ตอนที่ 8 รวมทีมยอดคน (2)
15.30 น. วันพุธ
วันนี้โรงเรียนเลิกเร็วกว่าปรกติเพราะกำลังจะมีกีฬาสีทำให้ต้องลดเวลาเรียนแต่ละคาบ นักเรียนทุกคนจะต้องมีงานทำในกีฬาสีครั้งนี้ ซึ่งดนัยได้ลงแข่งบอลไป
ถ้าถามว่าทำไมถึงลงแข่งบอล คำตอบก็คือเพราะยุคนี้คนส่วนใหญ่คิดว่าการเล่นบอลมันเท่ยังไงล่ะ
ดนัยในตอนเด็กนั้นไม่ได้เก่งทางด้านกีฬามากนักจึงทำให้ต้องไปเป็นคนทำพร็อพต่างๆในงานกีฬาสี และ เพื่อนๆเขาดันเล่นกีฬาเก่งจึงเหลือตัวคนเดียว
ดนัยตอนนี้ได้เดินมายังตึกที่เขาซื้อเอาไว้ กับเพื่อนอีก 3 คน
“สภาพเละเทะอย่างที่พูดจริงๆ เหม็นขี้นกชิบ”เมื่อมาถึงกันต์ก็พูดขึ้น
“อย่าไปสนใจรูปลักษณ์มัน ให้เราสนใจประโยชน์ที่จะได้จากมันดีกว่า”ดนัยกล่าวขึ้น
“แล้วนายจะทำยังไงกับตึกนี้ล่ะ”วินถาม
“รอสักครู่คนที่ฉันนัดไว้จะมาแล้ว”ดนัยเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตนเล็กน้อย
บรื้นนนนน…
เพียงไม่นานเสียงของรถก็ดังขึ้นข้างหลังพวกเขาก่อนจะมีชายกลางคนเดินลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณลุงมาโนช”ดนัยยกมือไหว้คนที่มาถึงทำให้คนอื่นๆต้องยกมือไหว้ตาม
“สวัสดีหลานดนัย”มาโนชยกมือรับไหว้ก่อนจะหันไปมองตึกข้างหลังของพวกเขา
“ตึกนี้น่ะหรอที่บอกมา”
“ใช่ครับ”
“สภาพแย่อย่างที่บอกจริงๆ แต่ก็สมราคาล่ะนะ”
“นี่แบบแปลนที่ผมคิดไว้ครับ”ดนัยหยิบเอกสารออกมาซองหนึ่งก่อนจะส่งให้มาโนชไป
“อืมมม…น่าสนใจเลยทีเดียว ทำเลแถวนี้ก็เป็นเขตโรงเรียนอีกด้วยน่าจะมีลูกค้าเข้าเยอะแน่ๆ”
“แล้วรีโนเวททั้งตึกนี้จะใช้เวลาและราคาประมาณเท่าไหร่ครับ”
“เรื่องราคารอบนี้ลุงรับทำให้ฟรีเลย แต่ลุงอยากจะขออะไรจากเธอสักหน่อยน่ะ”
“ถ้าผมช่วยได้ผมจะช่วยครับ”
“ลุงขอโปรแกรมต่างๆที่เธอทำเอาไว้ล่วงหน้าแบบฟรีได้ไหม”
“ผมสามารถให้ลุงทั้งหมดได้เลยรวมถึงโปรแกรมใหม่ในอนาคตด้วย แต่ผมให้ใช้ฟรีได้ 10 ปีเท่านั้นนะครับและใช้ได้ไม่เกิน 50 เครื่อง”
เหตุที่ดนัยทำเช่นนี้ก็เพราะมาโนชถือว่าเป็นคู่ค้าที่ดี และในอนาคตเขายังมีโปรเจคที่ต้องพึ่งบริษัทรับเหมาของลุงมาโนชอีกมาก
“แค่นั้นก็เกินพอแล้วล่ะ ลุงขอบคุณหลานมาก”มาโนชยกยิ้มอย่างยินดี แม้จะไม่ได้ใช้ฟรีตลอดชีพและจำกัดที่ 50 เครื่อง แต่การที่ได้ใช้โปรแกรมที่ทันสมัยก่อนคนอื่นๆก็ถือว่าเป็นก้าวสำคัญแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ”
หลังจากคุยเรื่องการตกแต่งและเฟอร์นิเจอร์ภายในอีกสักพักหนึ่งดนัยก็ขึ้นบิ๊กไบค์คู่ใจไปรับน้องสาวและกลับบ้าน
หลังจากถึงบ้านแล้วดนัยก็พูดคุยกับแม่แก้วอีกสักสองสามประโยคก่อนที่จะขึ้นห้องไปทำงานใหญ่ต่อ
ดนัยเปิดคอมพิวเตอร์ของตนขึ้นมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่รุ่น Nokia 3310 ออกมาแล้วกดโทรไปยังเบอร์ปลายสาย
………………..
08.00 น. มณฑลเสฉวน ประเทศจีน
“โธ่เว้ย!!! ทำไมถึงต้องมาเกิดเรื่องอย่างนี้กับฉันด้วย”หญิงสาวคนหนึ่งกำลังหนีจากการไล่ล่าอยู่โดยมีเลือดไหลออกมาจากไหล่ซ้ายเธอ
ปัง! ปัง! ปัง
เสียงปืนดังขึ้นตามหลังเธอมาติดๆ
ที่ที่เธอกำลังหลบหนีอยู่คือชนบทแห่งหนึ่ง ซึ่งการยิงปืนที่นี่ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อประชาชนมากนักและยังมีการกันคนนอกออกไปแล้วด้วย
ขณะที่กำลังวิ่งอยู่หญิงสาวก็เหลือบไปเห็นมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งจอดอยู่ในป่ารกทึบ ทำให้เธอวิ่งไปที่นั่นทันทีและเมื่อมองไปยังตัวรถเธอก็เห็นกุญแจเสียบคาไว้อยู่
บรื้นนน!!!
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นก่อนที่หญิงสาวจะขับหนีการไล่ล่าเข้าป่าไปในทันที
บนรถมอเตอร์ไซค์มีแผนที่อยู่แผ่นหนึ่งซึ่งมันนำทางไปยังบ้านพักกลางป่า แม้หญิงสาวจะแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรจึงคิดจะไปหลบที่บ้านพักหลังนั้น
เอี๊ยดดดดดด!!
เมื่อมาถึงเธอก็เห็นบ้านไม้ที่สภาพยังดีอยู่ หลังจากสังเกตดูสักครู่ก็รู้ว่าไม่มีใครอยู่แน่นอนจึงเข้าไปในบ้านก่อนจะหย่อนก้นลงบนโซฟานุ่มเพื่อพักผ่อนกายและใจ
ทว่า ทันใดนั้นเองโทรศัพท์บ้านที่วางอยู่ข้างๆโซฟาก็ดังขึ้นมา
หญิงสาวสะดุ้งตัวโหยงหันซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจบริเวณรอบๆ เมื่อไม่พบสิ่งผิดปรกติก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นเพื่อฟังว่าใครโทรมา
“สวัสดีครับคุณซินหราน”เสียงชายหนุ่มดังขึ้นมาเป็นภาษาจีน
หญิงสาวที่ได้ยินคนในสายเรียกชื่อตนก็ตกใจแต่ยังตั้งสติเอาไว้ได้และถามอีกฝ่ายกลับไป
“คุณเป็นใครกัน”
“ผมคือคนที่เอามอเตอร์ไซค์ไปไว้ในป่าและทิ้งแผนที่เอาไว้ให้คุณไงครับ”
ซินหรานได้ยินก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ในทันทีก่อนจะถามอีกฝ่ายไปอย่างใจเย็น
“นายเป็นใครกัน รู้เรื่องของฉันได้ยังไง”
“ผมเป็นใครคุณยังไม่ต้องรู้ตอนนี้แต่ผมต้องการตัวคุณมาร่วมงานกับผม ถ้าคุณตอบรับข้อเสนอผมสามารถพาคุณหลบหนีออกจากประเทศได้อย่างปลอดภัย”
“ฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไงกัน!”
“ตอนนี้ยังไงคุณก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้ว…ถ้าหนีต่อไปคุณจะทนได้สักเท่าไหร่กัน 1 เดือน 3 เดือน หรือ 1 ปีกันล่ะ”
หญิงสาวกัดฟันเล็กน้อยเพราะเรื่องที่ชายในสายพูดเป็นความจริง เธอไม่สามารถหนีต่อไปได้ตลอด จะถูกจับหรือถูกฆ่าก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้น
“ได้ฉันจะยอมเชื่อใจคุณสักครั้ง”
“ขอบคุณสำหรับความร่วมมือ แล้วคุณจะไม่ผิดหวัง”
“งั้นจะให้ฉันทำอย่างไรต่อ”
“ตอนนี้สิ่งที่คุณต้องทำคือการพักผ่อน…วันพรุ่งนี้เวลา 10.00 น. ผมจะโทรกลับไปและเตรียมพร้อมให้ดี”เมื่อปลายสายพูดจบโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป
10.00 น. วันต่อมา
กริ๊งงงงง!!!
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นอีกครั้ง ซินหรานที่จดจ่ออยู่กับมันมาตั้งแต่เช้าก็ยกสายขึ้นมาทันที
“สิ่งแรกที่คุณต้องทำคือเดินไปหลังบ้านจากนั้นคุณจะเจอตู้ไม้เก่าอยู่จะเลื่อนมันออกหรืออะไรก็ตามให้พ้นจากพื้น จากนั้นกดไปที่แผ่นไม้สีเข้มจะพบว่ามันสามารถเปิดได้ให้คุณดึงขึ้นมา ในนั้นจะมีโทรศัพท์ ปืนพก กระสุนและบัตรเครดิต”จากนั้นสายก็ตัดไป
ซินหรานวิ่งไปที่หลังบ้านก่อนจะพบกับตู้ไม้ เธอเตะไปที่มันทีหนึ่งจนพังลงมากลายเป็นเศษไม้ที่แตกหัก จากนั้นก็ปัดเศษออกไปให้หมดจนพื้นโล่ง
ไม้บนพื้นมีสองสีคือสีอ่อนแบบไม้ที่ผ่านกาลเวลากับสีเข้มเป็นไม้ที่เหมือนถูกเปลี่ยนใหม่ เธอไม่รีรอกดลงไปแล้วดึงมันขึ้นมาทันทีก่อนจะพบกับกล่องใบหนึ่งข้างล่าง
เมื่อเปิดออกมาซินหรานก็พบสิ่งของตามที่ชายในสายได้กล่าวไว้ เธอหยิบมันออกมาสำรวจสักครู่หนึ่งก่อนที่จะเปิดโทรศัพท์ เมื่อเปิดออกก็ปรากฏเบอร์ที่ไม่แสดงเลขโทรมาทันที
“ให้คุณเดินออกจากป่าไปทางหลังบ้าน ประมาณ 10 เมตรจะเห็นรถสีดำจอดเอาไว้อยู่”เมื่อหยิบขึ้นมาแนบหูเธอก็ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายบอกก่อนจะทำตามอย่างว่าง่าย
หลังจากเดินไปที่หลังบ้านสักพักเธอก็พบกับรถสีดำจอดอยู่ไว้จริงๆ ซินหรานเปิดประตูและขึ้นไปนั่งจากนั้นก็สตาร์ทรถด้วยกุญแจที่วางอยู่บนเบาะแล้วจึงขับออกไปตามเส้นทางในแผนที่ที่วางอยู่เบาะข้างๆ
หลังขับมาตามทางเรื่อยๆเธอก็พบว่าตนกำลังตรงไปยังธนาคารแห่งหนึ่งที่มีขนาดปานกลางของจีน เธอเข้าไปจอดรถก่อนที่สักพักโทรศัพท์จะดังขึ้น
“เข้าไปในธนาคารแล้วตรงไปที่ล็อคเกอร์ 37 รหัสคือ 174809”ซินหรานลงจากรถทันทีที่ได้ยินก่อนจะเดินไปที่ล็อคเกอร์ตามที่เสียงในสายบอก
เกร๊กก!
หลังจากใส่รหัสเข้าไปครบล็อคเกอร์ก็เปิดขึ้น
ในนั้นมีพาสปอร์ตเป็นชื่อที่เธอไม่รู้จัก แต่เป็นหน้าของเธอแน่นอน และยังมีตั๋วเครื่องบิน เสื้อ แว่นตา ผ้าพันคอ และหมวกปีกกว้าง
เธอเข้าใจสิ่งที่คนปลายสายต้องการได้ทันทีจึงเข้าไปในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อก่อนจะกลับไปที่รถยนต์สีดำคันเดิม
กริ๊งงงงง!!
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เธอยกมันขึ้นแล้วแนบกับหูรอฟังสิ่งที่ต้องทำต่อไป
“ขับตรงไปยังสนามบินหนานเจียวแล้วขึ้นเครื่องมาตามตั๋วที่เธอได้รับ ห้ามตกเครื่องเด็ดขาดเพราะไม่งั้นฉันคงช่วยเธอไม่ได้”พูดจบปลายสายก็ตัดไป
ซินหรานตอนนี้ตัดสินใจแน่วแน่ ตรวจสอบปืนพกของตนอีกครั้งก่อนจะขับรถตรงไปยังสนามบินหนานเจียว
