ตอนที่ 5 ชีวิตในโรงเรียน

ดนัยขับบิ๊กไบค์คู่ใจของตนมาจอดไว้บนลานจอดรถก่อนจะถอดหมวกกันน๊อคออก

ภาพชายหนุ่มผู้หล่อเหลาถอดหมวกออกพร้อมเหงื่อกระเซ็นเล็กน้อยได้ดึงดูดสายตาของผู้หญิงทั่วทั้งบริเวณให้จ้องมาที่เขา

“หน้าเขาดูคุ้นๆป๊ะ”ผู้หญิงคนหนึ่งซุบซิบกับเพื่อนสาวของตน

“ใช่ๆ ฉันก็รู้สึกคุ้นอยู่บ้าง”

ขณะที่ทั้งสองกำลังปรึกษากันอย่างเงียบๆก็มีเสียงผู้หญิงหลุดออกมาให้ได้ยิน

“นั่นใช่พี่ดนัยรึเปล่า!!!”

“ดนัยไหนวะ”

“ที่ไลฟ์ร้องเพลงใน talk talk ไง”

“ใช่หรอวะ”หญิงสาวที่พูดขึ้นรีบหันไปมองและวิเคราะห์ใบหน้าของเขา

“ฉันจำไม่ผิดแน่”

“ฉันว่าใช่ว่ะ เขาอยู่โรงเรียนนี้หรอ???”

“ถามฉันแล้วฉันจะไปถามใครล่ะ”

เสียงคุยกันดังขึ้นเซ็งแซ่จนดนัยต้องรีบเดินหนีขึ้นไปบนห้องเรียนของตัวเอง

เขาเดินเข้าไปในห้องแล้ววางกระเป๋าลงก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างคิดอะไรบางอย่าง

‘แอพพลิเคชั่นที่เราสร้างขึ้นมามันถือว่าเป็นของใหม่ในยุคนี้ ดังนั้นเราควรจะค่อยๆนำมันออกมาวางขายดีไหมนะ’

ดนัยคิดถึงโปรแกรมที่สามารถสร้างโมเดลสามมิติ ตัดต่อวิดีโอและรูป และ ทำภาพเคลื่อนไหว แน่นอนว่าเขาก็อปมันมาจากบริษัท Adob* ซึ่งตอนนี้พวกเขาคงกำลังพัฒนาซอฟต์แวร์ของตนเองอย่างบ้าคลั่งอยู่

แต่ระหว่างนั้นก็มีคนทักเขาขึ้นมาจากด้านหลัง

“ดนัย….ใช่ป่าววะ”เมื่อหันกลับไปมองเขาก็ยิ้มออกมา เพราะคนที่เขานับเป็นเพื่อนในสมัยมัธยมของดนัยมีแค่ 3 คนเท่านั้น และพวกเขาทั้ง 3 ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก

“แน่นอนอยู่แล้วไอ้วิน”

“จริงดิ!! นายเปลี่ยนไปเยอะมากเลยนะเนี่ย! ตอนปิดเทอมไปทำไรมาวะ”

“ก็ออกกำลังกายกับดูแลตัวเองน่ะ”แม้จะตอบไปแบบนี้แต่ความจริงคือเขากินยาไปขวดเดียวก็กลายเป็นแบบนี้ไปซะแล้ว

“โห..ทำเอาฉันอยากออกกำลังกายบ้างเลย”

“โย่!!..วิน แล้วนั่นใครวะ”คุยไปได้สักพักก็มีเสียงเรียกขึ้นมาอีกครั้ง

“ว่าไงดิว..ส่วนนี่ก็ดนัยไงจำไม่ได้แล้วหรอวะ”

“จริงดิ เปลี่ยนไปเยอะโคตร”

“แหะๆ….”ดนัยได้แต่ขำแห้งออกมา

ทั้งสามนั่งคุยกันด้วยความสนุกสนานหลังจากไม่ได้เจอกันนานถึง 3 เดือนหลังปิดเทอม

กริ๊งงงงง!!!

เสียงออดเข้าแถวดังขึ้น ทำให้ทุกๆคนให้ห้องต้องออกไปยืนเข้าแถวเคารพธงชาติ สวดมนต์ และกลับเข้าห้องมา

ในตอนนั้นก็มีคนเพิ่งเข้ามาในห้องหลังจากเสร็จกิจกรรมยามเช้าที่โรงเรียน

“ไอ้กันต์มาสายประจำเลยว่ะ”ดิวพูดขึ้น

“เป็นเรื่องปกติของมันแหละน่า”วินพูดมาบ้าง

“ก็แค่อยากนอนให้มันพอเท่านั้นเองน่า”กันต์เดินเข้ามาทางพวกเขาแล้ววางกระเป๋าลง จากนั้นก็มองไปที่ดนัยและสำรวจอยู่สักครู่ก็ส่งเสียงตกใจ

“ดนัยหรอวะ!!!!”

“อืมม..ใช่แล้วล่ะ”ดนัยตอบด้วยเสียงหน่ายใจ

“เฮ้ยย ไปทำไรมาวะโครตหล่อเลยตอนนี้”

“ก็ออกกำลังกายน่ะ”

“อย่างนี้ฉันต้องออกกำลังกายบ้างแล้ว”

แต่ขณะที่กำลังคุยกันอย่างสนุกสนานครูก็เดินเข้ามาให้ห้องแล้วเริ่มเรียนวิชาแรกทันที มันคือคณิตศาสตร์

ดนัยรู้สึกแปลกๆเพราะเนื้อหาที่เรียนมานั้นเขาเคยผ่านมารอบหนึ่งแล้ว แต่มันก็ยังยากอยู่ดีเพราะเรื่องที่เรียนมันไม่จำเป็นต่อเขาในอนาคตเลยไม่ได้จำ

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเขาจะต้องตั้งใจเรียนเสียแล้ว เพราะคณิตศาสตร์คือพื้นฐานของโปรแกรม และยังเป็นส่วนสำคัญในการพัฒนาเทคโนโลยีด้วย

การเรียนการสอนดำเนินไปได้สักพัก อีเว้นท์ยอดนิยมสำหรับนักเรียนก็เริ่มขึ้นนั่นคือการลุกขึ้นไปตอบคำถามครู

“ระบบขอความสามารถทางคณิตศาสตร์ที”ดนัยพึมพำออกมาเบาๆ

ติ๊ง!!

[ร้านค้าพรสวรรค์]

ความชำนาญทางคณิตศาสตร์ระดับต่ำ 100 คะแนน

ความชำนาญทางคณิตศาสตร์ระดับกลาง 1,000 คะแนน

ความชำนาญทางคณิตศาสตร์ระดับสูง 10,000 คะแนน

[แต้มคงเหลือ 40,400 คะแนน]

“ซื้อระดับสูงไปเลย”

[ท่านได้รับความชำนาณทางคณิตศาสตร์ระดับสูง]

เมื่อซื้อสำเร็จตัวเลขบนกระดานก็กลายเป็นของเด็กเล่นไปในทันที

ส่วนแต้มที่มีจำนวนมาก ก็เพราะจำนวนเงินที่เขาทำได้ในช่วงก่อนเปิดเทอม 10 กว่าวันนั้นมีมากถึง 300,000 บาท แต้มจำนวนมากจึงไหลเข้ามา รวมกับของเก่าก็มี 4 หมื่นนิดๆ

ในตอนแรกดนัยกะจะซื้อความสามารถด้านโปรแกรมระดับต่ำ แต่เขารู้สึกว่าตนเองมีความรู้ด้านนี้อยู่แล้วจึงจะเก็บซื้อระดับกลางไปเลยทีเดียว

“นายดนัย ออกมาทำข้อนี้ให้ครูดูหน่อยซิ”ทว่าจู่ๆ เขาก็โดนเรียกให้ไปทำโจทย์หน้าห้องเฉยเลย

ดนัยเดินออกไปหน้าห้องด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมจากนั้นก็หยิบปากกาเมจิคขึ้นมาแล้วเขียนคำตอบที่คิดได้ไปอย่างรวดเร็ว

เพียงไม่นานเขาก็เขียนเสร็จแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะเดิมของตนด้วยท่าทีสบายๆ ไม่มีใครสงสัยในความสามารถนี้เพราะปกติดนัยก็เป็นคนเก่งอยู่แล้ว แค่ตอนนี้เก่งกว่าเดิมโครตๆเท่านั้น

ดนัยนั่งเรียนต่อไปจนเวลาผ่านไปถึงช่วงเวลาพักเที่ยงโดยไม่มีอะไรติดขัด วิชาภาษาอังกฤษเขาก็ทำได้เหมือนปอกกล้วยเข้าปากโดยไม่ต้องพึ่งระบบ

เมื่อเขาลองถามดูก็พบว่าราคาไม่แพง แต่สิ่งที่น่าสนใจที่สุดก็คือแพ็ครวมทุกภาษาซึ่งมีราคาเพียง 1 หมื่นแต้มเท่านั้นดนัยจึงซื้อไปในทันที ทำให้เขาเหลือเพียง 20,400 คะแนนเท่านั้น

ระหว่างกินข้าวดนัยก็ถูกผู้หญิงหลายคนเข้ามาทำความรู้จัก หรือเข้ามาขอลายเซ็นก็มี ส่วนเหตุผลที่คนในห้องไม่ได้ตกใจอะไรมากก็เพราะพวกเขาเพิ่งรู้จักกัน

ส่วนทำไมเขาถึงมาอยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสมัยเด็กทั้ง 3 ได้ก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ หรือไม่ก็มีใครล็อคผลไว้แล้วก็ได้เพราะวินเพื่อนของเขามีพ่อเป็นเจ้าของที่ดินรายใหญ่ในประเทศ!! และคนอื่นๆก็มีเบื้องหลังไม่ธรรมดาเช่นกัน

หลังกินข้าวเสร็จทั้งกลุ่มก็กลับไปเรียนตามปกติก่อนที่จะตกเย็นทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับไป ดนัยขับบิ๊กไบค์คู่ใจไปรับฟ้าที่โรงเรียนเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆอีกครั้งก่อนจะกลับมาบ้านโดยสวัสดิภาพ

เมื่อกลับมาถึงบ้านดนัยก็ทักทายแม่ของตนก่อนจะขึ้นไปบนห้อง เปิดคอมและลงขายโปรแกรมสร้างโมเดลสามมิติในแพลตฟอร์มชื่อดัง

โดยใช้ชื่อบริษัท Nebula Teachnology เป็นชื่อที่เขาชื่นชอบและอยากใช้มานาน ส่วนตัวโปรแกรมก็ให้ชื่อว่า 3D Editor

หลังจากวางขายเสร็จเขาก็แฮกเข้าไปปล่อยโฆษนาในเว็บต่างๆและลบร่องรอยอย่างง่ายดายเพราะระบบป้องกันในยุคนี้เรียกได้ว่าห่วยแตก

เมื่อวางขายโปรแกรมของตนเสร็จก็เริ่มไลฟ์ง่ายๆประมาณ 1 ชั่วโมงแล้วลงไปกินข้าวกับแม่และน้องสาวตนข้างล่างจากนั้นก็เข้านอน

วันต่อมา

ดนัยมาโรงเรียนตามปกติอีกครั้งและวันนี้เขามีแผนที่ต้องการจะคุยกับวินเป็นการส่วนตัว

“วิน!”ดนัยที่เห็นวินเดินเข้าห้องมาก็ร้องเรียก

“ว่าไง..มีอะไร”วินโบกมือทักทาย

“มาคุยกันหน่อยสิ มีเรื่องอยากให้ช่วยน่ะ”

“ได้สิ”

วินวางกระเป๋าลงข้างๆโต็ะของดนัยก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไปยังสนามบอลเพื่อเดินเล่นและคุยกัน

“จะคุยเรื่องอะไรงั้นเหรอ”

“ฉันอยากคุยกับพ่อของนายเรื่องซื้อที่ดินน่ะ”

“ถ้าเรื่องนั้นก็ได้อยู่แล้ว แต่นายก็ยังต้องรอพ่อของฉันว่างอยู่ดีนั่นแหละแล้วนายมีเงินเหรอ”

“เรื่องเงินน่ะมีแน่ ขอให้ฉันเข้าไปคุยกับพ่อนายก็เพียงพอแล้ว”

“เรื่องนั้นสบายมาก ตกลงนายตั้งใจจะทำอะไรกัน”

“ฉันจะเปิดร้านอาหารใหม่น่ะ”

“โอ้! เปิดร้านใหม่ น่าสนใจดีนะ”

“ทำไม?”

“ก็ฉันเข้าไปกินร้านนายบ่อยๆ แต่หลังๆมานี้รสชาติมันอร่อยขึ้นเยอะเลยล่ะ”

“แน่นอนฉันเป็นคนสอนแม่เอง”

“โห..ฉันไม่นึกว่านายจะมีความสามารถด้านนี้ด้วย”

“ฉันเก่งอยู่แล้วน่า”พวกเขาทั้งสองซื้อน้ำเย็นๆกินกันก่อนที่จะกลับขึ้นไปบนห้อง

หลังจากกลับขึ้นไปบนห้องก็มีการเรียนการสอนตามปกติก่อนจะตกเย็น ในระหว่างที่ดนัยกำลังจะกลับบ้านวินก็เดินมาหา

“ฉันนัดพ่อเอาไว้ให้แล้วนะ วันเสาร์นี้นายแวะไปที่บ้านฉันได้เลย”

“ขอบใจมากเพื่อน”

“ไม่ต้องเกรงใจ”

“ฉันไปก่อนละ”ดนัยขึ้นขี่บิ๊กไบค์ก่อนจะขับออกไป