ตอนที่ 184 เศษขยะ (ฟรี)

ตอนที่ 184 เศษขยะ

"อมตะเที่ยงแท้ 114 คน"

ซูหยางหยุดฝีเท้า และความว่างเปล่ารอบตัวเขาเต็มไปด้วยอมตะเที่ยงแท้แล้ว

มีอมตะเที่ยงแท้มากมายคอยเฝ้าทุกทิศทุกทาง

ความว่างเปล่าโดยรอบถูกปิดกั้นในทันทีเมื่อคนเหล่านี้ปรากฏตัว

พวกเขาพยายามรับประกันว่าซูหยางจะไม่มีวันหนีรอด

มีกระทั่งบางคนที่ใช้สมบัติบางอย่างที่อยู่ในรูปกระดองเต่าเพื่อครอบคลุมพื้นที่รัศมีสามแสนลี้

ไม่ใช่แค่ความว่างเปล่าเท่านั้นที่ถูกปิดกั้น แม้แต่จิตสำนึกของกาแล็กซี่ก็ถูกแยกออกไป

ลมหายใจต่อมา เจินมู่ปรากฏตัวพร้อมกับคถาที่มีลักษณะเหมือนกิ่งไม้แห้ง แต่ภายในนั้นกลับเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต และพูดขึ้นว่า

“สหายซู เจ้าช่วยบอกเราหน่อยได้ไหมว่าเจ้าฝึกฝนมาอย่างไรถึงมาถึงจุดๆ นี้ได้”

“ตราบใดที่เจ้าบอกเราตามความเป็นจริงก็จะไม่มีใครต้องตายเปล่า”

หลังจากที่เจินมู่เปิดปาก กึ่งสมบัติวิญญาณอีกแปดชิ้นก็ปรากฏขึ้นในใจกลางของวงล้อม

ดาบเพลิงหักครึ่งเล่ม

ลูกประคำสายลม

น้ำเต้าโบราณ

จี้หยกลึกลับ

ตำราเก่า

กระดูกดำครึ่งตัวคน

ใบไม้สีเขียวขวี

เถาวัลย์วิญญาณ

พวกมันมีรูปลักษณ์ที่แตกต่างกัน แต่กึ่งสมบัติวิญญาณทั้งสิบชิ้นก็อยู่ที่นี่แล้ว!

เมื่อลอยอยู่กลางอากาศ พวกมันปลดปลอยออร่าอันทรงพลังออกมาทำให้ความว่างเปล่าโดยรอบสั่นสะเทือน

อมตะเที่ยงแท้หลายร้อยคนยืนอย่างเฉยเมย ในสายตาของพวกเขา ซูหยางไม่สามารถหลบหนีได้ และเป็นเพียงลูกแกะที่รอวันถูกฆ่า

พวกเขาควบคุมสถานการณ์ได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

สงบ มั่นใจ ดูเย่อหยิ่ง

นี่คือ ทัศนคติของพวกเขาในตอนนี้

แม้ว่าซูหยางจะอยู่ในระดับเดียวกับพวกเขา แต่ตอนนี้ซูหยางก็ถือว่าเป็นนักโทษของพวกเขาเท่านั้น

ซูหยางมองไปรอบๆ และรู้สึกไม่ได้รู้สึกอะไรเป็นพิเศษ

เขาไม่รู้สึกถึงอันตรายใดๆ เลย

เขาไม่รู้ว่าความกล้าหาญของคนเหล่านี้มาจากไหน

เพราะรวมกันเป็นจำนวนมากหรือเปล่า?

หรือว่าพวกเขามีขยะสิบชิ้นอยู่ในมือ?

ถูกต้องแล้ว ในมุมมองของซูหยาง ของที่อยู่ในมือของคนเหล่านี้เป็นเพียงเศษขยะ

อาจมีประโยชน์บางอย่างกับอมตะเที่ยงแท้

แต่สำหรับเขา เขาสามารถทำลายของเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย

แต่แน่นอนว่าซูหยางจะไม่ทำอย่างนั้น

แม้ว่าจะไม่มีประโยชน์สำหรับเขา แต่ก็ยังควรเป็นประโยชน์ต่อศิษย์ของเขาในนิกาย

ควรเก็บมันไว้ก่อน เมื่อถึงเวลาคงจะได้ใช้งาน

เมื่อคิดได้ เจตจำนงดาบอันไร้ขอบเขตของซูหยางก็ปะทุขึ้น

แทรกซึมไปทั่วพื้นที่อย่างไร้ทางต้าน

ด้วยความคิดหนึ่ง อมตะเที่ยงแท้หลายร้อยคนที่อยู่ที่นี่ก็ได้เห็นกึ่งสมบัติวิญญาณทั้งสิบถูกดึงไปตรงหน้าซูหยางอย่างเงียบๆ

“แม้ว่าจะเป็นเพียงเศษขยะ แต่ก็อาจยังมีประโยชน์อยู่บ้าง”

หลังจากที่ซูหยางพูดจบ เขาก็เก็บพวกมันเข้าสู่พื้นที่มิติของเจตจำนงดาบโดยตรง

จากนั้นเขาก็มองไปที่อมตะเที่ยงแท้หลายร้อยคนที่อยู่รายรอบ

ในเวลานี้ คนเหล่านี้รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

กึ่งสมบัติวิญญาณนั้นเป็นเศษขยะในสายตาของอีกฝ่ายงั้นเหรอ?

แม้ว่าจะเป็นเพียงกึ่งสมบัติวิญญาณ แต่ก็ยังมีพลังของสมบัติวิญญาณในระดับหนึ่ง?

แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น สมบัติเหล่านี้ก็ไม่อาจต้านทานอะไรซูหยางได้เลย

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจะปฏิเสธคำพูดของซูหยางได้อย่างไร?

“สหายหู ถ้าข้าบอกว่าเรามาที่นี่เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ กับเจ้า เจ้าจะเชื่อหรือไม่?”

เจินมู่มีรอยยิ้มเคอะเขินบนใบหน้า และคำพูดของเขาไม่ได้ดูทรงพลังเหมือนก่อนหน้านี้

ตอนนี้เขาแค่อยากมีชีวิตอยู่เท่านั้น

ซูหยางมีรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า "เจ้าคิดงั้นจริงๆ เหรอ?"

“หากเจ้าเต็มใจปล่อยเราไป เราก็สามารถรวมตัวกันเพื่อต่อต้านศัตรูทั้งหมดที่มุ่งเป้าไปที่เผ่ามนุษย์ และยินดีทำข้อตกลงตามเงื่อนไขใดก็ได้”

"และหากเจ้าไปที่แดนอมตะ เราก็สามารถรับประกันได้ว่าจะไม่สร้างปัญหาใดๆ ให้กับเจ้าในอนาคต"

แม้ว่าจะรับรู้ได้ถึงการเสียดสีในน้ำเสียงของซูหยาง แต่เจินมู่ก็ต้องอดกลั้นเอาไว้

ตราบใดที่ยังมีโอกาสมีชีวิตอยู่ เขาก็ทำได้ทุกอย่าง

แม้ว่าจะต้องถ่อมตัวเหมือนสุนัขแล้วไงล่ะ?

แค่มีชีวิตรอดก็ยังมีอนาคตที่ดีกว่ารออยู่

จู่ๆ ซูหยางก็พบว่ามันน่าสนใจมาก

คนผู้นี้หน้าไว้หลังหลอกจริงๆ เมื่อรู้สึกว่าตนได้เปรียบก็จะหยิ่งผยองที่สุด

แต่เมื่อรู้ว่าเอาชนะไม่ได้ ทัศนคติก็เปลี่ยนไปในทันที

“ฟังดูดี แต่น่าเสียดาย ข้าไม่ต้องการ”

ซูหยางเยาะเย้ยพร้อมกับเปล่งจิตสังหาร เมื่อพบว่าเอาชนะเขาไม่ได้จึงยอมจำนนงั้นรึ?

ขออภัย ในความคิดของเขา มีเพียงจุดจบเดียวสำหรับศัตรูคือ ความตาย

หากเป็นศัตรูของเขา และเริ่มโจมตีเขาไม่ว่าจะแข็งแกร่งหรืออ่อนแอแค่ไหนก็ตาม

พวกมันทั้งหมดจะต้องถูกสังหาร!

ด้วยความคิดของซูหยาง เจตจำนงดาบที่แผ่กระจายไปทั่วก็เคลื่อนไหว

ในพริบตาเดียว อมตะเที่ยงแท้ทั้ง 114 คนที่มาปิดล้อมรอบตัวเขาก็ถูกสังหาร

เหลือเพียงศพ และตกลงมาจากอากาศเหมือนเม็ดฝน

ที่เขาสามารถฆ่าอมตะเที่ยงแท้ได้อย่างง่ายดาย นั้นอาจเป็นเพราะเขาไม่ใช่อมตะเร้นลับขั้นต้น แต่เป็นอมตะเร้นลับขั้นสูงสุดแล้ว

เมื่อฝึกฝนมาถึงระดับนี้ ช่องว่างในแต่ละขั้นใหญ่โตมาก

ไม่ต้องพูดถึงช่องว่างระหว่างอาณาจักรใหญ่

[ เจตจำนงแห่งสรรพชีวิต + 230,000 ]

[ เจตจำนงแห่งสรรพชีวิต + 270,000 ]

[ เจตจำนงแห่งสรรพชีวิต + 460,000 ]

[ เจตจำนงแห่งสรรพชีวิต +5,230,000 ]

หืม?

จู่ๆ ซูหยางก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างที่ต่างจากที่คำนวณไว้

หลังจากตรวจดูมันแล้ว เขาพบว่ามันเกิดจากอมตะเที่ยงแท้ที่มีบาปถึงระดับ 5,230

ดังนั้นหลังจากเกินระดับ 5000 เจตจำนงแห่งสรรพชีวิตที่ได้จะเพิ่มเป็นสิบเท่าอีกครั้งเหรอ?

เมื่อเจตจำนงดาบของเขาไปถึงระดับ 5000 เขาจะอยู่ในอาณาจักรใด?

ตอนนี้ เขาเป็นอมตะเร้นลับที่ระดับ 1300 อมตะทองคำควรจะอยู่ที่ระดับ 1400

ส่วนระดับ 5000

ซูหยางมีการคาดเดาบางอย่างอยู่ในใจ

ส่วนรายละเอียด คงต้องรอจนกว่าจะไปถึงระดับนั้นจึงจะได้ข้อมูลที่เฉพาะเจาะจงมากยิ่งขึ้น

หลังจากสังหารอมตะเที่ยงแท้ทั้ง 114 คนแล้ว ซูหยางก็รวบรวมสิบสงครามทั้งหมดมา

เขาได้รวบรวมแหวนมิติทั้งหมดมาแล้ว และจะค่อยๆ ตรวจสอบอีกทีในภายหลัง

สิ่งที่อยู่ในร่างกายของคนเหล่านี้เป็นสิ่งที่ถูกเรียกว่า ‘ศาสตราเทียนเจี๋ย’?

ซูหยางพบสิ่งแปลกๆ ท่ามกลางศพของอมตะเที่ยงแท้เหล่านี้

สีจะแตกต่างกัน แต่ทั้งหมดเหมือนจะถูกแบ่งส่วน และมีลักษณะคล้ายหนามแหลม

สีต่างๆ อาจแสดงถึงคุณลักษณะที่แตกต่างกัน

ดูเหมือนจะมีออร่าเฉพาะของแต่ละเผ่าพันธุ์

มีเพียงคนจากเผ่าเดียวกันเท่านั้นที่สามารถใช้มันได้?

ด้วยความแข็งแกร่งของซูหยาง เขาสามารถวิเคราะห์ถึงการใช้งาน และการทำงานของสิ่งเหล่านี้ได้ในทันที

"น่าเสียดาย ถ้าเป็นแบบนี้มันก็แค่ของไร้ประโยชน์ ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่ามันจะทำให้นิกายอมตะต้าเซี่ยมีอมตะเที่ยงแท้มากกว่าร้อยคนเสียอีก"

ซูหยางค่อนข้างมีความสุขในตอนแรก แต่กลับกลายเป็นว่าเขาคิดผิดไป

ด้วยความคิด เจตจำนงดาบพัวพันรอบศาสตราเทียนเจี๋ยเหล่านี้

บดขยี้พวกมันทั้งหมด

เนื่องจากเขาไม่สามารถใช้มันได้ ก็แค่ต้องทำลายมันซะ

สำหรับการแลกเปลี่ยนกับเผ่าพันธุ์เหล่านั้น?

ไม่มีความจำเป็นเลย

อย่างแรก เขาไม่ขาดแคลนทรัพยากร มีอีกหลายสิ่งที่เขายังไม่ได้ตรวจสอบดู เขาจะรอให้กู่ซิ่วมาจัดการแทน

อย่างที่สอง เขาเอาชนะคนเหล่านี้ได้ ทุกสิ่งที่เคยเป็นของคนเหล่านี้ก็ถือเป็นของเขาแล้ว และเขาไม่คิดจะยื่นอาวุธกลับไปให้ศัตรู

ขณะเดียวกันที่ซูหยางทำลายศาสตราเทียนเจี๋ยทั้งหมดไป

ในแดนอมตะ ผู้นำเผ่าต่างๆ ที่สร้างศาสตราเทียนเจี๋ยเหล่านี้ก็สัมผัสได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

“เหตุใดศาสตราเทียนเจี๋ยจึงพังทลายลง?”

คนเหล่านี้ต่างขมวดคิ้ว มีใครในจักรวาลที่สามารถทำลายศาสตราเทียนเจี๋ยได้งั้นรึ?

มันเแทบเป็นไปไม่ได้เลย

หรือจะมีผู้เชี่ยวชาญที่เหนือว่าอมตะเที่ยงแท้ในจักรวาล?

ผู้นำเผ่าหลายคนขมวดคิ้ว และไม่สามารถเข้าใจเหตุผลได้ครู่หนึ่ง

แม้จะลองอนุมานดูก็ไม่สามารถเห็นถึงสิ่งได้เช่นกัน

พลังของพวกเขาที่ต้องการอนุมานสิ่งที่เกิดในจักรวาล เมื่อผ่านเส้นแบ่งแดน พลังนั้นจะถูกลดทอนลง

ท้ายที่สุดแล้ว มันก็จะเหลือเพียงความแข็งแกร่งของอมตะเที่ยงแท้เท่านั้น

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะอนุมานถึงซูหยางด้วยพลังของอมตะเที่ยงแท้

ในแดนอมตะ ผู้นำเผ่าเหล่านี้เริ่มยุ่งวุ่นวาย

พยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้น

ส่วนซูหยาง เขาก็ยังคงเดินทางต่อไปอย่างเงียบๆ

“จากเป้าหมายเจตจำนงแห่งสรรพชีวิต 4.6 พันล้าน ตอนนี้ยังขาดอีก 3.6 พันล้าน”