกมที่ทราบกันดีว่าไม่มีข้อบกพร่องและเป็นเซิร์ฟเวอร์ที่ดี แต่การประเมินมีการเปลี่ยนแปลงในระหว่างนี้
เกิดความโกลาหลขึ้นและผู้เล่นแต่ล่ะคนก็บอกต่างๆ บอกว่าวุ่นวาย
'เขาคิดอะไรอยู่?'
เอลซิดไม่ใช่ผู้ใช้แบบ PVP
เขาคล้ายกับฉัน ไม่สิ….จริงๆแล้วเขาเป็นนักวางกลยุทธ์ตัวจริง
เป็นไปได้ไหมที่เขาเริ่มการต่อสู้ก่อน?
นั่นมันก็แปลกไปเช่นกัน กลุ่มศิลปะการต่อสู้ก็เช่นเดียวกันในการหลีกเลี่ยง PVP
'แน่นอนในเวลานี้'
ถ้าเป็นปกติฉันคงไม่ดูดายและว่างแผนกับยูเน็ตแล้วแต่ครั้งนี้เป็นไปไม่ได้
อย่างน้อยฉันก็จำเป็นต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเอลซิดอาจมีส่วนช่วยเนลม์ไฮมฟ์
“ยูเน็ต”
“ค่ะนายท่านเดี๋ยวฉันจะไปหาข้อมูลต่างๆ”
ยูเน็ตก้มศีรษะมาที่ฉันแล้วหายตัวไปด้านหลังห้องโถง
ตอนนี้มีเพียงฉันและรีเจียนเท่านั้นที่ยังคงอยู่ในห้องประชุม
รีเจียนดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างลึกซึ้ง
เขาอาจจะมองย้อนกลับไปถึงคำพูดของฮูยอง หรืออาจจะนึกถึงตอนที่ไปอยู่ที่นั้น
สิ่งต่างๆ เปลี่ยนแปลงไปอย่างมากตั้งแต่ก่อนไปและหลังจากกลับมา ก่อนหน้านั้นเขาก็แข็งแกร่งเพียงพอแล้ว จุดที่ฉันรู้สึกได้ว่าฮีโร่ชื่อรีเจียนแข็งกร่งอย่างสมบูรณ์แล้วคือหลังจากที่เขากลับจากไปฝึกในกลุ่มศิลปะการต่อสู้
'รีเจียนได้รับฉายาดาบปีศาจหลังจากกลับมาศิลปะการต่อสู้งั้นเหรอ?'
บางทีระยะเวลาที่อยู่ในเนลม์ไฮมฟ์อาจไม่เกินหนึ่งหรือสองวัน
ฉันจากไปอย่างเงียบๆ ทิ้งให้รีเจียนให้จมอยู่กับความมคิดคนเดียว
ติดตามผู้แปลได้ที่แฟนเพจ:BamแปลNiyay , ลงแค่ในThai-novelและMy-Novelเท่านั้น