บทที่ 3 เส้นลมปราณกลืนกิน

เด็กหนุ่มทำการแก้ไขวิชาทั้งหมดภายในตระกูล และ ศึกษาวิธีการที่ทำให้ตนเองแข็งแกร่งขึ้นทั้งการหลอมโอสถ ค่ายกล ผ่านไป 2 ชั่วยามเด็กหนุ่มถึงจะแก้ไขวิชาและศึกษาสิ่งต่างเสร็จ

“ข้ามีวิชาทั้งหมด 147 วิชา ตั้งแต่ระดับ มนุษย์ขั้นต่ำไปจนถึงระดับนภาขั้นสูง แต่ข้าจะฝึกบ่มเพาะด้วยวิชาไหนดี”

ขณะที่เด็กหนุ่มคิดเช่นนั้นก็ได้มีวิชาวิชาหนึ่งเข้ามาในหัวทันที

“วิชาปราณเทพบริสุทธิ์ มีทั้งหมด 4 ระดับ ระดับปราณมนุษย์ ปราณนภา ปราณเซียน ปราณเทพ ระดับละ 4 ขั้น คือ ต่ำ กลาง สูง สูงสุด”เด็กหนุ่มพึมพัมแล้วทบทวนวิชาไปเรื่อยๆ

“ใช้วิชานี้แหละน่าจะเป็นวิชาระดับเทพ ซะด้วยตั้งแต่ข้าได้สมองเทพมาทำให้ข้ารู้ว่าดินแดนของข้านั้นเป็นดินแดนระดับกลางยังมีอีก 2 ระดับที่เหนือกว่าดินแดนนี้ระดับเทพก็คือจุดสูงสุดของทุกสิ่ง”

“ใช่แล้วหายนะที่ข้าสร้างมันเกิดจากอะไรกัน”เด็กหนุ่มเกิดความสงสัยในความสามารถในการสร้างหายนะของตนเป็นอย่างมากจึงส่งพลังเข้าไปตรวจสอบในร่างกายอีกครั้ง

“หืมมมม….เกิดจากเลือดของข้างั้นรึ…อืมมม สายเลือดหายนะ ทำไมข้อมูลที่สมองข้าส่งมาให้รอบนี้มีแค่นี้ละ”เด็กหนุ่มคิดอย่างสงสัย

เมื่อตรวจสอบและทำทุกอย่างเสร็จเด็กหนุ่มก็ฝึกวิชาต่างๆที่เด็กหนุ่มต้องการทันที

2 วันผ่านไปวัตถุดิบที่เด็กหนุ่มต้องการก็พร้อมทั้งหมดแล้ว

“ในการจะสร้างเส้นลมปราณข้าต้องมีเพลิงธรรมชาติซะก่อนแล้วจึงนำมาหลอมรวมกัน ถ้าเป็นคนอื่นคงมิสามารถสร้างเส้นลมปราณได้เป็นแน่”

“เพราะเนื่องจากเพลิงธรรมชาตินั้นต้องใช้ปราณธรรมชาติในการสร้างขึ้นดีที่ข้ามีกายากลั่นสวรรค์แต่กายาของข้าต้องพัฒนาระดับก่อนถึงจะสร้างเพลิงธรรมชาติระดับสูงขึ้นเพื่อใช้ในการยกระดับเส้นลมปราณของข้าได้”

พรึ่บ

ไฟลุกขึ้นมาบนมือของเด็กหนุ่มนี่เป็นพลังธรรมชาติที่เกิดจากการกินสมุนไพรและโอสถของเด็กหนุ่มที่ยังค้างอยู่ในร่าง ไม่งั้นเด็กหนุ่มคงไม่มีทางที่จะจุดไฟขึ้นได้แน่

วูบบบบบบบบบ

ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!

เสียงระเบิดดังขึ้นเมื่อเสร็จสิ้นกระบวนการหลอมรวม

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าได้เส้นลมปราณที่สามารถใช้ในการดูดซับปราณธรรมชาติมาแล้ว ครานี้แหละข้าจะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของยุทธภพ”

เด็กหนุ่มรีบดูดซับเส้นลมปราณใหม่ของตนอย่างรวดเร็วถึงมันจะเป็นระดับมนุษย์แต่มันก็ยังสามารถพัฒนาได้เด็กหนุ่มเลยไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างเจ็บปวดขณะที่ดูดซับเส้นลมปราณกลืนกินเข้าไป

ผ่านไป 1 ชั่วยามเสียงก็หยุดลง

ฟู่วววววววววว

ปุงงงงง

เสียงทะลวงระดับดังขึ้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าอยู่ที่ระดับก่อเสริมกายขั้นที่ 5 แล้ว”ที่เด็กหนุ่มทะลวงระดับได้ถึง 4 ขั้นนั้นเพราะพลังของโอสถและสมุนไพรที่เด็กหนุ่มกินเข้าไปตลอด 5 ปีที่ผ่านมาซึ่งบางส่วนนั้นถูกสลายกลายเป็นปราณธรรมชาติไปแล้ว

“แถมดูเหมือนระดับเส้นลมปราณของข้าจะเป็นระดับปฐพีด้วย น่าจะเพราะว่าเส้นลมปราณเทวะทมิฬของข้านั้นเป็นระดับเทวะ”

เมื่อเด็กหนุ่มสามารถใช้พลังปราณได้สำเร็จก็เริ่มฝึกวิชาปราณบริสุทธิ์ทันที

“วิชานี้จะทำให้ปราณของข้าบริสุทธิ์ขึ้นมามากขึ้นและใช้พลังปราณธรรมชาติได้้ด้วย”

เด็กหนุ่มนั้นฝึกฝนอย่างหนักจนเวลาผ่านไป 7 วัน

เจ็ดวันที่ผ่านมานั้นเด็กหนุ่มฝึกฝนจนไม่ออกมากินข้าวเลยแม้แต่น้อยเพราะผู้บ่มเพาะที่อยู่ขอบเขตมนุษย์สามารถใช้ปราณในการดำรงชีวิตได้ในระดับหนึ่ง

ฟู่ววววววววว

“ระดับก่อเสริมกาย ขั้นที่ 6”เด็กหนุ่มนั้นสามารถดูดซับพลังปราณแล้วเปลี่ยนเป็นพลังปราณธรรมชาติได้

เส้นลมปราณกลืนกินของเด็กหนุ่มนั้นสามารถดูดกลืนปราณธรรมชาติได้ด้วยเลยทำให้เพิ่มระดับพลังไวกว่าคนปกติมาก

“เอาละได้เวลาฝึกฝนอย่างจริงจังเสียทีอีก 3 ปีจะมีสำนักต่างๆมาเปิดรับสมัคร”เด็กหนุ่มต้องการที่จะเข้าสำนักเพื่อใช้ทรัพยากรในการทะลวงระดับต่างๆให้รวดเร็วยิ่งขึ้น

เด็กหนุ่มจึงต้องการที่จะเข้าไปฝึกฝนในป่าแสงจันทร์สัก 2-3 ปี แล้วกลับมาก่อนที่จะมีการรับสมัคร เด็กหนุ่มจึงเดินไปตำหนักผู้นำตระกูลทันที

ขณะนี้มีการประชุมผู้อาวุโสด้วยทั้งที่เพิ่งประชุมไปไม่ถึง 10 วัน

“เฉิงเอ๋อ….เจ้ามาทำอะไรรึ”หวังหม่าเปากล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มอย่างเอ็นดู

“ท่านพ่อขอรับ ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับท่านหน่อย”เมื่อคนเป็นพ่อได้ยินเช่นนั้นก็เตรียมตัวที่จะไปคุยกันในห้องลับทันที

แต่ขณะนั้นเองก็เกิดเรื่องน่ารำคาญขึ้น

“เฮ้ เจ้าขยะหวังเล่อเฉิงมาทำไรในตอนที่ผู้อาวุโสทำการประชุม”