บทที่ 14 ตัวเอกคนที่สองดันกลายมาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน!
วันนี้ลง 14 - 18
บทที่ 14 ตัวเอกคนที่สองดันกลายมาเป็นบอดี้การ์ดของฉัน!
นี่คือเหตุผลที่เขามาสมัครเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของเครือบริษัทหลิน และทันทีที่ได้ยินหลินเป่ยฝานเอ่ยปากว่ามีใครสนใจจะคุ้มครองเขาไหม ตัวเองก็รีบก้าวออกมา
เขาต้องคว้าโอกาสหายากนี้เอาไว้ให้จงได้!
แอบซุ่มอยู่ข้างกายราชาปีศาจ แล้วลอบโจมตีในจังหวะสำคัญ!
“ไม่นึกว่าจะมีอาสาถึงสองคน ฉันดีใจจริงๆ” หลินเป่ยฝานพูดอย่างมีความสุข “ว่าแต่นายชื่ออะไร?”
“รายงาน! ผมชื่อจ้าวหู!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าดำกล่าวอย่างเอาจริงเอาจัง
“จ้าวหูเป็นรุ่นใหญ่ของเราที่นี่ เขาทำงานมา 5 - 6 ปีแล้ว คุ้นเคยกับงานต่างๆของพวกเราเป็นอย่างดี และทุกงานผ่านไปอย่างลุล่วง ฉะนั้นเรื่องความภักดีของเขาไม่มีข้อกังขา!” ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยแนะนำ
“รายงานครับท่าน ผมชื่อเย่ซิงเฉิน!” ตัวเอกคนที่สองกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน
เย่ซิงเฉินเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่พวกเราเพิ่งคัดเลือกเข้ามา แม้อายุยังน้อย แต่สู้ได้เก่งมาก! ทุกคนที่นี่ต่อให้ร่วมมือกันก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!” ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยแนะนำอีกครั้ง
“เห~ เขาสู้ได้ดีขนาดนั้นเชียว?” หลินเป่ยฝานค่อนข้างสนใจ
“เขาเป็นคนมีความสามารถมากจริงๆ คนทั่วไปไม่ทันแตะตัวเขาก็แพ้แล้ว เพียงแต่ว่า ...” ผู้จัดการฝ่ายรักษาความปลอดภัยกระซิบ “อีกฝ่ายเพิ่งมา เบื้องหลังยังไม่ได้รับการตรวจสอบอย่างละเอียด! ถึงผ่านมาพักหนึ่งแล้ว แต่ข้อมูลของเขายังคงว่างเปล่า!”
“มีคำพูดว่าอย่าใช้คนถ้าไม่ไว้ใจก็จริง แต่ในเมื่อเขาเลือกมาสมัครงานกับพวกเรา นั่นก็พิสูจน์ว่าเขาเห็นบริษัทเรามีคุณค่า! และพวกเราควรตอบรับความจริงใจนี้ของเขา!” หลินเป่ยฝานมาถึงเบื้องหน้าเย่ซิงเฉิน ตบไหล่เบาๆเพื่อให้กำลังใจเขา
“ในเมื่อนายเป็นคนเก่ง งั้นจากนี้ไปจงติดตามฉัน! และวางใจได้ ถ้าฉันได้กินเนื้อ อย่างน้อยนายต้องได้กินน้ำซุป!”
“รับทราบ ขอบคุณครับท่าน!” เย่ซิงเฉินรู้สึกตื่นเต้นมาก ไม่นึกว่าจะเข้าถึงตัวราชาปีศาจได้ง่ายอย่างนี้ หนทางสู่การแก้แค้นใกล้ขึ้นมาอีกก้าวแล้ว!
หลินเป่ยฝาน! แกรอฉันก่อนเถอะ ไม่ช้าก็เร็วพวกเราจะได้เห็นดีกัน!
หลินเป่ยฝานยิ้มอย่างอบอุ่นใจดี “จากนี้ถือว่าพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน ฉะนั้นไม่ต้องเรียกท่าน ให้เรียกฉันว่ารองประธานหลิน!”
“รับทราบครับรองประธานหลิน!” เย่ซิงเฉินพูดเสียงดังฟังชัด
หลังจากนั้น หลินเป่ยฝานก็หันไปมองจ้าวหูแล้วพูดว่า “คุณก็ถือเป็นคนเก่งคนนึงเหมือนกัน และผมรู้สึกชื่นชมในตัวคุณมากๆ ฉะนั้นทำใจให้เย็น เฝ้ารออย่างสงบ เมื่อไหร่ที่ผมมีอำนาจมากกว่านี้ จนสามารถมีบอดี้การ์ดเพิ่มอีกคนหนึ่ง ครั้งหน้าผมขอเลือกคุณ!”
“ขอบคุณครับท่าน!” จ้าวหูถอยกลับเข้าไปในทีมอย่างตื่นเต้น
ต่อมา หลินเป่ยฝานเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกับเย่ซิงเฉิน
เย่ซิงเฉินเดินตามไปทีละก้าวทีละตอน ไม่แสดงท่าทีผิดปกติใดๆ
แต่เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในออฟฟิศ ตัวเขาก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที
เป็นเธอนั่นเอง!
แม่ทัพที่มีความสามารถมากที่สุดในบรรดาคนของหลินเป่ยฝาน --หลิวรู่เหมย!
ในชีวิตก่อน ผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์คนนี้ คอยป้อนกลยุทธ์ร้ายกาจมากมายแก่หลินเป่ยฝาน เล่นงานเย่ซิงเฉินให้สูญเสียกำลังพลจนนำไปสู่ความพ่ายแพ้!
ถ้าไม่มีหลิวรู่เหมย เย่ซิงเฉินไม่มีทางพ่ายแพ้เร็วขนาดนั้น!
และในชีวิตนี้ เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป!
แต่ในปัจจุบันนี้ ดูเหมือนหลิวรู่เหมยยังไม่ได้ทุ่มเททั้งกายใจทำงานแก่หลินเป่ยฝาน ทั้งสองฝ่ายยังไม่สนิทกัน และมีกระทั่งความรู้สึกชิงชังอยู่เล็กน้อย!
งั้นถ้าเขาสามารถโน้มน้าวเธอให้กลายเป็นคนของตัวเองได้ ไม่เท่ากับว่ายิ่งช่วยให้หลินเป่ยฝานแพ้เร็วขึ้นหรอกเหรอ?
แล้วอีกอย่าง เธอสวยมาก…… สวยไม่ด้อยไปกว่าฉู่รั่วเสวี่ยคนรักของเขาเลย!
หากสามารถดึงหลิวรู่เหมยมาไว้ในอ้อมแขน โลกนี้คงงดงามไม่น่าเบื่อแล้ว!
ยิ่งเย่ซิงเฉินคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น
ณ ขณะนี้ หลิวรู่เหมยเลขาคนสวยได้รวบรวมเอกสารเสร็จแล้ว เธอเอ่ยว่า “นี่เป็นข้อมูลพื้นฐานของบริษัทหลินอินเวสเมนท์ ฉันเตรียมมันให้คุณแล้ว ข้อมูลสำคัญถูกเน้นด้วยสีแดงไว้ เชิญลองดูก่อน!”
หลินเป่ยฝานรับเอกสารข้อมูลมา “ขอบใจ ตอนนี้ช่วยชงกาแฟให้ผมซักแก้วสิ”
หลิวรู่เหมยกลอกตา “ฉันมาทำงานเป็นเลขา ไม่ได้รับผิดชอบด้านนั้น อยากกินก็ไปสั่งคนอื่นไม่ก็ชงเอง!”
หลินเป่ยฝาน “...”
พูดถึงตอนนี้ หลิวรู่เหมยสังเกตเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดรักษาความปลอดภัยยืนอยู่ข้างๆ เธอ จึงอุทานขึ้นว่า “เขาน่ะหรือบอดี้การ์ดคนใหม่ของคุณ?”
หลินเป่ยฝานกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ใช่แล้ว เป็นไงบ้าง เขาหล่อใช่ไหม?”
เย่ซิงเฉินยืดอกเชิดหน้าขึ้น อวดความหล่อเหลาของเขา
หลิวรู่เหมยพยักหน้าแล้วพูดว่า “ก็ไม่เลว! คนที่คุณเลือกมาก็เหมือนกับคุณ มีหน้าตาและนิสัยสุนัขเหมือนกัน!”
เย่ซิงเฉิน “...”
เขาเกิดความคิดในใจ ‘อีห่านนี่ เดี๋ยวกระโดดแทงเข่าใส่ซะเลย!’
“ส่วนนี่เป็นระเบียบการนัดหมายของคุณ ถ้าไม่มีธุระอะไรก็อย่าเรียกฉันมั่วซั่ว เข้าใจไหม!”
ว่าจบ หลิวรู่เหมยก็เดินออกจากออฟฟิศ
หลินเป่ยฝานยิ้ม ต่อยไหล่เย่ซิงเฉินเบาๆ “สหาย! ช่างมันเถอะน่า เลขาของฉันก็เป็นแบบนี้ เธอมีบุคลิกเฉพาะตัวมาก แต่ด้วยความสามารถของเธอ แม้แต่พ่อฉันก็ยังให้ความสำคัญ”
“รองประธานหลินวางใจ ผมไม่เก็บคำพูดของเธอมาใส่ใจ” เย่ซิงเฉินเอ่ยเสียงดัง
เอาจริง ได้เห็นภาพเมื่อกี้ เขามีความสุขสุดๆ
เพราะนี่แสดงว่า ทั้งสองคนยังไม่ได้สนิทกัน และมันช่วยให้แผนของตัวเองมีโอกาสสำเร็จง่ายขึ้น!
“เอาล่ะ นายไปทำอะไรที่อยากทำเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไรฉันจะเรียกเอง”
“ครับรองประธานหลิน!”
หลังจากนั้น หลินเป่ยฝานก็เปิดดูเอกสารข้อมูล และพบว่ามันไม่ต่างจากในชีวิตก่อน
ดังนั้น พอเวลาบ่ายสองโมง หลินเป่ยฝานจึงเก็บข้าวของและเดินออกจากประตู
เลขาคนสวยหลิวรู่เหมยเห็นแบบนั้นก็ร้องทักขึ้น “รองประธานหลิน คุณกำลังจะไปไหน?”
“ไปโรงพยาบาล!”
หลิวรู่เหมยได้ยินคำ ‘โรงพยาบาล’ ก็นึกว่าอีกฝ่ายกำลังไปหาเพื่อนสนิทซ่งหยูฉิงจึงรีบตะโกนว่า “รอก่อน ฉันไปด้วย!”
สำหรับตัวเอกคนที่สองเย่ซิงเฉิน ในฐานะบอดี้การ์ด เขาย่อมต้องติดตามไปด้วยเช่นกัน
