ตอนที่ 1 ระบบเปลี่ยนแปลงพรสวรรค์
ติ๊ง!!!
[การย้อนเวลาเสร็จสิ้น ผลลัพธ์ 99.45%]
[ความสมบูรณ์ของความทรงจำ 100%]
[เริ่มประสานจิตวิญญาณและความทรงจำ]
[กระบวนการเสร็จสิ้น ความสมบูรณ์ของมาสเตอร์ 99.98%]
หลังจากที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงดังขึ้นต่อเนื่องในหัว ดนัยก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆห้องนอนของตัวเอง
“สุดยอด!! นี่ฉันย้อนเวลามาหรือตัวฉันในตอนนี้ได้ความทรงจำจากอนาคตมากันแน่”ดนัยในร่างอายุ 15 ปีกล่าวด้วยความตื่นเต้น
ติ๊ง!!
[เนื่องจากการประสานความทรงจำและวิญญาณของปัจจุบันและอนาคต นิสัยของมาสเตอร์จะตรงกับร่างปัจจุบันและความทรงจำจากอนาคตจะเป็นเพียงความรู้เสริม]
“อย่างนี้นี่เอง เพื่อความสมจริงเลยปรับเปลี่ยนนิสัยเพื่อไม่ให้ใครสงสัยสินะ”เมื่อคิดเกี่ยวกับตัวเองสักพักเขาก็มองรอบๆห้องเพื่อเช็คสภาพดู
แม้จะเป็นการรวมความทรงจำกันแต่ความทรงจำจากอนาคตนั้นมีมากกว่าทำให้เกิดอาการสับสนกับตัวตนในปัจจุบันเล็กน้อย ดนัยลุกขึ้นจากเตียงของตนและเดินไปที่กระจกเพื่อที่จะส่องหน้าตาของตนในปัจจุบัน
“อืมมม…ถือว่าหล่ออยู่นะ”ดนัยจับหน้าของตนแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ
หน้าตาของเขาถือว่าอยู่ในระดับปานกลางไม่ได้ดีเด่นอะไรมากนัก แต่ในอนาคตมันมีหลายวิธีที่จะทำให้เขาหล่อขึ้นดังนั้นจึงไม่คิดอะไรมากและมาตรวจสอบระบบที่ได้มาดู
“ฉันจะเรียกเธอว่าอะไรดี”
[มาสเตอร์สามารถเรียกฉันว่าระบบได้เลยค่ะ]
“โอเคระบบ เธอมีความสามารถอะไรบ้าง”
[ในระบบมีสิ่งของบางอย่างที่ผู้สร้างใส่เอาไว้อยู่ซึ่งจะได้รับจากการทำภารกิจ และมีร้านค้าพรสวรรค์ที่สามารถซื้อความสามารถด้านต่างๆได้โดยจะใช้คะแนนแลกเปลี่นน]
“แล้วฉันจะหาคะแนนมาจากไหนล่ะ”
[มาสเตอร์สามารถรับคะแนนได้จากการทำภารกิจ และ ได้จาก10%ของกำไรที่มาสเตอร์ทำได้]
“อย่างนี้นี่เอง การจะเปลี่ยนโลกได้ก็ต้องมีเงินมากพอสินะ”แต่พอนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นเขาก็รีบเปิดประตูออกไปจากห้องของตนแล้วลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
“แม่ครับ…”เมื่อลงมาถึงเขาก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังล้างจานอยู่ในครัว
“อ้าว ดนัยลูกลงมาแล้วหรอทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังล่ะ”
“เอ่ออ..อ้อ! พอดีวันนี้ผมจะช่วยแม่เปิดร้านน่ะครับ”
“วันนี้มาแปลกนะ แต่ช่างเถอะมาๆไปจัดโต๊ะหน้าร้านให้ที”
“ครับแม่”ดนัยพูดขึ้นก่อนจะไปจัดโต๊ะโดยมีน้ำตาไหลออกมาเล็กน้อย
ดนัยมีแม่และน้องสาวเท่านั้นในชีวิตพ่อของเขาหนีไปอยู่กับภรรยาคนใหม่ที่ร่ำรวยกว่า แม่เขานั้นมีชื่อว่าแก้วตา หรือแม่แก้ว แม่แก้วของเขานั้นเปิดร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งอยู่ในจังหวัดชลบุรี
รายได้ต่อวันเพียงพอที่จะส่งตัวเขาเรียนได้อย่างสบาย แต่เมื่อรวมน้องสาวไปด้วยทำให้ตอนนี้ขัดสนอยู่เล็กน้อย แต่แม่ของเขาก็ไม่เคยติดหนี้ยืมสินมาก่อนเพราะทุกๆคนช่วยกันประหยัด
น้องสาวของดนัยมีชื่อว่าฟ้าชื่อจริง เฟื่องฟ้า ภัทรภพ อายุ 10 ปี ฟ้าเป็นเด็กที่น่ารักและเรียนเก่งเธอเป็นคนติดพี่ชายอีกด้วย
ทว่าทั้งแม่และน้องสาวของเขากลับเสียชีวิตลงในตอนที่เขาอายุ 20 ปี ฟ้าได้รับทุนเรียนต่อในระดับมัธยมปลายและมีรางวัลอีกทำให้แก้วไปส่งฟ้าด้วยรถมอเตอร์ไซค์คันเดียวในบ้าน
แต่ระหว่างทางนั้นดันเกิดอุบัติเหตุ รถสิบล้อคันหนึ่งเกิดเสียหลักล้มลงทับมอเตอร์ไซค์ของแม่เขาเสียชีวิตทั้งคู่ในทันที เรื่องนั้นเป็นแผลในใจของดนัยมาโดยตลอดนับแต่ตอนนั้น
ทว่าการตายของแม่และน้องสาวก็ทำให้เขาได้รับเงินประกันและเรียนจนจบได้ จากนั้นเขาก็เริ่มเปิดธุรกิจด้านเว็บไซต์และบริหารมันจนกลายเป็นบริษัทระดับกลางๆได้ในที่สุด
นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขาไปอเมริกาในตอนนั้น เพราะเขาต้องการไปเจรจาธุรกิจแต่ดันเกิดเหตุการณ์ที่มีสัตว์ประหลาดจำนวนมากโผล่ออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ดนัยจึงถามระบบในทันที
“ระบบเหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นได้ยังไง”
[เหตุการณ์นั้นเกิดจากการแตกตัวของมิติค่ะ]
ดนัยพยักหน้ารับหนึ่งทีก่อนจะคิดถึงเรื่องต่างๆที่พบเจอใน 3 เดือนที่เขาอยู่กับฟีรอส
ฟีรอสสอนให้เขารู้จักกับสิ่งที่เรียกว่าอนุภาคมานามันเป็นสิ่งที่มีอยู่ในสิ่งมีชีวิต ในอนาคตธรรมชาติทั้งหมดได้ถูกทำลายทำให้ไม่มีอนุภาคมานาเหลืออยู่อีก
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เขาใช้พลังชีวิตทั้งหมดของตนเองในการเผาผลาญเพื่อแลกเปลี่ยนเป็นมานาในการส่งตนเองย้อนเวลากลับมาที่นี่
“ระบบอนุภาคมานาคืออะไรกันแน่”
[นายท่านสามารถใช้แต้มจำนวน 10 ล้านเพื่อแลกกับความรู้นี้]
“ถ้าอย่างนั้นช่างมันก่อนแล้วกัน ตอนนี้ควรคิดวิธีหาเงินก่อนดีกว่า”
ติ๊ง!!
[ภารกิจช่วยมารดาของท่านขายอาหารได้ปรากฏขึ้น ต้องการรับภารกิจหรือไม่]
[เงื่อนไข ทำกำไรมากกว่่า 1,000 บาท]
[รางวัล 1,000 คะแนน ยาปรับเปลี่ยนร่างกาย 1 ขวด]
“โอ้! เจ๋งไปเลยรับอยู่แล้วการทำเงินให้มากกว่า 1 พันในตอนนี้อาจจะไม่ใช่เรื่องยาก”
[ยืนยันภารกิจ เริ่มนับถอยหลังอีก 11 ชั่วโมง 59 นาทีก่อนหมดเวลา]
“ระบบเปิดร้านค้าเกี่ยวกับอาหารมาดูหน่อยสิ”
[ร้านค้าพรสวรรค์]
ทำอาหารระดับต่ำ 10 คะแนน
ทำอาหารระดับกลาง 100 คะแนน
ทำอาหารระดับสูง 1,000 คะแนน
[แต้มคงเหลือ 1,000 คะแนน]
“โอ้!! งั้นขอแลกระดับกลางมาดูก่อนแล้วกัน”
ติ๊ง!!
[ท่านได้รับความสามารถในการทำอาหารระดับกลาง]
ดนัยรู้สึกปวดหัวเล็กน้อยหลังจากพูดจบ จากนั้นเพียงครู่เดียวเขาก็กลับมาเป็นปกติเหมือนเดิมและรู้สึกว่าตนมีความรู้ด้านการทำอาหารผุดขึ้นมาในหัว
“แจ๋ว!! ขอบคุณสำหรับ 1,000 คะแนนเริ่มต้นนะฟีรอส”ดนัยพูดขึ้นมาก่อนจะมองไปที่ท้องฟ้านอกร้าน ในเวลานั้นเขาเหมือนจะเห็นเมฆก่อตัวเป็นรูปของฟีรอสที่กำลังยกนิ้วโป้งมาให้เขาอยู่
ดนัยขยี้ตาครั้งหนึ่งก่อนจะหันไปมองอีกรอบก็พบว่ามันหายไปแล้ว
“ดูเหมือนฉันอาจจะตาฝาดไปเอง”คิดได้เช่นนั้นเขาก็รีบจัดโต๊ะในร้านอย่างรวดเร็วรอรับลูกค้า เพราะตอนนี้เป็นเวลา 6.30 แล้วอีกครึ่งชั่วโมงจะเปิดร้านและวันนี้เป็นวันเสาร์อีกด้วย
เวลา 7.00 นาฬิกา ร้านแก้วตาเริ่มเปิดให้บริการ
มีลูกค้าที่คุ้นหน้าคุ้นตาเข้ามาสั่งก่อนเป็นคนแรกหลังจากนั้นก็มีอีกไม่กี่คนเข้ามา พอผ่านไปอีก 1 ชั่วโมงคนก็หายไปหมดไม่มีใครเข้าร้านเขาเลย
“เวลาที่จะต้องแสดงฝีมือมาถึงแล้ว ฮี่ฮี่”ดนัยเดินเข้าไปหาแม่ในครัวก่อนจะถามออกไป
“แม่ครับผมขอทำอาหารได้ไหมครับ”
“ได้สิจ๊ะ ยังไงตอนนี้ก็ไม่มีลูกค้าอยู่แล้ว”
“ขอบคุณครับแม่”เมื่อได้รับอนุญาตดนัยก็หยิบกระทะขึ้นมาแล้วตั้งไฟทันที
เมนูที่เขาคิดจะทำนั่นก็คือข้าวผัด เมนูธรรมดาที่ไม่ธรรดา
ดนัยหั่นกระเทียมแล้วใส่ลงไปผัดในกระทะจากนั้นตอกไข่ใส่ลงไปตีให้แตกออกเล็กน้อยจากนั้นจึงใส่ข้าว ใส่ซอส และวัตถุดิบต่างๆ
เนื่องจากกระทะผัดอยู่หน้าร้าน เมื่อเริ่มผัดจึงส่งกลิ่มหอมออกไปส่งผลให้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นถึงกับต้องหันมามอง
‘นี่แค่ระดับกลางยังทำได้ถึงขั้นนี้เลยหรอเนี่ย’ท่วงท่าการผัดที่สวยงามของเขาเหมือนกับมีเชพระดับมิชลินมาเอง ซึ่งท่วงท่าอันสวยงามนี้ก็เรียกลูกค้ามาเข้าร้านเพิ่มอีกด้วย
“นี่พ่อหนุ่ม ที่ทำอยู่คืออะไรงั้นหรอ”
“ข้าวผัดไส้กรอกครับคุณลุง”
“งั้นลุงขอ 2 จานนะ”
“ได้ครับ เชิญนั่งตามโต๊ะที่ทางร้านจัดไว้ให้เลยครับ”การพูดชักชวนลูกค้าที่ราบรื่นนี้ก็มาจากประสบการณ์ในอนาคตของเขาเช่นกัน
หลังจากเริ่มทำอาหารเพียงไม่นานลูกค้าก็เข้ามาในร้านจำนวนมากและถามถึงสิ่งที่เขากำลังทำอยู่เช่นกัน มีบางคนอยากกินผัดกระเพราดนัยก็ทำให้และยังอร่อยมากด้วย
ทุกอย่างที่เขาทำออกมานั้นอร่อยจนลูกค้าต้องสั่งเพิ่มเกือบทุกคน เหตุการณ์เช่นนี้ดำเนินไปได้อีกประมาณ 2 ชั่วโมงก็จบลงเพราะช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่จะต้องเข้าทำงานแล้วคนจึงหดหายไป
“หุหุหุ เพียง 2 ชั่วโมงก็ได้กำไรมากกว่า 500 บาทแล้ว ยังเหลือตอนเที่ยงและเย็นอีกกำไรคงเกินกว่าภารกิจแน่นอน”คิดได้ดังนั้นดนัยก็ยิ้มออกมาเหมือนคนบ้า
ส่วนแม่ของเขาที่เห็นลูกชายของตนช่วยงานแล้วยังมีฝีมือที่มากกว่าตัวเองก็ยกยิ้มขึ้นด้วยความภูมิใจในตัวลูกชายของตนเอง
และในระหว่างที่ดนัยกำลังดีใจกับผลลัพธ์ที่อยู่ก็ได้ยินเสียงเด็กสาวร้องเรียกขึ้น
“พี่คะ พี่กำลังทำอะไรอยู่หรอ”ฟ้าเดินลงมาจากชั้นบนของบรรไดและกำลังขยี้ตาอยู่เพราะพึ่งตื่นนอน
“พี่กำลังทำอาหารอยู่น่ะ มาสิเดี๋ยวพี่ทำอาหารให้ฟ้ากินเอง”ดนัยวิ่งไปหาน้องสาวก่อนจะจูงมือมานั่งที่โต๊ะแล้วทำข้าวผัดเบค่อนให้เธอกิน
