บทที่ 20 ปกติฉันไม่ค่อยขำกับอะไรแบบนี้นะ แต่นายแม่งของจริงว่ะ!
บทที่ 20 ปกติฉันไม่ค่อยขำกับอะไรแบบนี้นะ แต่นายแม่งของจริงว่ะ!
เมื่อเข้ามาในบริษัท ทุกดวงตาก็มองมายังเย่ซิงเฉิน
“เป็นเขา! บอดี้การ์ดที่เอวดีที่สุดในประวัติศาสตร์!”
“นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนของบริษัทเรา!”
“เมื่อคืนฉันดูวิดีโอแล้วหัวเราะทั้งคืน อาการโรคซึมเศร้าเกือบหายขาดแน่ะ!”
“ฮ่าๆ! แต่มันตลกจริงๆนะ! นอกจากท่าทเวิร์กแล้ว เขายังเลื้อยก้นไปมา บิดเป็นม้าน้ำเลย!”
“คนเราตัดสินกันที่เห็นภายนอกไม่ได้จริงๆ ฉากหน้าเขาเหมือนบอดี้การ์ดหล่อเหลาไฟแรง แต่ฉากหลังเขาดันเป็นผู้ชายตุ้งติ้ง! ทีมบอดี้การ์ดบริษัทเราเต็มไปด้วยคนมีพรสวรรค์อย่างแท้จริง”
“นายหยุดพูดก่อน ฉันจะหลุดหัวเราะอีกแล้ว!”
...
ตัวเอกเย่ซิงเฉินรู้สึกอับอาย อยากจะขุดหลุมฝังตัวเองซะตรงนี้
เขาทำได้แค่ก้มหน้าก้มตา ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางฝูงชน รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังแผนกรักษาความปลอดภัย
อย่างไรก็ตาม ดั่งวลีต่อให้ภิกษุวิ่งได้ แต่ยังไงก็หนีจากวัดไม่ได้
เพื่อนร่วมงานในแผนกรักษาความปลอดภัย พอเห็นเย่ซิงเฉินเข้ามาก็เริ่มแซวทันที
“เสี่ยวเย่ นึกไม่ถึงว่าพนักงานใหม่อย่างนายจะมีด้านที่ตุ้งติ้งแบบนี้กับเขาด้วย!”
“ให้ตายเถอะ รู้ไหมตอนนี้นายกลายเป็นคนดังในโลกอินเตอร์เน็ตแล้ว!”
“คราวหน้าถ้าบริษัทเรามีจัดงานเลี้ยง ฉันจะให้นายขึ้นเวทีเป็นตัวแทนแผนกเรา เต้นเด้งตูดให้ทุกคนดู!”
“ฮ่าๆ! แค่คิดก็แทบรอให้ถึงวันงานเลี้ยงบริษัทไม่ไหวแล้ว!”
...
ตัวเอกเย่ซิงเฉิน “....”
ณ ขณะนี้ ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามา เอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม “ถึงเวลาทำงานแล้ว เลิกหัวเราะแล้วไปทำหน้าที่ของตัวเอง! ส่วนเสี่ยวเย่ นายมานี่หน่อย เรื่องเมื่อคืน ...”
เย่ซิงเฉินรีบอธิบาย “ผู้จัดการ เมื่อคืนผมไม่ได้ตั้งใจ...”
ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยโบกมือแล้วพูดว่า “นายไม่ต้องกังวล รองประธานหลินบอกฉันแล้ว แต่ต่อไปนายห้ามดื่มจนเมาแบบนี้อีก! นายทำงานได้ดีแล้ว แค่อย่าเลินเล่อ”
เย่ซิงเฉินถอนหายใจโล่งอก ยังดีที่อีกฝ่ายไม่ตำหนิ หากถูกไล่ออกจากบริษัทเพราะเหตุนี้ เขาคงพลาดโอกาสเข้าใกล้หลินเป่ยฝาน นั่นจะเป็นการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง
“ถ้ารู้ความผิดแล้ว นายก็ไปอารักขารองประธานหลินต่อเถอะ คอยติดตามช่วยเหลือเขา แล้วนายจะได้รับผลประโยชน์มากมาย! เอาล่ะไปได้”ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยโบกมือส่งสัญญาณอนุญาต
“ครับผู้จัดการ” เย่ซิงเฉินหันศีรษะแล้วเดินจากไป
แต่ในตอนนั้นเอง ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยตะโกนไล่หลัง “รอก่อน ฉันอยากจะบอกนายอีกเรื่อง”
เย่ซิงเฉินเหลียวกลับมา “อะไรหรือครับผู้จัดการ”
ผู้จัดการยกนิ้วโป้งให้เขาพร้อมขยิบตาข้างหนึ่ง “ท่าเต้นนายมันสะแด่วมาก ฉันชอบ!”
ตัวเอกเย่ซิงเฉิน “...”
“ใช่ ใช่ พวกเราก็ชอบมัน” ทุกคนระเบิดเสียงหัวเราะอีกครั้ง
ตัวเอกเย่ซิงเฉิน “...”
หลังจากนั้น เย่ซิงเฉินรีบเดินออกจากแผนกรักษาความปลอดภัยราวกับกำลังหลบหนี ในที่สุดก็มาถึงห้องทำงานของหลินเป่ยฝาน
หลินเป่ยฝานมองเขา และนึกถึงท่าเต้นเมื่อวาน มุมปากก็กระตุก อดหัวเราะไม่ได้
“ขอโทษที ปกติฉันไม่ค่อยขำกับอะไรแบบนี้ แต่นายเป็นข้อยกเว้นจริงๆ ฮ่า ฮ่า ...”
ตัวเอกเย่ซิงเฉิน “...”
“ขอฉันหัวเราะแปป หัวเราะเสร็จแล้วพวกเราค่อยคุยงานกัน ฮ่า ฮ่า ...”
ตัวเอกเย่ซิงเฉิน “...”
เย่ซิงเฉินรีบอธิบาย “รองประธานหลิน คุณต้องเชื่อผม ปกติผมไม่เป็นแบบนี้! ผมคิดว่าพวกเขาวางยาให้ผมดื่ม ทำให้ผมเสียสติแล้วทำเรื่องเพ้อเจ้อ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว คนเราเวลาดื่มเหล้าไปมากก็คลั่งกันเป็นปกติ ไม่เกี่ยวกับยาหรอก!”
เย่ซิงเฉิน “...”
“ฉันก็แค่นึกไม่ถึง ว่าพอเมาแล้วนายจะเปลี่ยนเป็นคนละคน ฉันแทบจำบุคลิกเดิมนายไม่ได้ คนเราไม่สามารถตัดสินจากภายนอกได้จริงๆ ฮ่า ฮ่า”
ใบหน้าของเย่ซิงเฉินเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า “รองประธานหลิน มันไม่ใช่แบบนั้นจริงๆ ...”
หลินเป่ยฝานกลั้นหัวเราะ “เอาล่ะ เอาเป็นว่าฉันเชื่อนาย แต่ขอชมจริงๆนะว่านายเลื้อยเอวได้สยิวมาก! เพื่อนเจ้าของบาร์เมื่อวานยังถามว่านายสนใจไปทำงานให้เขาไหม? เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทุกอย่างฟรี แถมค่าคอมมิชชั่นให้ด้วย!”
เย่ซิงเฉินรู้สึกเสียวซ่าน ส่ายหัวอย่างแรง “ไม่มีทาง! ผมไม่ไป!”
เที่ยวแค่คืนเดียว ภาพพจน์เขาถูกทำลานป่นปี้! แล้วถ้าไปอีก ชีวิตนี้เขาจะโงหัวขึ้นอีกหรือ?
หากคนในโลกใต้ดินรู้ ว่าเทพสงครามอย่างเขาไปเต้นทเวิร์ก ขย่มตูดบนเวที คงถูกล้อไปตลอดชีวิต!”
“โอเค ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ตอนนี้นายออกไปก่อน พวกเราจะไปรายงานตัวกับบริษัทหลินอินเวสเมนท์ นี่คือกุญแจ ไปเตรียมตัวให้พร้อม” หลินเป่ยฝานโยนกุญแจรถให้เขา
“ครับ รองประธานหลิน!”เย่ซิงเฉินเดินออกจากออฟฟิศ สวนทางกับหลิวรู่เหมย
ตอนแรกเขาตั้งใจจะทักทายเพื่อสานสัมพันธ์ จะได้ต่อยอดไปเป็นพันธมิตรช่วยกันโค่นหลินเป่ยฝาน แต่ผลลัพธ์กลับเป็นสายตาที่จ้องมองมาอย่างรังเกียจ พร้อมน้ำเสียงที่เย็นชา
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน เจ้าคนลามก!”
เย่ซิงเฉิน “...”
ใจเขาคล้ายถูกทิ่มแทงอีกครั้ง!
“ช่างเหอะ สุดท้ายตราบใดที่โค่นราชาปีศาจหลินเป่ยฝานได้ ความอับอายนิดๆหน่อยๆมันจะซักเท่าไหร่กัน? เทียบกับความคับข้องใจในชีวิตก่อน ปัญหาเล็กๆนี่ไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง!”
