ตอนที่ 4 กลายเป็นคนดัง
ติ๊ง!!
[ภารกิจไลฟ์ทำยอดเงินให้ถึง 50,000 บาท เนื่องจากประสบผลสำเร็จมากกว่าที่ระบบตั้งเอาไว้จึงเพิ่มรางวัลพิเศษให้]
[ส่งมอบ 7,500 คะแนน เสร็จสิ้น]
[ท่านได้รับสิทธิในการสุ่มความสามารถ 3 อย่าง ต้องการใช้หรือไม่]
“ระบบ มันสามารถเก็บไว้ได้ด้วยหรอ”
[หากมาสเตอร์ต้องการก็สามารถเก็บจำนวนในการสุ่มได้]
“งั้นหรอ..แต่ตอนนี้กดสุ่มไปเลย”
[ยืนยันการสุ่ม]
ปรากฏภาพวงล้อ 3 อันขึ้นด้านหน้าของเขาก่อนที่มันจะค่อยๆหมุน
ดนัยไม่ได้ตกใจกับภาพตรงหน้าเพราะเวลาซื้อพรสวรรค์ก็มีขึ้นมาเหมือนกัน และในอนาคตภาพโฮโลแกรมสามารถพบเห็นได้ทั่วไป
ตึกกก..ตึกก..ตึก
ติ๊ง!!
[ท่านได้รับเทคนิคการต่อสู้ระดับกลาง]
ดนัยรับรู้ได้ว่าการเคลื่อนไหวของตนเองเปลี่ยนไป การเดินแต่ละครั้งล้วนไม่มีช่องโหว่สร้างความแปลกใจให้เขามาก
“เทคนิคการต่อสู้คืออะไรระบบ”
[สิ่งที่มาสเตอร์ได้รับคือกระบวนท่าต่อสู้ในอนาคตที่แทบจะไร้จุดอ่อน แต่มันเป็นแค่ระดับกลางจึงยังไม่สมบูรณ์]
แม้จะยังไม่สมบูรณ์แต่ดนัยรู้สึกว่าตนเองสามารถคว้าแชมป์ MMA ได้เลยทีเดียว
ติ๊ง!!
[ท่านได้รับความสามารถในการว่ายน้ำระดับสูง]
ติ๊ง!!!
[ท่านได้รับความสามารถในการประกอบอุปกรณ์ระดับกลาง]
“สวย! แม้ความสามารถในการว่ายน้ำจะดูไร้ประโยชน์ไปบ้าง แต่ความสามารถในการประกอบอุปกรณ์ถือว่าดีเลยทีเดียว”
ดนัยทดสอบความสามารถของตนอีกสักพักหนึ่งก็เริ่มง่วง เพราะตอนนี้เป็นเวลา 22.00 น. ถือว่าดึกมากสำหรับเขาที่ต้องตื่นแต่เช้าไปช่วยแม่ทำงาน
ดนัยสามารถทำภารกิจเสร็จสิ้นตอนเวลา 20.00 น. ถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ แต่สิ่งที่เขาประหลาดใจคือ มีคนดูเขาไลฟ์มากกว่า 2 หมื่นคนเลยทีเดียว เยอะกว่าวันแรกถึง 20 เท่า
ดนัยคิดว่าตนอยากมีเพลงเป็นของตัวเองเลยขอหยิบยืมเพลงจากอนาคตมาใช้เพื่อร้องสักหน่อยนั่นคือหนึ่งในสาเหตุที่คนดูเขาเยอะมากถึง 2 หมื่นคน
10.00 น. เช้าวันใหม่
วันนี้ดนัยคิดจะไปซื้อไมค์และกล้องใหม่เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการไลฟ์สด ตอนนี้เขามีเงินมากถึง 60,000 บาทในบัญชี มันถือว่าเยอะมากในยุคนี้
ทว่าในขณะที่กำลังเดินเข้าไปในห้างเพราะครั้งนี้อยากมาลองดูของคุณภาพบ้างก็เจอกับผู้หญิงสองคนเดินมาทางเขาด้วยท่าทางเหนียมอาย
“อะ..เอ่อออ…ใช่น้องดนัยรึเปล่าคะ?”
“ใช่ครับ”
“พี่ขอลายเซ็นน้องหน่อยได้ไหมคะ”
“อ๊ะ..อ้อ! ได้สิครับ”ดนัยรับปากกาจากอีกฝ่ายมาเซ็นบนกระดาษอย่างงงๆ
เพื่อนที่มาด้วยกันก็ขอให้ดนัยเซ็นให้ด้วยเขาจึงเซ็นไปให้หมด แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับคนมาต่อแถวกันเพื่อรอรับลายเซ็นจากเขา
“เอ่อออ…มาทำอะไรกันครับ”
“น้องดะนายยยย…พี่ขอลายเซ็นหน่อยสิ”
“ได้ครับๆ”
จากนั้นเขาก็แจกลายเซ็นจนเวลาผ่านไปถึงเที่ยง เสียเวลา 2 ชั่วโมงไปโดยเปล่าประโยชน์
“คนรู้จักฉันเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย!!”ดนัยที่หาโอกาสหนีออกมาได้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก และเดินเข้าห้างตรงไปยังร้านที่เป็นเป้าหมายทันที
“ซื้อไมค์ 1 ตัวครับ”
“1,090 ครับ”
ดนัยเลือกตัวดีๆคุณภาพสูงมาก่อนจะจ่ายเงินแล้วรีบออกจากร้านไปร้านขายกล้องต่อทันที
ดนัยจ่ายเงินซื้อกล้องมาตัวหนึ่งราคา 3,290 แล้วรีบออกจากร้านกลับบ้านทันทีเพราะกลัวถูกขอให้แจกลายเซ็นอีก
เขากลับขึ้นมาบนห้องแล้วเปิดคอมเช็คดูโปรไฟล์ของตนเองครั้งหนึ่งก็ต้องตกใจ
“บ้าไปแล้ว!! เพิ่งไลฟ์ได้ไม่กี่วันคนติดตามก็เกินหมื่นแล้ว”ดนัยกดออกจากแอพแล้วเข้า Faceblok เพื่อเช็คข่าวสาร แต่แล้วก็เจอแต่คนแชร์เพลงของเขา
ส่วนสาเหตุที่ Faceblok มาก่อนเวลาเขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ส่วน NewTupe ยังไม่เปิดตัวเขาก็คิดจะใช้จังหวะนี้สร้างขึ้นมาเองเลย
“ดูเหมือนก่อนออกจากบ้านต้องระวังตัวหน่อยแล้วสิ…แต่ตอนนี้ได้เวลาหาเงินฉบับเร่งรัดแล้ว”ดนัยเปิดโปรแกรมขึ้นมาแล้วใช้ HTML สร้างหน้าหลักของ NewTube ขึ้นมา มันเหมือนของดั้งเดิมเป๊ะๆ
ใช้เวลาในการสร้างจนเย็นก็เสร็จไปได้ 1 ใน 3 แล้วเพราะมีต้นแบบและดนัยเคยเห็น code ของเว็บมาบ้างจึงทำได้ง่ายแต่ก็ช้าอยู่ดี
“นี่ระบบ..มีความสามารถที่ช่วยให้พิมพ์ได้ไวขึ้นไหม”
[มีค่ะมาสเตอร์]
“โอ้งั้นขอดูหน่อยสิ”
[ร้านค้าพรสวรรค์]
ทักษะการใช้นิ้วระดับต่ำ 10 คะแนน
ทักษะการใช้นิ้วระดับกลาง 100 คะแนน
ทักษะการใช้นิ้วระดับสูง 1,000 คะแนน
[แต้มคงเหลือ 13,400 คะแนน]
“ชื่อมันแปลกๆนะ แต่ช่างเถอะเอาระดับสูงมาเลย”
[ท่านได้รับทักษะการใช้นิ้วระดับสูง]
เมื่อได้รับทักษะมาดนัยก็ลงมือทำงานต่ออีกสักครู่ก่อนลงไปกินข้าว ทว่านิ้วที่ได้รับความสามารถใหม่บวกกับทักษะการต่อสู้ทำให้มันเคลื่อนที่ได้เร็วมากและยังไม่มีคำผิดอีกด้วย
“มันต้องอย่างนี้เซ่!! ฮ่าฮ่าฮ่า”ดนัยหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะลงมือเขียนเว็บต่อไปอีกครึ่งชั่งโมง
“ดนัยลงมากินข้าวได้แล้วลูก”แก้วตาตะโกนขึ้นมาจนดนัยที่กำลังติดลมอยู่ได้หยุดลง
“เดี๋ยวไปครับแม่”เขาตอบกลับก่อนจะชื่นชมผลงานที่ก๊อปมาของตนโดยตอนนี้เหลืออีกเพียง 1 ส่วนเท่านั้นก็จะเสร็จจึงรีบลงไปทานข้าวแล้วกลับขึ้นมาทำต่อจนเสร็จ
21.00 น.
“เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยหรือนี่…เราควรพักผ่อนแล้วพรุ่งนี้มาไลฟ์ก่อนจะลงเพลงและโปรโมทเว็บของเราดีกว่า”
ในยุคนี้มีแต่เว็บฝากรูปและเสียงเท่านั้นหรือวิดีโอที่มีความละเอียดต่ำแต่ NewTube ที่เขาทำขึ้นมามันเป็นเวอร์ชั่นของปี 2010 เรียกได้ว่าพัฒนาไปไกลกว่าต้นแบบในตอนนี้เสียอีก
เช้าวันถัดไป
ในวันนี้ดนัยไม่มีแผนจะออกไปไหน ส่วนแม่ของเขาก็ทำอาหารคล่องและอร่อยล้ำเลิศสมกับเป็นพรสวรรค์ 4 ดาวแล้ว มันอร่อยมากกว่าที่เขาทำเสียอีก
มันเป็นเรื่องที่แน่นอนเพราะดนัยซื้อมาเพียงระดับกลางเท่านั้น ฝีมือจึงอยู่ประมาณ 3-4 ดาว
วันนี้ดนัยไลฟ์สดอีกครั้งและนำเพลงที่มีอยู่แล้วมาร้อง รวมถึงร้องเพลงใหม่ที่ตนเพิ่งร้องไปในวันก่อนๆด้วย ครั้งนี้ก็ทำเงินไปได้หลายพันแต่ไม่ถึงหมื่น เพราะเขาไม่ได้มีกิจกรรมหรืออะไรมากนัก
เมื่อใกล้จะจบการไลฟ์เขาก็แนะนำเว็บ NewTube ไปโดยไม่กลัวใครรู้ว่าตนเป็นคนสร้างก่อนที่จะโพสต์ลง Faceblok ที่มีคนติดตามหลายหมื่นอีกด้วย
“สมาร์ทโฟน 3g กว่าจะมาก็คงอีก 4-5ปี ตอนนี้คนยังเล่นโซเชียลกันน้อยจริงๆ”ดนัยได้แต่ถอนหายใจกับเทคโนโลยีปัจจุบัน แค่คอมพิวเตอร์ที่ดีกว่ายุคนับสิบปีนี่ก็ดีมากแล้ว
จากนั้นชีวิตประจำวันของเขาก็เริ่มโดยการช่วยแม่เปิดร้าน ไลฟ์ร้องเพลง วางแผนอนาคต ทดลองสร้างโปรแกรมที่ตนมีความเข้าใจ ไลฟ์สด กินข้าวแล้วก็นอน
เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนในที่สุดวันเปิดเทอมก็มาถึง
ดนัยในชุดนักเรียนดูหล่อเหลาไปอีกแบบ ส่วนฟ้าในตอนนี้ก็ดูน่ารักสดใสชวนให้คนที่มองต้องใจละลายโดยไม่รู้ตัว
และยานพาหนะที่ทั้งสองใช้เดินทางในวันนี้ก็คือ บิ๊กไบค์ที่คนในยุคนี้กำลังฮิตอยู่ ราคาของมันไม่กี่แสนเท่านั้นดนัยสามารถซื้อได้โดยมีเงินเหลืออยู่ 5 หมื่นนิดๆ
10 กว่าวันที่ผ่านมา ดนัยสามารถเก็บเงินได้จำนวนมากจากการไลฟ์และคนติดตามก็มาถึงหลักแสนแล้ว ส่วนเว็บ NewTube ก็มีคนเข้ามาใช้งานอย่างต่อเนื่องจนมีโฆษณาเข้ามาติดต่อบ้างแล้ว
ถ้าถามว่าเขาใช้เครื่องเซิร์ฟเวอร์จากที่ไหนมาเป็นฐานหลักน่ะหรอ คำตอบคือประกอบขึ้นมาเองยังไงล่ะ ไปซื้อเศษเหล็กจากตลาดสร้างเป็นเครื่องจักรที่มีความละเอียดสูง
ก่อนจะค่อยๆทำอะไหล่ที่ล้ำสมัยขึ้นมาทีละชิ้น เขาใช้เวลาถึง 8 วันกว่าจะได้เครื่องเซิร์ฟเวอร์นี่มาซึ่งระหว่างนั้นเว็บก็ล่มไปหลายครั้งเพราะใช้ตัวคอมเป็นเซิฟเวอร์เอง
ดนัยขับรถด้วยความระมัดระวังสูงเพราะมีปมกับรถมอเตอร์ไซค์ ที่เขาซื้อมาก็เพราะอยากให้น้องสาวดูดีเฉยๆไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น
หลังจากมาส่งน้องที่โรงเรียนประถมและเรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆแถวนั้นสักพัก ดนัยก็ขับรถไปยังโรงเรียนประจำจังหวัดชลบุรีที่เรียนของตน
